محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802416694
در نشست «خوبی و بدی در سینمای ما» مطرح شد خودمان باعث میشویم یک اثر ضعیف در دنیا مطرح شود/مسئولان فرهنگی هنرمندان را نمی‌شناسند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: در نشست «خوبی و بدی در سینمای ما» مطرح شد
خودمان باعث میشویم یک اثر ضعیف در دنیا مطرح شود/مسئولان فرهنگی هنرمندان را نمی‌شناسند
محمدرضا عرب در نشست «خوبی و بدی در سینمای ما»گفت: آیا خود ما باعث نشده‌ایم که یک اثر خیلی ضعیف در دنیا مطرح شده و بر ضد خود ما استفاده شود؟ ما بابت ناتوانی در ارتباط گیری با فرد هنرمند به خودمان ضربه می زنیم.
● گزارش تصويري مرتبط
-------------------------------
خبرگزاری فارس - گروه سینما : گاهی اوقات در سینما آنقدر غرق موضوعات جزیی و ریز یا اتفاقات یومیه مربوط به فیلم و پخش و تهیه‌کننده و ...میشویم که کلی‌ترین و ساده ترین موضوعات هم که از قضا اهمیتشان ممکن است بسیار بیشتر از وقایع معمول سینما باشد از نظرمان دور می‌ماند.یکی از این موضوعات ساده اما بسیار مهم چگونگی و چرایی و قدر و اندازه نشان دادن خوبی و بدی در عالم سینما و فیلم است. این موضوع محور نشستی است که با حضور محمدرضاعرب و شاهد پیوند در خبرگزاری فارس برگزار شد. محمدرضا عرب متولد 1345 در تهران و عضو کانون کارگردانان و انجمن مستندسازان سینمای ایران است. وی فعالیت هنری خود را در سال 1371با ساخت فیلم مستند داستانی 16 میلیمتری «چون کوه» آغاز کرد و سپس به کارگردانی آثاری چون «ایستاده در باد»، «زمین سوخته»، «کندوان دیار آفتاب»، «صدای روشنایی»، «آئینه های روبرو» پرداخت.«در امتداد ساوا»، «بحران کوزوو»، «گذری بر غارهای ایرانی»، «کاروانسرهای ایران»، «قشم نگین خلیج فارس»، «بر بلندای سهند»،«یادگار دوست»، «سینمای جوان سینمای آینده»، «عکس و عکاسی در ایران» از دیگر آثار محمدرضا عرب به شمار می آید. شاهد پیوند نیز متولد 1354 آبادان، فوق لیسانس کارگردانی. از جمله فعالیت های وی می توان به: 40 نمایش صحنه ای و خیابانی، کارگردانی 10 فیلم کوتاه، اخذ بیش از 30 جایزه از جشنواره های مختلف، 2 دوره هنرمند برتر از خانه تئاتر، جایزه اول فیلم زیتون سرخ، برترین استاد، چهره نمونه منطقه و... اشاره کرد. چه چیزی باعث می شود تا ما شاهد تولید آثاری در سینمای کشور باشیم که خیلی تلخ و گزنده است و به نوعی به سیاه نمایی از وضعیت جامعه می‌پردازند؟ عرب: عدم تحمل نقدپذیری باعث این موضوع می‌شود. یکی از مشکلات ما در جامعه آن است که در کشور ما گفتگو و دیالوگ وجود ندارد. دائم در حال حکم صادر کردن نسبت به یکدیگر هستیم. این در حالی است که به اعتقاد بنده بالا رفتن تحمل انسان ها در پذیرش نقد، سعه صدر و آستانه تحمل جامعه را بالا می برد. اگر در جامعه امکان گفتگو و برقرار کردن دیالوگ وجود نداشته باشد، توسعه فرهنگی به وجود نخواهد آمد. ترازوی اول این موضوع نیز مسئولان فرهنگی هستند که متاسفانه باید اعلام کنم که امکان برقراری این دیالوگ را فراهم نمی کنند. من در برنامه ققنوس در سال 1391 نیز به این موضوع اشاره کردم که ما باید بپذیریم امر فرهنگ و مدیریت فرهنگی یک تخصص است. من در این خصوص مثالی هم زدم با این مضمون که راندن هواپیما یک کار کاملا تخصصی است و با هیچ عبادت و نمازی نمی توان هواپیما را از روی باند به پرواز درآورد بلکه با دانش پرواز است که می توان هواپیما را به پرواز در آورد. در عین حال بسیاری از خلبانان را به چشم خود دیده ام که پیش از پرواز آیت الکرسی می خوانند و از درگاه خداوند یاری و مدد می‌جویند. ملاحظه کنید موضوع استفاده کردن از تخصص در کنار ایمان به پروردگار چقدر زیبا است. با این وجود چه چیزی باعث می شود تا مردم نسبت به بسیاری از تولیدات سینمایی اقبال چندانی نداشته‌باشند؟ ما در طول سال های گذشته بارها با این موضوع روبرو بوده ایم که به رغم مشکلات و گرانی-ها، مردم از نان شب خود زده اند تا به تماشای یک فیلم بنشینند اما خیلی از فیلم ها حتی خرج خودشان را نیز نمی توانند، درآورند؟
عرب: اجازه دهید نظر شما را به آمار جمعیتی مردم در پیش از انقلاب جلب کنم. جمعیت ایران تا پیش از انقلاب چیزی در حدود 35 میلیون نفر بود این در حالی است که جمعیت ایران در سال 1393 چیزی در حدود 80 میلیون نفر است. 500 سالن، آمار سینماهایی است که در رژیم پهلوی برای جمعیت 35 میلیون نفری فیلم پخش می کردند. قیمت بلیط سینما نیز بسیار ارزان بود. شما در آن زمان با نوع سینمایی طرف بودید که باید خودش خرج خودش را در می آورد. یا فیلم ها برای عامه مردم ساخته می شد که روشنفکران از آنها خوششان نمی آمد و یا فیلم ها روشنفکرانه بود که عامه مردم با آنها ارتباطی برقرار نمی کردند. با آمدن سینماگران آوانگارد مثل کیمیایی، مهرجویی و بیضایی سینمایی به وجود آمد که هم عامه مردم و هم روشنفکران با آن می توانستند ارتباط برقرار کنند. فروش فیلمی مثل قیصر، برخی زمین داران در تهران و سرمایه داران را مجاب کرد تا به سمت ساخت سینما روی بیاورند. در واقع سینمای ایران، صنعتی شدن را پیش از انقلاب طی کرده بود. این موضوع باعث شد تا تفریح ارزانی برای قشر متوسط جامعه که فرهنگ روی دوش آنها قرار دارد، به وجود بیاید. اگر یک جامعه ای دو قطبی شد به نظر من فاتحه آن جامعه و فرهنگ آن خوانده خواهد شد. جامعه ای که دو قطبی به صورت فقیر و غنی شد و قشر متوسط نداشت، امنیت از آن جامعه رخت می بندد. بنده معتقد هستم که سینما می‌تواند فرهنگ سازی کند و جامعه را از دو قطبی شدن نجات دهد. اما سینماهای کشور بعد از انقلاب بازسازی نشدند و به جای پخش فیلم، کاربری های مختلفی از آنها شد. در حالی که سالن سینما نقش به سزایی در جذب مخاطب دارد، بی توجهی به آن باعث شده تا جمعیت 80 میلیونی کشور با تعداد سینمایی کمتر از رژیم پهلوی روبرو باشند. خب پس طبیعی است که سالن کم و قیمت بالا می تواند نقش به سزایی در کمتر کردن استقبال مردم نسبت به سینما داشته باشد. در کنار این دو موضوع شما تفریحات ارزان قیمت را نیز اضافه کنید. یک خانواده پنج نفری ترجیح می دهد با خرید یک سی دی به قیمت سه هزار تومان فیلم مورد علاقه خود را تماشا کند تا اینکه به سینما رفته و بیست برابر آن مبلغ را بپردازد. اما هنوز به این موضوع نپرداخته‌اید که چرا برخی آثار با توجه به تمامی دلایلی که بیان شد، مورد استقبال مردم قرار می‌گیرند که البته تعداد آنها اندک است. آیا به آن دلیل نیست که فیلم های ما هم از کیفیت مناسبی برخوردار نیست و به همین دلیل نمی تواند با مخاطب ارتباط برقرار کند؟ عرب: ببینید یک فرمول هایی در سینمای تجاری جواب می دهد. سینماداران دنبال آن فرمول های جواب داده شده، هستند. موقعی که تبلیغات و صدا و سیما در اختیار فیلمی قرار می گیرد و سینمادار نیز اکران آن را ادامه می دهد اگر فروش نکند جای تعجب است. در واقع شرایط نابرابری که برای برخی فیلم ها ایجاد می کنند، باعث می شود تا فروش فیلمی افزایش یابد. ببینید فیلم هایی ساخته می شوند که رفتار عادلانه ای با آنها صورت نمی گیرد. من معتقد هستم چنانچه فیلم خوبی ساخته شود و به اطلاع مردم برسد همه به تماشای آن می نشینند. اما همانگونه که اشاره کردم، جمعیت بالای کشور، تعداد اندک سالن های سینما، قیمت بالای سینما و اطلاع رسانی نامناسب همه دست به دست همدیگر داده‌اند تا سینما و یا حتی کتاب و مطبوعات از سبد خانواده‌ها حذف شود که به نوبه خود لطمه فرهنگی زیادی به جامعه خواهد زد. -آقای پیوند! شما هم با نظر آقای عرب موافق هستید؟ پیوند: کاملا؛ اما باید بگویم افزون بر دلایلی که آقای عرب به آنها اشاره فرمودند، موضوعات دیگری نیز در این مسئله دخیل است. به عنوان مثال برخی از اسامی، خود برای یک فیلم آورده دارد. مثل اینکه وقتی کاری متعلق به آقای بیضایی باشد بسیاری از مخاطبان به خاطر کارگردان حاضر به تماشای فیلم هستند و یا عده ای هم برای تماشای هنرپیشه محبوب خود حاضر به تماشای یک فیلم هستند. برخی مواقع نیز اتفاق خاصی در یک فیلم باعث جذب مخاطب بیشتر می شود. به عنوان مثال زمانی که فیلم "آدم برفی" اکران شد بسیاری از مردم به خاطر تماشای اکبر عبدی در پوشش یک زن به تماشای فیلم نشستند، اتفاقی که تا پیش از این سابقه نداشته است. به نظر شما یک کارگردان چه بخشی از توجه خود را صرف مباحث فرهنگی می کند و در واقع این موضوعات تا چه حدی می تواند در جذب مخاطبان تاثیرگذار باشد؟
پیوند: ببینید هنرمند قصد دارد حرف خودش را در اثرش به مخاطب بزند. شما یقین بدانید که حرف هنرمند واقعی، حرف جامعه است چرا که اگر حرف جامعه نباشد مورد استقبال مردم قرار نمی گیرد. بر فرض کارگردانی قصد دارد بگوید که مهرورزیدن می تواند باعث تعالی جامعه شود؛ خب باید به چه روشی این موضوع را مطرح کند، اینجا آغاز اندیشیدن در حوزه هنر است که هنرمند از چه راهی می‌تواند این پیام را به مخاطبانش بدهد. در اینجا به این نکته باید اشاره کنم که میزان استقبال همیشه دلیلی بر میزان رضایت نیست. چه کسی تا کنون این موضوع را بررسی کرده است که میزان رضایت مردم از یک اثر هنری چقدر است. به عنوان مثال یک سریال در تلویزیون پخش می شود و مسئول رسانه صدا و سیما اعلام می کنند که فلان تعداد نفر از مردم این اثر را تماشا کرده اند، این درست اما تا کنون کسی گفته که چه تعداد از این افراد از سریال مذکور رضایت داشته اند؟ یا اینکه از سر اجبار و نداشتن برنامه بهتر و متنوع تر مجبور به تماشای سریال مذکور شده اند؟ - آقای عرب نظر شما در این خصوص چیست؟ آیا مردم با فرهنگ قهر کرده اند؟ آیا آرمان‌گرایی در سینما و یا مردم دنبال می شود؟ عرب: اجازه دهید من پاسخ خودم را از اینجا شروع کنم که آیا به نظر شما ما آستانه تحمل دهه پنجاه را داریم که سینمای آوانگاردی مشابه آن سالها به انتقاد از ما بپردازند؟ جامعه هنری و فرهنگی کشور از دو گروه همواره آسیب می بیند؛ گروه اول "حال خوبان" هستند و گروه دوم "دلواپسان" هستند. حال خوبان آن گروهی هستند که وقتی بر مسند قدرت نشسته اند همه چیز را خوب و بر وفق مراد می بینند لذا حالشان خوب است و دلواپسان را گروهی تشکیل می دهند که پیش از این بر مسند قدرت بوده اند و به عبارتی حال خوب بوده‌اند اما چون بر مسند قدرت نیستند، دلواپس وقایع هستند. من رسما اعلام می کنم که بسیاری از آثار ما واکنشی است به تعبیری دیگر در واکنش به یک موضوعی، اثر هنری می‌سازیم. خب فکر می کنید با این کارها ما می توانیم فرهنگ سازی در کشور کنیم. کدام سازمانی تا کنون آمده تا ببیند مشکل هنرمندان چیست پس از آن توقع داریم که هنرمندان کاملا در راستای باور ما کار کند؟ در یک کلام بگویم ما واقعا استراتژی فرهنگی نداریم؛ ما مدیر فرهنگی تربیت نکرده ایم. باید به این موضوع نیز تاکید کنم هنرمند از اسب پیاده است؛ ما تصمیم گیرنده نیستیم. اما برخی کارگردانان در آثار خودشان مشکلات موجود را به بدنه جامعه سرایت داده و به نوعی با سیاه نشان دادن جامعه خود را برای حضور در جشنواره های خارجی آماده می کنند. در این شرایط یک هنرمند چه کمکی به فرهنگ جامعه می کند؟ عرب: ما اگر بپذیریم که هنرمند مثل سایر مردم است با همه مشکلاتی که هر فرد دیگری می تواند با آن روبرو باشد، بالطبع نباید توقع داشته باشیم که یک هنرمند رفتار دیگری غیر از سایر مردم داشته باشد. ما اعتقاد داریم که هنرمندان جزء آن دسته از انسان ها هستند که خداوند عنایت ویژه ای به آنها کرده است، خب چنانچه او نیز بخواهد همچون سایر مردم به محض دیدن یک آسیب و یا روبرو شدن با یک مشکل شروع به مقصر نشان دادن سایر مردم جامعه بکند بدون آنکه ریشه ها را مورد بررسی قرار دهد، چگونه به تعهدات خود عمل کرده است؟
عرب: نبود استراتژی و قوانین مدون در این عرصه باعث پیش آمدن چنین اتفاقاتی است. من به صراحت می گویم ما با هنرمندی که فیلم سیاه می سازد و بازار کارش هم در بیرون از کشور بسیار داغ است چقدر گفتگو و تبادل نظر کرده ایم؟ آیا مسئول فرهنگی ما تا به حال نشسته با او صحبت کند و ببیند مشکل او چیست؟ از سوی دیگر ببینید کدام نهادها و سازمان ها خرج ساخت این قبیل آثار را داده است؟ طبیعی است وقتی ما او را جذب نکنیم کشورهای خارجی فورا او را جذب خود می کنند. پیوند: به نظر من بسیاری از مسئولان فرهنگی ما اساسا هنرمندان را نمی شناسند و با روحیه او آشنا نیستند. رفتار نامناسب برخی مسئولان با یک هنرمند نه چندان موفق، به گونه ای است که از او یک بت ساخته می شود. هنرمندی که فیلمش به دلیل ضعف ساختاری در ایران از او استقبال نمی شود به خاطر یک برخورد اشتباه در خارج می درخشد چرا چون کشورهای مخالف با ایران منتظر هستند تا چنین هنرمندانی را شکار کنند. در واقع اگر مسئول فرهنگی ما راه تعامل را بلد باشد از خروج بسیاری از این هنرمندان جلوگیری می کند. البته از این واقعیت نیز نباید غافل باشیم که هنرمندان فراوانی چون آقای عرب هستند که به رغم مشکلات فراوان بر سر راهشان دست به سیاه نمایی نزده‌اند. عرب: اجازه دهید در این خصوص مثالی بزنم. فردی با موبایل یک فیلم می‌سازد، فورا او را دادگاه برده و برای او حکم صادر می‌کنند. این موضوع باعث می شود تا فیلم او را تمام دنیا بخرد؛ پرسش اینجاست آیا ما راه را اشتباه نرفته ایم؟ آیا خود ما باعث نشده‌ایم که یک اثر خیلی ضعیف در دنیا مطرح شده و بر ضد خود ما استفاده شود؟ ما بابت ناتوانی در ارتباط گیری با فرد هنرمند به خودمان ضربه می زنیم. ما می توانیم با گفتگو هزینه های این چنینی را کاهش دهیم. خیلی وقت ها ما می توانیم با گفتگو، مسیر یک فرد را تغییر دهیم. به نظر من اینها آموزه های دینی ما محسوب می شود. دین ما نگاه رحمانی دارد پس چرا به آن توجه نمی شود. پیوند: ما از خبرگزاری شناخته شده ای مثل فارس توقع داریم که ارتباط سالم و مثبتی با هنرمندان ایجاد کند. شاید فارس بتواند روحیه دیالوگ محوری و افزایش نقدپذیری در جامعه را فراهم آورد. به یقین این موضوع باعث می شود تا خوبی، مهربانی، انسانیت و اخلاق در جامعه گسترش یابد. خب امر به معروف که در دین ما به آن اشاره می شود مفهومی غیر از این ندارد. عرب: من در پایان جلسه می خواهم به این موضوع اشاره کنم که نهادها و سازمان ها باید برنامه ریزی داشته باشیم. باید برای تعالی فرهنگ کشورمان برنامه ریزی کنیم. نمی شود فقط شعار داد و در عمل فقط با چسباندن چند پلاکارد گمان کنیم که کار فرهنگی کرده ایم. ما باید هنرمند را دریابیم. این درست نیست که فقط به فکر آنهایی باشیم که از دست رفته اند بلکه باید برنامه ای برای جذب آنهایی داشته باشیم که در شرف از دست رفتن هستند. انتهای پیام / ا
93/06/31 - 09:51
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها