محبوبترینها
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1840387925
فیلم‌هایی که میتوان دوست داشت
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > سینما - رامتین شهبازی دو فیلم «33 روز» به کارگردانی جمال شورجه و «آسمان محبوب» ساخته داریوش مهرجویی شنبه در برج میلاد به نمایش درآمد. در مورد «33 روز» برخی پیش‌داوری‌ها وجود داشت که قضاوت‌ها را تحت تاثیر قرار می‌داد. فیلم مهرجویی نیز به دلایل مختلف و محترمی مورد توجه منتقدان قرار نگرفت. داریوش مهرجویی مدتی است که اتفاق نظر منتقدان درباره آثارش را از دست داده است. اما نگارنده بنا به دلایلی کاملا حاشیه‌ای و نه سینمایی این دو فیلم را نه در زمره آثار ضعیف که جزو فیلم‌های سطح متوسط رو به خوب ارزیابی می کند. ابتدا از «33 روز» شروع می‌کنم. امیدوارم به حامی آثار دولتی متهم نشوم. برخی معتقدند فیلم با بودجه کلان دولتی ساخته شده و آنگونه که باید این بودجه در ساختار فیلم خود را نشان نمی‌دهد، اما در این فیلم یک اتفاق مهم رخ می‌دهد و آنکه جمال شورجه به سمت یک سینمای روایی و داستان‌گو رفته است. سینمایی که نماد‌ها و شعارهای آن به حداقل می رسد و این در کارنامه شورجه تجربه‌ای تازه است.این فیلم می‌وانست مشحون از نماد‌پردازی‌هایی باشد که نمونه آن را در بسیاری از فیلم‌های امسال می‌بینیم که فیلمساز به نوعی خود را پشت آنها پنهان می‌کند، اما شورجه چنین نمی‌کند. او با اینکه تاکنون بر سبیل عقایدی مشخص فیلم ساخته و اتفاقا شاید نماد‌پردازی‌هایش را نیز بتوان برخاسته از سبیل فکری و عقیدتی او به شمار آورد، آگاهانه به سمتی می‌رود تا بتواند از سمت واگویه یک داستان دراماتیک با تماشاگر ارتباط برقرار کند. بنابراین سعی می‌کند به گونه‌ای بر خط سیر روایی خود وفادار بماند تا تماشاگر با قرار گرفتن در فضا به استنباط معنی مورد نظر فیلمساز دست یابد. خلاصه اینکه شورجه در این فیلم بیان ایدئولوژیک خود را به رخ تماشاگر نمی‌کشد و سعی می‌کند، آن را از طریق داستان در بطن اثر جاری سازد که این تلاش در این نوع سینما که خاطره ما از آن به نماد‌پردازی و شعار زدگی محدود می‌شده، بسیار قابل تقدیر است. اگرچه نقاط ضعفی نیز در فیلمنامه و کارگردانی وجود دارد که میتوان در زمانی دیگر آن را به بحث نشست. اما فیلم داریوش مهرجویی. در چند سال اخیر سینمای این فیلمساز معتبر ایرانی دارای پیچش‌هایی شده است. پیچش‌هایی که از شمار طرفداران ثابت وی کاسته است. اما «آسمان محبوب» با اینکه به طور کامل مشخصه‌های یک تولید تلویزیونی را در فرم و مضمون پیگیری می‌کند، اما به برخی دلبستگی‌های ذهنی مهرجویی نزدیک است. بسیاری از سینماگران این دوره حاضر در جشنواره با تکیه بر واژگانی بی‌معنا شروع به توجیه دلبستگی‌های خاص خود به فیلم‌هایشان کرده‌اند. فیلم‌هایی که میان زمین و هوا معلق هستند و جایگاه و پایگاهی بایسته پیدا نمی‌کنند، اما مهرجویی حداقل این جرات را داشته که در دنیای ذهنی خود گام بزند. دنیایی که گرچه آشفته است، گرچه مغشوش است و گاهی حتی تماشاگر را به سخره می‌گیرد، اما برخاسته از دنیای ذهنی فیلمسازی است که فیلم‌هایی همانند «لیلا» و «هامون» را ساخته است. در یک نگاه کلی فیلم او حرکت رو به عقب است، اما از سوی دیگر او در یک فرآیندی به این بن‌مایه اندیشه‌ای رسیده و این مبنای تفکر قابل احترام است. مهرجویی گرچه اثری را برای تلویزیون ساخته، اما از این موقعیت سوء استفاده نمی‌کند و می‌کوشد دنیای اثر را از درون خود جدا نکند. گاهی هنرمند به هذیان‌گویی می‌رسد، اما فکر می‌کنم این ساختار هذیان‌گونه مهرجویی را نیز میتوان دید و برای آن ارزش‌هایی قائل شد. شاید اگر «آسمان محبوب» را هر فیلمسازی بجز مهرجویی ساخته بود، مردم سالن را در دقایق نخستین نمایش فیلم ترک می‌کردند، اما همه منتظر ماندند و این اثر را تا انتها دیدند چون مهرجویی آن را ساخته بود. البته مهرجویی باید مراقب باشد شاید در دوره بعدی جشنواره دیگر این اتفاق تکرار نشود. 54
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 274]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها