واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: قلم، زبان دوم انسان و بيانگر هويت، چيستي و شخصيت فردي است كه بر صفحه تاريخ مي نگارد. نامگذاري روزي به نام قلم و ثبت آن در تقويم رسمي جمهوري اسلامي ايران، به پيشنهاد انجمن قلم ايران و تصويب شوراي عالي انقلاب فرهنگي، صورت پذيرفت. در مرور تاريخي اين روز درايران باستان به روز تير يا عطارد مي رسيم كه سياره تير يا همان عطارد، در فرهنگ ادب پارسي، كاتب و نويسنده ستارگان است و اين روز به عنوان نمادي براي تجليل از صاحب قلمان و آثار ايشان محسوب مي شد تا به پاس آن، ياد و خاطرات اهالي قلم زنده نگاه داشته شود. آنچه از تاريخچه نوشتار آورده اند، به زمان تقريبي 20 هزار سال پيش باز مي گردد و اگر بخواهيم نظام هاي نوشتاري مدون را محدود سازيم رقمي در حدود 6 هزار سال پيش به دست مي آيد. زندگي بشر به يمن اختراع خط و دست به قلم شدن او به دو دوران تاريخ و ماقبل تاريخ تقسيم شده است. در گذشته انسانها از ابزار تيزي چون سوزن، چاقو و قلم سنگ تراشي براي نوشتن بر روي سنگ، چوب، فلز، پوست حيوانات، برگ درختان، استخوان، صدف، گل رس، موم، كوزه، ابريشم، پنبه و كاغذ استفاده مي كردند. اما با گذر زمان و ورق خوردن هر برگ از صفحات تاريخ، انسانها در نوشتار و استفاده از قلم پيشرفته تر مي شدند به گونه اي كه برخي توسط قلم پر، قلم ني، چوب يا فلز و قلم مو كه با استفاده از جوهر برسطح لوح رسم مي شد توانستند به مرور زمان پس از نسخه برداري از نوشته ها بر روي سنگ يا فلز به اختراع چاپ دست يابند و توسط آن افكار خويش را بر صفحه كاغذ بنگارند. بنابراين مي توان گفت قلم، وسيله اي براي انتقال افكار گذشتگان به آيندگان و پل ارتباطي اين دو زمان شد؛ وسيله اي كه لفظ سينه به سينه را تغيير داد و ارتباطات شفاهي را به مكتوب تبديل كرد. اما قلم در باور روانشناسان مايه آرامش روح و ضمير ناخودآگاه انسان است آنها در توجيه اين عبارت مي گويند: وقتي انسان تحت فشارهاي عصبي قرار دارد و ذهن مشوشي او را احاطه كرده، مي تواند با نوشتن افكار خود بر روي كاغذ و مرور آن؛ به نتيجه مثبتي دست يابد زيرا با نوشتن به روح ناآرام خود مسلط شده و آرامش مي يابد. قلم را سرچشمه رازها و نهان ها، ديدگان بيدار بشر و تكيه گاه فرهنگ و انديشه مي دانند، قلم فرياد خاموش بشريت است كه از عمق وجود نشات مي گيرد. قلم را مقدّس مي خوانند چرا كه خداوند به آن قسم خورده و با آن تعليم نموده است. اين روز بهانه اي است براي احترام به قلم، پس سرچشمه را گل آلود، ديدگان و زبان گويا را خاموش نكنيم و همچون خداوندگارمان با آن تعليم كنيم تا سعادت و بهروزي را براي بشريت به ارمغان آوريم. ك/1 380/
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 304]