تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851634869
-موسی بی‌عصای هالیوود و چند داستان دیگر
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
موسی بی‌عصای هالیوود و چند داستان دیگر سینمای جهان در کشور هنردوست ما دنبال‌کنندگان بسیاری دارد. از این رو در این فرصت نگاهی داریم به چند فیلم از محصولات اخیر سینمای بیگانه؛ سینمایی که هر روز رفاقتش را با ما بیشتر میکند.
از برکه ای که دریا را پس زد می گوییم (فیلم ایدا)، مروری می کنیم بر دو بزرگداشت از فرضیه پردازانی که بزرگی شان همه شعار است و منتظر می مانیم تا روزی کسی از نظریه پردازان بزرگمان یاد کند (فیلم تئوری همه چیز و بازی تقلید). از موسی بی عصا (هجرت: خدایان و شاهان) و ناخودآگاه عدالت (قاضی) هم صحبت خواهیم کرد به این امید که ورزیده شویم و روزی بتوانیم از رسانه فیلم نگرش ها و پیام هایمان را اینچنین آرام و در لفافه بیان کنیم. باور کنید ما راست می گوییم، اما درست نمی گوییم. هجرت: خدایان و شاهان (ریدلی اسکات) گزیده هایی تحریف شده از زندگی موسی پیامبر. داستان از جوانی حضرت موسی(ع) و در قصر فرعون شروع می شود و تا نگارش کامل تورات ادامه می یابد. وقتی به کارنامه ریدلی اسکات نگاه می کنیم، می توانیم ردی از فلسفیدن او و نظرات هستی شناسانه اش را که دیگر می توان به ضرس قاطع گفت به بیراهه رفته است، مشاهده کرد. نگاه دینی او را به روشنی می توان از فیلم قلمرو بهشت به سال 2005 و ادامه این نگرش را در پرومتئوس در 2012 مشاهده کرد؛ حالا هم که در فیلمی در مورد پیامبر قوم یهود. با کمی توجه می توانیم نگاه اومانیستی او را در جای جای فیلم مشاهده کنیم؛ خبری از معجزات معروف حضرت موسی و حتی عصای او نیست، دریا شکافته نمی شود بلکه کم عمق و خشک می شود یا فرعون که در پایان زنده می ماند. سعی شده همه چیز با استدلال عقلی بیان شود که در مورد چنین موضوعاتی پسندیده نیست و واقع پذیر هم نمی نماید. در فیلم خبری از هارون برادر و همراه موسی نیست و ارتباط موسی و فرعون به عنوان برادری در فیلم جریان ساز است. تونی اسکات فیلمساز فقید سینما، برادر کوچک ریدلی اسکات بود که سال 2012 خودکشی کرد. در یک نگاه فرامتنی به فیلم می توان به تلویح، نکاتی را درباره برادری آن دو استخراج کرد. به محض اتمام فیلم نوشته ای چنین می آید: برای برادرم تونی اسکات. ایدا (پاول پاولیکوفسکی) سفر راهبه ای از برکه دینداری به دریای دنیای واقعی. در سفر ایدا برای آشنایی با تنها بازمانده خانواده اش رازهایی برایش آشکار شده و در پی آن او با دنیای بیرون از صومعه آشنا می شود. فیلم داستان انتخاب بین دین و دنیاست، انتخابی که نهایتا هوشمندانه و با استقلال کامل است. ایدا که تا یادش می آمد در صومعه بوده و با دنیای بیرون ناآشناست به واسطه خاله اش با دنیا و مواهب و لذت های آن آشنا می شود و بعد دست به انتخابی روشن و دانسته می زند، میان راهبه شدن یا زندگی به عنوان یک زن عادی. فیلم مرا به یاد داستان آخرین وسوسه مسیح (نوشته نیکوس کازانتزاکیس که مارتین اسکورسیزی آن را به فیلم درآورد) می اندازد که در آن گفته می شود: در وسوسه ای شیطانی مسیح بر صلیب، به زندگی عادی برگشته و حال که پیر شده، خشنود است و لبخند می زند که فدا نگشته، اما در اینجای داستان عیسی سرش را بشدت تکان می دهد، خود را از این افکار و وسوسه شیطان می رهاند و خدا را سپاس می گوید، به اوج ایثار می رسد و مصلوب چشم فرو می بندد. قاب بندی های فیلم بسیار زیبا و هنری است. نماها مانند عکس هایی هنری است که به توالی به نمایش درآمده و قاب های درایری (کارل تئودور درایر، فیلمساز فقید دانمارکی در فیلم مصائب ژاندارک بسیار از قاب بندی های غیر عادی و تعریف نشده استفاده کرده است) فیلم بخوبی در القای احساس موفق است. ایدا بسیار موجز است؛ جامع و مانع، داستان خود را تنها در 80 دقیقه می گوید که این باتوجه به سیاه و سفید بودن فیلم، آن را از افتادن به دام خسته کنندگی می رهاند و اینها تمهیدات کارگردان خوب لهستانی پاول پاولیکوفسکی است که نردبان هنری قرصی برای صعود در فیلمسازی دارد. فیلم تا به اینجا بیش از 60 جایزه کسب کرده که در بین آنها می توان به اسکار بهترین فیلم خارجی زبان سال 2015 اشاره کرد. بازی تقلید (مورتن تیلدام) بعضی مواقع افرادی که مردم هیچ تصوری از آنان ندارند، کارهایی می کنند که کسی تصورش را نمی کند. داستان زندگی آلن تیونینگ، ریاضیدانی که هیتلر را شکست داد. در اسکار امسال انگلیس با فیلم هایی چون آقای ترنر، تئوری همه چیز و بازی تقلید، گویا به ساخت فیلم های زندگینامه ای تمایل داشت. به نظر می رسد این فیلم از آن دو اثر دیگر بهتر بود. نه کسالت باری ترنر را داشت و نه نظم کشنده تئوری را. بازی تقلید همان نظم فیلم های انگلیسی را دارد و کاملا فرمولی است، اما نکته ای که آن را از خشکی و نگاه غیرخلاقانه این دست از فیلم ها می رهاند، موضوع آن است. انیگما، رمزی است که تیونینگ و همکارانش در پی کشف آن هستند، فیلم هم مانند همان معما طراحی شده است. سکانس های معمایی فیلم یکی یکی کشف می شود و فیلم را با گره افکنی ها و گره گشایی های مدام از بطالت نجات می دهد؛ سکانس های معمایی که درست است (مانند فیلم تئوری همه چیز) در فیلم چیده شده ، اما این چینش هوشمندانه بوده است. صحنه های معمایی( بگذارید اسمش را عامل جذابیت فیلم بگذاریم) فیلم با سیر صعودی از ابتدا به انتها می روند. انتخاب بندیکت کامبربچ با سابقه بازی در سریالی چون شرلوک هولمز و فیلمی چون هاوکینگ بجاست. این پیشینه، بازی اش در نقش آلن تیونینگ را باورپذیر جلوه داده است. فیلم پر است از جمله های قصار و سکانس های جذاب که هر فیلمی را به اوج می برد، هرچند براساس حقیقت بودنش را باور نمی کنم. قاضی (دیوید دوبکین) قاضی که مورد قضاوت قرار می گیرد و وکیلی که با عشق از تنفر خود دفاع می کند. فیلمی در ستایش خانه، خاطره و خانواده. فیلمی که به خاطر مدت زمان طولانی اش و از آن مهم تر مضمون دادگاهی بودنش انتظار می رفت جدی و حوصله سربر باشد، با کمک خرده پیرنگ های روایت و بازی روان و خوب بازیگرانی چون رابرت داونی جونیور، رابرت دووال و بیلی باب تورنتون از ورطه بطالت انگیزی می گریزد. روی قبر مادر خانواده که فوتش مسبب دور هم جمع شدن دوباره خانواده است، نوشته شده «بخشش نشانه ای از عشق است». فیلم بخوبی پروسه تبدیل شدن نفرت به عشق را به واسطه وابستگی خونی و خانواده نشان می دهد که این نقطه قوت فیلم به شمار می رود و در مقابل اگر بخواهیم نقطه ضعفی برای آن متصور شویم، داستانگویی بی حد و نالازم آن است. این خوب است که فیلم ها مخصوصا در این زمانه که اکثر آنها پایانی باز به بهانه به فکر واداشتن بیننده دارند، داستانگوست و روایت خود را تا پایان تعریف می کند، اما وجود خرده پیرنگ هایی که فقط فکر را از پیرنگ اصلی دور می کنند و شاخ و برگ اضافی هستند که هرس آنها و حذفشان به فیلم آسیبی نمی رساند و چه بسا آن را قوی تر می کند، می تواند ایراد این فیلم محسوب شود. به هر حال قاضی در کنار پرداخت سبکسرانه اش (به هر حال نباید فراموش کنیم دیوید دوبکین یک کمدی ساز است)، فیلم خوبی است و دیدن داونی جونیور این روزها بیرون از لباس مرد آهنی و خارج از بلاک باستر ها هم خود استثناست و لذتبخش. تئوری همه چیز (جیمز مارش) نگاهی به هستی شناسی از دریچه علم و عشق. فیلمی براساس زندگی پروفسور استیون هاوکینگ نظریه پرداز و فیزیکدان معاصر. تا زندگی هست امید هم هست. فیلم به خاطر زندگینامه ای بودنش و بازیگر نقش اولش که جوایز سینمایی را هت تریک کرد (ادی ردمین به خاطر بازی در نقش هاوکینگ جایزه بازیگر نقش اول بفتا، گلدن گلوب و اسکار را از آن خود کرد) بر سر زبان ها افتاد. فیلمی که خوب است، اما می توانست بهتر باشد. جزئی نگری دوربین به فرمان جیمز مارش، کارگردان فیلم و زحمت بنویت دلهوم، فیلمبردار آن را می توان مسبب درخشش ردمین دانست. اما همین کارگردانی و فیلمبرداری و تا حدی تدوین در جای دیگر فیلم را زمین می زند! فیلم بیش از اندازه منظم است و در میان خط کشی ها حرکت می کند؛ صحنه هایی هستند که فرضیه هاوکینگ را در فیلم تداعی می کنند که اتفاقا هوشمندانه بوده و با خوش ذوقی طراحی شده است، اما آن قدر متعدد بوده و با فواصل مترتب در فیلم تکرار می شود که لوث به نظر می آید. همین اتفاق برای صحنه های احساسی هم افتاده؛ آن قدر از ابتدای فیلم صحنه احساسی می بینیم که دیگر در انتها بی حس می شویم و صحنه های پایانی، حتی آن فلش بک فوق العاده هم رویمان بی تاثیر است. انگار این سکانس ها بعد از اتمام به فواصل معینی در فیلم کاشته شده است. فیلمنامه از روی کتابی به نام «سفر به بی نهایت: زندگی من با استیون» به قلم جین وایلد هاوکینگ، همسر استیون هاوکینگ اقتباس شده است (به غیرواقعی بودن داستان که در بسیاری از سکانس ها مشخص است اشاره نمی کنم) و بسیار به متن آن وفادار است، که این یکی از دلایل عمده اشکالات پیش گفته در فیلم است. فیلم در بسیاری از پیام رسانی هایش گویا نیست، هاوکینگ خدا را در چند جای فیلم نفی می کند، اما به نظر می رسد در سکانس سخنرانی و در پایان فیلم از حرف خود برمی گردد، هر چند در جهان واقع او بارها صراحتا گفته خداناباور است. مستندها و فیلم های زیادی از روی زندگی و نظریات عجیب هاوکینگ ساخته شده که فیلمی با بازی بندیکت کامبربچ در سال 2004 با نام هاوکینگ یکی از آنهاست. میلاد حاتمی / جام جم
سه شنبه 26 اسفند 1393 ساعت 03:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 99]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها