محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798100111
خوش‌نویسِ شهر باران
واضح آرشیو وب فارسی:گیل نگاه:
گیل نگاه/ مومن صالحی مگذار هنر قرین خواری باشد/ مرد هنری به آه و زاری باشدده دوازده سالم بود که روبروی دبستان قدیمی فاریابی در محله آسید ابراهیم رشت حدفاصل مسجد قدیمی و تاریخی بادی الله و مسجد صفی ، مغازه ای بود پر از آثار خوشنویسی و خطهای تحریری.سال های دهه پنجاه شمسی بود و از مدرسه که بیرون می آمدیم ، مرحوم یکتایی بود که در حال نوشتن تابلویی یا پرده ای، بی تفاوت به اطراف خود، مست و مدهوش، مشغول نوشتن و خلق آثاری بود که از کودک تا بزرگسال را پشت ویترین مغازه سرپا نگاه میداشت و همه را مسحور انواع شعر و پندهای حکمت آموزی می نمود که به زیبایی و فاخر با نستعلیق و ثلث یا شکسته و تحریری به زیبایی تمام روی کاغذ یا تکه چوبی و یا… آذین شده بود.آن روزها کمتر کسی بود که آرزوی خوشنویسی را در سر نپروراند و یا حداقل در فکر کسب مهارت خط خوش تحریری نباشد . چرا آنکه خط و نگارش بیش از حساب و هندسه در همیشه زندگی معرف شخصیت هر فرد تحصیلکرده ای بود و ملاک قضاوت دانایی و آگاهی.از این رو ۳۶ سال پیش از این، سرمشق خوشنویسی تحریری من شعر آمده بر تارک این نوشته ، بود که مرحوم استاد «هادی طیار»، خوشنویس کوچه و بازار ، با خطی شبیه ثلث برایم نوشت . من هرگز خوشنویس نشدم وتنها توانستم نام انواع خط ها را یاد بگیرم ، اما دریافتم که خوشنویسی کاری است بس صعب و دشوار.در ان زمانه که از فتو شاپ و کورل و چاپ بنر و لارج فرمت ها و انواع پرینتر های رنگی ، خبری نبود ،بار نوشتن و نقاشی پرده های بزرگداشتها و‌خوش امدها و شهادت ها و مرگ و میرها و دیوار نویسی ها را ، یکسره هنرمندان خوشنویس و از جمله مرحوم هادی طیار در شهر رشت عهده دار بودند.زمانه گذشت و آمدن تکنولوژی و مدرنیسم رفاه و سرعت را افزون نمود و از حوصله و تمرکز و آرامش انسانها، که مایه فرهیختگی و هنر بوده و هست کاست و شد آنچه نمی بایست می شد.در شلوغی و سرعت زندگی روزه مره ، مجالی برای خواندن و اندیشیدن نمانده ، موسیقی باید با سرعت هماهنگ باشد و شجریان و ناظری و محمد نوری و ایرج بسطامی ، لابد در حوصله جوانان و امروزیان چندان نمی گنجد.کامبیز درم بخش و مرتضی ممیز و اردشیر محصص و حسن کسایی و آیدین آغداشلو را دیگر نمی شناسند و انگار نسلشان از بین رفته است.نادر و نایاب میشود که بتوانی خطی خوش ببینی وحیران نشوی . مهندسان و دکترهای بسیاری را می شناسی که برای خواندن خطوط تحریری انان مشکل نیابی و اگر با خطوط کودکان دبستانی اشتباهشان بگیری، قابل سرزنش نگردی.و اینگونه میشود که مرد هنری به آه و زاری میشود و باید برای تامین لقمه ای نان، قلم و خودنویس را به گوشه ای بیفکند و سرگردان خیابان ها شود و فرمان و دنده و ترمز و ترافیک، پیرش کند.پیر که نه، بلکه جانش نیز از فرط بی توجهی بی هنران روزگار بی رمق و خسته گردد و ناگهان در کنار خیابان همچون کتابی ناخوانده بسته شود و دیگر هرگز نشود دوباره بخوانیمش .۶ اردیبهشت ماه ۱۳۹۶گورستان کوچک احمد گوراب،حیاط مسجدی در حاشیه و بیرون از شهر و روحانی روستایی که تلقین میخواند و هنرمندی را گمنام و بدون داشتن محلی از اعراب به خاک میسپارند. به زبان محلی ، با ساده ترین جملات از مرگ میگوید و راهی که باید همه برویم ، تاثیر گذار و بی آلایش . مدت ها است که هراسم را از مرگ از دست داده ام، مرگ یک رفیق سال های دور ،بانگ رحیل کاروان را زمزمه میکند.من آنجا هستم و نیستم .مردم را نمی شناسم ، همانگونه که انان نیز. تمام سال های پر شور و حال جوانی ، روزهای پر از شهید و شهادت، پیش ازهمه دنبال هادی بودم ،تمام روزها و شب هابی که قلم خوشنویسی و یا قلم مو از دستنانش بیرون نیامد.زمان هایی که از فرط خستگی هنگام نوشتن پرده ای خوابش میبرد .به دوران دانشگاهی که همکلاسی بودیم و مباحثات شیرین باهم درس خواندن در باغ و کوهپایه ها ، به رنج هایی که برد برای این که هرگز قدر هنر او را کسی ندانست. هبچ مراسم تقدیری در زمان حیاتش برای او نگذاشتند، هیچ بزرگداشتی برای او و ارج هنرش نگرفتند. به جای خالی همه دوستان ان روزها که امروز و در این گورستان کوچک، نیستند و بیخبرند، به تنهایی های سفری که باید رفت و تفاوتی ندارد که چه کسانی برای بدرقه ات بیایند و یا نیایند.و برای همه این ها ، دلم میسوزد که در شهری فرهنگی، هنرمند خوشنویسش به آه و زاری باشد ،و گمنام و خط های تحریری جوانانش مدت ها در خرچنگ و قورباغه سیر کند.واقعا اینگونه نکنیم ،قدرشناس هنرمندان ما باشیم .نگذاریم در غربت گم و گور شوند و اثر و نامی از آنان نماند.استاد هادی طیار، هنرمند خوشنویس دوران دفاع مقدس که پرده بسیاری از شهدای این شهر را نوشت و سنگهای زیادی بر گورهای شهیدان این شهر یادگار ماندگار او را بر سینه خود برای سالیان درازی خواهد داشت ، از میانه این شهر بی وفایان رخت بر بست و در اوج غربت و تنهایی به خاک سپرده شد.هر که بود و هر چه بود ، همچون همه خاکستری های دیگر ، همواره مهربانی و لبخندی بر لب داشت و ارزوهایی بزرگی را در دل. در یک لحظه رفت،آرام و بی صدا، آنگونه که انگار هرگز نبوده است.ما چگونه و در چه لحظه ای از روزها یا لحظات آینده به ناکجا آباد پر ابهام سفر زندگی خواهیم رفت؟
۷ اردیبهشت ۱۳۹۶
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گیل نگاه]
[مشاهده در: www.gilnegah.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 58]
-
گوناگون
پربازدیدترینها