محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798060524
الگوی مفهومی سطوح تأثیرگذاری آموزه های اسلامی بر خط مشی گذاری فرهنگی - بخش اول تأثیرگذاری آموزه های دینی در خط مشی گذاری فرهنگی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: الگوی مفهومی سطوح تأثیرگذاری آموزه های اسلامی بر خط مشی گذاری فرهنگی - بخش اول
تأثیرگذاری آموزه های دینی در خط مشی گذاری فرهنگی
رابطة وثیق دین و فرهنگ به ویژه نقش جهت دهنده ای که آموزه های دینی در قبال فرهنگ دارند، ضرورت مطالعة تأثیرگذاری نظام مند این آموزه ها بر خط مشی گذاری فرهنگی را دوچندان می کند.
چکیده خط مشی فرهنگی نوعی خط مشی عمومی است که عرصة فرهنگ را در کانون توجه خود دارد. رابطة وثیق دین و فرهنگ به ویژه نقش جهت دهنده ای که آموزه های دینی در قبال فرهنگ دارند، ضرورت مطالعة تأثیرگذاری نظام مند این آموزه ها بر خط مشی گذاری فرهنگی را دوچندان می کند. در این مقاله پس از بررسی اجمالی تعاریف و ویژگی های خط مشی عمومی و فرهنگ، به منزلة دو مقوم اصلی خط مشی فرهنگی، به تعریف و خاستگاه خط مشی فرهنگی در ساحت نظری و عملی و نسبت دین و فرهنگ اجمالاً اشاره، و سپس با استفاده از ساده سازی مقولة پیچیدة خط مشی گذاری فرهنگی، سه سطح از تأثیرگذاری آموزه های اسلامی در خط مشی گذاری معرفی و تحلیل شده است. در سطح نخست، تعالیم دینی در مرحلة ارزیابی و انتخاب خط مشی از میان پیشنهادها و گزینه های موجود به کمک خط مشی گذاران می آیند. در سطح دوم تعالیم دینی به مثابه گنجینه ای غنی از معارف به منزلة منبع استخراج گزینه ها و ساخت خط مشی ها به کار می روند. در سطح سوم که عمیق ترین سطح در این الگوست، اساساً خود مسئله از منظر آموزه های دینی واکاوی می شود تا وقت و هزینة خط مشی گذاران صرف مسائل دارای اهمیت و اولویت شود. در پایان به نهادهای متولی خط مشی گذاری فرهنگی به ویژه شورای عالی انقلاب فرهنگی پیشنهاد شده فرایند جاری خط مشی گذاری خود را با این الگوی سه سطحی مقایسه کنند و در صورت نیاز سطح بهره مندی از آموزه های دینی را ارتقا دهند. کلیدواژه ها: خط مشی فرهنگی، فرهنگ، خط مشی عمومی، اسلام، مدل فرایندی، تصمیم گیری. مقدمه توجه به مسائل عمومی جامعه و اتخاذ تدابیری برای حل آنها از وظایف دولت هاست که آنها را از بخش خصوصی متمایز می سازد (قلی پور، 1389، ص94). تلاش در جهت تعالی فرهنگی عموم مردم از رسالت های حکومت دینی است؛ چرا که حکومت دینی ادامه دهندة مسیر حرکت انبیای الهی است و قرآن کریم مکرراً به تزکیه و تعلیم به منزلة دو مأموریت مهم انبیا اشاره کرده است (بقره: 129 و 151؛ آل عمران: 164؛ جمعه: 2). در مقدمة قانون اساسی جمهوری اسلامی بر این تصریح شده که هدف از حکومت، رشد دادن انسان در حرکت به سوی نظام الهی است تا زمینة بروز و شکوفایی استعدادها به منظور تجلی ابعاد خداگونة انسان فراهم آید. رسالت دولت در قبال فرهنگ که خود را عمدتاً به شکل خط مشی گذاری نشان می دهد از یک سو، و تعهد نظام جمهوری اسلامی به آموزه های شرع مقدس اسلام از سوی دیگر، ضرورت بررسی نحوة تعامل آموزه های اسلامی با فرهنگ و فرایند خط مشی گذاری فرهنگی را دوچندان می سازد. اگرچه بررسی همة ابعاد و جوانب این موضوع مجالی فراتر از یک مقاله می طلبد، می توان با صرف نظر کردن از برخی جزئیات، از پیچیدگی موضوع کاست و آن را طوری که دچار کمترین آسیب شود، ساده سازی و تحلیل کرد. در این مقاله، نخست با بررسی ادبیات موضوع نگاهی دقیق تر به مفهوم خط مشی گذاری فرهنگی خواهیم داشت. به این منظور ابتدا دربارة «خط مشی عمومی و «فرهنگ به منزلة مقومات اصلی این مفهوم بحث خواهیم کرد و سپس به مرور اجمالی تعریف خط مشی گذاری فرهنگی و سابقة آن در دو ساحت نظری و عملی به اجمال مرور خواهیم پرداخت. بحث از نسبت شناسی دین و فرهنگ، واپسین بخش از بررسی ادبیات موضوع است که زمینه را برای طرح بحث اصلی مقاله، که طراحی الگویی مفهومی برای نشان دادن صور مختلف تأثیرگذاری آموزه های اسلامی بر سیاست گذاری فرهنگی است، فراهم می آورد. 1. ادبیات موضوع 1-1. خط مشی عمومی خط مشی عمومی مفهومی شهودی است که تعریف آن بسیار دشوار است (اسمیت و لاریمر، 1392، ص13). ادبیات علم سیاست مملو از تعاریف مختلف خط مشی عمومی است. تقریباً هر کسی که در باب خط مشی مطلبی نوشته، تعریفی نیز از خط مشی ارائه داده است (دانایی فرد، 1388). به لحاظ لغوی خط مشی عمومی ترجمة واژة Public policy است. واژة public در مقابل private قرار دارد؛ یعنی چیزی که با عامه مردم و جامعه و نفع و ضرر آنان در ارتباط است. از واژة general به این منظور استفاده نشده است؛ زیرا این واژه به اشیا و چیزهایی دلالت دارد که در همه جا هست (قلی پور، 1389، ص96). واژة policy نیز با کلماتی نظیر police و politics هم ریشه است که معنای آن را با سیاست و (ادارة) شهر گره می زند. در تعریف این اصطلاح برخی رویکردی بسیار کلی و عام را در پیش گرفته اند. تعاریف نظریه پردازانی نظیر دای و آیستون را می توان در این گروه جای داد. در مقابل برخی دیگر با ذکر برخی قیود کوشیده اند به تعریف دقیق تری دست یابند. دای خط مشی عمومی را «آنچه دولت ها انتخاب می کنند که انجام دهند یا انجام ندهند تعریف می کند (دای، 1976، ص1). آیستون خط مشی عمومی را «رابطة یک واحد دولتی با محیط خود می داند (آیستون، 1971، ص18). چنین تعاریفی اگرچه از ویژگی جامعیت برخودارند، بیش از اندازه کلی هستند. شاید بتوان تعریف اندرسون را به منزلة تعریفی نسبتاً جامع و مانع پذیرفت (دانایی فرد، 1388): «خط مشی عمومی بیانگر مجموعه ای از اقدام ها یا عدم اقدام های نسبتاً ثابت و هدفمند است که توسط یک کنشگر یا مجموعه ای از کنشگران برای پرداختن به یک مسئله یا دغدغه (عمومی) دنبال می شود (اندرسون، 2014، ص6). بر اساس این تعریف می توان ویژگی های ذیل را برای خط مشی عمومی بر شمرد: - خط مشی عمومی هدفمند و قصدشده است، نه تصادفی و اتفاقی؛ - خط مشی عمومی توسط مقامات دولتی اتخاذ می شود؛ - خط مشی عمومی متضمن الگوهایی از اقدامات است که در طول زمان در پیش گرفته می شود؛ - خط مشی عمومی محصول تقاضاست؛ مجموعه ای از اقدامات است که توسط دولت در پاسخ به فشار مربوط به برخی مسائل ادراک شده هدایت می شود؛ - خط مشی عمومی می تواند ایجابی (کنش تعمدی و هدفمند) یا سلبی (تصمیم تعمدی و هدفمند برای عدم اقدام) باشد (اسمیت و لاریمر، 1392، ص14). 2-1. فرهنگ؛ تعریف و ویژگی ها تعریف مفهوم فرهنگ از مفهوم خط مشی وضعیت نابسامان تری دارد و تنوع و تکثر دیدگاه ها به مراتب بیشتر است. انتزاعی بودن مفهوم فرهنگ، تحول معنایی لفظ و اصطلاح فرهنگ در طول زمان، و اختلاف در مبانی و پیش فرض ها از جمله دلایلی است که به این تنوع و تکثر تعاریف دامن زده است. این عدم اتفاق نظر تا جایی است که برخی محققان را بر آن داشته که به نگارش کتاب با موضوع نقل و نقد تعریف (های) فرهنگ همت بگمارند (برای نمونه، ر.ک: آشوری، 1393؛ کروبر و کلوکهون، 1952)؛ اما از میان تعاریف متنوع و متکثر، برخی بیشتر مقبولیت یافته اند. تعریف توصیفی تیلور که آن را در سال 1871 ارائه کرده از آن جمله است. از نظر وی، «فرهنگ یا تمدن ... آن کل پیچیده ای است که دانش، باور، هنر، قوانین، اخلاقیات، رسوم و هرگونه قابلیت ها و عادات دیگری را که انسان به عنوان عضوی از جامعه فرا گرفته است شامل می شود (اسمیت، 1387، ص16). روشه در کتاب خود با عنوان کنش اجتماعی پس از بررسی تحول معنا و مفهوم فرهنگ در طول تاریخ، و تفاوت معنای آن در حوزه های زبانی و رشته های علمی مختلف، تعریفی نسبتاً جامع و مانع از فرهنگ ارائه کرده است: «فرهنگ مجموعة به هم پیوسته ای از شیوه های تفکر، احساس، و عمل است که کم و بیش مشخص است و توسط تعداد زیادی از افراد فرا گرفته می شود و بین آنها مشترک است و به دو شکل عینی و نمادین به کار گرفته می شود تا این افراد را به یک جمع خاص و متمایز مبدل سازد (روشه، 1370، ص114-123). شاید بررسی ویژگی هایی که برای فرهنگ برشمرده اند و بیشتر مورد اتفاق است، از بررسی تعاریف سودمندتر باشد. نخستین ویژگی فرهنگ، اجتماعی بودن است (همان، ص124). فرهنگ پدیده ای اجتماعی است؛ پس اولاً دربارة انسان ها موضوعیت پیدا می کند نه غیر انسان (حسینی پور، 1390، ص36)؛ ثانیاً دربارة مجموعه ای از انسان های مرتبط با یکدیگر قابل طرح است، و نه افراد. مؤلفه های فرهنگی بین افراد یک اجتماع نسبتاً شایع و مشترک است و در عین حال وجه تمایز این اجتماع از اجتماعات دیگر است (روشه، 1370، ص124؛ اسدی، 1388، ص53؛ قرایی مقدم، 1374، ص57). بنابراین می توان از تفاوت ها و شباهت های «فرهنگ ها سخن گفت. ویژگی دیگر فرهنگ این است که از طریق یادگیری به معنای عام آن منتقل می شود. فرهنگ، اکتسابی است و خصایصی را که به صورت وراثتی بین انسان ها منتقل می شود، دربر نمی گیرد (روشه،1370، ص125؛ اسدی، 1388، ص55؛ حسینی پور، 1390، ص36؛ قرایی مقدم، 1374، ص56). این ویژگی فرهنگ، تقابل آن را با «طبیعت برجسته می سازد. غرایز و ویژگی های زیستی انسان از دایرة فرهنگ خارج اند؛ اما چگونگی رفتار انسان ها بر اثر غرایز یا شرایط زیستی و طبیعی می تواند متأثر از عوامل فرهنگی و اجتماعی باشد. همین ویژگی یادگیری فرهنگ و انتقال آن از نسلی به نسلی دیگر موجب شده برخی در تعریف فرهنگ بر وجه «میراث اجتماعی بودن آن تأکید کنند (کروبر و کلوکهن، 1952، ص37). سومین ویژگی درخور توجه فرهنگ، پویایی و تغییرپذیری آن است (اسدی، 1388، ص56؛ قرایی مقدم، 1374، ص64). ثبات نسبی کلیت فرهنگ و انتقال آن از نسلی به نسل دیگر، به معنای عدم تغییر و تحول در فرهنگ نیست. همان طور که انسان مختار است و می تواند نه تنها بر خلاف عرف رایج، بلکه بر خلاف عادات پیشین خود نیز اقدام کند، جامعه نیز می تواند به صورت ارادی یا متأثر از عواملی دیگر مؤلفه های فرهنگی جدیدی را جای گزین مؤلفه های فرهنگی موجود سازد؛ روندی که امروزه با توسعة خیره کنندة فناوری های ارتباطاتی، با سرعت و سهولت بیشتری در حال وقوع است. 3-1. خط مشی فرهنگی جیم مک گوئیگان استاد تحلیل فرهنگی در دانشگاه لوبروگ انگلستان در کتاب بازاندیشی در خط مشی فرهنگی، خط مشی فرهنگی را کنشی آگاهانه در قلمرو فرهنگ که عمدتاً توسط دولت ها اتخاذ می شود، تعریف کرده است (مک گوئیگان، 2004، ص144). این تعریف شبیه تعریف دای از خط مشی عمومی است و می توان نقدهایی را که به تعریف دای وارد شده (اسمیت و چریستفر، 2009، ص3؛ دانایی فرد، 1388) به این تعریف نیز تسری داد. به این شکل به روشنی می توان نشان داد چگونه اختلاف نظرها در تعریف «خط مشی و «فرهنگ ، به تفاوت تعریف «خط مشی فرهنگی منجر می شود؛ هرچند که موضوع خط مشی فرهنگی علی رغم اهمیت روز افزونش کمتر کانون توجه قرار گرفته و مانند آن دو مفهوم دیگر، به صورت بالفعل میدان تکثر تعاریف نیست. خط مشی فرهنگی، خط مشی عمومی در عرصة فرهنگ است. این پیش فرض صحیح در این اصطلاح مستتر است که قلمرو فرهنگ یکی از عرصه های خط مشی عمومی است؛ اما واقعیت این است که تفکیک عرصه های مختلف خط مشی گذاری اگر ناممکن نباشد، بسیار دشوار است. امروزه همة سیاست ها و خط مشی های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی دولت ها دارای زمینه های و پیامدهای گستردة فرهنگی هستند. از این رو هر خط مشی عمومی را می توان با در نظر گرفتن زمینه ها و پیامدهای فرهنگی اش، خط مشی فرهنگی قلمداد کرد (فاضلی و قلیچ، 1392، ص12). فرهنگ بعدی از ابعاد واقعیت اجتماعی است و خط مشی عمومی ازآنجاکه به واقعیت های اجتماعی مربوط می شود دارای بعد فرهنگی است، اما بسته به موضوعات مختلف، این بعد فرهنگی می تواند پررنگ تر یا کم رنگ تر باشد. برای حل نظری این چالش در تعریف خط مشی فرهنگی بهتر است گفته شود آن دسته از خط مشی ها که به طور مستقیم تأثیرگذاری بر فرهنگ را هدف گرفته و قصد کرده اند، خط مشی فرهنگی اند و دیگر خط مشی های عمومی که با اهداف سیاسی و اقتصادی تنظیم شده اند، اما دارای زمینه ها و پیامدهای فرهنگی نیز هستند، از دایرة مفهوم خط مشی فرهنگی خارج اند. قیدِ داشتن قصد و هدفی مشخص و از پیش تعیین شده همچنین می تواند خط مشی فرهنگی را از مداخلة سلیقه ای حاکمان و دولتمردان در امور فرهنگی متمایز کند. بنابراین تنها هنگامی می توانیم از خط مشی گذاری فرهنگی سخن بگوییم که امور فرهنگی در دستور کار دولت ها قرار گیرد و آنها در این عرصه، با استفاده از اقتدار مشروعشان برای اجرای سیاست هایی از پیش تعیین شده وارد عمل شوند (ایوبی، 1389، ص16). خط مشی گذاری فرهنگی دارای دو ساحت نظری و عملی است. عرصة نظری آن مربوط به مطالعات در زمینة خط مشی فرهنگی است که در رشته های مختلف توسط دانش پژوهان دنبال می شود. در مقابل، عرصة عمل به اقدام دولتمردان مربوط می شود. در ساحت نظری، سابقة مطالعة خط مشی فرهنگی به نسل سوم مطالعات فرهنگی و در رأس آن تونی بنت باز می گردد. این نحلة فکری مدعی است مطالعات فرهنگی باید خود را از برج عاج نشینی خلاص کند و به مطالعة زندگی روزمره بپردازد. مطالعات فرهنگی باید خود را در سیاست گذاری ها و رویه های تأثیرگذار در زندگی روزمره درگیر سازد و با رویکردهای متفاوت، چه انتقادی و چه اصلاحی، به ارزیابی سیاست ها بپردازد و تا حد امکان گزینه های بدیل معرفی کند (مک گوئیگان، 1388، ص10؛ بنت، 1992، ص23-37؛ بارکر، 1387، ص758-760). در عرصة عمل، چنان که می دانیم تشکیل دولت- ملت ها در قرن پانزدهم میلادی در اروپا سرآغاز خط مشی گذاری عمومی به معنای نوین آن است. علی رغم اینکه این دولت- ملت ها ناگزیر در امور فرهنگی مداخله می کردند(نظیر اقدامات هویت بخشی مانند اعلام زبان رسمی)، شاید مناسب تر باشد که تأسیس وزارت فرهنگ در فرانسه در نیمة قرن بیستم به منزلة آغاز خط مشی گذاری فرهنگی به معنای مدرن آن قلمداد شود (ایوبی، 1389، ص9). 4-1. نسبت دین و فرهنگ معنای لغوی دین انقیاد، خضوع، پیروی، اطاعت، تسلیم و جزاست و معنای اصطلاحی آن مجموعة عقاید، اخلاق، قوانین و مقرراتی است که برای ادارة جامعه انسانی و پرورش انسان ها باشد (جوادی آملی، 1381، ص111). دین روشی ویژه در زندگى است که صلاح دنیا را به طورى که موافق کمال اخروى و حیات دائمى حقیقى باشد، تأمین مىکند (طباطبائی، 1417ق، ج 2، ص130). در اینجا منظور ما از دین، دین مبین اسلام است که واپسین و کامل ترین دین از سلسله ادیان ابراهیمی است و تعالیم حیات بخش آن در قالب قرآن و سنت پیامبر و امامان معصوم علیهم السلام در اختیار بشر قرار دارد. برای درک بهتر نسبت دین و فرهنگ می بایست بین دو مفهوم «دین و «تدین تمایز قایل شد. دین طبق تعریف، آن برنامة جامع سعادت و کمال انسان است که نظامی از باورها، ارزش ها و احکام را شامل می شود؛ اما تدین، میزان التزام یک فرد، گروه یا جامعه به این برنامه است. تدین مانند فرهنگ متعلق به انسان است و مستقل از انسان محقق نمی شود؛ اما در تعریف دین چنین شرطی لحاظ نشده است. به بیان دیگر آنچه با «فرهنگ به معنای باورها، دانش ها و ارزش های موجود در جامعه هم پوشانی دارد، نحوة «تدین افراد آن جامعه است نه دین بما هو دین. تدین مسلمانان برگرفته از دین اسلام است، اما مساوی با آن نیست. بنابراین در بیان نسبت دین و فرهنگ بهتر است گفته شود دین به طور عام و دین مبین اسلام به طور خاص ترسیم کنندة فرهنگی مطلوب و هدایتگر جامعة انسانی به سمت آن فرهنگ است. البته تعاریف مختلف از فرهنگ و تلقی های متفاوت از مؤلفه های آن، می تواند دامنة هم پوشانی تدین و فرهنگ را به سود هریک از طرفین توسعه دهد. آنچه ذکر شد ناشی از نگاه درون دینی به دین است که بیشتر نزد متکلمان رواج دارد، اما نگاه برون دینی به دین که بیشتر نظریه پردازان علوم انسانی آن را طرح می کنند به شکل دیگری از مناسبات بین دین و فرهنگ می انجامد که در این نوشتار مجال نقل و نقد آن نیست. 2. تأثیرگذاری آموزه های دینی در خط مشی گذاری فرهنگی پس از بحث دربارة مفردات موضوع و تعریف اصطلاحات مورد استفاده، می توان به موضوع اصلی که بررسی نحوة تأثیرگذاری آموزه های اسلامی در خط مشی گذاری های فرهنگی است پرداخت. به این منظور نخست با بررسی اجمالی فرایند خط مشی گذاری عمومی، توضیح می دهیم چگونه می توان خط مشی گذاری را به تصمیم گیری تشبیه کرد. سپس با استفاده از همین استعاره، دربارة سه سطح از تأثیرگذاری آموزه های اسلامی بر خط مشی گذاری فرهنگی بحث می کنیم. حاصل این ساده سازی، ارائة مدلی مفهومی است که با نشان دادن صور منطقی تأثیر تعالیم دینی بر خط مشی گذاری فرهنگی، ضمن دربرداشتن دلالت هایی برای نظر و عمل در این عرصه، امکان نقد برخی واقعیت های موجود را نیز فراهم می آورد. منابع آشوری، داریوش، 1393، تعریف ها و مفهوم فرهنگ، تهران، آگه. اسدی، علی، 1388، مواجهه آیات و روایات با جنبه های منفی فرهنگ پذیری، قم، مؤسسة آ. و پژوهشی امام خمینی ره. اسمیت، فلیپ، 1387، درآمدی بر نظریه فرهنگی، ترجمة حسن پویان، تهران، پژوهشگاه. اسمیت، کوین بی و کریستوفر دابلیو لاریمر، 1392، درآمدی بر نظریه خط مشی گذاری عمومی، ترجمة حسن دانایی فرد، تهران، صفار. انصاری، شیخ مرتضی، 1415ق، المکاسب، قم، المؤتمر العالمی بمانسبه الذکری المئویه الثانیه لمیلاد الشیخ الانصاری؛ قابل بازیابی در کتابخانه مدرسه فقاهت به آدرس http://lib.eshia.ir ایوبی، حجت الله، 1389، سیاست گذاری فرهنگی در فرانسه: دولت و هنر، تهران، سمت. بارکر، کریس، 1387، مطالعات فرهنگی، نظریه و عملکرد، ترجمة مهدی فرجی و نفیسه حمیدی، تهران، پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی. پارسونز، واین، 1392، مبانی سیاست گذاری عمومی و تحلیل سیاست ها، ترجمة حمیدرضا ملک محمدی، تهران، پژوهشکده مطالعات راهبردی. جوادی آملی، عبدالله، 1381، شریعت در آینه معرفت، قم، اسراء. حسینی پور سی سخت، نیکنام، 1390، فرهنگ، فعالیت فرهنگی و صنایع فرهنگی، تهران، زیتون سبز. دانایی فرد، حسن، 1388، «روش شناسی تدوین خط مشی ملی کارآفرینی: چارچوب مفهومی ، توسعه کارآفرینی، سال دوم، ش 6، ص155-125. دفت، ریچارد ال، 1377، تئوری و طراحی سازمان، ترجمة علی پارسیان و محمد اعرابی، تهران، دفتر پژوهش های فرهنگی. روشه، گی، 1370، مقدمه ای بر جامعه شناسی عمومی: کنش اجتماعی، ترجمة هما زنجانی زاده، مشهد، دانشگاه مشهد. طباطبائی، سیدمحمدحسین، 1417ق، المیزان فی تفسیر قرآن، قم، جامعه مدرسین. فاضلی، نعمت الله و مرتضی قلیچ، 1392، نگرشی نو به سیاست فرهنگی، تهران، تیسا. قرایی مقدم، امین الله، 1374، انسان شناسی فرهنگی، تهران، ابجد. قلی پور، رحمت الله، 1389، تصمیم گیری سازمانی و خط مشی گذاری عمومی، تهران، سمت. مک گوئیگان، جیم، 1388، بازاندیشی در سیاست فرهنگی، ترجمة نعمت الله فاضلی و مرتضی قلیچ، تهران، دانشگاه امام صادق علیه السلام. Anderson, James E, 2014, Public Policy Making, Cengage Learning. Bennet, T, 1992, "Putting Policy in Cultural Studies" in L. Grossberg , C Nelson and P. Treichler (eds), Cultural Studies, London and NewYork: Routledge. Dye, Thomas, 1976, Policy Analysis: What Government Do, The university of Albama Press. Eyeston, Robert, 1971, The Threads of Public Policy: a Study in Policy Leadership, Ardent Media. Jones, C, 1970, An Introduction to the study of public policy, Wadsworth Publishing Company, California. Kroeber, A. L, Clyde Kluckhon, 1952, Culture: A Critical Review of Concepts and Definitions, Cambridge, MA peabody Museum. Lasswel, H, 1971, A pre-view of policy sciences, American Elsevier Pub. Co, New York McGuigan, J, 2004, Rethinking Cultural Policy, McGrow Hill, Berkshire. Mintzberg, H, et al, 1976, The structure of "unstructured" decision processes, Administrative science quarterly, v. 21, N. 2, p. 246-275. Simon, H, 1976, Administrative Behavior, The Free Press, New York Smith, Kevin B, Christopher W.L, 2009, The Public Policy Theory Priemer, westview press, حسین خنیفر: دانشیار پردیس فارابی دانشگاه تهران. میثم آقداغی: دانشجوی دکترای مدیریت دولتی پردیس فارابی دانشگاه تهران. معرفت فرهنگی - سال ششم، شماره دوم، پیاپی 22، بهار 1394. ادامه دارد/
http://fna.ir/UNDQEN
94/11/25 - 05:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
گوناگون
پربازدیدترینها