تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1813135526
یادداشت/محمدتقی فهیم حاتمی کیا؛ فقدان دغدغه و آفت این روزهای سینمای ما
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت/محمدتقی فهیم
حاتمی کیا؛ فقدان دغدغه و آفت این روزهای سینمای ما
افق پیش رو ، جهاد فرهنگی لازم دارد.حالا دیگر باید مدیران و مسئولان مراکز و نهادها تکلیف‌شان را معلوم کنند یا بروند در بخش خصوصی و از جیب مبارک خرج «شخصی سازی» کنند یا اگر می‌مانند ، باید پای اشتباهات و کم توجهی‌های خود بایستند .
خبرگزاری فارس - محمدتقی فهیم : درحالی که برای چندمین بار فایل صوتی سخنان حاتمی کیا در برنامه راز را گوش می کنم ، بیش از پیش به دلایل کسب جایگاه و مقام برجسته این هنرمند و سینماگر ، در نزد مردم کشورمان پی می برم . توجه کنید : «دغدغه ام ، جامعه ام هست» . «مشکلات ربطی به همکاران من و فیلمسازان ندارد و مشخصا باید سکانداران فرهنگی پاسخگو باشند» . «نیامده ایم بگوییم و بخندیم و ببریم» . «اگر متعلق به این مملکتی پای آن بایست» . «ادبیاتمان ، ادبیات انقلاب نیست و این خطرناک است» . « نهضتی را که با این همه خون نگه داشته ایم ، آیا دغدغه مسئولان فرهنگی هم هست ؟» . «من سینمای درارتباط با مردم را دوست دارم» ، «من جزو سربازان و مدافعین این نهضت هستم» و ... مردم اعم از خاص و عام (به جز سیاست بازان اسیر در محدوده احزاب ، تشکلها و محافل خاص) ، همواره هنرمندانی را مقبول دانسته که دغدغه داشته اند . هنر را وسیله خواسته اند ، پیش از خود به مردم اندیشیده اند و بیش از سهم خویش بر منافع کشور تاکید کرده اند . مروری بر موقعیت و محبوبیت هنرمندان در تاریخ ایران و جهان ، نشان می دهد که به نسبت نزدیکی هرکدام از اینان به مملکت و مردم خود ، محبوب تر و ماندگار شده اند . مثلا در سینمای جهان چرا مردم (خصوصا اهل اندیشه) به طورکلی «مارلون براندو» را بیشتر از «جان وین» می پسندند ؟ یا برای «جین فاندا» - با اینکه فرودهای فکری هم داشته است - احترام بیشتری از «الیزابت تایلور» قایل هستند ؟ «شان پن» سرتر از انبوه چشم رنگی های هم صنف اش شناخته می شود ؟ هرچند جان وین ، الیزابت تایلور و بقیه ایام مفرح تری را برای آنها رقم زده اند . همچنین «چارلی چاپلین» ، «الیا کازان» و متاخرتر ، «الیور استون» و سینماگرانی که به انحای مختلف و در موقعیت های متنوعی جانب مردم را در برابر سلطه طلبان رها نکرده اند ، فهرست دار طرفداران انبوه هستند . نهایتا ، این واقعیت را نمی توان انکار کرد : سینماگرانی که در آثار و حضور اجتماعی خود ، نسبتا بیشتر طرح «مساله» کرده اند و «دغدغه» داشته اند ، همواره احترام برانگیزترند . مردم و نخبگان اصیل شان ، به خوبی میان سینماگر دغدغه مند و راضی به ترو خشک این دیار ، با فیلمساز به دریوزگی غریبه رفته ، فرق قائلند . آیا می توان میان حاتمی کیایی که علیرغم نقد و رد آثار بی دغدغه و مساله ، اما صاحبانش را مبرا و گناه این وضعیت را متوجه متولیان امر می داند با اویی که نازل ساز است ولی مغرورانه ! هم صنفی هایش را محکوم می کند ، تمایزی ندید ؟ آیا می توان حاتمی کیا را که می گوید «در جشنواره برلین دیدم که مساله ما مساله آنان نیست» با کارگردانی که مساله اش اجرای فینالی «برلین پسند» است ، یکی دانست ؟ هر دو مساله دارند اما این کجا و آن کجا ؟ متاسفانه سینمای این سال ها به شدت بی مساله و دغدغه شده است . غایت دغدغه فیلمسازان تایید مدیران برای گرفتن بودجه و افزودن نام فیلمی درکار نامه شان بوده است ، اما اینکه این فیلم درنزد مردم مقبول افتد یا طرح مساله ای ملی – میهنی کند و حداقلش یک معضل گریبانگیر مردم را جذاب دراماتیزه کند ، محلی از اعراب نداشته است . مسئول این وضعیت هم به قول ابراهیم ، در درجه اول نه فیلمسازان که مدیران کارنایلد و محافظه کارند (اگرچه در جای خود نقش فردی هنرمند هم قابل نقد است) که اصلی ترین عامل کنترل و هدایت ، یعنی بودجه را دراختیار دارند ، اما نمی دانند چگونه و درچه جایی هزینه کنند . سیاست ، حزب ، گروه ، رفاقت ، بچه محله گی ، فشار و بالاخره بیلان و رضایت بالا دستی ها را ، راس منافع ملی و استراتژی های حکومتی قرار می دهند ، طبیعی است که اگر کسی ساکت بنشیند خطاست . از همین رو ابراهیم (پیرو نگرانی مقام معظم رهبری از اوضاع فرهنگی) با تجربه گذشته ، می گوید : «خدا کند دوستان به یک ابلاغیه کارشان را قطع نکنند» و «جیغ» و «سروصدای» خود را راهکار بیداری مسئولان به خواب رفته می داند . به واقع هم خطر در عرصه فرهنگی به حد و مرز توجه جدی رسیده است . دشمنانی که ابراهیم آن ها را در کمین آرمانخواهی می بیند ، «رخنه» را ایجاد کرده اند ، آنوقت مدیرانی که قاعدتا باید سربازان خط مقدم مسدود کردن این رخنه باشند ، بعضا «مته و دلر» برای گشاد کردن این رخنه فراهم می کنند . با درک همین قضیه است که ابراهیم با اعلام خستگی از جشنواره فیلم فجر ، می گوید : «واقعا مهم است که در سال 93 همه مسئولین فرهنگی «دغدغه» را مطرح کنند» . مدیرانی که شاهدند بیشتر از 80 درصد دستمایه سینمای ایران ، آپارتمانی ، درباره شمال شهری ها و عشق و عاشقی های کاذب و زمینی است اما به فکر تغییر بنیادی نیستند ، آیا نباید نگران این سینما بود ؟ مدیرانی که سایه حداکثر 10 نفر تکنوکرات و متخصص سینما (اما فارغ از روح و اندیشه امام و انقلاب) را بر آفتاب جبهه بروبچه های انقلاب ترجیح می دهند ، آیا نباید شاهد 20 سال فرصت سوزی و هدر دادن بودجه های بیت المال باشیم ؟ (فقط کافی است تا سلوک مدیرانی که بعضا هم در مقاطعی به شهید آوینی ارادت نشان می دهند با موضع آن بزرگوار مقایسه کنید : «فیلمسازانی هستند که در سینما مهارت تکنیکی شان از حاتمی کیا بیشتر است اما هیچ کدام بسیجی نیستند و من به بسیجیان امید بسته ام») . مدیرانی که کمترین سرمایه گذاری را برای رویش های جدید سینمایی نکرده اند و متقابلا با عملکرد «خاص پسند» خود عامل تسری یاس بر نیروهای خود جوش عرصه هنر انقلابی شده اند ، آیا جز مته تیز کن رخنه فرهنگی بوده اند ؟ مدیرانی که طی چند دهه گذشته حداقل طرح ها و برنامه ها را برای کشف و جذب هنرمندان شهرستانی نداشته اند ، بودجه های میلیاردی به همفکران و هم گروه های خود داده اند اما مستعد ترین جوان فلان شهر مرزی برای گرفتن یک سه پایه دربدر دنبال معرف و ضامن دویده و نتیجه نگرفته ، درنتیجه شب و روزش با فکر مهاجرت به تهران سپری می شود ، آیا نباید اکنون متکی به نسلی از سینمایی ها باشیم که در تریبون ها ، بلاخره زهر خود را می ریزند . مدیرانی که در همه این سال ها کمترین همراهی را برای به تصویر کشیدن اسطوره ها و قهرمانان این دیار کرده اند ، آیا نباید حالا شاهد مرگ سینما در اغلب شهرها باشند ؟ مدیرانی که در قد و قواره تشخیص چرایی حمایت از فیلم «چ» نیستند ، آیا نباید شاهد حک شدن تصویر اسپایدرمن بر کیف و لباس فرزندش باشد ؟ این ها بخشی از بی توجهی مدیریت فرهنگی و هنری کشور است که استیلایش ، سینمایی بی «مساله» و «دغدغه» را تشکیل داده است . باید «جیغ» زد . دیگر نباید سکوت کرد . سینماگران متعهد ، هنرمندان اینجایی ، رسانه ها و منتقدین متدین و وطن دوست ، با تجربه دو دهه گذشته ، دیگر نباید ساکت بمانند تا سینمای بی دغدغه ی بودجه خور حاکم باشد . افق پیش رو ، جهاد فرهنگی لازم دارد ، نقطه آسیب شناخته شده است ، جایگاه و نسبت هنرمندان با انگیزه های ملت هم روشن است . فرصت طلبان و تاجر مسلکان عرصه فرهنگی هم از دغدغه مندان قابل تمیزند ، بنابراین مدیران و مسئولان مراکز و نهادها و ... تکلیف خودشان را معلوم کنند یا بروند در بخش خصوصی و از جیب مبارک خرج «شخصی سازی» کنند یا اگر می مانند ، باید پای اشتباهات و کم توجهی های خود بایستند . وبرای ختم این سلسله مطالب بهتر است به سخنی از شهید آوینی مراجعه کنیم : «ظهور حاتمی کیا در سینمای انقلاب ، واقعه ای است نظیر انقلاب ، هرکس سینما را بشناسد و آدم مغرضی نباشد ، قدر حاتمی کیا را به مثابه یک فیلمساز درخواهد یافت» . محمد تقی فهیم
93/01/31 - 13:12
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها