محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروفترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798160349
صلح چیست؟ - ترجمان
واضح آرشیو وب فارسی:ترجمان: مارگارت پکسن ترجمۀ: مهرداد پارسا مرجع: aeon پژوهش دربارۀ صلح دشوارتر از چیزی است که گمان می کنیم. آثار علوم اجتماعی امروز بیشتر به خشونت می پردازند تا به صلح. اکثر پژوهش هایی که ادعا می کنند به صلح می پردازند، درواقع، دربارۀ ستیز و کشمکش هستند. این آثار تا جایی پژوهش هایی مربوط به صلح به حساب می آیند که به رنج میلیون ها انسان توجه می کنند و از این بابت افسوس می خورند. اما آیا می توان خود «صلح» را محاسبه کرد و به شماره درآورد؟ صلح در کجا واقع شده است و چه وقت اتفاایان — بیایید فرض کنیم ناگهان به یک عالِم اجتماعی بدل شده اید و می خواهید دربارۀ مفهوم صلح و آرامش پژوهش کنید؛ یعنی می خواهید دریابید که چه چیزی ما را به جامعه ای صلح طلب می رساند. فرض کنید، طی سال ها فعالیت در چهار گوشۀ جهان، شواهدی دال بر خشونت و جنگْ شما را احاطه کرده اند. از افراد مختلف دربارۀ ضرب و شتم، دستگیری، قتل و تجاوز چیزهایی شنیده اید؛ دربارۀ اخراج شدن از کشور و مردانی با نقاب سیاه که از شما غذا و زندگی تان را می خواهند؛ دربارۀ خشونت خانوادگی، خشونت روستایی و خشونت حکومتی. این داستان ها را از پیرزن هایی با چشمانی آکنده از اشک و از مردان جوانی که بازوهاشان پر از خالکوبی های زندان است شنیده اید. [در گذشته] مردانی بودند که، سوار بر اسب، پسرها را به جنگ فرامی خواندند و ماشین های بزرگ سیاهی که سرمی رسیدند تا در ظلمات شب مردم را بربایند؛ دخترانی بودند که، آشفته از تجاوز جنسی، در چشم انداز پرسه می زدند؛ در اردوگاه ها قانون بقای سازگارترین حاکم بود؛ زنان حامله ای بودند که آن قدر کتک می خوردند که بچه شان تلف می شد و اجساد در زمان قحطی بر روی هم تلنبار می شدند؛ مواردی بود که فردی به خاطر دزدی شلغم دستگیر و تبعید می شد؛ کسانی بودند که به خاطر یهودی، مسیحی یا مسلمان بودن مورد ضرب و شتم قرار می گرفتند. فرض کنیم در جهانِ اندیشه هایی که شما را احاطه کرده اند، دربارۀ اینکه چگونه باید این آشوب و نابسامانی را بفهمیم، برآوردهایی صورت می گرفت: حضور گونه های خاصی از حکومت ها، حضور انواع خاصی از تفاوت ها و تنوعات اجتماعی، و حضور انواع خاصی از ادیان. همچنین فرض کنیم این داستان های آشفته کننده سالیان سال بر روی هم تلنبار شده اند و تنها در برخی مقاطع توجهتان را جلب می کنند و شما دیگر نمی خواسته اید دربارۀ جنگ پژوهش کنید. یکباره کاشف به عمل می آید که پژوهش دربارۀ صلح دشوارتر از چیزی است که گمان می کردید یا [دست کم] برای من این گونه بوده است. من انسان شناسی ام که سال ها در میان مردم روستایی زندگی کرده ام و سؤال هایی اساسی دربارۀ چگونگی عملکرد حافظه در آن گروه ها پرسیده ام. فکر می کردم دربارۀ چگونگی آغاز مطالعۀ صلحْ ایده هایی دارم. به هرحال، اگرچه داستان های مربوط به خشونت پرشمار بودند، گویی اغلب مردم در زندگیْ مشغله های دیگری داشتند: آن ها در آشپزخانه ها یا مزارع کار می کردند، آب حمل می کردند، تصمیم می گرفتند که براساس آب وهوا دست به چه کاری بزنند، با مهمان ها غذا می خوردند، و فضولات دام ها را نظافت می کردند. مردم در شرایط عادی، حتی اگر گاهی هم خشمگین می شدند، هر روز با مشکلات و راه حل های کاری با یکدیگر روبه رو می شدند. هم عشق در میانشان بود، هم عیش و هم رنج و اندوه. به رغم چیزهایی که در زندگی دیده بودند یا آنچه در بدترین روزهای زندگی به دست خودشان رقم می زدند، خود را در اصل نجیب و محترم می شمردند و از جهان نیز انتظار محبت و احترام متقابل را داشتند. یقیناً، باید راه هایی برای جست وجوی آن نوع محبت و احترامِ رودررو وجود داشته باشد. یقیناً راه هایی برای مطالعۀ قدرت و محدودیت های آن وجود دارد، به ویژه وقتی مردم با شرایط سخت مواجه می شوند. آیا جوامعی وجود دارند که موفق شده باشند، در شرایط بد، خوب از پسِ خوب بودن برآمده باشند؟ در پژوهشم دربارۀ حافظه، رویه های مقاومت ۱ و سماجت ۲ را بررسی کرده بودم. آیا ممکن است جوامعی وجود داشته باشند که در برابر خشونت مقاومت کنند و دربارۀ نجابت و احترامْ سماجت به خرج دهند؟ دقیقاً نمی دانستم به چه ایده ای دست یافته ام؛ اما می دانستم که می خواهم دربارۀ این موضوع پژوهش کنم. خلاصه اینکه آن را صلح و آرامش نامیدم. اما به سختی می شد صلح را پیدا کرد. به بررسی پژوهش های معاصر دربارۀ انسان شناسی، جامعه شناسی و علوم سیاسی پرداختم: مجموعه داده ها و کتاب شناسی ها را به دقت بررسی کردم و با همکارانی که در مطالعۀ منطقۀ جنجالی «اوراسیا» همراهم بودند و با همکاران دیگر در برنامه های مطالعاتی صلح یا نهادهای مربوط به صلح گفت وگو کردم. آنچه یافتم این بود: نخست اینکه اغلبِ آثار علوم اجتماعی امروز بیشتر به خشونت می پردازند تا به صلح؛ دوم اینکه اکثر پژوهش های تجربی ای که ادعا می کنند به صلح و آرامش می پردازند، درواقع، دربارۀ ستیز و کشمکش هستند. آن ها به رفع و حل تنش ها، رفع ورجوع امور پس از درگیری، و برنامه هایی برای کمک رسانی به مردم در مناطق پرتنش می پردازند. آن ها به قانون و عدالت در بافت ستیز و کشمکش توجه دارند. در کل، این آثار تا جایی پژوهش هایی مربوط به صلح به حساب می آیند که به رنج میلیون ها انسان توجه می کنند و از این بابت افسوس می خورند. اکثر پژوهش های تجربی ای که ادعا می کنند به صلح و آرامش می پردازند، درواقع، دربارۀ ستیز و کشمکش هستند: رفع و رجوع عواقب کشمکش ها این آثار اغلب صلح را مانند چیزی ترسیم می کنند که برای دیگری های دور «به ارمغان آورده» شده است، چیزی که از بیرون [به برخی انسان ها] بخشیده شده است. این آثار البته آثار مهمی اند، اما این چیزی نبود که من در پی آن باشم. من خواستار دانشی اجتماعی بودم که به درون جوامع صلح طلب نفوذ کند و به بررسی تعاملات انسانی در سطح رودررو بپردازد. همچنین دراین باره صحبت کند که صلح چگونه با طرز کار استوار خویش عمل می کند. من خواستار پژوهشی تجربی بودم که پیکرۀ اجتماعی را به شکلی دقیق بررسی کند و از سلامت و ثبات درازمدت آن پرسش کند، یعنی پژوهشی که این پرسش را مطرح کند: چگونه محبت و احترامِ همیشگی گاهی در شرایط سخت می تواند به مهربانی و نیک خواهی فوق العاده تبدیل شود؟ اینجا و آنجا نمونه های درخشانی از این آثار را یافته ام، البته مشخصاً تعداد معدودی از آن ها را. در شگفت بودم که چرا اندیشیدن به صلح و آرامش تا این حد دشوار است یا، به عکس، چرا اندیشیدن به خشونت تا این حد ساده است؟ وقتی نویسندگان و دانشگاهیان دربارۀ خشونت صحبت می کنند، گویی خشونت «چیزی» است (واجد حالتی شیءمانند است) و از پس زمینه بیرون می زند. می توان آن را محاسبه کرد (یک شلیک، یک انفجار، یک گلوله، یک مرگ) یا حداقل ما این گونه فکر می کنیم. می توان آن را به آمارها اضافه کرد و در مجموعه داده ها جای داد. عالمان سیاسی، سرجمع و با حد مقبولی از اطمینان، می توانند رفتارهای خشونت آمیز را ذیل برخی الگوها جای دهند و از این الگوها استفاده کنند تا، دربارۀ جهان، اظهاراتی را مطرح کنند. خشونت اتفاق می افتد: گلوله ای شلیک می شود، فردی کشته می شود، محله ای مورد حمله قرار می گیرد یا به مرزی تعدی می شود. شمار این موارد (n) زیاد می شود و داده ها شکل می گیرند. می توان نتیجه گرفت که مثلاً گاهی اوقات خشونت بیشتری اتفاق می افتد: وقتی تعداد جوانان بیش ازحد معمول باشد، وقتی حکومت ضعیف عمل کند، وقتی منطقه کوهستانی باشد یا وقتی بنزین در منطقه زیاد باشد. خشونت اتفاق می افتد و این وحشتناک است؛ این خشونت محاسبه می شود و، براساس این شمارش و محاسبه، برای خطوط کلی پیامدهای احتمالی یک سکونت گاه محلی و یک نام نسبت داده می شود. اما آیا می توان صلح را محاسبه کرد و به شماره درآورد؟ در کجا واقع شده است؟ چه وقت اتفاق می افتد؟ صلح فاقد آن «حالت شیءمانند» است که بتوان تحلیلش کرد: صلح به چیزی چون نارویداد یا مجموعه ای تهی شباهت دارد. شرح و توصیف ماهیت صلح و جوامع صلح طلبْ کاری گنگ و نامشخص، یا غیردقیق و سطحی به نظر می رسد: از بهشت عدن در کتاب مقدس گرفته تا «آیندۀ تابناکِ» لنین. وقتی کودک بودم، در اتاق انتظار دندان پزشک، انجیل مصور کودکان را تورق می کردم. صلح دینی به تصویرسازی های شادمانۀ مردم سفیدپوست شباهت دارد، مردمی که رو به آسمان به بهشت عدنِ آن تصاویر چشم دوخته بودند. شاید بره ای هم با پاهای جمع شده زیر درخت آنجا نشسته بود. صلحْ خوشایند و زرین موی و، از اساس، فاقد حلقۀ تاریک حقیقت است. از نظر مارکس و دیگر دوراندیشان قرن نوزدهم نیز فهم صلح سیاسی کار دشواری است. درنهایت، براساس روایت مارکس، صلح یعنی هروقت خواستید بتوانید شکار و ماهیگیری کنید، و بطری شیر را دست به دست بچرخانید تا هرکس سهم منصفانه ای از آن ببرد. این پایان تاریخ است، سرزمین صلح در آخرالزمان؛ هرچه جنگ بوده تمام شده است و اکنون چیزی نمانده جز شیر رایگان. مارکس درمورد مسئلۀ کاپیتالیسم نگاه تیزبین و جهت گیری دقیقی داشت و شدیداً خوش زبان بود. وقتی بحث تصویرسازی از نتیجۀ عملی کمونیسم به میان آمد، او نیز عملاً به همان ایدۀ بره های نشسته زیر درخت باز گشت. از منظر این دیدگاه ها، صلح تنها از آن جهت «چیز» به حساب می آید که فهم ناپذیر، ثابت و تغییرناپذیر باشد. همان طور که دکارت در گفتاری دربارۀ روش می گوید: برخی چیزها (جهان فیزیکی) رامِ علم و قانون علمی اند و برخی چیزهای دیگر (شعر، الهیات، جوهرۀ هیجانات و...) این گونه نیستند. صلح (یعنی جایی که هیچ اتفاقی رخ نمی دهد) با تفکر سادۀ ما چیزی نیست که اساساً بتوان آن را تقسیم و بخش بندی کرد و اگر نتوان آن را بخش بندی کرد، نمی توان مطالعه اش کرد، بلکه تنها می توان آن را احساس کرد. اینْ مایۀ شرم و ننگی وحشتناک است. در مجموع، چه چیزی مهم تر از محتوای واقعیِ صلح است؟ وقتی به چشمان افرادی که از نزدیک با خشونت مواجه شده اند نگاه می کنید، چه چیزی سودمندتر از این است که بدانیم در عمل برای ایجاد صلح و آرامش به چه تلاش شگفت آوری نیاز است یا صلح بر چه عادات نوآورانه (و حتی پیش پاافتاده ای) وابسته است؟ بااین همه، به رغم ثنویت های دکارتی، که همچنان الگوهای علمیِ ما را شکل می دهند، درواقع شاید بتوان صلح را تحلیل کرد. چه می شود اگر آن را نه مانند چیزی بی زمان بلکه امری پویا در نظر بگیریم، نه مانند چیزی در آغاز یا در پایان، بلکه در حال آشکارشدن، چیزی که اثیری و فرازمانی نیست، بلکه از خاک و زمینِ زیسته برمی آید؟ چه می شود اگر صلح، در عمل، چیزی ناتمام و نخراشیده باشد؟ در این صورت، دانش اجتماعی می تواند آن را سامان دهد، می تواند از پس پویایی ها برآید و بالاخره می تواند به تداوم درازمدتِ ۳ آن چشم بدوزد و شادمانه به مطالعۀ رفتارهای بالفعل، ناقص و معیوب بپردازد. چنین پژوهشی نیازی به توسل به فرشتگان یا بهشت برین ندارد. در این پژوهش، تنها باید به چهرۀ مردم واقعی و به روابطی توجه کنید که با یکدیگر برقرار می کنند یا نمی کنند، به داستان هایی که بازگو می کنند یا نمی کنند و به اینکه برای پذیرفتن یا نپذیرفتن فرد غریبه به عنوان یکی از خودشان چطور تصمیماتی می گیرند. اگر صلح (که براساس شکل عادی و واقعیِ آنها چه کسانی بودند و چه در ذهن داشتند، آن روستاییانی که دیگران را به قیمت به خطرانداختنِ جان خود نجات می دادند؟ جهانِ اجتماعی تعریف شده) چنین چیزی باشد، چگونه یک اجتماع صلح طلب را با دیدنش خواهیم شناخت؟ البته، فقدان خشونت شروع مناسبی است. این پژوهش می خواهد صلح را به صورت سلبی تعریف کند، چیزی مانند تعریف کردن سلامتی از منظر نبود بیماری و نه در قالب مجموعۀ درخشانی از نظام هایی که از شادابی و طراوتِ زندگی محافظت می کنند. بااین همه، این تعریفْ کارآمد و سودمند است. برخی از پژوهش های اخیری که دربارۀ شبکه های اجتماعی صورت گرفته گویا نشان می دهند که اگر میان اجتماعاتْ روابط عمیق و همگانی وجود داشته باشد، احتمال وقوع خشونت پایین می آید. چنین مطالعه ای قابلیت آن را دارد که نوک پیکان را به سوی مناطقی با خشونتِ کمتر نشانه بگیرد و حتی به ما کمک کند که بپرسیم چه نوع رابطه ای، بیش ازهمه، از میزان خشونت خواهد کاست. بنابراین، اگر مثلاً در جامعه بخواهید از میزان دردسر کم کنید، آیا باید سبزیجات مصرفیِ خود را از مردمِ گروه های قومی یا دینیِ دیگر بخرید؟ آیا باید با آن ها به مدرسه بروید؟ آیا باید به خانه دعوتشان کنید و با آن ها هم سفره شوید؟ گوهرهای دیگری از نمونه های فراوانِ (n) جوامع صلح طلب نیز وجود دارند. برای مثال، به نظر می رسد جوامعی که دخترانش تحصیل کرده هستند تمایل کمتری به رفتارهای خشونت آمیز دارند. اینْ کشف درخشانی است. سپس به طور اتفاقی به آثار یران کاتوناریج ۴ دربارۀ «سرزمین های محصور صلح» برخوردم، یعنی چند شهر در یوگسلاویِ سابق که، هم در طول جنگ جهانی دوم و هم در جنگ های دهۀ نود یوگسلاوی، از خشونت اجتناب می کردند. این روستاها چه ویژگی های مشترکی داشتند؟ چرا وقتی جنگ در همه جا بیداد می کرد، این مجموعۀ تهیِ از خشونت دست به مقاومت می زد، آن هم نه یک بار بلکه دو بار؟ گویی باز هم بحث شبکه ها مطرح می شود؛ همچنین داستان های مشترکی دربارۀ نیکی و مهربانی غریبه ها [بیان می شود] که صادقانه دهان به دهان نقل شده اند. مجموعه داده های گسترده ای که روند اکیداً نزولی خشونت، و شاید روزی تا حد صفر، را نشان می دهند شروع بسیار مناسبی هستند. اما باز هم، از نظر من، خوب نگاه کردن به چشمان اشک آلود دیگران کاری ضروری است. انبوه داده ها برای سیاست گذاری مناسب اند، اما خود صلح چه؛ صلح رودررو چیست؟ صلح چیست، وقتی جنگ بیداد می کند؟ هنوز درست نمی دانم؛ اما تازه فهمیده ام که کجا در پی آن باشم: در اینکه چگونه یک جامعه حتی مشکلات کوچک خود را حل می کند؛ چگونه نابرابری و سهم بردن را مدیریت می کند؛ چگونه غریبه ها را در آستانه ها و ورودی های متعددش اداره می کند؛ چگونه تنوعات و گوناگونی ها را تعریف می کند و با آن ها مواجه می شود؛ چگونه این عادت را به وجود می آورد که در شرایط دشوار از افراد آسیب پذیر محافظت کند؛ و، درنتیجه، چگونه برخی رفتارها در بستر آن به رفتارهایی باورنکردنی بدل می شوند. همۀ این رفتارها را می توان مورد مشاهده قرار داد. پیاده سازیِ هیچ یک نیازمند تصویرسازی های شادمانه نیست. به تعبیردیگر، صلح امری قابل شناخت است. کمی بعد از آنکه تصمیم گرفتم مطالعۀ جنگ را کنار بگذارم، داستان لو شومبون سو لینیو ۵ و پلتو ویوقه لینیو ۶ نظرم را به خود جلب کرد. سال ها پیش، عمه ام کتابی برایم فرستاده بود به نام مبادا خون بی گناه ریخته شود؛ داستان روستای لو شومبون و اینکه چگونه نیکی و مهربانی در آنجا اتفاق افتاد . این کتاب توضیح می دهد که چگونه چند روستا در منطقۀ ماسیف سنترالِ [توده کوه مرکزی] فرانسه به هزاران یهودی در طول جنگ جهانی دوم پناه دادند و نهایتاً جان آن ها را نجات دادند. کتاب که به قلم فیلیپ پل هالی در سال ۱۹۷۹ نوشته شده در قفسۀ کتابخانه ام خاک می خورد اما، اکنون و در جست وجوی صلح، آن را در دست گرفته ام. هالی فیلسوف بود، اما به چنین داستانی برخورد و تا جایی که می توانست با بسیاری از اهالی منطقه مصاحبه کرد. این کار سختی بود: مردم، چنان که امروز نیز می بینیم، مشتاق نبودند که دربارۀ اتفاقات گذشته صحبت کنند. بااین همه هالی، در نوشتارِ خود، شیفته و مسحور ماجرا شده است. کتاب هالی پرمداهنه است (فرشتگان آواز می خوانند!) و اثر تاریخ دانی کارآزموده نیست. بااین همه، او در پی ترسیم چیزی بود که عمیقاً ارزشِ شناختن را داشته و دارد. آن ها چه کسانی بودند و چه در ذهن داشتند، آن روستاییانی که دیگران را به قیمت به خطرانداختن جان خود نجات می دادند؟ آن مردمی که محبت و احترام متعارف در آن ها به محبتی نادر و فوق العاده بدل شده بود؟ آن ها با آتش سوزی های وحشتناک امتحان خود را پس دادند و در منتها الیه آن منحنی زنگوله ای، که نمایندۀ «انتخاب عقلانی» است، جای گرفتند. آنان با به خطرانداختنِ خود از دیگران محافظت کردند. آن ها که بودند؟ از چه چیزی آگاه بودند که دیگران نمی دانستند؟ می دانستم که من نیز تا اینجا مسحور ماجرا بوده ام، اما این را هم می دانستم که اهمیت این داستان از حیطۀ احساس و عاطفه فراتر می رود. اینجا مکانی بود که می توانستم به آنجا بروم و شروع کنم به دیدن و شنیدن، کما اینکه چندین بار در گذشته رفته بودم. می توانستم با همۀ جزییات ببینم که در آنجا چگونه مردم با غریبه ها زندگی می کنند. می توانستم ببینم که چگونه نابرابری و تنوع را مدیریت می کردند و چگونه تصمیماتی می گرفتند. همچنین، همان طور که در همۀ پژوهش های دیگر در نظر داشتم، می توانستم به ایمانِ زیسته چشم بدوزم: نه به چیزی که مردمِ مذهبی ادعا می کنند به آن وفادارند، بلکه به این مسئله که چگونه آن ها مرتباً انتخاب اخلاقی را، با هر ابزاری که در توانشاندارم متوجه می شوم که جذاب ترین جنبۀ داستانِ این فلات،پلتو، اغلب از سکوت ناشی می شود، از آنچه در زمانۀ آتشْ نشان می دهند باشد، جهت می دهند. در این اجتماع، چه فرشتگان آواز بخوانند و چه نه، می توانستم به عملکردهای مقاومت (مقاومت دربرابر خشونت بیرونی) و سماجت (سماجت در محافظت از غریبه ها) بیندیشم. می توانستم ببینیم که آیا این نجاتْ حُسن اتفاقی باشکوه بود یا چیزی که در رفتارهای اجتماعی ماندگار نقش بسته بود. بنابراین، از پلتو ویوقه لینیو دیدن کردم و داستان مذکورْ کنجکاوی بیشتری در من ایجاد کرد. نخست اینکه در ابتدا متوجه شدم مردم این منطقه، از چندین قرن پیش، از غریبه های آسیب پذیر محافظت می کردند. در اینجا حقیقتی تجربی وجود داشت که اگر هم علت این کار را روشن نمی کرد، یقیناً، دربارۀ فرم های اجتماعی ماندگار و مستحکم، حرفی برای گفتن داشت. جزئیات مهم بودند: مردمِ این منطقه عمدتاً پروتستان بودند که در طول جنگ های مذهبی، که در قرن هفدهم آغاز شده بود، مورد ظلم و ستم قرار گرفته بودند. از آن زمان به بعد، ماجراها شروع شد. آن ها پروتستان هایی را که سعی داشتند از فرانسه فرار کنند پنهان کردند. بعد از انقلاب فرانسه نیز به کشیشان کاتولیک پناه دادند. در قرن نوزدهم، کودکانِ نیازمند را از شهرهای صنعتیِ بزرگ به روستا آوردند و سپس کودکان الجزایری را. بعد، در طول جنگ داخلی اسپانیا، به مادران و کودکانِ اسپانیایی جا دادند و بالاخره در طول جنگ جهانی دوم به یهودیان و (اکثراً کودکان یهودی) پناه دادند. البته افراد دیگری هم به آنجا می گریختند: از کمونیست ها تا سربازان آلمانی و شمار زیادی از طردشدگان سیاسی. پس از جنگ جهانی دوم، مردمی از مجارستان، شیلی و تبت به این روستا می آمدند. آن ها دانش آموزانی بودند که از کشورهایی در آفریقا، اروپا و خاورمیانه به مدارس شبانه روزیِ محلی می آمدند. امروزه، در این «پلتو» (فلات)، مرکزی مسکونی برای پناهجویان وجود دارد که ساکنان آن از اروپای شرقی، آفریقای مرکزی و قفقاز شمالی و جنوبی هستند و همگی برای نجات جان خود از کشورشان گریخته اند. هنوز هم ماجراهای خشونت آمیز در این مناطق به چشم می خورد، البته از جنسی متفاوت. اکنون، برای پدر چچنی یا مادر گینه ای، درست مانند کودک یهودی جنگ جهانی دوم، امکان رشد و شکوفا شدن در آینده وجود دارد. این پدران و مادران و انبوه فرزندانشان داستان هایی را دربارۀ جهان های ممکنِ صلح و آرامش از پلتو نقل خواهند کرد. بنابراین، حالا دارم متوجه موضوعی می شوم که قبلاً هرگز به آن آگاه نبودم: اینکه چه معنایی دارد که از میان جنگل ها از کنگو به آنگولا و نامیبیا بروید و برگردید. دارم از مردی با دستان زخم خورده و سیاه چشم می آموزم که چگونه وقتی در این جنگل ها وارد روستایی می شوید سخاوتمندانه یک بغل میوه و رختخوابی در خانۀ رئیس تقدیم تان می شود. دارم در این باره می آموزم که چه احساسی دارد وقتی مسلسلی عموی کسی را در قفقاز نقش بر زمین می کند یا پای کسی در انفجار بمب از بین می رود و اینکه آن کس را تماشا کنید که اکنون با یک پا با فرزندانش سر می کند و آن ها را روی دامن بی پایش با خرسندی می بوسد، درحالی که هنوز بر جهان فریاد می زند. دارم یاد می گیرم که چه حس خوبی دارد که در صلح و صفا به این فلات آرام بیایید، اما ترس از آینده همچنان دائمی و آزاردهنده باشد. دارم می فهمم که پلتو از مردم واقعی ساخته شده که اغلب بسیار متین و با وقارند، کسانی که شاید کاملاً به ضرورت گوشت «حلال» عادت نکرده باشند یا شاید کمی یکه بخورند که پناهجویان درست نمی دانند در فروشگاه یا مطب دندان پزشکی چگونه رفتار کنند، یا شاید محلی ها چندان راحت نباشند که دستان غریبه های سیاه مو از روی تشکر دور گردنشان حلقه می شود. من همواره شگفت زده می شوم و اغلب تحت تأثیر قرار می گیرم که می بینم پناهجویان چگونه از یکدیگر مراقبت می کنند و، درنتیجه، خودشان به نجات دهندگان یکدیگر بدل می شوند. همچنین دارم متوجه می شوم که جذاب ترین جنبۀ داستانِ این فلات [پلتو] اغلب از سکوت ناشی می شود: یعنی نه حرف هایی که دربارۀ نیکی و مهربانی گفته شده، بلکه آنچه در زمانۀ آتشْ نشان داده می شود. این داستانِ غنی و جذابی است. هنوز نمی دانم با آن به کجا راه برده ام، اما حدس هایی می زنم. ولی، گذشته از ویژگی های خاص مورد پلتو، این چیزی است که می خواهم بگویم. صلح (با جزئیاتی باشکوه و ناتمام)، تا سطح عادات و انتخاب های روزمره، امری قابل شناخت است. این انتخاب ها چه هستند؟ پاسخ این است: قدم زدن در خیابان همراه با چهره های ناآشنا و حفظ کردنِ گشاده روییِ همیشگی مان؛ خریدن سبدهای میوه از کسی که لهجه اش به شما تعلق ندارد؛ مجال دادن به کودکان تا با اشک و شادی بفهمند چگونه با تازه واردان مدرسه شان بازی کنند؛ بازکردنِ درِ خانه تان، حتی وقتی توفان از بیرون شما را تهدید می کند؛ گوش سپردن به ماجرای شفاف رنج دیگران، حتی اگر بر قلب ما سنگینی کند؛ دعوت کردن دیگران به خانه، به هم سفره شدن و باهم بودن. به داخل خانه می آیند، با چهره ای گشوده؛ بدین ترتیب، این عادت ها، که چشمِ آن ها تشخیص می دهد، با گذشت زمان به عادت هایی ثابت (و قابل شناخت) و یقینی بدل می شوند. صلح افروزی چگونه است؟ رودرروشدن. * این نوشتار تلخیص شده است. پی نوشت ها: * این مطلب در تاریخ ۶ دسامبر ۲۰۱۲ با عنوان What is peace در وب سایت ایان منتشر شده است و وب سایت ترجمان در تاریخ ۲۴ بهمن ۱۳۹۵ این مطلب را با عنوان صلح چیست؟ ترجمه و منتشر کرده است. * مارگرت پکسون (Margaret Paxson)، نویسنده و انسان شناسی است که در واشنگتن دی. سی زندگی می کند و مؤلف کتاب سولاویوو است. [۱] resistance [۲] persistent [۳] longue durée [۴] Vjeran Katunarić [۵] Le Chambon-sur-Lignon [۶] Plateau Vivarais-Lignon
چهارشنبه ، ۳خرداد۱۳۹۶
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ترجمان]
[مشاهده در: www.tarjomaan.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 158]
صفحات پیشنهادی
بادامچیان:میرسلیم برای این دوره اصلح است / برای رئیسی احترام قائلیم اما باید ببینیم خواست عمومی مردم چیست / جز
بادامچیان میرسلیم برای این دوره اصلح است برای رئیسی احترام قائلیم اما باید ببینیم خواست عمومی مردم چیست جز ضرر چیزی عاید احمدی نژاد نخواهد شدبخش خبری الف 24 فرودین 96تاریخ انتشار پنجشنبه ۲۴ فروردين ۱۳۹۶ ساعت ۱۳ ۵۵ قائم مقام دبیر کل حزب مؤتلفه اسلامی گفت وقتی شاهد آن هستیممنظور آمریکا از روح برجام چیست؟
منظور آمریکا از روح برجام چیست تاریخ انتشار شنبه ۹ ارديبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۰۵ ۵۱ پل پیلار مینویسد این رئیسجمهور هیچ شرمی برای دروغگویی ندارد اما چنین دروغی بحرانی در میان بحرانهای داخلی و خارجی دیگر که رئیسجمهور تاکنون درست کرده ایجاد میکند دیپلماسی اواقعیت واگذاری باشگاه تراکتور سازی چیست؟
واقعیت واگذاری باشگاه تراکتور سازی چیست انتشار اخبار جسته و گریخته در فضای مجازی از تصمیم سپاه برای واگذاری باشگاه موفق و پرطرفدار فوتبال کشورمان تراکتورسازی تبریز حکایت دارد به گزارش ایرنا هر چند مسوولان ارشد باشگاه تاکنون هیچ گونه اظهارنظر رسمی در این باره نکرده اند اما به نمهمترین علل تورم و آب آوردن زانو چیست؟
مهمترین علل تورم و آب آوردن زانو چیست تاریخ انتشار شنبه ۹ ارديبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۰۶ ۴۰ آب آوردن زانو که با تورم زانو هم شناخته می شود وضعیتی است که در آن مقدار مایع بیش از اندازه در اطراف مفصل زانو جمع می شود از جمله دلایلی که باعث آب آوردن زانو می شوند می توان به وارد شدن آسیبمشکل پرسپولیسیها دقیقا چیست؟/بحث پول پاداش است نه قرارداد!
مشکل پرسپولیسیها دقیقا چیست بحث پول پاداش است نه قرارداد بخش ورزشی الف 9اردیبهشت96پرسپولیسیها بدون یک جلسه تمرینی به دیدار ذوب آهن میرود تاریخ انتشار شنبه ۹ ارديبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۰۹ ۱۷ به گزارش خبرآنلاین پرسپولیسی ها امروز در حالی رودروی ذوب آهن قرار می گیرد که در جلسات اخیراستاد برجسته اقتصاد: ویژگیهایی که برای تشکیل دولت اصلح در آقای رئیسی میبینیم
استاد برجسته اقتصاد ویژگیهایی که برای تشکیل دولت اصلح در آقای رئیسی میبینیمتاریخ انتشار شنبه ۹ ارديبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۱۱ ۴۵ مسعود درخشان استاد برجسته اقتصاد انرژی و عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در قالب بیانیهای دلایل خود برای حمایت از سید ابراهیم رئیسی را تشریح کرسایکو آنکولوژی چیست؟
سایکو آنکولوژی چیست اهمیت حضور متخصصان خدمات حمایتی در کنار کادر درمانی تا اندازهای است که بسیاری از بیمارستانهای پیشرفته دنیا مددکاران و روانشناسان را با پزشکان همراه کردهاند تا بیماران با مشکلات کمتری روزهای درمان خود را سپری کنند و درمان موفقتری نیز برای آنها تحقق یابدتأکید مسکو بر ضرورت آغاز مذاکرات صلح کرهشمالی
تأکید مسکو بر ضرورت آغاز مذاکرات صلح کرهشمالی رییس مجلس علیای پارلمان روسیه گفت کشورش آزمایشهای موشکی اخیر کرهشمالی را محکوم میکند به گزارش ایسنا ولنتینا ماتوینکو رییس مجلس علیای پارلمان روسیه در گفتوگو با خبرگزاری اسپوتنیک تصریح کرد مسکو آخرین آزمایشهای موشکی کرهشمالیجمهوری اسلامی نماد چیست؟/تعریف صادق زیباکلام
جمهوری اسلامی نماد چیست تعریف صادق زیباکلامتاریخ انتشار شنبه ۱۲ فروردين ۱۳۹۶ ساعت ۱۲ ۲۰ صادق زیباکلام نوشت روز جمعه 12 فروردین 1358 مردم ایران از ساعت اولیه شناسنامه هایشان را برداشته و در کنار محل هایی که برای رای دادن به رفراندوم تاریخی جمهوری اسلامی آری یا نه صف بسدلیل ضعیف شدن باتریها چیست؟
دلیل ضعیف شدن باتریها چیست "دنیل آبراهام" محقق سازمان انرژی و از اعضای فعال در این مطالعه میگوید "بین مقدار منگنزهای حرکت کننده به سمت آنود و مقدار لیتیومهایی گیرافتاده یک رابطهی کاملا مستقیم وجود دارد حالا که دلیل اصلی گیرافتادن لیتیوم یونها و کاهش ظرفیت ب-
گوناگون
پربازدیدترینها