تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834061802
یک اظهارنظر صریح درباره تفکیک بخش بین‌الملل جشنواره‌ی فیلم فجر
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سه‌شنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۳ - ۰۹:۱۷
تفکیک بخش بین‌الملل جشنواره فیلم فجر و برگزاری مستقل آن در اردیبهشت ماه از اتفاقات مهم دوره پیش رو است که برای اولین بار اجرایی می‌شود. امیر اسفندیاری که سالها مسئولیت بخش بین الملل جشنواره را عهده دار بوده و در دوره گذشته نیز به عنوان مشاور در کنار علیرضا رضاداد حضور داشته است برای اولین‌بار درباره این تصمیم به اظهار نظر پرداخت و در گفت‌وگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تفکیک بخش بین الملل را اقدامی با پرهیز از کارشناسی و در جهت نابودی سرمایه‌های ملی عنوان کرد. در ادامه گفت‌وگوی سوالی و جوابی ایسنا را با این مدیر سینمایی می‌خوانید: کمی عجیب به نظر می‌رسد که بعد از هفده دوره برگزاری بازار فیلم ایران به ناگهان تصمیم گرفته‌اید نسبت به تعطیلی آن اقدام کنید! البته عجیب به نظر می‌رسد - به خصوص برای من و همکارانم در امور بین الملل. چون جالب است که در این مورد نظر کارشناسی هیچکدام از برگزار کنندگان را نخواسته‌اند. حتی تا جایی که بنده مطلعم تقریبا هیچکدام از کسانی که کوچکترین سابقه اجرایی در حوزه بین الملل، چه به لحاظ پخش جهانی و چه به لحاظ بازاریابی در مجامع بین‌المللی دارند، مورد مشاوره قرار نگرفته‌اند و اگر در یک مورد خاص هم سوالی شده است، به نقطه نظر تخصصی ایشان توجهی نشده است. حالا بخش بین‌الملل به هدف اصلی تبدیل شده است. راستی اگر این بخش اهمیت ندارد، چرا تمام حرف‌ها حول همین یک محور می‌گردد؟ گر چه شکی نیست که جدا از تولیدات ارزشمند، عملکرد کلیه بخش‌های فعال در عرضه بین‌الملل عاملی موثر بوده است که سینمای ایران در تمام رویدادهای تراز اول جهانی افتخار آفرینی کند و در نقاط مختلف دنیا شناخته شود. پس به نظر شما چه باید کرد؟ به نظر من، با شناخت واقعیت‌ها و درک درست از صورت مساله باید نقاط ضعف را بر طرف کرد. با اعمال اصلاحات تدریجی لازم در ساختار و اجراء. هیچکس با داشته‌ها و سرمایه‌هایی که در طول زمان به دست آورده، اینطور رفتار نمی‌کند. همیشه فکر می‌کند که چطور از این سرمایه‌ها بیشتر بهره ببرد. اما وقتی تخصص و تجربه وجود نداشته باشد، هر آنچه تا به حال ساخته و پرداخته شده است، بر باد می‌رود. اما انتقادات زیادی به این روش اجراء وارد بوده است. مثل اینکه بازار ما هیچ شباهتی به بازارهای مهم فیلم مثل کن و برلین ندارد از همان دوره اول همین موضوع مد نظر بود. در بهمن ماه 1376، یعنی در زمان حضور مرحوم سیف الله داد (در معاونت سینمایی) و آقای محمد حسن پزشک (در سمت مدیر عامل فارابی)، برای اولین بار قرار شد جشنواره فیلم فجر هیات داوران بین‌الملل را تشکیل دهد و همچنین بازار فیلم ایران به عنوان محلی برای حضور و مذاکره تهیه‌کنندگان و پخش‌کنندگان ایرانی و دست اندرکاران جشنواره‌ها و خریداران خارجی افتتاح شود. به این ترتیب، این طراحی هوشمندانه که از بدو حضور مهمانان خارجی صرفا برای نمایش فیلم‌های جدید ایرانی انجام شده بود، همچنان برای بهره‌گیری از کلیه ظرفیت‌های بین المللی به نفع سینمای ایران ادامه پیدا کند. برای اینکه فیلم‌های ایرانی توسط حرفه‌ای های حوزه سینما بهتر دیده شود، و به تبع آن، در جشنواره های جهانی نیز به نمایش در آید و در کشورهای خارجی پخش شود. برای این منظور برگزاری بازار لزومی داشت؟ فکر می‌کنم جواب مشخص باشد. شاید یادتان بیاید که زمانی در اتحاد جماهیر شوروی فقط یک مرکز برای پخش فیلم‌ها در خارج از کشور وجود داشت به اسم «سووکسپورت فیلم». در نهایت این تمرکز گرایی و جلوگیری از برنامه‌های توسعه پاسخش را همانجور داد که همه دیدیم. درست است که عملکرد فارابی به عنوان تنها مرکز برای پخش فیلم‌های ایرانی در خارج از کشور از نیمه دهه شصت تا نیمه دهه هفتاد تحسین بر انگیز بود. اما همپای افزایش تعداد تولیدات سینمای ایران در بخش‌های مختلف حرفه‌ای، کوتاه، مستند و تجربی، دیگر لازم بود این انحصار هم بشکند. تشکیل بازار با حضور تولید کنندگان ایرانی موجب شد سازمان‌هایی مثل سوره، کانون و صدا و سیما که دیگر ارتباطی مستقیم با خارجی‌ها پیدا کرده بودند، انگیزه بیشتری پیدا کنند که در توزیع فیلم های خودشان فعال باشند؛ انجمن سینمای جوان و مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در حیطه‌هایی تخصصی که برایشان تعریف شده بود، فعالیت کنند؛ و بخش های خصوصی نو پا محلی برای شروع مذاکرات حرفه‌ای پیدا کنند. به همین جهت، بازار فیلم ایران تبدیل شد به مهم ترین کارگاه عملی و آموزشی برای شروع فعالیت هایی جدید. که البته این موضوع مورد تایید برخی از شرکت‌کنندگان بازار نیست! البته همین طور است. شاید برای کسانی که به واسطه ارتباطات قبلی و یا بهره‌گیری از بودجه‌های مصوب امکان حضور در بازارهای دیگر را داشته‌اند، بازار فیلم ایران یک فرصت استثنایی به حساب نیاید، ولی به جرات می‌توانم بگویم که برای دو گروه فرصت مغتنمی بوده است: اول برخی از شرکت‌های تولید و پخش که پیش از آن محلی برای آغاز ارتباطات بین المللی نداشتند و در همین بازار پایگاه جهانی خود را پیدا کردند؛ و دوم سازندگان فیلم‌هایی که مورد توجه پخش کنندگان ایرانی قرار نگرفته بودند، ولی پس از نمایش برای خارجی‌ها، به رویدادهای معتبر بین المللی راه یافتند. پس بازار به نوعی در برابر سازی فرصت‌ها هم موفق عمل کرده است. اما بازاری بوده است که در آن خرید و فروش زیادی انجام نمی‌شده است. اصلا نسبت به این حرف و حدیث‌ها مطمئن نباشید. اولا شاید بنیاد سینمایی فارابی به دلیل آنکه همیشه در اجراء درگیر بوده است، هیچ‌وقت معیار خوبی برای سنجش میزان فروش در بازار فیلم ایران نباشد، اما چند سال قبل که مسئولان بنیاد برای حمایت از برترین فروشنده محصولات ایرانی در بازار فیلم خودمان جایزه‌ای ناچیز در نظر گرفتند، با اعداد و ارقامی روبرو شدیم که فوق العاده بودند. تازه این اتفاق در زمانی افتاد که به واسطه فضای سیاسی بین المللی، بسیاری از مشتریان معمول فیلم‌های ایرانی هم قادر نبودند در بازار شرکت کنند. ثانیا همیشه عقد قرارداد در بازار فیلم اتفاق نمی‌افتد. حتی ممکن است بعضی وقت‌ها مذاکراتی که در یک بازار بین المللی آغاز شده، مدتی بعد نتیجه دهد. ثالثا محدود کردن بازار فیلم به محلی برای عرضه تجاری محصولات سینمایی به هیچ وجه درست نیست. بخش مهمی از مذاکرات در بازارهای فیلم کن و برلین هم به عرضه فرهنگی فیلم مربوط می‌شود. جالب است که عمده فیلم‌های موفق ایرانی در بازار جهانی هم مسیر خود را از موفقیت‌های جشنواره‌ای شروع کرده‌اند. یعنی اصولا نمی‌شود از تاثیر موفقیت‌های جشنواره‌ای در بازاریابی فیلم های غیر آمریکایی به راحتی گذشت. پس این طراحی صرفا برای موفقیت سینمای ایران بوده است؟ ببینید. حتی برخی از چهره‌های معتبری که در فجر شرکت کرده‌اند، در کلاس‌های دانشگاهی خود در کشورهای اروپایی، سه موضوع را در بحث جشنواره‌های جهانی مطرح می‌کنند: جشنواره‌هایی برای حمایت از سینمای جهان مثل کن و برلین؛ جشنواره‌هایی برای حمایت از سینمای منطقه‌ای مثل پوسان؛ و جشنواره‌هایی برای حمایت از سینمای ملی مثل فجر. طبعا ممکن است این موضوع به مذاق برخی خوش نیاید، اما نشان می‌دهد آن برنامه ریزی هوشمندانه اولیه تا چه حد به هدف خود نزدیک شده است. پس بخش بین‌الملل جشنواره به چه منظوری فعالیت می‌کرده است؟ بحثی نیست که با ظهور پدیده‌های جدیدی مثل ماهواره و اینترنت و البته وابستگی کامل کلیه دست اندرکاران سینمای ایران به بخش تولید، به تدریج استقبال از فیلم‌های خارجی و بخش‌های بین الملل کم شد. اما بخش بین‌الملل با توجه به کلیه ملاحظات و محذوراتی که همیشه هست، به واسطه توجه به فیلم‌ها و فیلمسازان مطرح و چهره های نویدبخش سینمای جهان، جایگاه قابل اطمینانی را برای خود فراهم کرد. توجهی که فجر به فیلم‌هایی مثل «قول» ساخته برادران داردن، «ابرهای بهاری» ساخته نوری بیلگه جیلان، «بازگشت» ساخته آندری زویاجینتسف و «تخم مرغ» ساخته سمیح کاپلان اوغلو کرد و داوری هایی که به چهره هایی مثل بلا تار، زویاجینتسف و کاپلان اوغلو داد از یک طرف و حضور شخصیت هایی تاثیرگذار مثل فولکر شلوندورف، کریشتف زانوسی، کوستا گاوراس، پرسی ادلون، فرانچسکو رزی، باب چارتف، آنیژکا هولاند، لئون ویتالی، بروس برسفورد، استیفن واربک و ... در جشنواره از طرف دیگر باعث شد که از نظر بین‌المللی جشنواره در وضعیت قابل قبولی قرار گیرد.
امیر اسفندیاری
آیا جابجایی زمان جشنواره به این برنامه‌ها لطمه می‌زند؟ البته. اولا در زمان تثبیت شده، پیش از برگزاری جشنواره برلین، در زمانی که برخی از ساکنان قاره‌های آمریکای شمالی و جنوبی برای شرکت در این رویداد سینمایی به اروپا سفر می‌کنند، امکان خوبی برای سفر ایشان به کشورمان هم فراهم می‌آید. ثانیا انتقال زمان برگزاری جشنواره به اردیبهشت، که زمانی بعد از تعطیلات طولانی نوروزی در ایران است و مقطعی کوتاه بعد از بازار مهم میپ تی وی است و قبل از آغاز بازار فیلم کن که به نوعی برای بسیاری از شرکت‌های فعال، اولین رویداد مهم برای آماده سازی محصولات سال جدید است، دشواری‌ها را در امر اجراء چند برابر می کند. ثالثا و مهم تر از همه چیز، جذابیت اصلی برای خارجی‌ها، یعنی امکان تماشای فیلم های جدید ایرانی در مقطعی کوتاه، یعنی در ایام دهه فجر، را از بین می برد. رابعا مانعی می‌شود برای حضور مهمانانی سرشناس از سینمای جهان در جشن‌های دهه فجر که البته شاید برای برخی آنقدرها هم اهمیت نداشته باشد. پس چرا می‌گویند برگزاری بازار پول دور ریختن است؟ این تفکر از سوی برخی از پخش‌کنندگان محصولات سینمای ایران مطرح شده است که معتقدند نباید هیچ هزینه‌ای برای فروشندگان محصولات سینمایی خارجی از سوی بازار تقبل شود. جالب است که ایده توسعه بازار برای شکل‌گیری مهم ترین بازار در منطقه در زمانی اجرایی شد که آقای حیدریان معاونت سینمایی بودند و آقای رضاداد مدیر عامل فارابی. با این وجود که ظرف پنج سال، به این هدف رسیدیم و عملا بازار فیلم ایران تبدیل به مهم‌ترین بازار فیلم منطقه شد که امکانی کم نظیر برای عرضه محصولاتی کمتر دیده شده از کشورهای دیگر را نیز به وجود می‌آورد، هنوز هم حتی برخی از همکاران خود من در بین الملل فارابی بر این نظر هستند که بهتر بود بازار به همان شکل قبلی می‌ماند. اما در عمل، ما توانستیم به تدریج امکانات اعطایی به فروشندگان خارجی را کمتر و کمتر کنیم. به این ترتیب، همه فروشندگان خودشان بلیط هواپیمایشان را خریداری می‌کنند و برای حضورشان در بازار متقبل هزینه می شوند. در عین حال، بازار را هم در اختیار محصولات آمریکایی قرار ندادیم. شاید این انتقاد از سوی خریداران در بخش خصوصی تا حدی وارد باشد که چرا تا این حد خرید در بازار را در اختیار صدا و سیما قرار دادیم، ولی حقیقت امر این است که با توجه به حجم مبادلات صدا و سیما، این اتفاق به هر صورت می‌افتاد. اما اگر کسانی واقعا نگران هزینه ها هستند، باید بدانند که جدا کردن بخش بین الملل از جشنواره فجر هزینه ها را به شدت افزایش می‌دهد. آنها استدلال می‌کنند که دوره بازارهای سنتی به سر آمده و بازارهای مجازی جای آن را گرفته است. شوخی با نمکی است. احتمالا بازارهای فیلم کن و برلین و آمریکا یا میپ کم و میپ تی وی و پوسان و ... هر سال به این دلیل گسترده تر می‌شوند که دسترسی کافی به اینترنت پر سرعت ندارند و یا حرفه‌ای‌های حوزه سینما به کلی از امکانات فضای مجازی بی‌اطلاع هستند. مطمئن باشید تمام کسانی که سابقه اجرایی موفق در حوزه‌های خرید، فروش و بازاریابی دارند، به اهمیت مذاکرات رو در رو به خوبی واقف‌اند. البته من حاضرم با تمام کسانی که این نظرات غیر تخصصی را طرح می‌کنند هم رو در رو مناظره کنم. با این وجود، شاید آنها فضای مجازی را برای نشر نظراتشان ترجیح بدهند. سخن ناگفته دیگری مانده است؟ سخن بسیار است، ولی امیدوارم بی‌تدبیری به اهمیت سینمای ایران در سطح جهان خدشه وارد نکند. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 80]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها