محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798023777
روایتی خواندنی از ژان وال ژان‌های تهرانی در قیطریه
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین:
روایتی خواندنی از ژان وال ژان‌های تهرانی در قیطریه وبلاگ > حدادی، محسن - کامران نجف زاده در تازه ترین یادداشت شخصی خود در وبلاگش گزارش کوتاهی از یک «خسته خانه» در حوالی قیطریه ارائه و تاکید کرده که همیشه هم نباید از دولت کمک خواست و باید مردم به فکر مردم باشند.
در قیطریه تهران، خواستی یاد خسته خانه های جان خسته بیفتی، جایی هست به نام رفیده. رفیده در لغت همان بالشتکی است که زیر خمیر نان می گذارند. اینجا یک مجتمع برای کودکان معلول ذهنی...و رها شده...اسم اتاق ها...فرشتگان یک...دو...
در قیطریه آنهایی که سوار مازراتی و بنز و پورشه های میلیاردی، کوچه های ویلان را اتوبان می کنند همه شان بد بورژوا نیستند. بین شان ژان وال ژان هم هست. یکی شان پیچید داخل مجتمع. من از پنجره نگاه می کردم که دربان دم در هم تحویلش گرفت و کلاهش را بالاتر گذاشت.
پرستارهای مسنی که شاید چهل سال پیش رودابه ای بودند گفتند: این آقا آمده پسرک را ببرد هواخوری. زوم کردم روی پیرمرد که وقتی از ماشین شیکش پیاده می شد دستش را روی مهره های انتهایی کمرش می کشید. گفتم احتمالا دو مهره آخری به جزیره ای توریستی رفته باشد.
من لابلای تخت ها می گشتم، حیران، خودم را گم کرده بودم وقتی مسوول رفیده از دردهای اینجا می گفت. پیرمرد وارد اتاق شد و یک راست رفت سراغ همین پسرکی که در عکس کنار من است. لباس های گرمش را با دقت پوشاند. پسرک برای پدربزرگ له له می زد. حرف نمی زد ولی توی چشم هایش ذوقی عجیب بود. نگو هر هفته بچه معلول ذهنی را می برد هواخوری. در حیاط و خیابان می چرخاند. یک اتول پلاستیکی هم برایش گرفته بود با یک بوق آزاردهنده. اتول با آن دسته بلند که در دست مرد قرار می گرفت مثل جارو می ماند. چشم در چشم که شدیم سلام کردم. دستم در دستش ماسید. صورت سنگی بود. شش تیغ... جای کاوه گلستان خالی. رفیده جان می داد برای عکاسی. پرستار تند تند و نوک زبانی می گفت این آقا خیلی به ما کمک می کند. مرد نشنیده گرفت. حس کردم در چشم های پسرک غرق شده یا با خاطره ای تلخ تر از زهر ، یک یک می کند.
وقتی از شیرخوارگاه بیرون زدم داشتم آمار کودکان بی سرپرست، آمار خلاف و ایدز و اعتیاد و ترک تحصیلشان را مرور می کردم. کاش از این پیرمردها می شد کپی گرفت. یک پیغام به وزیر کار دادم که رفیده را دریاب..دریاب.
چند خط هم نوشتم برای تو...که اگر توانستی کمک کن به اینجا...؛اصلاغیر قازان قورتکی ترین NGOیعنی همین پیرمرد! همه چشم ها به دست دولت نباشد. در صف نانوایی، در شیرخوارگاه رفیده، در سرمای وین روبروی هتل کوبرگ...؛ مردم باید به داد "مردم" برسند.
جمعه 28 آذر 1393 - 00:06:22
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 100]
-
گوناگون
پربازدیدترینها