محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798136018
درباره ویدئوی پربازدید این روزهای شبکه‌های اجتماعی؛آرزو؛ واژه‌ای غریب برای کودکان کار
واضح آرشیو وب فارسی:گیل نگاه:
گیل نگاه/پدرام حسنی«گزارشگر:بزرگ شدی می خوای چیکاره بشی؟کودک کار:می خوام آشغالا رو جمع کنمگزارشگر:یه آرزوی بزرگ کنکودک کار:آرزو؟آرزو چی هست؟»این مصاحبه‌ی کوتاه یک گزارشکر با یک کودک کار است؛چند بار دیدمش و هر بار بیشتر خشمگین و غمگین شدم و با خود گفتم لااقل سکوت نکن… ویدئو را در لینک پایین مشاهده کنیدhttp://gilnegah.ir/wp-content/uploads/2017/07/آرزوی-کودک-کار.mp4
واژه؛ گاهی بعضی واژه‌ها برای بعضی‌ها ناشناخته‌اند. گویی تابه‌حال آن را نشنیده‌اند و معنی‌اش را نیز نمی‌دانند. این حکایت اما برای کودکان کار سرزمین من با واژه‌ی آرزو صدق می‌کند. کودکانی که میان نظم ماشین‌وار جامعه و بینابین چرخ‌دنده‌های یک سیستم له می‌شوند و آرزوهای نداشته‌شان را به فراموشی می‌سپارند. کودکی که سقف شغل آینده‌اش در رؤیایش تصور جمع‌آوری زباله است. با خنده می‌گوید:«بزرگ شدم می خوام آشغال‌جمع‌کنم.» دردناک است و خطرناک.با دیدن این فیلم یاد یک خاطره نیز افتادم؛ نزدیک نوروز بود سر چهارراه بودم و منتظر تاکسی، دیدم چندنفری‌شان چیزی دست گرفته‌اند و می‌فروشند. دقت که کردم فهمیدم بالن آرزوهاست. به خاطر نزدیک بودن به چهارشنبه‌سوری می‌فروختند. در دل گفتم کودکان سرزمین من را بنگر که آرزوهایشان را می‌فروشند. بنگر که چگونه با دیدن یک ماشین گران‌قیمت همگی به سمت آن هجوم می‌برند تا آرزوهای خودشان را به صاحب ماشین بفروشند تا به فرزندش بدهد. آرزوی فردایشان را می‌فروشند تا مخارج امروزشان را بدهند. حال که فکر می‌کنم درمی‌یابم این قصه‌ی تلخ جامعه‌ی ماست. جامعه‌ای که یک عده آرزو را یا به کلی نمی‌دانند چیست یا آن را سر چهارراه‌های بدبختی‌شان به آینده‌ی کودکانی که فرصت ساختن آینده‌شان را دارند می‌فروشند. کودکانی که بعضی‌شان دچار ضعف جسمی‌اند و باید تحت درمان قرار گیرند اما هرکدامشان ازبهر مشکلی درگیر جبر روزگار شده و تن به کار کردن در این سن داده‌اند. کودکانی که با گرمای اگزوز ماشین‌ها پاهایشان را گرم نگه می‌دارند.به نظر می‌رسد این مشکل هرروز بزرگ‌تر خواهد شد و هرچه فاصله‌ی طبقاتی جامعه بیشتر شود بر تعداد کودکان کار افزوده خواهد شد اما شاید بتوان با مدیریت٬ توجه سازمان‌های مربوطه و کارگروه‌هایی برای بهبود این مشکل راهی را گشود تا این کودکان نیز به آرزوهایشان فکر کنند و لااقل اگر واقعیت شیرینی پیش رویشان نمی‌بینند رویای شیرینی را ترسیم کنند و از حداقل‌های زندگی بهره‌مند شوند.گيل نگاه: انتشار اخبار و یادداشت‌های دريافتی به معنای تائید محتوای آن نيست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می‌شود.
۱۹ تیر ۱۳۹۶
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گیل نگاه]
[مشاهده در: www.gilnegah.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 69]
-
گوناگون
پربازدیدترینها