محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798161835
گفتگو با عباس لاجوردی به بهانه اکران بی سروصدای «جشن تولد»، اولین فیلم سینمایی مدافعین حرم؛ برخی نمی خواهند این فیلم دیده شود - روزنامه شهرآرا
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه شهرآرا: حمیده وحیدی- عباس لاجوردی را خیلی از ما از ساخت مستند «کدام آزادی» می شناسیم؛ مستند سازی که به دلیل اهانت های متعدد غرب به پیامبراسلام(ص) تصمیم به کاری شجاعانه می گیرد. او برای تهیه این مستند به آمریکا سفر می کند تا با «تری جونز»، کشیش کلیسای فلوریدا که با افکار سیاسی در یازده سپتامبر اقدام به قرآن سوزی کرده بود، مصاحبه ای داشته باشد. باوجود حلقه ای امنیتی از صهیونیست ها که در اطراف این کشیش در آن زمان وجود داشته است، این کار غیرقابل انجام است؛ اما در اوج ناامیدی و در روز دوم سفرش این کشیش را در خیابان های نیویوک می بیند و از او می پرسد قرآن خوانده ای؟ که پاسخ «نه» را می شنود. این مستندساز برای تکمیل مستندش به دانمارک می رود و با «کورت وستورگارد»، کاریکاتوریست دانمارکی ضداسلام که نخستین کاریکاتورهای موهن علیه مقدسات مسلمانان و پیامبر اکرم(ص) را کشیده، مصاحبه می کند و در آن حقیقت ادعای آزادی را در کشورهای مدعی حقوق بشر به تصویر می کشد. حال چندروزی است که آخرین ساخته او، «جشن تولد»، که به حقیقت واقعی مظلومیت مدافعین و مردم سوریه می پردازد، درحال اکران است؛ اکرانی که چندان پرسر وصدا نبوده است. سوال اینجاست که چرا مانور تبلیغاتی اولین فیلم سینمایی بلند برای مدافعین حرم تا این اندازه در سکوت است؟ کمی درباره شرایط ساخت فیلم بگویید. چرا حتی در زمان تولید هم کمتر از این فیلم شنیدیم؟ داستان فیلم مربوط به چه زمانی است؟ ما چون می دانستیم برخی از مسئولین فرهنگی مان با ساخت فیلم برای مدافعین حرم مشکل دارند، عمدا سعی کردیم تمام مسیر را چراغ خاموش حرکت کنیم؛ حتی در حین ساخت فیلم هم اطلاع رسانی نکردیم. البته نمی خواستیم داعش هم از ساخت چنین فیلم وسیعی خبردار شود. داستان فیلم مربوط به اول جنگ است، زمانی که تکفیری ها هنوز به ریف دمشق نرسیده اند. آن ها وقتی وارد زینبیه شدند، وحشیگری های زیادی کردند؛ آتش بار سنگینی می ریختند و اگر هم با آتش بار وارد نمی شدند، هرکسی را می دیدند سر می بریدند و حتی به بچه های کوچک هم رحم نکرده بودند. من سعی کردم در این فیلم حد خشونت را پایین تر بیاورم؛ چون واقعا تحمل کردن آن برای مخاطب سخت است. بعضی از افراد انتقاد کرده اند: چرا کارتان این قدر خشونت دارد، درحالی که باید بگویم درنهایت ۵درصد خشونت واقعی در سوریه را نشان داده ایم و اصلا این فیلم به نسبت آنچه می گذرد، خشن نیست. شما در ساخت این فیلم تا ٣٠٠متری داعش جلو رفته اید و هیچ صحنه ای بازسازی نشده است، درست است؟ بله. گاهی به خاطر موج انفجار هر چیزی را که از خانه ها به بیرون پرتاب شده بود هم جمع نکردیم و گفتیم بگذار مستند باقی بماند و بازیگر مجبور شود از روی آن عبور کند. تمام این آوارگی حقیقی است. برای ساخت این فیلم و بیان پیام آن چقدر پیش تولید داشتید؟ تعداد سفرهایم را اصلا نشمردم؛ اما خیلی زیاد بود. در سه سال اخیر همین که امکان حضورم در آنجا فراهم شد، مکررا به سوریه سفر کردم. خبرنگاری در جشنواره فجر از آقای حاتمی کیا پرسید: «چرا برای مدافعین حرم فیلمی نساختید؟ ایشان پاسخ داد: به وا... خواستم، اما نشد.» حالا که عباس لاجوردی توانست این کار را انجام دهد، چرا باید شرایط اکران این گونه باشد؟ در یک سال اخیر آقای حاتمی کیا برای فیلم «بادیگارد» ققنوس گرفت و من برای «جشن تولد» همان جایزه را کسب کردم؛ اما چرا در اکران فیلم کمک نمی شود؟ خودتان فکر می کنید اکران فیلم «جشن تولد» چرا تا به امروز بی سروصدا بوده است؟ بگذریم از اینکه در پخش این فیلم واقعا رفتارهای بدی شده است. درحالی که فیلم در سال گذشته به جشنواره فجر راه پیدا کرد و همین طور افتخار داشت جایزه «عمادمغنیه» را از دستان دختر سردار سلیمانی نیز بگیرد. باوجوداین، یک سال از جشنواره گذشت و هیچ برنامه ای برای پخش فیلم اجرا نشد، بلکه اکران در بدترین زمان ممکن انجام شد. امیدوارم مردم قضاوت کنند و خود بگویند آیا هم اکنون زمان مناسبی برای پخش اولین فیلم سینمایی مدافعین حرم است؟ در تهران این فیلم درحال حاضر فقط در سینماهای محدودی روی پرده می رود که به جز سینمافردوسی در بهترین حالت سانس ده ونیم، دوازده ونیم و سه و نیم بعد ازظهر را به آن اختصاص داده اند؛ البته این زمان به «زمان مرده» در بین سینماگران معروف است. «جشن تولد» در سینما قدس مشهد هم همین هفته اکران می شود و فقط به تعداد انگشت شماری در کشور به این فیلم سینما اختصاص داده شده است. شاید توقع همه عوامل و دست اندرکاران بر این بود که حوزه هنری به این فیلم بهای بیشتری دهد؛ اما متاسفانه این اتفاق صورت نگرفت. هنگامی که سینماهای خوب و بزرگ دراختیار ما قرار نگیرد، قطعا بیننده هم کمتر به سراغ این فیلم خواهد رفت. ظاهرا برخی ها دوست ندارند که این فیلم دیده شود. این ها همان هایی هستند که نمی خواهند مدافعین برای دفاع به سوریه بروند. امیدوارم که این افراد بتوانند چه در دنیا و چه آخرت پاسخ مدافعین حرم، فرزندان و مادرانشان را بدهند. باید مسئولین به خاطر این خطایشان به حضرت زینب(س) و حضرت رقیه(س) پاسخ گو باشند. قطعا اکران ما را قبل از عید به خاطر فیلم های نوروزی برخواهند داشت؛ اما از تریبون رسانه شما استفاده می کنم و از مردم و خانواده های مدافع حرم مشهد می خواهم این فیلم را با خانواده هایشان ببینند و مطمئن هستم اکثر آن ها راضی خواهند بود. نتیجه سکوت بر چنین فیلم های ارزشی را چه می بینید؟ این همان ولنگاری فرهنگی و نفوذ در جبهه انقلاب است. این دو عامل کاری کرده است که حضرت آقا بارها بابت فرهنگ، جامعه و مدیران ما تذکر داده اند. مدیرانی که گمان می برند مسئول فرهنگیِ غیرمتعهدی که فقط ظاهر مذهبی و دغدغه مند دارند کار می کنند؟ البته دراین میان مدیران خوب هم در قسمت های بالاتر وجود دارند؛ اما برخی از پایین دستی ها همیشه کار را خراب می کنند. ای کاش اگر نمی خواستند «جشن تولد» را پخش کنند و با اکران آن مشکل داشتند، همان ابتدای کار به من می گفتند: «با پخش این فیلم مشکل شخصی داریم» نه اینکه فیلم را به بدترین شکل به نمایش بگذارند. در اصل این مسئولین با این کارشان سر فیلم را بریدند. اگر داعش نتوانست در سوریه سر ما را ببرد، برخی ها خوب کار آن ها را کامل کردند. این فیلم با سرمایه شخصی افرادی ساخته شد که عشق حضرت زینب(س) را لحظه ای از دل بیرون نکردند. این روزها می بینیم در کانال فیلم مردم بلیت نذر می کنند تا دیگران هم بتوانند حضور داشته باشند. واقعا این رسمش نبود که در حق مظلومیت مدافعین حرم چنین کاری انجام شود. برخی تا صحبت ساخت فیلم و مستند جنگی پیش می آید، رقم و دستمزدهای آن چنانی به ذهنشان می رسد. این کار کاملا شخصی انجام شد و هیچ نهادی از ما حمایت نکرد. درد من از اکران بد فیلم هم این است که پاسخ این سوال داده شود تا مردم و به ویژه جوانان مدام نپرسند «چرا باید از سوریه دفاع کرد؟» آیا مسئولین فرهنگی دلشان می خواهد این فیلم در آمریکا پخش شود تا ببینیم دشمن چطور از فیلم حمایت خواهد کرد؟! آیا فیلمی که در محور مقاومت است، باید این گونه شود؟ همین داعش به عوامل ساخت فیلم ما دستمزدهای نجومی پیشنهاد داده بود. این روزها بهترین های سینما را انتخاب می کنند تا تنها یک سر بریدنشان را فیلم برداری کنند؛ اما ما ایستاده ایم و هیچ کاری انجام نمی دهیم. همین تعداد از بچه های دغدغه مند را هم که کاری می کنند، آزار می دهیم. امیدوارم روزی بتوانم به حضور حضرت آقا برسم و همه این کارها را گزارش کنم. عده ای میلیاردها تومان بودجه را در کدام کار فرهنگی خرج کردند؟ همین که ساختمان های بزرگ و میزهای چوبی ساخته اند، کفایت می کند؟ اگر کار فرهنگی انجام دادیم، این تعداد ماهواره بر پشت بام ها چه می کند؟ عده ای عمدا مسیر فرهنگی را اشتباه می روند. باید به برخی مسئولین فرهنگی گفت: «تابلو برعکس شده است. برگردید و به پشت سرتان، به خون شهدا و آرمان های امام(ره) و انقلاب نگاه کنید.» آیا از طرف دولت سوریه برای ساخت فیلم به شما کمک شد؟ تقریبا نیروهای سوری هیچ همکاری با ما نداشتند. وقتی فیلم ما تمام شد، نامه اسلحه و مهمات ما به ارتش هنوز درحال گردش بود، با آنکه چند ماه قبل مکاتباتمان را انجام داده بودیم، عملا هیچ اتفاقی نیفتاد. تیر مشقی تقریبا وجود نداشت و اگر به تیر مشقی احتیاج می شد، باید خودمان تیرها را مشقی می کردیم. در همین شرایط نامساعد اکران، تا چه اندازه فیلم توانسته است رسالت خود را به سرانجام برساند؟ این فیلم حقیقت سوریه، مظلومیت، شجاعت و مظلومیت مدافعین حرم است. در همین مدت کوتاه اکران افراد مختلف از طیف های گوناگون از من تشکر کرده اند. سعی کردم فیلم را به همراه مردم تماشا کنم. .......................................... به جبهه انقلاب نفوذ کرده اند آیا قبل از تولید فیلم و در مرحله پیش تولید هم برایتان سنگ اندازی شده بود؟ نفوذ چیست؟ اصلا چرا فکر می کنیم هر کسی که نفوذی است، حتما باید کروات داشته باشد؟ خیر! واقعا این طور نیست. برخی ها خوب بلدند ظاهرشان را درست کنند. دشمن زیرک است. فقط در لایه های زیرین کار می کند و خوب یاد گرفته است خودش را در لباس دوست قایم کند. دشمنان قبل از اینکه حمله کنند، چندین فیلم سینمایی پیشاپیش می سازند تا بتوانند به راحتی مردم کشوری را مستعمره خودشان بسازند. پنج سال از جنگ سوریه گذشته است، اما یک فیلم سینمایی درباره اش نساختیم. ولنگاری فرهنگی و نفوذ را این روزها کاملا به چشم می بینیم، همین است که حضرت آقا با صدای بلند از ولنگاری فرهنگی و نفوذ حرف می زنند. اصلا ببینید که تا چه اندازه این مسئله برای ایشان دردآور شده است که آن را به زبان می آورند. آقایان بهتر است به جای مجادله و نشان دادن خودشان، کاری هم برای فرهنگ انجام دهند. برخی ها تنها به دنبال بازی و کری خواندن با رقبایشان هستند. این روزمرگی ها و گزارش نویسی فقط مسیر کشور را تغییر می دهد. .......................................... همگی بیمه حضرت زینب(س)بودیم عوامل و بازیگران را چگونه برای فیلم بیمه کردید؟ من هیچ کسی را بیمه نکردم. هر کسی که با من در این فیلم همراه شد، مدافع حرم بود که از جانش گذشت. پیشنهاد دادیم ما را بیمه کنید؛ رئیس سازمان سینمایی سوریه به ما گفت: «بیمه نداریم.» گفتیم پس چه؟ گفت «فی امان ا...»؛ اما به قدری اخلاص در بچه ها وجود داشت که کسی چیزی به روی خودش نمی آورد، اتفاقا کمک هم می کردند؛ مثلا یکی از بازیگران تفنگ کلاش به گوشه چشمش خورد و بینی اش باد کرد. در آن لحظه به عوامل پشت صحنه گفت «نگران شدم، اگر تفنگ به چشمم می خورد، کار عقب می افتاد. الان که دارم فیلم را می بینم، هزاران بار خدا را شکر می کنم که دراین میان کسی کشته نشده است، به عنوان مثال برای طراحی صحنه نیاز به لاستیک داشتیم، همین که لاستیک را برداشتیم، ناگهان دیدیم بمبی کار گذاشته شده است. اگر آن بمب منفجر می شد، چه اتفاقی می افتاد؟ تازه این در مناطق پاک سازی شده بود. ما حتی یک پلان را هم در ایران نگرفتیم، برخی ها می گفتند خب صحنه ها را بازسازی کنید، اما به آن ها گفتم «سال ها در سوریه رفت وآمد داشتم، همه چیز باید حقیقی باشد.» .......................................... شلیک به گنبد در دمشق! در صحنه ای از فیلم با آرپی جی به حرم حضرت زینب(س) شلیک می کنید، هنگام بررسی و دکوپاژ فیلم نامه، ساخت این صحنه تردیدآمیز نبود؟ من هیچ وقت نخواستم خودم را سانسور کنم، به ویژه جنگ اصلا شوخی بردار نیست. برای این پلان ما تقریبا مجوز همه جا را گرفته بودیم؛ اما مجوز با حقیقت فرق داشت. قرار بود به پشت بام برویم. به بچه ها گفتم بالا نیایید و از آن مجموعه چهل پنجاه نفری فقط پنج نفر حرکت کردیم. آن پنج نفر را هم خودم انتخاب کردم؛ شما تصور کنید ما می خواهیم صحنه ای را بگیریم که آرپیجی مسلح روی دوشمان است و به گنبد شلیک کنیم. آنجا هم چیزی به عنوان مشقی نداشتیم، خب! تک تیرانداز دارد ما را می بیند و تصور کنید آخرین باری که یک نفر از همین جا ایستاده و آرپی جی دستش گرفته، کسی بوده که واقعا قصد شلیک به حرم را داشته و اتفاقا شلیک او به گنبد اصابت کرده است. البته آن آرپی جی عمل نکرده و ما هم دقیقا می خواستیم همین را در فیلم نشان بدهیم، حالا با آن شرایطی که در سوریه وجود داشت، به نظرتان آن تک تیرانداز چه می کند؟ آیا صبر می کند ببیند ما شلیک می کنیم یا خیر؟ مسلما شرایط به کار کردن در این وضعیت بسیار متفاوت است.
پنجشنبه ، ۱تیر۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه شهرآرا]
[مشاهده در: www.shahrara.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 78]
-
گوناگون
پربازدیدترینها