محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832148298
درباره ویدئوی پربازدید این روزهای شبکه‌های اجتماعی؛آرزو؛ واژه‌ای غریب برای کودکان کار
واضح آرشیو وب فارسی:گیل نگاه:
گیل نگاه/پدرام حسنی«گزارشگر:بزرگ شدی می خوای چیکاره بشی؟کودک کار:می خوام آشغالا رو جمع کنمگزارشگر:یه آرزوی بزرگ کنکودک کار:آرزو؟آرزو چی هست؟»این مصاحبه‌ی کوتاه یک گزارشکر با یک کودک کار است؛چند بار دیدمش و هر بار بیشتر خشمگین و غمگین شدم و با خود گفتم لااقل سکوت نکن… ویدئو را در لینک پایین مشاهده کنیدhttp://gilnegah.ir/wp-content/uploads/2017/07/آرزوی-کودک-کار.mp4
واژه؛ گاهی بعضی واژه‌ها برای بعضی‌ها ناشناخته‌اند. گویی تابه‌حال آن را نشنیده‌اند و معنی‌اش را نیز نمی‌دانند. این حکایت اما برای کودکان کار سرزمین من با واژه‌ی آرزو صدق می‌کند. کودکانی که میان نظم ماشین‌وار جامعه و بینابین چرخ‌دنده‌های یک سیستم له می‌شوند و آرزوهای نداشته‌شان را به فراموشی می‌سپارند. کودکی که سقف شغل آینده‌اش در رؤیایش تصور جمع‌آوری زباله است. با خنده می‌گوید:«بزرگ شدم می خوام آشغال‌جمع‌کنم.» دردناک است و خطرناک.با دیدن این فیلم یاد یک خاطره نیز افتادم؛ نزدیک نوروز بود سر چهارراه بودم و منتظر تاکسی، دیدم چندنفری‌شان چیزی دست گرفته‌اند و می‌فروشند. دقت که کردم فهمیدم بالن آرزوهاست. به خاطر نزدیک بودن به چهارشنبه‌سوری می‌فروختند. در دل گفتم کودکان سرزمین من را بنگر که آرزوهایشان را می‌فروشند. بنگر که چگونه با دیدن یک ماشین گران‌قیمت همگی به سمت آن هجوم می‌برند تا آرزوهای خودشان را به صاحب ماشین بفروشند تا به فرزندش بدهد. آرزوی فردایشان را می‌فروشند تا مخارج امروزشان را بدهند. حال که فکر می‌کنم درمی‌یابم این قصه‌ی تلخ جامعه‌ی ماست. جامعه‌ای که یک عده آرزو را یا به کلی نمی‌دانند چیست یا آن را سر چهارراه‌های بدبختی‌شان به آینده‌ی کودکانی که فرصت ساختن آینده‌شان را دارند می‌فروشند. کودکانی که بعضی‌شان دچار ضعف جسمی‌اند و باید تحت درمان قرار گیرند اما هرکدامشان ازبهر مشکلی درگیر جبر روزگار شده و تن به کار کردن در این سن داده‌اند. کودکانی که با گرمای اگزوز ماشین‌ها پاهایشان را گرم نگه می‌دارند.به نظر می‌رسد این مشکل هرروز بزرگ‌تر خواهد شد و هرچه فاصله‌ی طبقاتی جامعه بیشتر شود بر تعداد کودکان کار افزوده خواهد شد اما شاید بتوان با مدیریت٬ توجه سازمان‌های مربوطه و کارگروه‌هایی برای بهبود این مشکل راهی را گشود تا این کودکان نیز به آرزوهایشان فکر کنند و لااقل اگر واقعیت شیرینی پیش رویشان نمی‌بینند رویای شیرینی را ترسیم کنند و از حداقل‌های زندگی بهره‌مند شوند.گيل نگاه: انتشار اخبار و یادداشت‌های دريافتی به معنای تائید محتوای آن نيست و صرفاً جهت انجام رسالت مطبوعاتی و احترام به مخاطبان منتشر می‌شود.
۱۹ تیر ۱۳۹۶
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گیل نگاه]
[مشاهده در: www.gilnegah.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 78]
-
گوناگون
پربازدیدترینها