واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: آقايان! اين قدر غرور ملي مان را جريحه دار نكنيد
مسوولان يادشان باشد كه اگر چيزي در داخل مي گويند ، اين طور نيست كه فقط داخلي ها آن را بشنود و دنيا خبردار نشود يا اگر چيزي را در خارج بر زبان مي رانند ، به داخل نمي رسد!
عصرايران - در اين كه تعارفات ديپلماتيك ، بخشي از سياست خارجي و آداب معاشرت ديپلمات هاست ، ترديدي وجود ندارد و نگارنده نيز بر آن واقف است ؛ نكته اما اينجاست كه "هر سخن جايي و هر نكته مكاني دارد" و اصل اول در هر گونه سخن پراكني ديپلماتيك - اعم از جدي و تعارف - بايد در وهله اول مبتني بر "نفع" و "عزت ملي" باشد و الّا صرف اين كه سخني گفته شود تا طرف مقابل خوشش بيايد ، اساساً كار ديپلماتيك نيست و اي بسا زيان هايي را نيز متوجه كشور و غرور ملي كند.
با اين حال ، به نظر مي رسد برخي از مقامات ايراني ، هنوز كه هنوز است ، درگير جو مي شوند و سخناني مي گويند كه پيش و بيش از هر چيز ، غرور ملي را جريحه دار و طرف هاي خارجي را مغرور مي كند.
نمونه ها در اين باره زياد است و آخرين آن ، مربوط مي شود به سخنان عالي ترين مقام دستگاه ديپلماسي كشور يعني وزير امور خارجه ايران كه بايد نماد رفتارهاي اصولي ديپلماتيك باشد ؛ علي اكبر صالحي ، در سفر اخير خود به عربستان ، آنجا را خانه خود اعلام كرده و گفته كه در آن خانه احساس آرامش مي كند.
احمدي نژاد و صالحي
گفتن اين سخن در شرايط عادي روابط بين دو كشور و البته با حفظ شرايط ، شايد مورد انتقاد قرار نگيرد ولي در حالي كه سعودي ها عليه ايران رسماً شمشير را از رو بسته اند و اين عداوت به هيچ روي قابل كتمان نيست ، به هيچ وجه عزتمندانه نبوده است.
آقاي صالحي در حالي اين پوئن ديپلماتيك را به عربستان داده كه همين چند وقت پيش ، مقامات سعودي 18 ايراني را بدون طي تشريفات حقوقي و بين المللي ، گردن زدند. به علاوه عربستان درست در همان لحظه اي كه صالحي آن سخنان را مي گفت ، در حال توليد نفت مازاد بر سهميه اش بود تا مشتريان نفت ايران را مجاب كند كه نفت ايران را نخرند. در واقع ، عربستان ، اسپانسر نفتي تحريم ها عليه ايران است.
در منطقه نيز روند تقابل ايران و عربستان همچنان در حد اعلاست كه گفتنش تكرار مكررات خواهد بود.
البته شايد گفته شود كه اين گونه از موضع تواضع(!) سخن گفتن ، براي همين است كه تنش ها كاهش يابد. ولي واقعيت مطلب اين است كه ناز كشيدن هاي يك طرفه در عالم سياست همواره حمل بر ضعف مي شود و نتيجه عكس مي دهد.
وانگهي حال كه احمدي نژاد دعوت ملك عبدالله را پذيرفت و در كنارش نشست و صالحي هم عربستان را خانه خود دانست و احساس آرامس كرد ، آيا روابط ايران و عربستان خوب شد - يا حتي در مسير بهبود قرار گرفت - يا اين كه فقط سعودي ها را متوقع كرديم و برگشتيم؟! آيا در مواضع عربستان راجع به تحريم ايران ، بحرين ، سوريه ، اتباع ايراني و ... كوچكترين نرمشي ايجاد شد؟ و اساساً چه لزومي داشت وزير امور خارجه كشور بزرگي مانند ايران ، عربستان را خانه خود بخواند و بگويد كه در آنجا احساس آرامش مي كند؟
احمدي نژاد و بقايي
البته همان طور كه گفته شد ، اين ادبيات متأسفانه رواج دارد. همين چند وقت پيش بود كه رئيس جمهور كشورمان در جمع مهمانان مصري -كه با پول ايران به تهران آمده بودند- گفت كه براي آباداني و سازندگي مصر ، حاضر است در كارخانه هاي آنان كارگري كند!
احمدي نژاد يك بار هم گفته بود كه حاضر است سفارت ايران را تا پايان وقت اداري در مصر داير كند ؛ سخني كه با سردي مقامات قاهره مواجه شد.
حافظ منافع ايران در قاهره نيز بعد از انقلاب مصر ، براي به دست آوردن دل مصري ها گفت: حاضريم گندم و آهن را به زير قيمت به مصري ها بفروشيم و روابط را از سر بگيريم . ولي مقامات جديد مصر گفتند كه بايد حالا حالاها اين "درخواست" ايران ، در صف بررسي بماند تا آنها تصميم بگيرند.
پيش از اين هم معاون رئيس جمهور ايران گفته بود كه هر گاه در هيأت دولت ، درباره منافع ايران و عراق صحبت مي شود ، همه متفق القول هستند كه اولويت با منافع عراق است!
آقايان مسوولان نبايد فراموش كنند كه هر آنچه مي گويند ، در كنار بازتاب هاي خارجي ، در داخل كشور نيز منعكس مي شود و بايد به گونه اي سخن بگويند كه لااقل احساسات و غرور ملي مردم نيز در داخل مجروح نشود. مسوولان يادشان باشد كه اگر چيزي در داخل مي گويند ، اين طور نيست كه فقط داخلي ها آن را بشنود و دنيا خبردار نشود يا اگر چيزي را در خارج بر زبان مي رانند ، به داخل نمي رسد!
واقعاً كجاي اين گونه سخن گفتن ها با "عزت،حكمت و مصلحت" كه سه ركن سياست خارجي ماست ، همخواني دارد؟ تا كي بايد برخي مسوولان ، ايران و غرور ملي ايرانيان را پيش پاي كشورهاي عربي قرباني كنند؟ دوستي ما با جهان و از جمله كشورهاي عربي ، بايد يك سياست دائمي باشد و مناقشه اي در اين باره نيست ولي قرار نيست ما يكسره نياز باشيم و آنها سراسر ناز باشند.
احساسات و غرور ملي ، مقوله اي است كه به نظر مي رسد برخي مسوولان بايد درباره اش كتابي يا دستكم مقاله اي بخوانند و يا لااقل از همتايان خارجي شان ياد بگيرند؛ اين طوري شايد كمتر قربان صدقه اين و آن بروند و يا وقتي به عنوان يك مقام رسمي به يك نشست بين المللي مي روند ، به دربان و نگهبان و مسوولان تشريفات جايي كه مي روند ، تند تند دست تكان ندهند و سنگين باشند و فراموش نكنند كه آنها در خارج از ايران ، نه خودشان ، كه نماينده يك ملت بزرگ هستند.
جمعه|ا|27|ا|مرداد|ا|1391
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 71]