واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: نفت، مرگ عدالت و روياهاي يك فرمانده سرخ
گروه اقتصاد: فرمانده سرخ حالا ديگر چهرهاي آشنا براي آمريكاي لاتين و مرزهايي فراتر از سرزمين رويايي آمريكاي لاتين است. هوگوي ونزوئلايي را شما هم ميشناسيد. شعارهاي او مبني بر مبارزه با امپرياليسم جهاني اين روزها خاطرات زيادي را از دوران قديم زنده كرده است. يعني روزهايي كه سربازان در بوليوي و كوبا سيگار برگ هاوانايي را در دهان چرخ ميدادند و براي پيروزي بر نيروهاي آمريكايي شبانهروز اسلحه بر دوش ميكشيدند. اين موضوع حتي توانسته بود موجب حيرت راسل فيلسوف مشهور اروپايي شود.
او جايي نوشت كه مبارزان آمريكاي لاتين حتي كمترين استراحت را براي خود حرام كردهاند. اين مساله به ديدار تاريخي او با چهگوارا بر ميگردد. هوگوي ونزوئلايي حالا نيز چنين تصويري را زنده كرده است. البته اگر بتوان به سادگي او را در كنار مبارزان قديمي آمريكاي لاتين قرار داد. بدون تعارف نفت اين روزها همه چيز را تغيير داده است. مخصوصا براي ونزوئلا كه يكي از پردرآمدترين كشورهاي نفتي جهان محسوب ميشود. اگر بخواهيم واقعيت را بگوييم بايد گفت كه فقط طرفداران نزديك هوگو او را به اندازه ستايش ميكنند. چاوزيستها هميشه با صداي بلند ميگويند كه اسطوره مبارزه با امپرياليسم و نشانه بزرگ عدالت است اما درست از ميان خيابانهاي كاراكاس كه زير دست و پاي فقر كبود شده است تا نقاط بيشماري از جهان به اين ادعا اهميت نميدهند. اين شايد به خاطر وضع زندگي مردم در ونزوئلا باشد. در حال حاضر نزديك به 40 درصد از همشهريان فرمانده سرخ زير خط فقر زندگي ميكنند. اين يك واقعيت است. فقر وقتي از راه ميرسد همه شعارهاي زيبا را با خود به گورستان ميبرد. اين عين جملهاي است كه اين روزها مخالفان هوگو در ونزوئلا به آن اشاره ميكنند. جايي كه نفت با سفرههاي نهچندان خوشرنگ فقر همنشين شدهاند. البته اين خاصيت كشورهاي نفتي است. يعني هرگاه بهاي طلاي سياه بالا ميرود، بسياري از شاخصهاي اقتصادي در كشورهاي نفتي زمينگير ميشوند. براي اثبات اين ماجرا ديگر نياز به ارائه شواهد مختلف اقتصادي نيست. در حال حاضر كه نفت تا 140 دلار نيز بالا آمده است ميتوان به سادگي سقوط اقتصاد را در اكثر كشورهاي نفتي تماشا كرد.
در مورد ونزوئلا اما حرف و حديث زياد است. مخالفان هوگو او را به اين متهم ميكنند كه با تكيه بر درآمدهاي نفتي آرمان چپ را له كرده است. شايد حق با اين گروه از اهالي ونزوئلا باشد. وقتي عدالت به پايينترين سطح ميرسد، ديگر نميتوان نبود آن را با شعارهاي الوان ناديده گرفت. ولي فارغ از اين اگر انصاف وجود داشته باشد، بايد گفت كه فرمانده به چيزي بزرگتر در آينده خيره شده است. او ميخواهد كه در روزگاري نهچندان دور گروه مبارزان با آمريكا را در جهان هدايت كند يا حداقل يكي از نيروهاي برجسته آن باشد. رفاقت تند و تيز او با محمود احمدينژاد، رئيسجمهور ايران بهترين مثال براي اثبات اين ماجرا است. احمدينژاد نيز مانند هوگو در اين آرزو به سر ميبرد كه روزگاري امپرياليسم در مقابل خلقهاي مستضعف جهان به زانو بر زمين بنشيند. بدون تعارف اين يك آرزوي شيرين و دوست داشتني است اما تحليلگران زيادي بر اين باورند كه اين شيريني با تلخي اقتصاد در كشورهاي نفتي تبديل به يك رويا شده است. اتحاد مبارزه با امپرياليسم از بزرگترين گرههاي اقتصادي رنج ميبرد. يعني در جايي مثل ايران نيز به خاطر تكيه به درآمدهاي نفتي بسياري از شاخصهاي اقتصادي زخمي شدهاند. اكنون نقدينگي 160 هزار ميليارد توماني در ايران در كنار تورم 20 درصدي براساس نرخ رسمي اعلام شده توسط بانك مركزي بسياري از شهروندان را با گرههاي معيشتي مواجه كرده است. يعني همان اتفاقي كه شايد به گونهاي ديگر در ونزوئلا در حال رخ دادن است. از اين منظر تحليلگران با نااميدي از آينده اتحاد مبارزه با استعمار آمريكايي خبر ميدهند. البته در اين وانفساي اقتصادي، ايرانيها سعي ميكنند تا حجم بزرگي از سرمايههاي خود را به ونزوئلا هدايت كنند. از اين طريق آنها ميتوانند در حياط خلوت آمريكا حضور داشته باشند ولي آنچه واقعيت دارد نياز اقتصاد ايراني در داخل مرزهاي ملي به اين سرمايهها است. همين مساله ميتواند يك چالش جدي براي هر دو كشور باشد. مخصوصا براي ونزوئلا كه كنار گوش آمريكا بسياري از درآمدهاي خود را از سرزمين يانكيها به دست ميآورد.
در حال حاضر صنعت نفت بر اقتصاد ونزوئلا حكومت ميكند، يكسوم توليد ناخالص داخلي و 80 درصد صادرات اين كشور را نفت تشكيل ميدهد و نيمياز درآمد دولت نيز وابسته به اين صنعت است. ونزوئلا يكي از 5 كشور بنيانگذار اوپك است.
ذخاير عمده نفتي اين كشور در مجاورت درياچه ماراكايبو در خليج ونزوئلا نهفتهاند. بيشتر مبادلات اقتصادي ونزوئلا با برزيل، مكزيك، كلمبيا و ايالات متحده است. صنعت كشاورزي اين كشور نيز نقش مهمي در اقتصاد آن ايفا ميكند.
در سال 2007 نرخ بيكاري در ونزوئلا 9 درصد بود و 40 درصد مردم اين كشور زير خط فقر زندگي ميكردند. به گزارش آژانس اطلاعات انرژي آمريكا در سال 2000 ميلادي ونزوئلا 1/3 ميليون بشكه نفت خام در روز توليد ميكرد اما بعد از سال 2002 ميلادي در اثر اعتصابات صنعت نفت اين سرزمين ميزان توليد نفت خام در ونزوئلا به 3/2 ميليون بشكه در روز رسيد. در سال 2004 ميلادي توليد نفت در اين كشور قاره آمريكا به 6/2 ميليون بشكه در روز رسيد و يك سال بعد يعني در سال 2006 ميلادي توليد روزانه نفت به مرز 3 ميليون بشكه رسيد.
هوگو اين رشد توليد نفت را موفقيتي بزرگ براي اقتصاد و دولت اين كشور ميداند. كنسول آمريكا در كاراكاس ميگويد روي كار آمدن هوگو تحولات بزرگي را در ساختار اقتصادي اين كشور ايجاد كرده است. اولين و بزرگترين تحول تغيير مناسبات تجاري و نفتي اين كشور با ايالات متحده آمريكا بود.
اين اظهارنظر صحيح است. اكنون صداي فرياد هوگو را همه شهروندان اقتصاد جهاني شنيدهاند. او بارها گفته است كه ددمنشي يانكيها نفت را 200 دلاري ميكند اما آيا مدل اقتصادي او و بسياري از رفقايش كه عدالت را له كرده و فقر را نيز به سينه بسياري از مردم سنجاق كرده است اين مجال را ايجاد ميكند كه مبارزه با امپرياليسم جامه از رويا تهي كند؟ فرمانده هنوز با دلگرمي به اين سوال پاسخ ميدهد.
انتهاي خبر // روزنا - وب سايت اطلاع رساني اعتماد ملي//www.roozna.com
------------
------------
سه شنبه 28 خرداد 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ايرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 209]