قتلهای آغازین دولت مهدی (عج) - بخش دوم

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

قتلهای آغازین دولت مهدی (عج) - بخش دوم ج) آغاز قیام و نخستین پایگاه دشمن‏ حدیث ۱- ابوبصیر گوید: امام صادق (علیه‏السّلام)، فرمود:(۴۶) ((هشت ماه، شمشیر برهنه بر دوش دارد و به شدّت و پى در پى مى‏کُشد. پس نخستین مرحله‏ى شروع‏اش، قبیله‏ى بنى شیبه (پرده داران کعبه) است که دست‏هاى آنان را قطع و آنان را در کعبه مى‏آویزد و منادى آن حضرت ندا مى‏دهد و اعلام مى‏کند: "اینان، دزدانى هستند که از خدا دزدى مى‏کردند." سپس به قریش مى‏پردازد و با ایشان جز با شمشیر برخورد نمى‏کند و به ایشان جز شمشیر نمى‏دهد. (یعنى فقط زبان سلاح و زور را مى‏فهمند) و قائم (علیه‏السّلام) قیام نمى‏کند تااین که دو کتاب مبنى بر بیزارى از امام على، (علیه‏السّلام)، خوانده مى‏شود: فرمانى در بصره و فرمانى در کوفه.)) البته، سند روایت، مورد نظر و تامّل است؛ چون، در سند، یونس بن کلیب است و او مجهول است. نیز، ابن ابى حمزه، مورد تأمّل و بحث است. حدیث ۲- سدیر صیرفى، از مردى از اهل جزیره نقل مى‏کند که او کنیزى را براى خانه‏ى خدا نذر کرده بود. او را به مکه آورد. به ملاقات حَجَبه و پرده داران رفت و آنان را نسبت به نذرش مطلع ساخت. براى هر کس از آنان، موضوع را بیان مى‏کرد، او مى‏گفت: ((کنیز را براى من بیاور که خدا نذرت را مى‏پذیرد.)). هر کدام از پرده داران خانه‏ى خدا توقع داشت که کنیز را به او بدهند. پس وحشت شدیدى از این موضوع بر او راه مى‏یابد ماجرا را به یکى از یاران‏اش که اهل مکه بود مى‏گوید. او مى‏گوید ((آیا از من مى‏پذیرى؟)). عرض مى‏کند: ((آرى)). او مى‏گوید: ((نگاه کن! به مردى که رو به روى حجرالاسود نشسته و مردم دور او هستند. و او، ابوجعفر محمّد بن على بن الحسین (علیهم‏السّلام) است. به پیش او برو و ایشان را از این ماجرا آگاه کن و ببین به تو چه مى‏گوید، به همان عمل کن.)). وى مى‏گوید، به نزد او رفتم و عرضه داشتم: ((خدا، تو را رحمت کند! از اهل جزیره هستم. همراه من، کنیزى است که او را به خانه‏ى خدا نذر کرده‏ام و موضوع را به هر کدام از پرده‏داران گفتم، در پاسخ گفتند؛ ((کنیزت را نزد من بیاور تا خدا نذرت را قبول کند.)) و از این واقعه، وحشتى شدید به من دست داده است.)). حضرت فرمود: ((اى بنده‏ى خدا! همانا، خانه، نه چیزى مى‏خورد و نه مى‏آشامد. پس کنیز خود را بفروش و در میان همشهریان‏ات که به زیارت این خانه آمده‏اند، جست و جو کن و بنگر هر کدام از ایشان که از خرجى خود عاجز و درمانده شده است، آن مبلغ را به او بده، تا بتواند به شهر خود برگردد.)). او نیز همان کار را مى‏کنند. هریک از پرده‏داران که به او مى‏رسند، حضرت را مردى دروغگو و ناآگاه مى‏شمارند! او، گفته‏ى آنان را به امام باقر (علیه‏السّلام) عرض مى‏کند. آن حضرت مى‏فرماید: ((تو، سخن آنان را به من گفتى، آیا از من نیز به آنان مى‏گویى؟)). عرض مى‏کند: ((آرى)). پس حضرت مى‏فرماید: ((به ایشان بگو، ابوجعفر به شما پیغام داد، چه گونه خواهید بود اگر دست‏ها و پاهایتان بریده شود و در کعبه آویخته گردد، سپس به شما گفته شود، فریاد کنید که "ما دزدان کعبه هستیم".)). هنگامى که مى‏خواهد برخیزد. حضرت مى‏فرماید: ((البتّه، من، آن کار را انجام نمى‏دهم، بلکه آن را مردى که از من است، انجام خواهد داد.))(۴۷). د) اهل مکّه و جانشین امام‏ همان طورى که در بند ((الف)) همین بخش ذکر شد، اهل مکّه، نه تنها فرستاده‏ى امام را به قتل مى‏رسانند، بلکه جانشین آن حضرت را نیز شهید خواهند کرد. ابوخالد کابلى از امام باقر (علیه‏السّلام) نقل کرده که آن حضرت فرمود: ((یُبایَعُ القائمُ بِمَکَّهَ عَلى‏ کِتابِ اللَّهِ وَسَنّهِ رَسُولِهِ، وَیَسْتَعْمِلُ عَلى‏ مَکَّهَ، ثُمَّ یَسیُر نَحْوَ الْمَدیَنهِ فَیَبْلُغُهُ أنّ عامَلَهُ قُتِلَ، فَیَرجِعُ إلیهمْ فَیُقْتَلُ المُقاتَلَهَ ولا یَزیدُ على‏ ذالک...))(۴۸). با حضرت قائم (علیه‏السلام) در مکّه، بر اساس کتاب خدا و سنّت رسول اللّه بیعت مى‏کنند و آن حضرت، جانشین را بر مکّه مى‏گمارد. به سوى مدینه حرکت مى‏کند که در میان راه، به وى خبر کشته شدن جانشین‏اش را مى‏رسانند. حضرت، بلافاصله بر مى‏گردد و ایشان را با جنگ مى‏کُشد و بیش از این کارى نمى کند... ه) اهل مدینه و جانشین امام‏ ابوخالد کابلى در خبر دیگرى از امام باقر (علیه‏السّلام) روایت کرده که آن حضرت فرمود: ((... یَخْرِجُ إلَى المَدینهِ فَیُقیمُ بِها ما شاء، ثُمَّ یَخْرُجُ إلىَ الکوفَهِ وَیَسْتَعْمِلُ عَلَیْها رَجُلاً مِنْ أصحابِهِ. فَإذا نَزَلَ الشَّفْرَهَ جاءهُمْ کِتابُ السُّفْیانی‏ إنْ لَمْ تَقْتُلُوهُ لَأَقْتُلَنَّ مُقاتِلیکُمْ وَلأَسْبِیَنَّ ذَرارِیَکُم.)). فَیُقْبِلوُنَ عَلى‏ عامِلِهِ فَیَقْتُلُونَه، فَیَأتیهِ الخَبَرُ، فَیَرْجِعُ إلَیْهِمْ، فَیَقْتُلُهُم وَیَقتُلُ قُرَیْشاً حَتّى لایَبْقى‏ مِنْهُم إلاَّ أَکَلَهُ کَبْشٍ ثُمَّ یَخْرُجُ إلَى الکُوفَهِ وَیَسْتَعْمِلُ رَجُلاً مِنْ أصْحابِهِ فَیُقبِلُ و یَنزِلُ النَّجَفَ.))(۴۹)؛ ... (حضرت مهدى(عج)) به سوى مدینه مى‏رود و در آن جا هر قدرى که بخواهد، مى‏ماند. مردى از اصحاب خود را در آن جا جانشین خویش قرار مى‏دهد. به طرف کوفه حرکت مى‏کند. هنگامى که به ((شقره)) فرود مى‏آید. کتاب و نامه‏ى سفیانى به اهل مدینه مى‏رسد، مبنى بر این که اگر او را (قائم(عج)) نکشید. مردان شما را مى‏کشم و زنان‏تان را اسیر مى‏کنم. مردم مدینه بر والى هجوم آورده و او را به قتل مى‏رسانند. این خبر به آن حضرت مى‏رسد و به مدینه بر مى‏گردد. و ایشان را مى‏کشد و به نحوى قریش را نابود مى‏کند که جز به مقدار خوراک و علف قوچ باقى نمى‏ماند. سپس به طرف کوفه مى‏رود و یکى از یاران‏اش را جانشین و عامل خویش تعیین و بعد از آن به نجف روى آورده و در آن جا منزل مى‏گزیند. در این روایت نیز؛ فرض صحّت سند، محور درگیرى، قریش است و نه تمامى مردم. قریش نیز در اثر تعدّى و اقدام به قتل و جنایت، به سزاى اعمال خود مى‏رسند. و) آمار مقتولان قریش و سابقه‏ى آنان‏ حدیث ۱- عَن مُحَمَّدِ بنِ مُسلِمٍ، قال: سمعتُ أبا جعفر (علیه‏السّلام) ((لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مایَصَنعُ القائمُ إذا خَرَجَ لأَحَبَّ أَکْثَرُهُمْ ألاَّ یَرَوْهُ مِمَّا یَقتُلُ مِنَ النّاس. أما إنَّهُ لایَبْدَأُ إلاَّ بِقُرَیشٍ فَلا یَأْخُذُ مِنها إلاّ السَّیفَ حتَّى یَقُولَ کَثیرٌ مِنَ النَّاسِ: "لَیْسَ هذا مِن آلِ مُحَمَّدٍ، وَلوْ کانَ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ لَرَحِمَ...))(۵۰)؛ محمّد بن مسلم گوید: شنیدم امام باقر (علیه‏السّلام) مى‏فرمود: ((اگر مردم [مخالفان ]مى‏دانستند که حضرت قائم(عج) چه برنامه‏اى دارد و چه کارهایى انجام مى‏دهد، اکثر آنان، آرزو مى‏کردند که هرگز آن حضرت را نبینند؛ زیرا، حضرت، کشتار زیادى مى‏کند. به یقیین، اوّلین کشتار را در قبیله‏ى قریش خواهد داشت. از قریش نخواهد گرفت جز شمشیر و به آنان نخواهد داد مگر شمشیر، [حضرت کار را به جایى مى‏رسانند] که بسیارى از مردم مى‏گویند: این شخص، از محمّد (صلّى‏اللّهُ‏علیه‏وآله‏وسلّم)، نیست و اگر از اهل بیت پیامبر بود، رحم مى‏کرد".)). کلمه‏ى ((ناس)) در روایات، به معناى ((مخالفان اهل بیت)) است و کسانى که همیشه بناى دشمنى با آنان داشته‏اند و دارند. حدیث ۲- روى‏ عَبدُاللَّهِ بنِ المغیره، عنْ أبی عَبدِاللّهِ (علیه‏السّلام):)) إذا قامَ القائِمُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ (صلّى‏اللّهُ‏علیه‏وآله‏وسلّم)، أقامَ خمسمئه مِنْ قُرَیْشٍ، فَضَربَ أَعْناقَهُمْ، ثُمَّ أقامَ خمسمئه، فَضَرَبَ أعْناقَهُمْ، ثُمَّ خمسمئه أُخْرى‏، حَتَّى یَفعَلَ ذالک سِتْ مَرَّاتٍ!)). قُلتُ: ((وَیَبْلُغُ عَدَدُ هؤُلآء هذا؟)). قال: ((نَعَمْ، مِنْهُمُ و مِنْ مَوالیهِمْ.))(۵۱) عبدالله بن مغیره گوید: امام صادق (علیه‏السّلام) فرمود: ((هنگامى که قائم آل محمد(عج) ظهور مى‏کند، پانصد تن از قریش را ایستاده، اعدام مى‏کند. سپس پانصد نفر دیگر را به همین گونه اعدام مى‏کند و این کار، شش بار تکرار مى‏شود.)). عبدالله مى‏پرسد: ((آیا تعدادشان به این اندازه مى‏رسد؟)). حضرت فرمود: ((آرى؛ خودشان و دوستان‏شان.)). در روایات دیگر از ((موالى قریش)) به ((احابیش)) تعبیر شده است. منظور. کسانى است که در منطقه‏ى جبشى پایین مکه زندگى مى‏کنند و با قریش همپیمان شدند که براى همیشه در کنار آنان باشند.(۵۲) حدیث ۳ -از ابوجارود، در ضمن حدیثى از امام باقر (علیه‏السّلام) نقل شده که فرمود: ((هزار و پانصد تَن از قریش را مى‏کُشد که در میان آنان، جز زنازاده نیست...)). (۵۳)؛ در این روایت، محدوده‏ى مقتولان و هویّت و تعداد آنان، کاملاً، روشن شده است. حدیث ۴- ... حادث بن عبدالله اعور همدانى گوید: امیر المؤمنین (علیه‏السّلام) فرمود: ((پدرم فداى فرزند برگزیده‏ى کنیزان - یعنى قائم از فرزندان‏اش - بادا! او، آنان را خوار مى‏سازد و جام شرنگ به ایشان مى‏نوشاند و به آنان جز شمشیر خون‏ریز مرگ آخرین نخواهد داد. پس در این هنگام، زشتکاران قریش آرزو مى‏کنند که‏اى کاش دنیا و هر آن چه در آن است، از آن ایشان بود و آن را فدا مى‏دادند تا گناهان‏شان بخشوده شود، ولى دست از ایشان بر نخواهیم داشت تا این که خداوند راضى شود.)). (۵۴) این روایات، شاید بر روایات دیگر حاکم باشد و آن روایات را نیز تفسیر و تبیین کند، چون، به طور واضح و آشکار مى‏فرماید، محدوده‏ى قتل، همانا زشتکاران قریش است. ۲- اهل عراق (اهل السواد) حدیث ۱- ....رفید، غلام ابن هبیره گوید: به امام صادق (علیه‏السّلام)، عرض کردم: ((یابن رسول الله! فدایت بشوم! آیا قائم(عج) در میان اهل سواد (اهل عراق) به سیرت و طریقه‏ى على بن ابى‏طالب (علیه‏السّلام)، رفتار مى‏کند؟)). فرمود: ((نه، یا رفید! همانا، على بن ابى طالب، (علیه‏السّلام) در میان اهل عراق، به طریقى رفتار کرد که در جفرا بیض است؛ یعنى، به طریق ملایمت با ایشان رفتار کرد، ولى قائم (علیه‏السّلام) به روشى با عرب رفتار مى‏کند که در جفراحمر است.)). عرض کردم: ((فداى تو بشوم! جفراحمر چیست؟)). آن حضرت، انگشت خود را به حلق‏اش کشید و فرمود: ))این گونه رفتار مى‏کند.))؛ یعنى سرهاى دشمنان را مى‏برد. (۵۵) بعد از آن فرمود: ((یا رفید! البته، با هر اهل بیتى نجیب و جواب دهنده‏اى است که به کرده‏هاى اهل خود شاهد است. و به امثال آنان شفاعت کننده است.)). در مورد ((رفید))، مرحوم خوئى، ساکت است، ولى مامقانى گوید، از این روایت، حسن عقیده‏ى او ظاهر است(۵۶). در این روایت نیز حدود محورها، کاملاً، مشخص شده است و آن، این که تمامى عراق و تماى عرب مورد نظر نیست. خود حضرت على با تمامى عراق و عرب، سر جنگ نداشت، اینکه خصوص ناکثین و عهد شکنان بودند. امام عصر(ع) نیز با خصوص ناکثین و مخالفان مقابله مى‏کند. حدیث ۲- ... عن عبد الرحمان بنِ الحجاج، عنِ‏الصّادق (علیه‏السّلام) قالَ: ((إذا قام القائم و أتى‏ رَحبهَ الکوفهِ))، فقالَ برِجلِهِ هکذا أوْ أوْمأَ بیدهِ الى‏ موضعٍ ثمَّ قالَ: ((احفِروُا ها هنا.)). فَیَحفِروُنَ، فَیَستخرجون اثنَىْ عَشَرَ ألف دِرْعٍ (وَاِثْنَىْ عَشَرَ دِرْعٍ) وَاثْنَىْ عَشَرَ ألف سَیفٍ، وَاثْنَى عَشَرَ ألف بَیضَهٍ لِکُلِّ بَیْضَهٍ وَجْهانِ، ثُمَّ یَدْعوُ اثنَى عَشَرَ ألف رَجُلٍ مِن المَوالِى من العَرَب والعَجَمِ فَیُلْبِسُهُم ذالک، ثُمَّ یَقولُ: ((مَنْ لَمْ یَکُنْ عَلَیهِ مِثْلُ ما عَلَیْکُمْ فَاقْتُلُوهُ.)) (۵۷)؛ از عبدالرحمان بن حجّاج نقل شده که امام صادق (علیه‏السّلام) فرمود: ((چون قائم (علیه‏السّلام) قیام، کند، در رحبه‏ى کوفه (محله یا میدانى در کوفه است) مى‏آید و به جایى اشاره کند و فرماید: ((این جا را حفر کنید)). چون حفر کنند، دوازده هزار زره، دوازده هزار شمشیر و دوازده هزار کلاه خود، بیرون آرند. سپس دوازده هزار مرد از غلامان عرب و عجم را بخواند که اسلحه بر اندام‏شان بپوشاند و گوید: ((هر که را چنین سلاحى در برندارد، بکشید.)). این روایت، از نظر سند، مرفوعه و ضعیف است، شاید این اقدام، در ارتباط با نقطه‏ى خاصّى از کوفه - رحبه - باشد، نه این که تمامى افرادى را که این فرم خاص از لباس را ندارند؛ زیرا، معناى آن، چنین مى‏شود که تمامى ساکنان کره‏ى زمینى را باید نابود کنند! حدیث ۳ (قِتال با سفیانى در کوفه) - چون حدیث. طولانى است، به ترجمه‏ى آن اکتفا مى‏شود. سیّدعلى بن عبد الحمید، در کتاب الغیبه، حدیث مرفوعه‏اى را از امام صادق (علیه‏السّلام) نقل مى‏کند که آن حضرت فرمود: ((قائم (علیه‏السّلام) مى‏آید تا این که به نجف مى‏رسد. در آن حال، لشکر سفیانى، از کوفه به سوى آن حضرت و اصحاب او بیرون مى‏آیند، در حالى که جمعیّت خلایق با آن حضرت است. این قضیه، در روز چهارشنبه واقع مى‏شود. آن حضرت. مردم را دعوت مى‏کند و به حق خود سوگند مى‏دهد و به ایشان خبر مى‏دهد که من مظلوم و مقهور شده‏ام. و مى‏فرماید: ((هر که در خصوص خدا با من مصاحبه و گفت و گو کند، همانا، من، نزدیک‏ترین مردم به خدا هستم...)). در جواب‏اش گویند: ((از هر جا که آمده‏اى بازگرد به همان جا، ما را به تو نیازى نیست، زیرا، ما، شما را شناخته و امتحان کرده‏ایم.)). پس بدون جنگ و خون‏ریزى متفرق مى‏شوند. چون روز جمعه مى‏رسد، باز آن حضرت، ایشان را دعوت مى‏کند و اتمام حجت مى‏کند. در آن حال، تیرى از کمال بیرون مى‏آید و بر یکى از مسلمانان اصابت مى‏کند و او را مى‏کشد. پس در آن حال گفته مى‏شود: ((فلانى کشته شد.)). در این هنگام، آن حضرت پرچم رسول خدا را مى‏گشاید. وقتى که آن را گشود، ملائکه‏ى بدر به خدمت‏اش فرود مى‏آیند. پس همین که وقت ظهور مى‏رسد، نسیم فتح براى آن حضرت مى‏وزد. آن حضرت، خود و اصحاب‏اش، بر ایشان حمله مى‏کنند. خداى تعالى. او را بر ایشان غالب مى‏گرداند. و از پیش‏اش مى‏گریزند جمعى را نیز به قتل مى‏رساند تا این که به خانه‏هاى کوفه داخل مى‏شوند. منادى آن حضرت ندا مى‏کند که "آگاه شوید که هیچ کس از شما فراریان را تعقیب نمى‏کند و زخمى‏ها را نکشد". با ایشان به طریقه‏اى رفتار مى‏کند که على (علیه‏السّلام) در جنگ جمل با اهل بصره کرد.)).(۵۸) در این روایت نیز با قطع نظر از صحّت سند، محور خاصّى را مورد تهاجم و قتل قرار داده و آن، لشکریان سفیانى است که اصولاً. خودشان، به عراق و بلاد اسلامى تهاجم وسیعى مى‏کنند و به قتل و غارت و تجاوز دست مى‏زنند پس از شکست دادن آنان و فرار از صحنه و پناه بردن به خانه‏هاى کوفه، حضرت مهدى(عج) از تعقیب آنان نهى و جلوگیرى مى‏کند. این روایت با آنچه که به حضرت نسبت مى‏دهند، منافات دارد. ۳- اهل کتاب‏ ابوبصیر مى‏گوید: به امام صادق (علیه‏السّلام) عرض کردم: ((حضرت قائم(عج) تا پایان زندگانى، در مسجد سهله (کوفه) خواهد ماند؟)). فرمود: ((آرى)). پرسیدم: ((اهل ذمّه در نظرش چه گونه خواهد بود؟)) فرمود: ((با آنان، از راه مسالمت‏آمیز وارد مى‏شود، همان طور که پیامبر اکرم (علیه‏السّلام) رفتار مى‏کرد. آنان در حال خوارى، جزیه مى‏پردازند.))(۵۹). مرحوم مجلسى مى‏گوید: ((شاید این حکم، مربوط به آغاز قیام باشد؛ زیرا، ظاهر روایات، این است که از آنان جز ایمان پذیرفته نیست و اگر نپذیرند، کشته مى‏شوند.))(۶۰). طبق این روایت و طبق بیان مرحوم مجلسى. نسبت به اهل کتاب (یهود و نصارى نیز سیاست نرمش را پیش مى‏گیرد. و از آنان مطالبه‏ى جزیه مى‏کند، نه این که در همان ابتدا، به جنگ آنان برود و قتل‏عام کند. آرى، در مرحله‏ى بعد، فقط اسلام آورده و پذیرش دین حق را از آنان مى‏خواهد؟ و در غیر این صورت محکوم به قتل و غنا هستند. البته، در هر مرحله‏اى، عدّه‏اى زیاد از آنان به اسلام مى‏گروند و یا دفع جزیه را، پذیرند، و در آخر، درصدد کمى خواهد ماند که قطعاً، جزء افراد عنود و لجوج هستند که چاره‏اى جز ریختن خون آنان، نخواهد بود. ۴- فرقه‏هاى انحرافى‏ امام صادق (علیه‏السّلام) مى‏فرماید: ((... وَإنَّ القائمَ(عج) یَخْرُجُونَ عَلَیهِ فَیَتأَوَّلُونَ عَلَیْهِ کتابَ اللَّهِ وَیُقاتِلُونَهُ عَلَیْهِ.))(۶۱).؛ همانا قائم (علیه‏السّلام) در شرایطى ظهور خواهد کرد که علیه او کتاب خدارا تأویل و بر مبناى آن با آن حضرت به جنگ بر مى‏خیزند. الف) زیدیّه‏ در ضمن حدیث مفصّلى از امام صادق (علیه‏السّلام) چنین بیان شده: ((سیّد حسن آن جوانمرد خوش‏روى دیلمى(۶۲) خروج مى‏کند... و دست بیعت به حضرت مهدى(عج) مى‏دهد و خود و اصحاب‏اش با آن حضرت بیعت مى‏کنند، امّا چهل هزار نفر صاحبان مصاحف که به زیدیّه معروف هستند، بیعت نمى‏کنند و مى‏گویند: "این کار سحر بزرگى است.")). در ابتداى حدیث، آمده که حضرت مهدى. معجزاتى را نشان مى‏دهد. با این کلام، دو لشکر، با هم درگیر مى‏شوند. حضرت مهدى(عج) به طرف طائفه‏ى منحرف آمده و آنان را نصیحت و به پیروى خویش دعوت مى‏کند، ولى ایشان بر لجاجت و طغیان خود مى‏افزایند و آن حضرت، فرمان به کشتن آنان مى‏دهد. پس همه را از بین مى‏برند...(۶۳) ب) بَتْرِیّه(۶۴) ...عن أبی الجارود، عَن أبی جعفر (علیه‏السّلام): ((... یَسیرُ إلَى الکُوفهِ فَیَخْرُجُ منها ستَّه عَشَر ألفاً مِنَ البَتْرِیَّهِ، شاکّینَ فِى‏السّلاحِ، قُرَّاء القُرآن، فُقَهاءٌ فِى الدین...))(۶۵)؛ ابوجارود، نقل مى‏کند که امام باقر (علیه‏السّلام) فرمود: ((... هنگامى که حضرت قائم قیام کند، به سوى کوفه رهپسار مى‏شود. در آن جا... شانزده هزار نفر از فرقه‏ى بتریّه، مسلّح در برابر امام مى‏ایستند. آنان، قاریان قرآن و فقیهان دینى هستند و پیشانى آنان از عبادت زیاد پنیه بسته، چهره‏هاى‏شان در اثر شب زنده‏دارى زرد شده است و نفاق سراپاى‏شان را پوشانده است یک صدا فریاد بر مى‏آورند و به حضرت مى‏گویند: ((اى پسر فاطمه! از همان جا که آمده‏اى باز گردد؛ زیرا. به شما نیازى نداریم.)). پس آن حضرت، شمشیر مى‏کشد و همه را از میان بر مى‏دارد... این روایت نیز با قطع نظر از سند، محور خاصّى را که همان خوارج از طائفه بتریه است، مورد بحث قرار مى‏دهد، نه این که جهانیان را به قبل برساند و نفوذ بالله. کشتار راه بیندازد. ج) خوارج‏ مروج الذهب. حدیث مرسله را از امیر المؤمنین (علیه‏السّلام) نقل مى‏کند که آن حضرت فرمود: امیرمؤمنان (علیه‏السّلام) پس از شکست خوارج، هنگام گذشتن از گشستگان آنان فرمود: "آن کس شما را به کشتن داد که شما را فریفت.)). پرسید شد: ((او کیست؟)). فرمود: ((شیطان و نفس‏هاى پلید)). اصحاب گفتند: ((خداوند، ریشه‏ى آنان را تا پایان دنیا قطع کرد.)). حضرت پاسخ داد: ((نه؛ سوگند به آن که جان‏ام در دست او است! آنان در صلب‏هاى مردان و رحم زنان خواهند بود و پى در پى خروج خواهند کرد تا آن که بر سرکردگى شخصى به نام ((اشحط))(۶۶) میان رود دجله و فرات خروج کنند. در آن روزگار، مردى از اهل بیت ما، به جنگ او مى‏رود و او را به هلاکت مى‏رساند و از آن پس هیچ قیامى از خوارج تا روز قیامت نخواهد بود.))(۶۷) باز در این روایت مرسله، سخن از کشتار نیست. بلکه محور، بحث قتل رئیس و فرمانده خوارج به دست حضرت است. و پس از آن، هیچ گونه تحریکى از آنان صورت نمى‏گیرد. د) مرجئه(۶۸) بشیر ابن اراکه نبّال. روایت کرده که امام باقر (علیه‏السّلام) فرمود: ((واى به حال مرجئه، هنگامى که قائم ما قیام کند، به چه کسى پناه خواهند برد؟)). راوى گفت: ((مى‏گویند: در آن هنگام که ما و شما در برابر عدالت یک‏سان خواهیم بود.)). فرمود: ((هر یک از آنان توبه کنند، خدا، از او مى‏گذرد و اگر در درون خود نفاق و دورویى داشته باشد، خداوند، جز او کسى را تبعید و آواره نمى‏کند و اگر چیزى از آن نفاق را آشکار سازد، خداوند خونش را خواهد ریخت.)). سپس فرمود: ((سوگند به ان که جان‏ام در دست او است! همچنان که قصاب، گوسفندش را سر مى‏برد، آنان را خواهد کشت.)) و یا دست به پیشانى اشاره کرد. (۶۹) ه) مقدّس نماها محمد بن ابى حمزه، به واسطه‏ى یکى از اصحاب خود، از امام صادق (علیه‏السّلام) روایت مى‏کند آن حضرت فرمود: ((القائمْ یلقى‏ فی حَربِهِ مالَمْ یَلْقَ رَسُولُ‏اللَّهِ إنَّ رَسولَ اللّهِ أتاهُم وَهُمْ یَعْبدُنَ حِجارَهً مَنقُورَهً وَخُشُباً مَنْحوُتهً، وَإنَّ القائمَ یَخْرُجوُنَ عَلَیهِ فَیَتَأَوَّلوُنَ عَلَیْهِ کتابَ اللَّهِ، وَیُقاتِلُونَهُ عَلَیْهِ.))(۷۰)؛ قائم (علیه‏السلام)، در پیکار خود با چنان چیزى مواجه خواهد شد که رسول خدا (صلى‏الله‏وعلیه‏واله‏وسلم) با آن مواجه نگردید. همانا، رسول خدا، در حالى به سوى آنان آمد که بت‏هاى سنگى وجوب‏هاى تراشیده را پرستش مى‏کردند، ولى قائم(عج) چنان است که علیه او خروج مى‏کنند و کتاب خدا را علیه او تأویل مى‏کنند. و به استناد همان تأویل، با او به جنگ برمى‏خیزند. از این روایت چنین به دست مى‏آید که حضرت، مورد فجا و ظلم و بى مهرى مردم قرار مى‏گیرید. بنابراین، هر واکنشى را که دشمنان دیدند، نتیجه‏ى طبیعى عمل خودشان است. لذا جا دارد به جاى بررسى روایات قتل، به بررسى روایات مظلومیت حضرت مهدى و بى‏مهرى مردم به ایشان بپردازیم. ۵- ناصبى‏ها ابوبصیر مى‏گوید: به امام صادق (علیه‏السلام) غرض کردم: ((رفتار امام مهدى(عج) با ناصبى‏ها و کسانى که با شما دشمنى دارند چه گونه خواهد بود؟)) فرمود: ((یا أبا مُحَمَّد! ما لِمَنْ خالَفَنا فی دَوْلَتِنا مِنْ نَصیبٍ. إِنَّ اللَّهَ قَدْ أحَلَّ لَنادِ ماءَهم عِنْدَ قیامِ قائمِنا. مُحَرَّمٌ عَلَیْنا وَعَلَیْکُمُ ذالِکَ، فَلا یَغُرَنَّکَ أحَدٌ! إذا قامَ قائِمُنا اِنْتَقَمَ لِلَّهِ وَلِرسوُلِهِ وَلَنا أجْمَعینَ))؛(۷۱) اى ابا محمد! در دولت و حکومت ما، مخافان، بهره‏اى نخواهند داشت. خداوند، براى ما، خون‏شان را در آن هنگام حلال خواهد کرد، ولى امروز، خون‏شان بر ما و شما حرام است، پس کسى تو را فریب ندهد. بدان که روزگارى که قائم ما قیام کرد، حضرت، براى خدا و رسول‏اش و براى ما، انتقام خواهد گرفت. البته امام با توجه به این که نواصب، دشمن ائمه‏ى طاهر هستند و دشمنى با آنان را دین خود مى‏دانند، از از این باب، محدور الدم هستند، ولى آن بدین معنا نیست که حضرت، هر محدور الدم را به قتل برساند. چنان که دسته‏ى دیگر، بویژه کسانى‏که از قدرت ظاهر نیز برخوردار بودند، دست به این کار نزدند. ۶- منافقان‏ ابو حمزه‏ى ثمالى از امام صادق (علیه‏السلام) نقل مى‏کند که آن حضرت فرمود: ((... ولوْ قد قامَ القائِم (علیه‏السلام) مَا احْتاجَ إلى‏ مسائِلَتِکُمْ عَنْ ذالک وَلأَقامَ فی کثیرٍ مِنکُمْ مِن أهلِ النقاقِ حَدَّ اللَّهِ))؛ هنگامى که حضرت قائم قیام (علیه‏السلام) قیام کند. نیازى ندارد که از شما درخواست یارى کند و نسبت به بسیار از شما منافقان، حدّ خدا را جارى مى‏کند.(۷۲) در این روایت نیز محور ما منافقان هستند. ایشان، حدّ خداوند را اجرا مى‏کند. این از اوّلیات و لوازم حکومت الهى است. نیز امام حسین (علیه‏السلام) به فرزندش امام سجاد (علیه‏السلام) مى‏فرماید: ((سوگند به خدا! خون من از جوشش باز نمى‏ایستد تا این که خداوند، مهدى(عج) را برانگیزد. آن حضرت، به انتقام خون من از منافقان فاسق و کافر. هفتاد هزار نفر را مى‏کشد.)).(۷۳) اولاً، این روایت؛ مرسل است. ثانیاً، محور، منافق و فاسق و کافر است. ثالثاً، به قرینه‏ى روایات دیگر. این روایت را حمل بر موردى مى‏کنیم که بر نفاق و کارشکنى و لحاجت خود اصرار مى‏ورزند. نیز امام باقر، (علیه‏السلام) مى‏فرماید: ((هنگامى که حضرت قائم(عج) قیام کند، به کوفه مى‏آید. چندین هزار مسلّح فریاد بر آورند که از هر جا که آمدى، به آن جا بازگرد که ما را نیازى به فرزندان بنى فاطمه نیست. امام، آنان را تا آخرین نفرشان مى‏کشد. سپس وارد کوفه مى‏شود و هر منافق شک‏گرایى را مى‏کشد و کاخ‏هاى شهر را ویران مى‏کند و هر مسلّح مخالف را از بین مى‏برد تا این خداى عزوجل راضى شود.))(۷۴) این، همان روایت بثریّه است که بحث آن قبلاً گذشت. از نظر سند، مرسل است. قاطعیّت امام در برخورد با خودى‏ها سعدان بن مسلم، ار بعض رجال‏اش. از امام صادق (علیه‏السلام)، روایت مى‏کند که آن حضرت فرمود: ((...بَینا الرَّجُلُ عَلى رأسِ القائِمِ یَأمُرُه وینهاهُ(۷۵) (یَأمُرُ وَیَنْهى‏) إِذْ قالَ: ((أدیرُوهُ)). فَیُدیرونَهُ إلى قُدّامِهِ، فَیَأمُرُ بِضَرْبِ عُنُقِهِ، فَلا یَبقى فی الخافِقَیْنِ شَی‏ءٌ إلاَّ خافَهُ))؛(۷۶) در آن میان که مردى پشت سر قائم ایستاده و امر و نهى مى‏کند، ناگاه آن حضرت امر مى‏کند و دستور مى‏دهد که او را برگردانید. پس او را به پیش روى آن حضرت بر مى‏گردانند و حضرت فرمان مى‏دهد که گردن او زده شود. پس در شرق و غرب، چیزى باقى نمى‏ماند جز این که از او (قاطعیت او در اجراى احکام الهى) مى‏هراسد. از نظر مسند، این روایت، مرسل است و این روایت، دلالت بر این دارد که حضرت، به علم خود، در مقام قضا و اجراى حدود عمل مى‏کند. بالاخره، پس از برسى روایات، چنین به دست مى‏آید که درباره‏ى حجم و عدد قتل و انتقام، جانب افراط و تفریط گرفته شده و واقع، چیز دیگر است. سیاست امام، همان سیاست پیامبر اکرم است. گاهى مقتضاى رأفت و عدالت و گستردن عدالت بر جامعه این است که دشمنان لجوج و اعداد لدود که هرگز و به هیچ وجه با حکومت حضرت مهدى کنار نمى‏آیند. که البته عدد آنان هم زیاد نیست، ولى متأسفانه مبالغه بسیارى شده - از سر راه بردارد. از طرفى، براى پا کردن حکومت الهى، آن هم به گستردگى جهان، این حجم عدد از تلفات، طبیعى به نظر مى‏رسد مخصوصاً با توجّه به جمعیّت جهان آنروز که این مقدار، درصد بسیار ناچیزى شمرده شود. منبع:تبيان زنجان ارسال توسط کاربر محترم سایت : mohamadaminsh /ج
#دین و اندیشه#

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 396]