تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850974820
تا حالا دروغ گفتید؟ به همت مسوولان هرگز!
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: تا حالا دروغ گفتید؟ به همت مسوولان هرگز!
تنها کسانی که پشت میز مانیتور نشستند مهران مدیری و منشی صحنه بودند. میز مانیتور مرا یاد میز چرخ خیاطی مادربزرگم انداخت. از دور قلعه‌ای دیدم مدور، شبیه قلعه‌های خون‌آشامان. خدا رحم کرد شب نبود. نزدیک‌تر شدم...
در حالی که این هفته اولین قسمت از مجموعه «شوخی کردم» کار تازه مهران مدیری به شبکه خانگی عرضه خواهد شد فرانک آرتا گزارش جالبی را از پشت صحنه این سریال ارائه کرده و لوکیشن اصلی این سریال را به نقطه ای شبیه به قلعه خون آشامان تشبیه کرده است. متن این گزارش را که در «شرق» منتشر شده در ادامه می خوانید:رسیدم به جایی که دیگر خیابان نبودبرای من «مهران مدیری» همیشه خاطره‌انگیز بوده. همیشه دوست داشتم سریال‌های تلویزیونی‌اش را ببینم و هیچ‌کس به اندازه او مرا به خنده نمی‌انداخت. طنزهای تلویزیونی دهه 70 او تا امروز تکرار نشدند. البته آن موقع فکر می‌کردم که خنداندن کار ساده‌ای است اما به قول معروف وقتی باد سرم خالی شد، متوجه شدم هیچ‌چیزی راحت‌تر از گریاندن مردم نیست! فقط کافی است یک‌ربع به اطراف خودمان نگاه کنیم، دیگر نیازی نیست که حرف بزنیم... به‌هرحال دلایل زیادی برای گریه‌کردن و گریاندن وجود دارد. آن موقع‌ها با خودم می‌گفتم وقتی صحنه‌های طنز آنقدر تماشاگر را می‌خنداند، آیا خود مهران مدیری و بازیگران هم خنده‌شان می‌گیرد؟ چطور ممکن است آدم کلی حرف خنده‌دار بزند ولی خنده‌اش نیاید؟ به همین دلیل دوست داشتم پشت صحنه‌ها را از نزدیک ببینم و ببینم عوامل هم به اندازه ما می‌خندند؟ همین دلیل و البته صدها دلیل دیگر، مرا راغب کرد که به پشت صحنه «شوخی کردم» بروم.مهران مدیری که یکی از چهره‌های خلاق در عرصه تلویزیون ایران بود از دست تلویزیونی‌ها در رفت. او زمانی ستاره تلویزیونی شد، ولی حالا متاسفانه مدت‌هاست که دیگر در قاب تلویزیون ظاهر نشده و به نمایش خانگی روی آورده. خلاصه در عصر یک روز پاییزی روانه محل استقرار گروه فیلمبرداری شدم. خیابان‌های تهران را به سمت بالای شهر طی کردم ولی هرچه بالا می‌رفتم، نمی‌رسیدم. رسیدم به جایی که دیگر خیابان نبود، جاده بود. باز بالا رفتم. به جایی رسیدم که دیگر نمی‌شد از آن بالاتر رفت. چون انتهای جاده بود و بن‌بست. از دور قلعه‌ای دیدم مدور، شبیه قلعه‌های خون‌آشامان. خدا رحم کرد شب نبود. نزدیک‌تر شدم ساختمان شکل واقعی‌تری به خود گرفت. در فضای مقابل ساختمان محوطه سرسبزی بودند. آدم‌ها در رفت‌وآمد بودند. چهره‌های آشنا هم کم نبودند. منتظر وفا ملک‌زاده، مدیر روابط عمومی فیلم شدم. بالاخره او را در اتاقش ملاقات کردم. سیر و سفرم همراه با او آغاز شد. مهران مدیری را از دور دیدم. مردی شلوار لی پوشیده، کت چرمین قهوه‌ای به تن با موهای جوگندمی. به او نزدیک‌تر شدم. سلام‌وعلیک کردیم. پرسیدم می‌توانیم حرف بزنیم؟ خیلی آرام و مودبانه گفت «من حرف نمی‌زنم.» من هم با سر تایید کردم. ترجیح دادم از دور نظاره‌گر کارهایش باشم. سپس چند کلمه در گوش صدابردار گفت و رفت مستقیم سراغ مانیتور.یاد چرخ خیاطی مادربزرگ افتادمتنها کسانی که پشت میز مانیتور نشستند مهران مدیری و منشی صحنه بودند. میز مانیتور مرا یاد میز چرخ خیاطی مادربزرگم انداخت. ناگهان خندیدم. وفا ملک‌زاده رو به من گفت: «چیزی شده؟» فقط به او لبخند زدم. باد در حال وزیدن بود و کمی احساس سرما کردم. با این حال فضا آرام و دلچسب بود. تنها صدای اره برقی خارج از صحنه سکوت را بدجوری می‌شکست. به قول ملک‌زاده سر صحنه مهران مدیری باید یک چیزی را رعایت کرد و آن هم سکوت است. کم‌کم پلان برای بازی‌کردن شروع می‌شود. چیدمان بازیگران مقابل دوربین انجام شد...کمند امیرسلیمانی به شیوه گزارش‌های پاستوریزه تلویزیونی سوالاتش را می‌پرسد:- خبرنگار: آقا تا حالا دروغ گفتید؟- نصرالله رادش: به یاری خدا و همت مسوولان هرگز. مسوولان هم راستگویند. راهی جز برای راستگویی نمی‌ماند.سر این صحنه همه خندیدند، حتی خود مدیری. من هم فرصت را غنیمت شمردم و کلی خندیدم.بعد از مدتی وارد سوله‌ای شدیم که در زیرزمین این ساختمان ساخته شده بود. درواقع مثل استودیو، بخش‌بخش شده بود و فضاهای متفاوتی را برای فیلمبرداری با دکور ایجاد کردند... به‌آرامی صحنه را ترک کردم و همین‌طور که دور می‌شدم، صدای بازیگران را که دیالوگ‌هایشان را تکرار می‌کردند، می‌شنیدم. از زیرزمین بیرون آمدم، هوا تاریک شده بود...
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها