محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798216200
ایمان رحیمانه
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
ایمان رحیمانه مرا که نیست ره و رسم لقمه‌پرهیزی/ چرا ملامت رند شراب‌خواره کنم (حافظ)
مضمون این بیت زیبای حافظ یادآور این گزیده تأمل برانگیز از مجموعه سخنان حکیمانه امام علی(ع) در نهج البلاغه است: «بر کسانی که گناه ندارند و از سلامت دین برخوردارند، سزا ست بر گناهکاران و نافرمانان رحمت آرند و شکر این نعمت بگزارند، چندان که این شکرگزاری، آنان را مشغول دارد و به گفتن عیب مردمان وانگذارد. تا چه رسد به عیب جویی که برادر را نکوهش کند و به آنچه بدان گرفتار است سرزنش کند. آیا به خاطر ندارد خدا چگونه بر او بخشید و گناهان او را پوشید ـ بزرگ تر از گناهی که او را بدان مذمت کند ـ و چگونه او را مذمت کند که خود چنان گناهی کرده است، لیکن پوشیده و در پرده است. اگر چنان گناهی نداشته گناهان دیگری داشته که از آن گناه بزرگ تر است و به خدا سوگند اگر گناهی که کرده بزرگ نیست و گناهی است خُرد، جرأت او را بر زشتی مردمان گفتن، گناهی بزرگ تر باید شمرد. ای بنده خدا در گفتن عیب کسی که گناهی کرده است، شتاب مکن! چه، امید می رود آن گناه را بر او ببخشند و بر گناه خُرد خویش ایمن مباش! چه بود تو را بر آن عذاب کنند. پس اگر از شما کسی عیب دیگری را دانست، بر زبان نراند به خاطر عیبی که در خود می داند و شکر بر کنار ماندن از گناه، او را باز دارد از آن که دیگری را که به گناه گرفتار است بیازارد.» (نهج البلاغه، خطبه 140، ترجمه سید جعفر شهیدی) باب شناخت می توان گفت گنجینه سخنان امیرمومنان علی(ع) در نهج البلاغه، اگرنه کلید شناخت شخصیت جامع الاطراف مولای متقیان که دست کم دریچه و باب ورود به ساحت ویژگی ها و خصایص این امام همام است. گزیده فوق یکی از بهترین نمونه ها از کلام امام علی(ع) است که بررسی جوانب مختلف آن می تواند راهی به شناخت شخصیت گوینده اش بگشاید و البته که شناخت کامل و کافی ـ اگر میسر باشد ـ نیازمند تأمل و تفکر در یکایک جملات حکیمانه نهج البلاغه است. در این عبارات، آنچه در وهله نخست جلب توجه می کند و به نوعی درونمایه اصلی این کلمات محسوب می شود تأکید و توجه بر اعمال و رفتار خویشتن و پرهیز از دیگرکاوی بوالفضولانه به قصد عیب جویی، قضاوت و خودبرتربینی است. درونمایه ای که در جای جای نهج البلاغه به اشکال گوناگون مورد اشاره قرار گرفته و آشنا می نماید، اما وجه تمایز این گزیده از عبارات مشابه، نحوه پرداختن به مساله و جزئیات بیانی آن است که گذشته از بسط و شرح دقیق موضوع، نمایانگر اندیشه ژرف و منطق پویای قائل این سخنان نیز هست. شرط طاعت باب سخن با این اشاره گشوده می شود: «بر کسانی که گناه ندارند و از سلامت دین برخوردارند، سزاست بر گناهکاران و نافرمانان رحمت آرند» که در ظاهر توصیه ای اخلاقی است که پیش فرض آن نگاه استعلایی اهل طاعت به اهل معصیت است. یعنی چنان به نظر می رسد که گنهکاران نیازمند ترحم اهل طاعت هستند و آن که از سلامت دین برخوردار است در موضع استعلا نسبت به دیگر مردمان قرار دارد، اما نکته اصلی اینجاست که چگونه می تواند فهمید چه کسی اهل طاعت است و چه کسی اهل معصیت؟ این پرسش را می توان جان کلام این گزین گویه دانست که به زیبایی هرچه تمام تر با تحلیلی دقیق و پله پله شرح و بسط می یابد. ترکیبات واژگانی همچون، «تا چه رسد به »، «آیا به خاطر ندارد که» و «چگونه او را مذمت کند که » و «اگر چنان گناهی نداشته» و « به خدا سوگند، اگر گناهی که کرده»، «امید می رود که»، «بود که » و «پس اگر از شما کسی»، اینها را می توان پله های کلام دانست که با هر یک، وجه تازه ای از موضوع مورد تأمل قرار می گیرد و در نهایت فرآیند توضیح مساله به گونه ای اتمام می یابد که دیگر جایی برای عقلانی سازی یا همان توجیه خویشتن ـ که عارضه شایعی در مواجهه با جملات اندرزگونه است ـ باقی نمی گذارد. خودبرتربینی مومنانه یکی از پیچیده ترین رذایل شخصیتی است که به طور خاص گریبانگیر اهل طاعت می شود و آتش به خرمن نیکی ها و فضایل اخلاقی می زند. در یکی از نوشته های شهید مصطفی خمینی که در کتاب «نامه های عارفانه» (به اهتمام علی محمدی، پژوهشکده فرهنگ و معارف، قم: دفتر نشر معارف 1386) نقل گردیده، این شهید بزرگوار پرهیز از غرور و تبختر دینی را در قالب توصیه به ذکر این دعای موجز و مفید بیان می کند: «ربنا لاتجعل فی قلوبنا غلاً للذین آمنوا (پروردگارا، در دل ما بددلی نسبت به مؤمنان قرار مده)». که این سفارش نیز خود یادآور بیت دیگری از حافظ شیرازی است: منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن / منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن جــام جـم آزاد جعفری
سه شنبه 16 تیر 1394 ساعت 03:40
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها