تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804883110
واکنش رویا افشار به یک تئاتر
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سه‌شنبه ۷ اردیبهشت ۱۳۹۵ - ۱۸:۵۷
رویا افشار در یادداشتی که برای گروه تئاتر "کوانتوم" و هنرمندان نمایش "اودیسه" نوشته، ضرورت برپایی جلسات بحث و گفت‌وگو در پایان اجرا این اثر نمایشی را مورد تاکید قرار داد. به گزارش ایسنا، این مدرس و بازیگر تئاتر در این یادداشت آورده است:« نوری که از کهکشان‌های دور دست به ما می‌رسد،میلیون‌ها سال قبل،از آنها گسیل شده است و نور دورترین شیئ که بوسیله بشر رویت شده است،هشت هزار میلیون سال قبل به راه افتاده است، بنابراین وقتی که به عالم نظر می‌کنیم،نظاره‌گر جهانی متعلق به گذشته هستیم،« تاریخچه زمان، استیون هاوکینگ» ( از متن نمایشنامه اولیس) برای من که هنوز بند ناف کهن را پاره نکرده‌ام، بدون تمثیل و مثال و عین انگاری اساطیری، زندگی یک شوخی تکراری بی‌مزه، بیش نیست، نه اینکه راه نپیمودم و بی‌حرکت ماندم، نه، بسیار بسیار پرشتاب‌تر حتی از نور، و اوج پویایی‌ام در دوران گلادیاتورها مکثی طولانی داشته و سپس هماره با توبره افسانه‌های کهن، هر تلنگر امروزی را شکیب آورده‌ام..... خب اینطور است، برای همین هم در ابتدای کلام «اودیسه» در تالار حافظ، چنان مشتاق به استقبال نمایش رفتم که تا پایان ، گویی در سیاه چاله‌ای بی جاذبه، بی نسبیت، تنها....تنها.....تنها مانده‌ام...... بی‌شک کلید راهیابی به علم فیزیک را می‌بایست در دنیای اساطیر جستجو کرد، دانشی که زمانی به افسانه می‌مانست و امروز قواعد علوم فیزیک را بنیان است. اولیس به نوشته امین طباطبایی به کارگردانی آرش دادگر، از همین مسیر سود جسته، تا به تالار حافظ رسیده، آنچه آرش دادگر به عنوان کارگردان ، بر متن نمایش بسیار قابل تامل امین طباطبایی افزوده، عرفان نهفته در دانش فیزیک است. یعنی سه بازه زمانی، در سه واضح مکانی، با سه کربن تجسم یافته در شمایل انسانی، با نام اولیس،... و در این امر هیچ یک از این کربن‌های عالی شده، چون دیگری نیستند، بلکه هریک شمایلی دیگرگون از یک هسته واحد را اجرا می‌کنند، گفتم اجرا می‌کنند؟ نه، زندگی می‌کنند، هر یک از اولیس‌ها ، وجهی که به تنهایی کمال وجوه است را به تماشا می‌گذارند و این تجربه‌ای شگرف برای آرش دادگر است و آنقدر موفق از این ورطه عبور کرده که تماشاچی دیگر نمی‌تواند اولیس را صرفا یک افسانه بپندارد، اولیس زنده شده، جسمیت یافت..... اولیس در غالب یک انسان افسرده گم شده در طوفان ایام ( اولیس،کامبیز امینی) و اولیس فیلسوف ( حسام منظور،که در اجرای نقش خود بی نظیر بود) و اولیس دانش پژوه ( آرش دادگر) و این سه کربن تجسم یافته، در سه زمان غیر متسلسل، و در سه مکان غیر وابسته ، هر یک با نظری خاص خود، هرمی راساختند که نتیجه‌ای دهشتناک داشت و سوالی را پاسخ داد که جهان علم علی رغم دستیابی‌اش بدان، جسارت طرح واضح آن را ندارد..... یک جمله کلیدی از متن نمایش، اولیس: این بی دلیل زنده بودن من ،داره همه چی رو نابود می‌کنه..... این بی‌دلیل زنده بودن هر یک از ما ، با نام مستعار اولیس، سرگردانی به طول اعصار رفته و در پیش رو، لاجرم کربن تجسم یافته را به مرزی می رساند که آنسوی سیاه چاله را معنا کند و از آن پس « زو» باید نگران وضعیت خود باشد..... قصد ندارم جزییات از این دست را ادامه دهم، اما آرش دادگر که به زعم من پادشاه ریتم است و آگاه بر تمپوی سرنوشت ساز بنیان یک نمایش، آنچنان زیبا متن نمایش بسیار عمیق امین طباطبایی را به عین تبدیل کرده که تماشاچی مدام غرق در جهان‌های گونه‌گون، سوالات پنهان در ضمیر خود را عیان می‌کند، از جمله این پرسش‌ها، هستی چیست؟ ... تلاش من واحد در این گستره به کجا می‌انجامد؟... انجام چیست؟ ... ، پرسش های بنیادین، یکی از یکی دیگر سرنوشت ساز تر، و اینکه سرنوشت آیا موجود را رهنمون است؟ و یا موجود است که سرنوشت را تحریر کرده...... در اجرای اودیسه، زمانی به کمال،پر از اندیشه را سپری می‌کنیم، با بازی هنرمندان با ارزش و جزء به جزء اتفاقات بدیع، اودیسه نمایش زندگی انسان در چرخه زمان بدون صفر است، از این رو فکر می‌کنم دیدن این نمایش برای هر کس، با هر دلیل و سلیقه‌ای می‌تواند بسیار قابل تامل باشد، چه در معنا،چه در اجرا و چقدر دوست می‌داشتم، اگر اتفاق می‌افتاد که تماشاچی، با هر بنیان تفکر و هر میزان دانش، در پایان دوره این اجرا، گرد آرش دادگر ، نویسنده و گروه اجرایی این اثر می‌آمدیم تا بحث نمایش را ادامه دهیم، یک نمایش صرف یک دوره اجرا نیست، یک نمایش زمانی موفق است که بتواند در زمان و مکانی جدا از اجرا،همچنان در ذهن تماشاچی ادامه یابد و «اودیسه» همچنان در ذهن من ادامه دارد، پیشنهاد می‌کنم فرصت دیدن این اثر را از دست ندهید و به آرش دادگر پیشنهاد می‌کنم، فرصت بحث و چالش این اثر، بعد از دوران اجرا را برای تماشاچیان خود فراهم آورد، اودیسه آرش دادگر، بعد از صد دقیقه، در تالار حافظ خاتمه نمی‌یابد، اودیسه، در هر اتفاق روزمره، در جنگ‌ها، در دفاع و در تلاش هر کربن تجسم یافته، برای گریز از بیهودگی تجسم‌اش ، همچنان ادامه دارد......سعی کن لابیرنت را بفهمی!» انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 111]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها