محبوبترینها
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798057661
ناگفته هایی از طولانی ترین گروگان گیری تاریخ
واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق: کسی که بیست سال مسوول پرونده 4دیپلمات ربوده شده ایرانی بوده و کاری از پیش نبرده بود گفت من پرونده را نمی دهم.
حمید داودآبادی همه به با عنوان ، نویسنده دفاع مقدس می شناسند و نه یک محقق و یا کارشناس سیاسی و حقوق بین الملل .اما حضور حاج احمد متوسلیان در یکی از مطول ترین پرونده های سیاست خارجی جمهوری اسلامی باعث شد که او آستین بالا بزند و به عشق فرمانده مفقود شده لشکر27 محمدرسول الله به تحقیقات قابل توجهی درباره سرنوشت 4 دیپلمات ربوده شده ایران در لبنان بپردازد که نتیجه این تحقیقات شد کتاب « کمین 4 جولای» . امروز این کتاب معتبرترین و کامل ترین کتاب درباره مسیر پرونده حاج احمد متوسلیان و همراهانش به شمار می رود. به بهانه بیست و هشتمین سالگرد اسارت حاج احمد متوسلیان ، تقی رستگار مقدم ، کاظم اخوان و سید محسن موسوی ، گپی طولانی داشتیم با حمید داودآبادی که مطالعه آن را به همه علاقمندان حاج احمد متوسلیان توصیه می کنیم.
*فارس: از چه زمانی علاقه مند شدید شخصا در مورد چهار دیپلمات تحقیق کنید؟
*داودآبادی: در زمان جنگ می.شنیدم که فرمانده.ای بوده، رفته لبنان و اسیر شده که این یک خبر عادی بود و شاید یکی از دلایلی که کسی هم موضوع را پیگیری نکرد این بود که، چون در زمان جنگ بود و هزاران اسیر در دست دشمن داشتیم که حالا چهار نفرهم اینها هستند که اضافه شدند. کلیه اسرا درعراق بودند و چهار دیپلمات هم در لبنان.
سال 71- 72 بود که در هفته نامه فرهنگ آفرینش - که برای دانشگاه آزاد بود - مشغول کار شدم. در آن جا صفحه ای به نام "از معراج برگشتگان " ویژه دفاع مقدس داشتیم. بعضی از دوستان مانند حسین بهزاد و محمد علی صمدی هم حضور داشتند که ارادت و حساسیت خاصی نسبت به " حاج احمد متوسلیان " داشتند و همین باعث شد کم کم بحث پیگیری چهار دیپلمات را بیاوریم در نشریه. هر هفته مطلبی داشتیم و خاطره.ای را به یک بهانه در آن کار کردیم.
یواش یواش به ذهنم رسید که بپرسیم آنها کجا هستند و چه شدند؟ آن زمان لبنان هم تقریبا به یک ثباتی رسیده، جنگ هم تمام شده و تکلیف اسراء هم معلوم شده، پس آنها چه شدند؟ این بود که در قالب مصاحبه و خبر پیگیری را شروع کردم؛ تا این که در سال 75 برای دومین بار رفتم لبنان.
*فارس: مرتبه اول چه زمانی به لبنان رفتید؟
*داودآبادی: سال 62 با نیروهایی که برای کارهای تبلیغی و فرهنگی به لبنان رفتند. در سال 75 پرسان پرسان رفتم دنبال این که آنها چه شدند و از بچه.هایی که می.شناختم پرس و جو کردم. آن جا تصمیم گرفتم محکم دنبال این داستان را بگیرم. از همان جا شروع کردم هرچه مطلب و مقاله راجع به این موضوع در نشریات آن موقع لبنان بود جمع.آوری کردم و سراغ آدم.ها هم می.رفتم و از آنها می.پرسیدم. از کسانی مثل "سیدحسن نصرالله " دبیر کل حزب الله، "ابوهشام " رئیس سازمان امل اسلامی و شخصیت.های دیگری که احتمال می.دادم از آنها مطلبی شنیده و یا دیده باشند، پیگیری می.کردم و انصافا هم به مطالب خوبی دست پیدا کردم. آن موقع وقتی این کتاب ]کمین جولای 82[ جمع شد من هیچ تحلیلی از خود نداشتم و همه تحلیل.های خودم را طی این سال ها در قالب مقاله در نشریات مختلف منتشر کردم.
این کتاب حاوی اطلاعاتی است از افرادی که آخرین بار حاج احمد را دیدند. مثل کسی که حاج احمد و دوستانش را آخرین بار در منزل "سید عباس موسوی " در بعلبک دیده بود. این مسئله برای خود من خیلی جالب بود. چون تا قبل از آن، همه فکر می.کردند چهار دیپلمات مستقیم از سوریه به لبنان رفته اند و اسیر شدند؛ در حالی که خاطره این فرد مسیر را عوض کرد.
آن.ها از سوریه رفته بودند بعلبک، آنجا جاده بسته بوده به همین دلیل برمی گردند سوریه و از شمال لبنان، از مسیر ترابلس وارد این کشور شدند که بعدا با حاج محسن رفیق دوست هم که صحبت کردم او هم از این موضوع اطلاع نداشت و اولین بار بود که می.شنید و برایش جالب بود. همه فکر می.کردند آنها از دمشق که وارد شدند، اسیر شدند حتی محتشمی.پور که آن زمان سفیر ایران در سوریه بوده، این گونه فکر می.کرد.
با همه دوستانه صحبت می.کردم و بحث صرفا پیگیری مطبوعاتی نبود که بگویم خب با فلانی مصاحبه کردم و جریان تمام شد. یک علاقه شخصی بود. بعضی.ها مطالبی می.گفتند که شرط می.کردند از قول ما منتشر نکن و من خودم بدون نام در قالب مقاله بیان می.کردم.
*فارس: چرا با نشر مقالات و مطالب در این زمینه مخالفت می شد؟
*داودآبادی: بیشترین بحث آنها این بود که نظام دیپلمات ها را زنده می.خواهد.
*فارس: یعنی در مطالب و مقالات نوشته شده از طرف شما عنوان می شد که چهار دیپلمات شهید شدند؟
*داودآبادی: بحث بیشتر همین بود که آنها کشته شدند. ایران هم در این بده بستان سیاسی و قضیه "ران آراد " که با پرونده دیپلمات ها گره خورده بود باعث شده بود که آنها را زنده بخواهد و در تبلیغات هم آنها را زنده می.خواست اما تقریبا تحقیقات ما نشان می.داد که آنها شهید شده اند.
*فارس: زنده بودن آنها هیچ وقت به اثبات رسیده؟
*داودآبادی: من هیچ سند موثقی مبنی بر زنده بودن آنها پیدا نکردم.
*فارس: یعنی سندی مبنی بر زنده بودن آنها پیدا نکردید؟
*داودآبادی: اظهاراتی مبنی بر زنده بودن آنها توسط برخی افراد گفته می.شد که دنبالش رفتم اما به نتیجه.ای نرسیدم.
دو گروه با این پرونده بازی کردند. یک گروه خارجی که اسرائیلی.ها بودند. آنها پرونده چهار دیپلمات را گره زدند به پرونده ران آراد، خلبان اسرائیلی که سال 64 هواپیمایش را فلسطینی.ها زدند و توسط سازمان امل دستگیر شد و دست مصطفی دیرانی افتاد. اسرائیل می.گفت ایران اگر اطلاعاتی از گروگان هایش می.خواهد، باید از آراد اطلاعات بدهد که این مسئله هیچ ربطی به ایران نداشت؛ اما آنها ادعا کردند او دست ایران است. حتی عکس ها و دست نوشته..هایی آراد که به اسرائیل منتقل شده بود نه از جانب حزب الله بود و نه ایران و هر چه در سازمان امل بود منتقل می.کرد به اسرائیلی.ها.
یک گروه هم در داخل کشور بودند که سعی داشتند این پرونده را به پرونده آراد گره بزنند و کسانی بودند که20 سال این پرونده دست آنها بود. مثل سید حسین موسوی، برادر سید محسن موسوی که 20 سال پرونده دیپلمات ها دست او بود و هیچ کس نمی دانست.
*فارس: این افراد چه نفعی از این کار می.بردند؟
*داودآبادی: برای به دست آوردن اطلاعات در مورد چهار دیپلمات هزینه.های مادی سنگینی شده. چون لبنان مرکز خرید و فروش اطلاعات است، در کارهای امنیتی و اطلاعاتی هم کسی سراغ فاکتور را نمی.گیرد وگر نه خیلی راحت می.شد تکلیف آنها را روشن کرد.
این پرونده به هیچ وجه به جریان ران آراد ربط ندارد چون حدود سال 83-84 که تبادلی بین حزب الله و اسرائیل انجام شد، شارون رسما اعلام کرد که من با چشمان اشک آلود اعلام می.کنم که آراد کشته شده است. خب وقتی خودشان پذیرفتند و اعلام می.کنند کشته شده، چرا ما به کار گره می.زنیم؟ حتی مصطفی دیرانی که از داخل خانه اش در لبنان ربودند و به اسرائیل بردند و محاکمه و زندانی کردند. او هیچ مدرکی ارائه نداد که آراد دست ایران باشد؛ مهمترین اصل همین جاست، مصطفی دیرانی و شیخ عبدالکریم عبید که ربوده و زندانی شدند، هیچ مدرکی ارائه ندادند که آراد دست ایران باشد. آنها را که اسرائیل به تلافی آراد از خانه شان دزدید، در تبادل آزاد شدند و اسرائیل پرونده آراد را بست.
آنها هر کدام به چند صد سال زندان محکوم شده بودند اما به خاطر تبادلی که با حزب الله می.خواست انجام شود، اسرائیل مجبور شد در قانون قضایی اش یک سری استثناء بگذارد و مجبور شد به آنها عفو بدهد تا این دو را آزاد کنند و کردند. وقتی اسرائیل کسانی را که در دستگیری خلبان متجاوزش مستقیم دست داشتند آزاد کرد، چرا ما این وسط گیر هستیم؟! آنها که نقش مستقیم در پرونده آراد داشتند آزاد شدند پس قضیه تمام شده؛ پس چرا ما در بده بستان سیاسی این کارها را می.کنیم؟
*فارس: جواب این سؤال را خود شما دارید؟
*داودآبادی: من یک بار با دبیر کمیته پیگری ای که در دولت آقای احمدی نژاد تشکیل شد دیدار کردم. او پرسید نظراتت چیه؟ من گفتم یک ماهه می.شود این پرونده را بست. گفتم شما همین کتاب کمین جولای 82 را بگیرید دستتان، تمام دلایل زنده بودن و شهادت آنها را می.شود از این کتاب درآورد. ببینید کدام می.چربد؟ من ده تا اسم به ایشان دادم و گفتم شما سراغ این ده نفر بروید و بعد کسان دیگر و در اطلاعات در مورد شخصیت آنها را در بیاورید تا متوجه شوید تکلیف آنها چیست؟ همه اینها می.روند سراغ "سمیر جعجع " که اصلا در این پرونده هیچ کاره است. برای چی شما سراغ جعجع می.روید؟ بروید سراغ "جونی عبدو "، چون هم آن جا بوده و هم در قضیه دست داشته. است. سراغ "نادرسکر " بروید و کسان دیگری که اسمشان هست و مستقیم دست داشتند. بروید سراغ "روبیر حاتم " که تا به حال هیچ ایرانی سراغ او نرفته. او ادعا می.کند من نوار کاست صحبت ها قبل از کشته شدن حاج احمد را دارم. حداقل یک ایرانی باید برود با او صحبت کند و بگوید حرفت چیست؟
*فارس: شاید این کار را کرده اند؟
*داودآبادی: نه این کار نشده. چون من زمانی یک ادعایی شنیدم که مستند بود، مبنی بر زنده بودن دیپلمات ها. حدود 7-8 سال پیش بود. روزی که اینها اسیر می.شوند بعد از ظهر همان روز سه ایرانی دیگر هم اسیر می.شوند و جالب است که در وزارت خارجه می.خواستند این قضیه را بپوشانند. علت آن هم این بود که یکی از آنها به اسم "سعید شیخ توسلی " وقتی گیر می.افتد، شروع می.کند به گنده گویی کردن که می.دانید من که هستم؟! عربی هم بلد بوده و آنها هم فکر می.کنند او آدم گنده.ای است. به همین دلیل فالانژها آنها را مستقیم تحویل اسرائیل می.دهند و این سه نفر زندان بودند و هر وقت اسرائیل خبری درباره سه گروگان ایرانی می داد منظورشان این سه نفر بوده نه کسان دیگر. وقتی از زبان هم می.گفتند سه ایرانی به همراه راننده خود در زندان اسرائیلی ها هستند، همین.ها بودند و من نامه مستقیم آن را دیده بودم.
* فارس: قضیه نامه چیست؟
* داودآبادی: سال 80 در منزل خانم صدیقه وسمقی برای مصاحبه رفته بودم، چون ایشان لبنان هم رفته و برگشته بود. می.خواستم از هر کس اطلاعات کمی هم که از آنها دارد مطلب بگیرم. وقتی با او صحبت کردم نامه.ای نشانم داد که نامه محرمانه وزارت خارجه بود و اسامی آن سه ایرانی را در آن قید شده بود . من اولین بار فهمیدم ما سه ایرانی آن جا داریم غیر از این 4 نفر که همان روز 14 تیر اسیر شده اند . جریان را دنبال کردم، فهمیدم سفارت ایران همان روز بیانیه داده که بله سه ایرانی هم بعد از ظهر اسیر شدند و در پایان آن هم نوشته بودند با این حساب تعداد اسراء به 7 نفر می.رسد.
جالب بود که کمیته پیگیری حرف من را تکذیب می.کرد و می.گفت این سه نفر وجود خارجی ندارند. کتاب را آوردم و گفتم فلان خبر سفارت را سال 64 منتشر کردند که مال من نیست. گفتند این خبر دروغ است. گفتم همه روزنامه.های مملکت چاپ کردند چه نیازی بوده روزنامه.ها از قول سفارت ایران دروغ چاپ کنند؟! گفتند این خبر وجود خارجی ندارد. گفتم فلان نامه محرمانه وزارت خارچه چی؟ یک دفعه گیر کردند. یکی گفت اگر محرمانه بوده پس نباید منتشر می.شده. اما مجبور شدند قبول کنند. می.گفت نباید بگوییم سه تا بودند، به چه علت؟ چون این سه تا که زندان بودند بعد از 7-8 سال که محکومیت شان تمام می.شود و آزاد می.شوند در اسرائیل مستقر می شوند و زندگی می.کنند.
* فارس: این سه نفر به عنوان رزمنده رفته بودند؟
* داودآبادی: نه. ظاهرا تاجر بودند اما "سعید شیخ توسلی " کارمند بنیاد شهید بوده و آن دو نفر دیگر را دقیقا نمی.دانم که سر چی گیر می.افتند.
* فارس: اسمشان را نمی.دانید؟
* داودآبادی: در آن نامه بود اما الان از یاد برده ام. الان دارند در اسرائیل زندگی می.کنند و سعید اسمش را یعقوب گذاشته است و در تل آویو مغازه جوراب فروشی دارد. جالب است که او می.گوید من تا یک سال قبل از این که آزاد شوم، با سه تا از آنها حضوری در زندان صحبت می.کردم.
من به طریقی این اطلاع را به دست آوردم که توسلی مدعیست، با حاج احمد، تقی رستگار و موسوی در زندان صحبت .کرده ولی می گوید کاظم اخوان را من ندیدم اما صدایش را می.شنیدم. آن سه نفر می.گفتند رفیق ما]کاظم اخوان[ حالش خوب نیست و همیشه در سلول است.
* فارس: چه سالی این صحبت مطرح شده؟
* داودآبادی: شاید سال 80 باشد یعنی 7-8 سال پیش.
* فارس: به نظر شما صحبت های این فرد صحت دارد؟
* داودآبادی: هر ادعایی را باید رفت سراغش. من اگر می.توانستم می.رفتم سراغ آنها. من حتی رد این فرد را هم زدم تا به طریقی با او مصاحبه بگیرم، به کمیته پیگیری هم گفتم که شما اگر نمی.توانید من می.توانم کسی را پیدا کنم تا از طریق یک کشور ثالث برود و با سعید شیخ توسلی مصاحبه کند و بیاورد. دیگر از این مستند.تر؟ اما آنها قبول نکردند. حتی گفتم می توانم کسی را پیدا کنم که برود با روبیر حاتم صحبت کند. چون او دو ادعای بزرگ دارد 1- می.گوید من نوار بازجویی ابتدایی حاج احمد را دارم اما نمی گوید بعدش چه اتفاقی افتاده است 2- یک داستانی هست که بگذارید همه حرف ها را بزنم و عیبی هم ندارد که منتشر شود.
سال 75 که من در لبنان بودم، در بعلبک یکی از نیروهای سازمان امل را دیدم که از سال 62 با هم آشنا بودیم. شب خانه آنها در بعلبک بودیم. او یک دفعه موقع بحث حاج احمد گفت: حمید، یکی از نیروهایی که در گرفتن دیپلمات ها بوده و در جریان هم دست داشته.، الان در بیروت تعمیرگاه دارد. یک نفر هم آدرس دقیق او را دارد اما 2 میلیون پول می.خواهد و آدرس دقیق را می دهد.
این فرد کسی است که ماشین آنها را گرفته و حتی از آنها نگهداری کرده. من صبح رفتم بیروت سراغ یکی از ایرانی ها که با حاج احمد رفیق بوده و گفتم فلانی قضیه این طوری است، اما او گفت ولش کن بی خیال باش. تعجب کردم هر چی گفتم، او بی خیال از آن گذشت. این قضیه تمام شد و من آمدم تهران رفتم سراغ یکی از مسئولین مملکتی.
*فارس: دلیل این که چرا باید بی خیال باشید را از او نپرسیدید؟
*داودآبادی: نه؛ اما تعجب کردم بعد از آن همه صحبت گفت حالا ناهار چی می.خوری؟ گفتم بابا کسی که حاج احمد را گرفته، کنار خودمونه! از این جریان گذشت و یک سال بعد در تهران با یکی از مسئولین مملکتی در مورد حاج احمد مصاحبه.ای داشتم، جلسه هم خصوصی بود. آن قضیه را تعریف کردم که او خندید و گفت من با آن فالانژ صحبت کردم و گفت همان زمان بچه.ها او را گرفتند و وقتی من در لبنان بودم آوردنش پیش من و با او صحبت کردم. او گفت وقتی ماشین را نگه داشتیم جر و بحث کردیم و بعد حاج احمد پایین می.آید و او حتی اسم حاج احمد را هم نمی.دانست و گفته آن کسی که پیراهن سفید تن داشت و کلت بر کمر و دماغش هم شکسته بود آمد جلو و با من درگیر شد و من با کلت زدم به صورتش. او این را برای ما گفت ولی تاکید کرد که منتشر نکنیم.
* فارس: این موضوعی که الان مطرح شد را برای اولین بار است می گویید؟
* داودآبادی: بله. لبنان را باید اول بشناسی. می.گویند هیچ اطلاعات سری در لبنان بیشتر از یک ساعت دوام نمی.آورد و آن جا بزرگراه تجارت سه چیز است. 1- مواد مخدر 2- اسلحه 3- اطلاعات. و بیشتر هم اطلاعات است.
کسانی که در کارهای سیاسی می.افتند مثل فالانژها، کاسب.های عجیبی هستند. یعنی یک اطلاعات را تکه تکه می.کنند و ده نوع می.فروشند و اگر زرنگ نباشی سرت کلاه می.گذارند. آنها زندگی.شان با فروش اطلاعات می.گذرد. مثلا امروز این آمده یک ادعا کرده و بعد می.گوید من نوار بازجویی حاج احمد را دارم. حالا یک نفر نباید برود تکلیف این ادعا را معلوم کند؟ روبیر مارون حاتم معروف به "کبرا "، چی از دیپلمات ها دارد و می.داند؟ اصلا خاطرات او که چاپ شده است را تهیه کنید. کتاب "از دمشق تا تل آویو " او هنوز در لبنان ممنوع است اما من در سایت 4 دیپلمات متن آن را زدم. هم نسخه عربی و هم انگلیسی آن را پیدا کردم. یک فصل آن را چون در رابطه با گرفتن دیپلمات های ایرانی بود، گذاشتم در این سایت.
هر ادعایی که در مورد آنها شده درکتاب کمین جولای82 جمع شده. من نمی.خواهم قضاوت کنم اما کمیته پیگیری یا هر جایی دیگری که می.خواهد دنبال کند، باید این کتاب را بررسی کند و به نتیجه برسد و ببیند مارون حاتم چقدر راست می.گوید. سمیر جعجع چقدر نقش داشته. "ایلی حبیقه " چقدر نقش داشته. من دیدم اطلاعاتی را که جمع کردم می.تواند کمک کند. جالب است که بعد از چاپ این کتاب، در مجلس شورای اسلامی کمیته پیگیری که شکل گرفته بود و نماینده وزارت اطلاعات، سپاه، وزارت خارجه، خانواده.ها و کمیسیون امنیت ملی مجلس در آن حضور داشتند، جلساتی که تشکیل می.دادند برای این چهار دیپلمات، همه بدون استثناء این کتاب دستشان بود و استناد همه شان به این کتاب بود. چون هیچ منبع دیگری وجود ندارد. ولی وزارت خارجه تیمی را تعیین کرده و این کتاب را بررسی کرده بود و نتیجه گیری این شد که این کتاب نباید چاپ می.شد. چرا؟ چون در این کتاب عنوان شده که حاج احمد متوسلیان عضو سپاه بوده است. حالا سوال من اینجاست مگر شما کنگره سرداران برای او نگرفتید؟
این خبر را نماینده یکی از خانواده.های دیپلمات ها به من گفت که وزارت خارجه از این کتاب شاکی بوده که مثلا در این کتاب گفته شده "تقی رستگار " بسیجی بوده. شما این همه برنامه برگزار کردید و در کتاب.های دیگر هم نام او هست. من سفارش دادم دو کتاب از آمریکا آوردند که در آن زندگی حاح احمد نوشته شده بود که حاج احمد کی بود؟ و فرمانده نیروهایی بود که رفت سوریه.
* فارس: عنوان کتاب چه بود؟
* داودآبادی: "ریشه.های تشکیل سپاه پاسداران " که پرداخته به نیروهای ایرانی در لبنان و یا کتاب "الحصاد " نوشته جان کوولی که ریز نوشته حاج احمد چه کسی بود؟
بحث دیگری که دارم این است که 14 تیر ماه حاج احمد و دوستانش دستگیر می.شوند. 14 تیر 61 کتاب روز شمار جنگی که سپاه منتشر می.کند، در این روز یک کلمه در مورد آنها نوشته نشده است فقط ده روز که می.گذرد در این کتاب می.خوانید سفارت ایران در اطلاعیه.ای از نخست وزیر لبنان خواست که چهار دیپلمات را آزاد کنند، همین! اسم هم نمی.آورد. آنها کی بودند و چرا رفتند آن جا؟
در خاطرات آقای "هاشمی رفسنجانی " هم در این روز مطلبی پیرامون دیپلمات ها نمی.بینید. انواع خاطرات در این کتاب وجود دارد حتی خبر ترور یکی از فرمانده.هان نیروهای فلسطینی در لبنان که اشاره می کند خبر بسیار مهمی است؛ اما در مورد اسارت 4 نیروی ما یک کلمه نیست و مثلا می.خواهند بپوشانند و از لحاظ امنیتی حفظ کنند.
14تیر آنها اسیر می.شوند و 5 روز بعد از اسارت آنها، روز 19 تیر، مجله "پیام انقلاب " سپاه چاپ می.شود که مصاحبه اختصاصی با حاج احمد دارد و عکس او را هم زده و زیرش نوشته برادر احمد فرمانده نیروهای سپاه در سوریه و لبنان. اینها با هم در تضاد نیست؟!
امروز بگویندکتاب کمین جولای82 آمده که حاج احمد عضو سپاه بوده و لو داده! مگر چقدر این موضوع پوشیده است؟! من بزرگترین بحثی که در مورد این کتاب دارم این است که ما چرا هراس داریم از اینکه بگوییم ما نیرو فرستادیم به لبنان؟ مگر کار خطایی کردیم؟! اسرائیل به لبنان حمله کرد، همه کشورهای عربی این وسط یک ادعایی کردند که ایران اگر راست می.گوید جنگ خود را رها کند و به لبنان برسد. حتی عراق اعلام کرد من حاضرم از وسط کشورم راه بدهم که ایران نیروهایش را به لبنان ببرد. اما هیچ کدام به ادعای خود عمل نکردند و هیچ کشور عربی وسط کار نیامد و فقط ایران عمل کرد.
اعتقاد من این است که اعزام نیرو به لبنان، مثل یک عملیات ما در جنگ بود. ما عملیات "فتح المبین " و "بیت المقدس " را داشتیم، بعد یک ماه و نیم فاصله و بعد ببینیم در این یک ماه و نیم چه گذشت؟ در روز شمار سپاه و خاطرات آقای هاشمی نمی.بینید چه گذشت، در هیچ کتابی مطلبی نمی بینید. یک ماه و نیم جنگ بوده. دو تیپ بزرگ ما در لبنان هم در حال جنگ بوده، تیپ حضرت "محمد رسول الله " سپاه و "ذوالفقار " ارتش، بزرگترین تیپ.های ما بوده که رفته لبنان.
*فارس: همین 45 روز خلاء باعث نشده ما در عملیات رمضان شکست بخوریم؟
* داودآبادی: بله.
* فارس: پس این کار اشتباه بوده؟
* داودآبادی: وقتی ما نپردازیم به این که در لبنان چه شد، آن موقع نمی.توانیم شکست رمضان را توجیه کنیم و این که چرا ما در بیت المقدس و فتح المبین این قدر خوب جلو رفتیم، اما در رمضان گیر کردیم.
* فارس: پس می توان گفت شکست عملیات رمضان دقیقا رابطه مستقیم دارد با جنگ لبنان؟
* داودآبادی: صد درصد. بروید اخبار و اطلاعات شروع عملیات بیت المقدس به بعد را ببینید که من در کتاب پاره های پولاد آورده ام. تمام کارشناس.های اسرائیل و آمریکا بر این نظر هستند که اگر ایران پیروز شود، پدر همه ما را در می.آورد. خرمشهر که گرفته می.شود، صدام درجمع فرماندهانش می گوید: " وقتی ایران خرمشهر را گرفت، من آنقدر ترسیدم که گارد ریاست جمهوری را مامور کردم دور بغداد یک دیوار دفاعی تشکیل دهند و گفتم الان است که ایران بغدادم را بگیرد ".
این قدر در هراس بودند و صدام این قدر ترسیده! طرح عملیات هم این بود که بعد از فتح خرمشهر بصره را بگیریم که نشد و ماندیم در خرمشهر. آنها دنبال فرصت می.گشتند برای کمک به صدام و جلوگیری از پیروزی ایران. این بحث کذب "آتش بس " را که مطرح می.کنند که عربستان گفت من هم خسارت جنگ را جبران می.کنم، اینها بی اعتبار است. چون اولا اگر بنا باشد چنین کاری انجام دهند، باید ابتدا دو نامه سیاسی رسمی به هر دو کشور می دادند یا حداقل و به صورت دیپلماتیک بگویند، پس کو؟ کدام نامه را دادند؟
اگر هم مسئولین آنها چنین ادعایی شفاهی کردند در حد ادعا بوده و آن زمان آتش بس به درد ما نمی.خورد. آنها دنبال زمان بودند و آتش بس یعنی الان نجنگید و هر وقت عراق دوباره جنگ کرد شما هم بجنگید! آتش بس یعنی 30 -40 سال از آتش بس بین سوریه و اسرائیل می.گذرد اما اسرائیل اطراف دمشق را بمباران می.کند اما سوریه هیچ کاری نمی.کند. آتش بس یعنی این! یعنی خفت و خاری را زیر سایه دشمن بپذیرید و آنها دنبال آتش بس بودند برای کمک به صدام و نیاز به زمان که نتوانستند این کار را بکنند و چکار کردند؟ "ابونضال " که مزدور صدام و یک عضو جدا شده از سازمان "الفتح " فلسطین بود، یک گروه تروریستی داشت و بیشتر هم برای حزب بعث عراق این کار را می.کرد. این تیم تروریستی رفتند در لندن، "شلومو آرگوف " سفیر اسرائیل در لندن را ترور کردند که زخمی شد. همین را اسرائیل بهانه قرار داد برای حمله به لبنان. چند سال بعد آن تیم تروریستی که در لندن محاکمه شدند، "نایف روزان " که رئیس آن تیم تروریستی بود، آن جا گفت ما وظیفه داشتیم جنگ ایران را منحرف کنیم و طرحی بین اسرائیل و عراق ریخته شد برای این که نگذارند ایران بیشتر از این جلو بیاید. این اعترافات در گاردین هم چاپ شد.
ایران نیروهایش را برد لبنان ولی به هیچ عنوان اجازه عملیات به ما داده نشد و ایران نمی.توانست وارد لبنان شود. لبنان اجازه نمی.داد نیرو ببرد و فقط در پادگان "زبدانی " گیر کرده بودند. نیروهایی که مانده بودند آن جا، عملیاتی بودند. شور و هیجان عملیات داشتند اما به آنها اجازه عملیات نمی.دادند. حاج احمد می.رود و می.آید کاری نمی.تواند انجام دهد. کسی مثل حاج احمد باید این طرف سیم خاردار باشد و یک اسرائیلی هم آن طرف و حاج احمد فقط او را نگاه کند و حق ندارد برود آن طرف سیم خاردار.
شهید صیاد شیرازی می.گوید آمدیم به امام گزارش دادیم و وضعیت را تعریف کردیم. وقتی برای امام توضیح دادیم، امام سرشان پایین بود و با عصبانیت عجیبی سرشان را بالا آوردند و گفتند سریع بروید تمام نیروهایی را که بردید سوریه و لبنان برگردانید به کشور و اگر یک قطره خون از دماغ کسی بریزد گردن شماست. به امام گفتیم مگر ما آرزو نداشتیم روزی با اسرائیل وارد جنگ شویم؟ حالا به این آرزو رسیدیم. امام با اینکه نظامی نبوده، به فرماندهان نظامی می.گوید: همه شما را گول زدند. جبهه.ای از تهران تا لبنان جلوی شما باز کردند، می.توانید این خاکریز را از نیرو پر کنید؟! که حین بر گرداندن نیروها، حاج احمد اسیر می.شود.
در این یک ماه و نیم نگاه کنید و بروید کتاب "سودا گری مرگ " را بخوانید. بعد از عملیات بیت المقدس تا رمضان را در اسناد، اطلاعات و اخبار بررسی کنید. بیشترین کمک تسلیحاتی به عراق در این مدت انجام می.شود. زمین شلمچه که تا قبل از آن مثل کف دست صاف بوده، در عملیات رمضان به خیال شناسایی بیت المقدس که زمین مثل کف دست بوده حالا کانال پرورش ماهی عظیم شده بود و در آن برق انداخته بودند، در خاکریزها مثلثی شده قیر ریختند، سیم خاردارها مختلف. در یک ماه و نیم تمام این کارها را انجام دادند.
بزرگترین کمک.هایی که در این مدت می توان به عراق شد را به او دادند. مثلا اتحاد جماهیر شوروی تانک.های مدرن ضد موشک "تی - 72 " را به عراق داد و تا قبل از این یک ماه و نیم اصلا در سیستم عراق نبود و "تی - 62 " آخرین مدلش بود. در عملیات رمضان، بچه ها که آرپی جی می.زدند تعجب می.کردند که چرا آرپی.جی کمانه می.کند و تانک منفجر نمی.شود، مگر می.شود؟! تا به حال این نمونه را از نزدیک ندیده بودند. رکبی که ما خوردیم این بود و ثمره یک ماه و نیمی بود که عراق فرصت داشت و همه کشورهای شرقی، غربی، آمریکا و اسرائیل کمکش کردند و تجهیزاتش را قوی کردند برای مقابله با حمله ایران به بصره. بعد از آن هم عراق کاملا روی پا آمد. خرمشهر که گرفته شد، عراق هم از نظر روحی و هم از نظر نظامی داغان شده بود؛ در رمضان که توانست ما را شکست دهد، نیروهایش تقویت شدند و گفتند ایران می.خواهد بصره عزیز ما را بگیرد و ما جلویش را سد کردیم.
* فارس: پس نقش سفیر ایران در سوریه این میان چه بود؟
* داودآبادی: خیلی نقش مهمی است برای روشن شدن جریان مقایسه می کنم با قضیه رومانی. 10 - 15 سال قبل، یعنی حدود سال 68 بود که " نیکلای چائوشسکو " رئیس جمهور رومانی که به ایران آمد. در ایران با آقای هاشمی رفسنجانی ملاقات کرد دست داد و عکس گرفتند. وقتی برگشت کشورش، دستگیر و همراه همسرش اعدام شد. وقتی او را در قبر گذاشتند، عکس دست دادنش با آقای هاشمی را گذاشتند روی جنازه.اش. آن جا اولین جایی بود در دنیا - به جز عراق در زمان جنگ - که در آن علیه ایران شعار دادند. که چرا شما با رهبر دیکتاتور ما دست دادید و از او پذیرایی کردید؟ وزارت خارجه سفیر ایران در رومانی را خواست، به او گفتند مگر تو خواب بودی که در این کشور انقلاب است و چند ماه است حکومت در حال تزلزل بوده. سفیر ما خواب بوده. نه گزارشی، نه خبری، خب کار سفیر همین است دیگر که اگر می.خواهید از مسئولان این کشور دعوت کنید، اوضاع شان این طوری است و احتمالا سرنگون شود. مراعات کنید و از دعوت کردن دست نگه دارید. سفارت ایران در لبنان، سفارت مستقل نیست. از زمان رژیم پهلوی هم همین طوری بوده و زیر نظر سفارت ایران در سوریه اداره می.شده است. نمی.دانم الان هم این طوری است یا نه.
در سال 61 هم به همین صورت بود. به همین خاطر کسی به عنوان سفیر ایران در لبنان به آن صورت نیست. سرپرستی به عنوان سفیر هست اما همه قدرت دست سفیر سوریه است. آن زمان سفیر ایران در سوریه "علی اکبر محتشمی پور " بود و سرپرستی سفارت لبنان را "سید محسن موسوی " تعیین می شود. به علاوه آقای ولایتی، آقای "فخر روحانی " را که روحانی هم بوده، حکم می.دهد به عنوان سفیر ایران در لبنان و می.گوید برو و سفارت را از موسوی تحویل بگیر. آقای محتشمی پور با این داستان مخالف بوده و حتی به موسوی می.گوید تو نباید بروی لبنان. موسوی می.گوید من نمی.توانم قربانی بازی.های شما این وسط شوم، من باید بروم و سفارت را تحویل فخر روحانی بدهم و علت لبنان رفتنش هم این بوده. فخر روحانی هم در راه بوده، اما محتشمی پور گیر می.دهد که نباید سفارت را تحویل بدهی. یک بازی سیاسی بوده و جالب این جاست که سفارت ایران در سوریه چکار می.کرده؟ آیا از این اوضاع خبر نداشته؟ نمی.دانستند اگر نیرو برود سوریه این اوضاع پیش می آید؟
دیپلمات ها وقتی می.خواستند به لبنان بروند، از دمشق راه افتاده و از مرز "اشتوره " وارد لبنان می.شوند که مرز "المصنع " می.گویند و می.روند بعلبک. در آن جا منزل شهید سید عباس موسوی بودند که می.خواستند بروند به سمت بیروت که شخصی به نام "سیف الله منتظری " می.گوید من آخرین بار آنجا دیدمشان و راه افتادند به سمت بیروت. در میان راه می.فهمند جاده بسته است و از بالا می.روند و به سوریه وارد می.شوند و می خواستند از طرف "خمص " وارد "زغرتا " و سپس جاده طرابلس می.شوند و از طرف پایین وارد جونیه و شمال بیروت شوند. یکی از لبنانی ها می.گوید من که رفتم دیدم فالانژها پست ایست و بازرسی گذاشتند و قبلا دژبانی نبوده و یک دفعه ماشین ها را نگه داشته و جاده را بسته.اند و همه را می.گردند که چه کسی می.رود و چه کسی می.آید.
* فارس: یعنی متوجه شدند یک تیم از نیروهای ایرانی در مسیر است؟
* داودآبادی: نه. فالانژها از این کارها زیاد می.کردند و یک دفعه ایست بازرسی می.گذاشتند. آنها می.دانستند تنها راه ورود به بیروت از بالاست چون جنوب بسته است و به گفته همین ایلی حبیقه از مسلمان.ها 400 - 500 نفر کشته بودند.
در اوضاع احوال لبنان آن موقع این مسائل عادی بوده. شناسنامه.های لبنان به صورت کارت است که به آن کارت هویت می.گویند. اسم و مذهب را هم در آن نوشته می شود. فالانژها هر کس را که شیعه بوده، می.کشتند و با "اهل سنت " و "دروزی " مشکلی نداشتند. به هر ترتیبی بوده این فرد از بازرسی رد می.شود و می.آید سفارت ایران در بیروت. از طریق مخابرات بی.سیم می.زند به بعلبک که به بچه.ها بگویید کسی به بیروت نیاید چون جاده بسته است، فالانژها ایست و بازرسی زدند. اما می.گویند بچه.های ایرانی راه افتاده اند. او می.گوید به یک طریقی به دیپلمات ها خبر دهید. می.گویند به آنها دسترسی نداریم و این شخص می.گوید: وای تمام شد! و 24 ساعت بعد مطلع می.شوند دیپلمات ها را گرفتند.
کارهای پلیس دیپماتیک در لبنان را ژاندارمری آنجا می دهد. دو ماشین دنبال دیپلمات ها راه افتاده بودند که بعد وقتی فالانژها ماشین آنها را می.گیرند، اسلحه می.کشند که به ژاندارم ها می گویند برگردید و آنها می.روند. بعد ماشین دیپلمات ها را می برند در طرابلس در کنار ساختمان حزب بعث عراق شاخه طرابلس می.گذارند که بگویند آنها در طرابلس با بعثی.ها درگیر شده و کشته شدند و کمی خون هم ریخته شده در آن می.گذارند و به طریقی قضیه را منحرف می کنند. ولی فردا یا پس فردای دستگیری آنها نخست .وزیر لبنان قول می.دهد که من پیگیری می.کنم و آنها را آزاد می.کنند ولی هیچ خبری نمی.شود.
* فارس: چرا پس تا سال های 71-72 پیگیری جدی برای آزادی آنها انجام نمی شود؟
* داودآبادی: از سال 61 به بعد لبنان مسائل زیادی داشت که مستقیم به ایران مربوط بود. حوادث زیادی اتفاق می.افتاد. انفجار، گروگان.گیری و ترورهایی که می.شد به طریقی ربط می.دادند به ایران. کلی گروگان غربی گرفته شد که قرار بود در این حین تکلیف حاج احمد و دوستانش معلوم شود ولی خبری نشد. چه فرانسه و چه آمریکا برای این که گروگان هایشان در لبنان آزاد شوند، دست به دامان ایران می.شدند و ایران اولین شرطش این بود که من کمک می.کنم گروگان.های شما آزاد شوند، ولی شما هم باید گروگان.های ما را آزاد کنید. این خواست همیشه ایران بود. این طور نبود که بگوییم کاری نکردند.
* فارس: این سکوتی که حتی در مطبوعات هم حرفی زده نمی شد، دلیلش چیست؟
* داودآبادی: سکوت امنیتی بوده.
* فارس: به نظر شما چنین کاری باید صورت می گرفت؟
* داودآبادی: آن زمان بله؛ آن زمان باید می.شد. در لبنان درگیری عجیبی وجود داشت. یعنی تقابل ایران و آمریکا بیشتر در لبنان بود. درگیری.های سیاسی که داشتند در لبنان بروز می.کرد و نمی.شد چیزی را رو کنید و نه می.توانستیم اطلاعاتی بگیریم و نه اطلاعاتی رو کنیم. گروگان فرانسوی، آمریکایی و کشورهای دیگر گرفته می.شود، هواپیما ربایی می.شود؛ ایران مثلا می.توانست به آن گروه هایی که این کار را می.کنند فشار بیاورد که مثلا این کار را کنید.
یک بار سرهنگ "ویلیام باکلی " از مسئولین رده بالای سازمان سیا را گروگان گرفتند و باز دوباره وقتی از ایران خواستند کمک کند، خواسته ایران این بود که باید تکلیف گروگان.های ما هم روشن شود ما هم گروگان داریم و آنها به دست مزدورهای شما ربوده شده اند. چون فالانژ.یست.ها، مزدوران رژیم صهیونیستی بودند و نیروی کمکی اسرائیل در لبنان بودند.
بازی سیاسی همین است. یک جایی می.شود بازی سیاسی کرد، یک جایی نمی.شود. یک جاهایی قول.هایی هم برای آزادی گروگان.ها.یشان می.دادند.
* فارس: از چه زمانی به فکر نوشتن کتاب "کمین جولای 82 " افتادید؟
* داودآبادی: سال 80 بود که قطعی شد همه مطالب را جمع کنم و در قالب کتاب منتشر کنم.
* فارس: چرا؟
* داودآبادی: چون خلع اطلاعاتی در مورد این قضیه وجود داشت.
* فارس: با این صحبت دستگاه دیپلماسی ما کم کار بوده.
* داودآبادی: نوشتن و چاپ این کتاب را من نباید انجام می.دادم. باید یک مرکز تحقیقاتی در وزارت خارجه این کار را می.کرد. یعنی می.خواهم امروز این را بگویم، این کتاب وقتی می.شود منبع اطلاعاتی کسانی که دارند کار این دیپلمات.ها را پیگیری می.کنند، این یک ضعف است و اگر این کتاب نبود چه می.کردند؟ چه منبع اطلاعاتی داشتند؟ من این منابع آشکارم است. خیلی حرف ها را از لحاظ امنیتی نمی.شود گفته شود. خیلی منابع را نمی.شود در بین اینها آورد. آیا نباید اینها یک جایی جمع شود؟ من با آدم.های کمیته پیگیری بحث و صحبت کردم، گفتم اگر می.خواهید کار کنید تکلیف چیست؟ من بین اینها هیچ کس را ندیدم کار عملی انجام دهد. شاید نگاه. آنها این گونه است که 300 هزار شهید دادیم، 4 تا هم بیشتر! مگر روی 300 هزار کسی شلوغ بازی می.کند؟
* فارس: آیا می شود گفت این پرونده یک نوع منبع ارزاق برای افرادی خاص شده؟
* داودآبادی: بله صد در صد! وقتی یک مسئله. را هاله.ای دورش می.پیچند، یکی از این هاله استفاده می.برد. من نمونه می.گویم. کسی که مسئول پیگیری این پرونده بوده و 18 سال این پرونده دستش بوده، 18 سال مدعی بود آنها زنده هستند. "سید حسین موسوی " مدعی بود آنها زنده هستند و محکم هم می.ایستاد و این حرف را می.زد. سال 70 - 71 که دقیق یادم نیست، در مرکز مطالعات وزارت خارجه جلسه.ای برگزار شد. در آن جلسه نماینده سفارت آلمان به عنوان واسطه بوده. (دقت کنید)
نمایندگان وزارت خارجه بودند. نمایندگان بعضی ارگان.ها بودند و برای پرونده این چهار دیپلمات و ران آراد که گره خورده بود به این داستان جلسه تشکیل می.شود. نماینده یکی از احزاب مهم در لبنان وقتی وارد می.شود، تا فرد را می.بیند، عقب می.رود و از در خارج می.شود و می.گوید او این جا چه کار می.کند؟! چرا گذاشتید او در این جلسه باشد؟ این باشد، ما شرکت نمی.کنیم. به هر ترتیبی بوده بچه.های وزارت خارجه او را برمی.گردانند در جلسه. من از دو کانال این خبر را گرفتم. هم از خود نماینده آن حزب، هم افراد دیگر. من همین طوری مطلبی را بشنوم، قبول نمی.کنم. باید بروم طرف را پیدا کنم و از دهان خودش بشنوم.
من از یک منبع تقریبا موثقی شنیده بودم و جالب این که عین همین کلمات را از کسی شنیدم که اسم مستعارش در آن جلسه "عمار " بوده است. بعد می.گوید وقتی جلسه تشکیل شد نماینده آلمان گفت اگر اسرائیلی.ها مدرکی به شما بدهند مبنی بر زنده بودن سه نفر از این دیپلمات.ها، شما حاضرید از "ران آراد " اطلاعات بدهید؟ اینها می.گویند مثلا چه اطلاعاتی از او بدهند؟ می.گوید آنها یک فیلمی به شما نشان می.دهند که این سه نفر را زنده نشان می.دهد ولی زمان و مکان فیلم معلوم نیست و مدت کوتاهی صحبت می.کنند.
یک دفعه کسی که تا آن روز ادعا داشت آنها زنده هستند، بلند می.شود و داد و بی.داد می.کند و جلسه را به هم می.زند. به آلمانیه می گوید شما کلاه. بردارید. ما می.دانیم آنها شهید شده اند و شما دروغ می.گویید. همه یکه می.خورند که تو تا دیروز می.گفتی اینها همه زنده هستند، پس چی شد یک دفعه می.گویی همه شهید هستند؟ کاری می.کند که نماینده سفارت آلمان قهر می.کند، می.رود و جلسه به هم می.خورد. این یعنی چه؟! تا دیروز ادعا می.کرد آنها زنده هستند حالا که می.گویند سند می.دهیم زنده هستند، می.گویی شهید شدند؟! خیلی از جاها این طوری شده. خانواده اخوان، می گفتند ما بعد از 18 سال فهمیدیم مسئول پرونده کیست؟ و پرونده را هم به هیچ کس هم نمی.داده. آنها نامه دادند به رئیس جمهور وقت، آقای خاتمی که چرا به وزارت خارجه فشار نمی.آورید؟ وزارت خارجه هم نامه را داده بود به مسئول دفتر رئیس جمهورکه از فلان تاریخ پرونده دست آقای سید حسین موسوی است. خانواده چهار دیپلمات مانده بودند. چون فرزند محسن موسوی نمی دانست پرونده دست عمویش است و در این 18 سال بابت آن چقدر هزینه شده است. هزینه هایی که جهت خرید اطلاعات خرج می شد مثلا فلانی اطلاعات می.دهد و 100 میلیون تومان می.خواهد.
موسوی می.گوید من پرونده را نمی دهم. به هر طریقی شده مسئولیت پرونده از او گرفته می شود (البته فقط مسئولیت، و نه محتویات پرونده) پرونده هنوز دست اوست و احدی هم یک ورق از آن را ندیده است. مسئولیت پرونده را که از او گرفتند، خاتمی به جای او "علی ربیعی " را می.گذارد. جلسه.ای با حضور خاتمی برگزار می.شود که با خانواده گروگان.ها دیدار داشتند.
موسوی شروع می.کند به شلوغ کردن که شما نمی.خواهید کار کنید و می.خواهید آنها را فراموش کنید و ... علی ربیعی نمی.تواند خود را کنترل کند و می.گوید آقای موسوی چرا اینقدر شلوغ می.کنید نگذار من حرف بزنم ... دیگر از این پرونده چه می.خواهید؛ خانواده ها جا می.خورند. خاتمی می.گوید بس کنید و آنها سکوت می.کنند و تمام می.شود.
در همین مدت سه بار استخوان دادند به اسرائیل، به عنوان جسد ران آراد. اسرائیل آزمایش dna انجام می.داد و می.گفت او نیست و اسرائیل را یک سال معطل کردند. در همین حین نامه.ای هم از آراد رفت برای اسرائیل. متن تایپی نامه را برای آنها فرستادند که به خانواده سلام رسانده و نامه هم تایید شد که متعلق به آراد است. نامه برای حدود 5 سال بعد از اسارت آراد بود که نشان می.دهد او زنده بوده. با توجه به اطلاعات نامه، اسرائیل متوجه درستی نامه می.شود.
* فارس: پیشنهادی برای پیگیری وضعیت چهار دیپلمات دارید؟
* داودآبادی: پسر سید محسن موسوی را گذاشته.اند برای پیگیری پرونده که سرش با رفتن به سفرهای خارجی گرم است. من دو راهکار دادم به آقایان و گفتم یک ماهه می.شود این پرونده را حل کرد. شما کارشناس دارید، ده نفر در ایران، ده نفر در لبنان ریز تا ریز اطلاعات آنها را بگیرید و بررسی کنید. اگر واقعا می.خواهید این قضیه تمام شود، شدنی است.
سال 78 یکی به من زنگ زد گفت سفارت ایران در لبنان می.خواهد10 - 9 تیر بیانیه ای بدهد و شهادت آنها را اعلام کند و پرونده را ببندد. من همان موقع زنگ زدم به خانم مجتهد زاده همسر سید محسن موسوی، ایشان را هم اصلا نمی.شناختم اما گفتم خانم حواستان باشد چنین کاری می.خواهد انجام شود یک چنین بیانیه.ای صادر می.شود وزارت خارجه هم تایید می.کند و تمام می.شود. قاتل هم معلوم نیست کیست. شهید شدند و فاتحه بخوانید. رائد موسوی را فرستاد پیش من گفت چکار کنیم؟ گفتم یک نامه بدهید و پیش دستی کنید. من برای او یک نامه تنظیم کردم چون مادر او هم گفته بود نظر شما چیست؟ نامه را تنظیم کردم و رائد تایید کرد. وقتی نامه منتشر شد، آنی نبود که تنظیم کرده بودیم و عمویش آن را عوض کرده بود. خب حق داشت برادرش بود. نامه آنها که می.گفت اگر شهادت اعلام شود باید قاتل را هم بگویید. وزارت خارجه هیچ خبری نزد و قضیه منتفی شد.
* فارس: اسنادی که در این کتاب نباشد و بخواهید الان منتشر کنید هست؟
* داودآبادی: بله. ولی خب از لحاظ اطلاعاتی نمی شود گفت.
* فارس: دلایل زنده نبودن آنها را هم بگویید.
*داودآبادی: من خودم یکی از دلایل زنده نبودن آنها را این می.دانم که در لبنان یک زمان.هایی چند مسئول رده. بالای آمریکایی ربوده شدند مثل ویلیام باکلی و هیگینز که سرهنگ. سازمان سیا بودند. در آن کتاب.هایی که برای من از آمریکا فرستادند هم هست؛ وقتی قرار شد ایران واسطه شود برای آزادی آنها، بحث بود که چهار دیپلمات. هم آزاد شوند. آمریکا و اسرائیل برای آنها بهای سنگینی پرداختند. نگاه خودم این است که حاج احمد از نظر نظامی مگر چقدر ارزش دارد؟ فرمانده عملیات بیت .المقدس بوده و از آن جنگ هم چندین سال می.گذرد. مگر اطلاعات نظامی او چقدر بها دارد که آنها حاضر بودند باکلی کشته شود و از دست بدهندش ولی حاج احمد را ندهند؟ اگر این نبود باید در تبادل می.آمد وسط دیگر نه؟ سرهنگ "حنان تنینباوم " یکی از مسئولان بلند پایه و مشاور امنیتی نخست وزیر رژیم صهیونیستی بود که هنگام نفوذ به تشکیلات حزب الله دستگیر شد. این را تبادل کردند و برای خودش هم کم کسی نبود. در برابرش چه کسانی آزاد شدند؟ مصطفی دیرانی و شیخ عبید که مستقیم در گرفتن آراد دست داشتند. پس اگر حاج احمد بود مگر چقدر برای اسرائیل مهم بود؟
*فارس: غیر از 4 تا باز هم اسیر در اسرائیل داریم؟
* داودآبادی: بله، زیاد.
* فارس: رزمنده بودند؟
* داودآبادی: نه، تا سال 1358 - 59 دو ایرانی در زندان.های اسرائیل بودند که نامشان هم معلوم نیست. سال 63 چهارده ایرانی می.روند لبنان که از آنجا بروند سفارت آمریکا ویزا بگیرند و بروند. منافق هم بودند. مهلت پاسپورت چند نفر از آنها تمام شده بود و می.روند سفارت ایران در بیروت که پاسپورت.هایشان را تمدید کنند. سفارت هم می.گوید ما روال قانونی را انجام داده و پاسپورت آنها را هم تمدید کردیم. آنها می.روند منطقه دیرعوکر در بیروت شرقی -منطقه تحت سلطه فالانژها و مسیحی.ها - که بروند سفارت آمریکا برای گرفتن ویزا. فالانژها آنها را می.دزدند و بحث مشکوکی هم دارد. فالانژها آنها را می.گیرند و به ایران اعلام می.کنند. ایران می.گوید به ما ربطی ندارد. منافق.ها به فالانژها می.گویند ما می.خواستیم برویم آمریکا و فالانژها آنها را رها می.کنند و سه نفر را نگه می.دارند. آقایی را به همراه همسر و بچه.ی یک ساله.اش را حدود دو سال نگه می.دارند. برای من جالب است چرا آنها را نگه داشتند. او ادعا می.کند فالانژها می.گفتند این زندانی که تو را نگه داشتیم دیپلمات.های ایرانی هم همین جا بودند. این هم یکی از سندهای زنده بودنی است که برادر موسوی نشان می.دهد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فان پاتوق]
[مشاهده در: www.funpatogh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 241]
-
گوناگون
پربازدیدترینها