محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827514168
دنیای پاتریک مودیانو
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
دنیای پاتریک مودیانو کمیته اهداکننده جایزه نوبل ادبیات دوست دارد برندگان خود را با الفاظ و جملاتی توصیف کند که به اندازه اغلب انتخاب‌های این کمیته، غیرقابل درک به نظر می‌رسد! گویا کمیته نوبل می‌خواهد برای ستایش دستاورد‌های نویسنده مورد تکریم خود، به اوج‌های شاعرانه دست یابد! و ما خوانندگان معمولی، مثل زائرانی که برای مشورت نزد کاهنی در شهر «دِلفی» رفته‌ایم، اعلامیه کمیته نوبل را با دقت زیر و رو می‌کنیم و چیزی جز یک‌سری الفاظ مغشوش و نامفهوم گیرمان نمی‌آید!
برای مثال، «جی. ام. جی. لو کلوزیو» (برنده سال 2008) با این الفاظ مورد ستایش قرار گرفته بود: «مولف عزیمت های جدید، ماجرا های شاعرانه و خلسه جسمانی، کاوشگر انسانیتی فرا تر و فرو تر از تمدن حاکم»؛ «جی. ام.کوتسی (برنده سال 2003): «در پوشش های بی شمار، حضور شگفت انگیز بیگانه را به تصویر می کشد»؛ «هرولد پینتر» (برنده سال 2005): «پرتگاه هایی را که در پس حرف های بی اهمیت روزمره پنهان شده ، آشکار می کند و به زور وارد اتاق های دربسته ظلم می شود.» (البته سال گذشته خدا به ما رحم کرد که در توصیف «آلیس مونرو» فقط گفتند: «استاد داستان کوتاه معاصر!)
امسال هم جایزه نوبل ادبیات به پاتریک مودیانو، رمان نویس فرانسوی، رسید. علتش هم این بود: «به خاطر هنر خاطره که او به وسیله آن دست نیافتنی ترین سرنوشت های انسانی را قابل دسترس کرده و زندگی و دنیای دوران اشغالگری نازی ها را آشکار کرده.» مودیانو که شصت و نه ساله است و از 1968 تاکنون بی وقفه رمان منتشر کرده (جدید ترین رمانش به نام «تا در محله ات گم نشوی» هفته گذشته منتشر شد)، در فرانسه نویسنده مشهوری است، ولی خارج از فرانسه در واقع کسی اسم او را نشنیده! انتشارات دانشگاه ییل سه تا از رمان های کوتاه او را منتشر کرده، ولی حجم گسترده ای از آثارش به زبان انگلیسی موجود نیست. این نویسنده کیست، و این سرنوشت های انسانی دست نیافتنی که او آشکار کرده، چیست؟ مودیانو در ماه جولای سال 1945 در نزدیکی پاریس از پدری فرانسوی و مادری بلژیکی به دنیا آمد. او توانست به دانشگاه درجه یک فرانسه راه پیدا کند، ولی تحصیلات رسمیاش در هفده سالگی به پایان رسید. مودیانو در گفت وگویی با یک نشریه فرانسوی در سال 2012 گفت: پنج سال بعدی، موتور محرکه رمان نویسی ام بود. او که با خانواده اش قهر کرده بود، در اطراف شهر پاریس پرسه می زد و کتاب می فروخت تا از این راه پول دربیاورد؛ کپی برداری از دستخط نویسندگان معروف مثل «پل والری» و «آلن رب گریه» را یاد گرفت و با دستخط تقلب شده آنها در صفحه عنوان کتاب ها اهدائیه می نوشت! مودیانو در این مورد گفته است: دوره عجیب و غریب و درهم ریخته ای بود. جنگ فجیع الجزایرـ فرانسه که نزدیک به یک دهه طول کشید، بتازگی به پایان رسیده بود. این دوره برای مودیانو دوره رویارویی های عجیب با آدم های مسن تر بود، کسانی که حس یک خطر دائم در وجودش القا کردند. اروپایی هایی که در سال 1945 به دنیا آمده اند، به لحاظ آستانه تحمل در شرایط خاصی قرار دارند. آنها در آن مقطع از تهدید جنگ گریختند ولی پلشتی جنگ رهایشان نکرد. آنها در شرایط آزادی به دنیا آمدند ولی نطفه شان در شرایط اغتشاش و پریشانی بسته شد؛ آنها سال های رشدشان را در حالی سپری کردند که همیشه از فراز شانه، پشت سرشان را نگاه می کردند. «آنزلیم کیفِر» [نقاش و مجسمه ساز آلمانی] که دو ماه قبل از مودیانو به دنیا آمده بود، در سال 1969 یک مجموعه عکس با عنوان «اشغالگری ها» منتشر کرد؛ او در این عکس ها در مکان هایی در ایتالیا و سوئیس و فرانسه در حالی که دست خود را مثل هیتلر به شکل ترسناکی بالا برده، حضور دارد. کیفِر که یک آلمانی است، در پوشش یک جنایتکار از صحنه های جنایت داشت دیدن می کرد. او همان طور که خودش گفت، در پی این نبود که کشف کند که آیا یک نازی بوده یا نه، بلکه آیا اگر به خودش بوده نازی می شده یا نه؟ اولین رمان مودیانو که یک سال قبل از «اشغالگری ها» منتشر شده بود، متضمن شکل مشابهی از فرافکنی به گذشته ای بود که با خوش شانسی از آن جان سالم به در برده بودند. این کتاب «میدان اتوال» نام دارد و داستان آن در سال 1942 در یک فرانسه تخیلی رخ می دهد و شخصیت های مشهوری چون پروست و فروید و هیتلر و درافوس همگی در آن ظاهر می شوند. «میدان اتوال» در زمانی منتشر شد که اصول اولیه هویت فرانسه در دوران مابعد جنگ (افسانه فرانسه به عنوان ملتی مقاوم)، در آستانه فروپاشی بود. این کتاب در ماه می 1968 منتشر شد؛ همان ماهی که اعتراضات معروف دانشجویی در پاریس شروع شد؛ ژنرال دوگل، رئیس جمهور فرانسه و نماد زنده دلاوری فرانسوی ها در دوران جنگ، به یک پایگاه نظامی در آلمان گریخت و منتظر پایان یافتن اعتراضات ماند. کلمنس بولوک نویسنده فرانسوی می گوید مودیانو در تمام آثارش مدام درباره یک موضوع نوشته است: فشار گذشته، تهدید ناپدید شدن، ابهام در مرز های اخلاقی، سویه تاریک روح. بولوک می گوید مودیانو معتقد است رمان نویس به لحاظ اخلاقی وظیفه دارد رد افرادی را که نابود شده اند، یا به اجبار نابود شده اند، ثبت کند. بولوک پایان نامه دوره کارشناسی ارشد خود را به آثار مودیانو اختصاص داد، و مودیانو هم در پی آن به او کمک کرد که اولین کتاب خود را منتشر کند. بولوک، مودیانو را بزرگ ترین نویسنده زنده فرانسه می داند. او به من گفت با شنیدن خبر برنده شدن مودیانو از خوشحالی بالا و پایین پریده و اشک شوق ریخته. واکنش ها در فرانسه عمدتا همراه با ابراز خوشحالی و جشن بوده. البته این کشور با جایزه نوبل بیگانه نیست؛ مودیانو پانزدهمین برنده فرانسوی نوبل ادبی است، ولی با توجه به این که لو کلوزیو در سال 2008 برنده این جایزه شده بود، این که یک نویسنده فرانسوی به این زودی برنده نوبل شود احتمالی بعید به نظر می رسید. خبرنگار «لوموند» نوشته های او را «ظریف و دقیق و موشکافانه» توصیف می کند و او را مردی سخاوتمند می نامد که برای شهرت ادبی اش اهمیتی قائل نیست. به نوشته این خبرنگار، او سمفونی و اپرا اجرا نمی کند ولی پیانیست فوق العاده ای است. این خبرنگار در عین حال اضافه کرد با این که از برنده شدن مودیانو خرسند است، ولی مثل همیشه خشمگین است از این که می بیند بنیاد نوبل «فیلیپ راث» را باز هم فراموش کرده. من هم در اینجا به پاتریک مودیانو تبریک می گویم و همچنین به مترجمانی که آثار این نویسنده را به زبان انگلیسی ترجمه می کنند. الکساندر شوارتس / نیویورکر
پنج شنبه 24 مهر 1393 4:25 بازدید:1
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها