تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1813122897
یادداشت/محمدتقی فهیم حاتمی کیا و جشنواره های جهانی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت/محمدتقی فهیم
حاتمی کیا و جشنواره های جهانی
یکی از محورهای مورد تاکید ابراهیم حاتمی کیا درصحبت هایش و از جمله در برنامه اخیر راز ، نقد حضور فیلم های ایرانی در جشنواره های جهانی بوده است .
خبرگزاری فارس-محمدتقی فهیم :متاسفانه مخالفان ابراهیم و مواضع او درباره حضور جشنواره ای فیلم های ایران در جهان ، به موازات انتشار سخنان این فیلمساز موجه ایران ، آگاهانه موجی به راه انداخته اند تا چنین وانمود کنند که ابراهیم و دیگر منتقدان حضور جشنواره ای ایران ، به طور کلی با جشنواره های خارجی و شرکت دراین میادین مخالفند ، درحالی که نه حاتمی کیا و نه منتقدان جشنواره های خارجی ، با اصل شرکت در جشنواره ها مشکلی ندارند و اساسا هیچ عقل سلیمی این فرصت و ظرفیت معرفی و شناساندن سینما و ایران را نفی نمی کند ، کما اینکه کسی و از جمله مخالفان جشنواره ها و شخص حاتمی کیا هرگز با شرکت مثلا فیلم های مجید مجیدی یا حتی فیلمی مانند «درباره الی» ساخته اصغر فرهادی و ... مخالفتی نداشته و ندارند . اما کینه ورزان نسبت به ابراهیم از جمله شبکه های خارجی بدون اشاره به عدم مخالفت حاتمی کیا با حضور «درباره الی» در جشنواره ها ، مرتبا با تکرار موضع ابراهیم درباره «جدایی نادر از سیمین» به این نکته اشاره داشتند که او فیلم ارتفاع پست را با سناریویی از «فرهادی» ساخته است ، نوعی از خبرپراکنی و تحلیل منافقانه که یاد آور روش های کلاسیک بریتانیای کبیر در عرصه های مختلف از جمله سیاست و جامعه است . نکته شگفت آور قضیه در خلط این مبحث است ، بدین معنا که مغرضان همواره سعی داشته اند تا مخالفت با فیلم سازی با نیت نمایش در جشنواره ها و پخش بین المللی و اکران عمومی آثار در خارج را یکی معرفی کنند ، درحالی که تفاوت فاحشی میان فستیوال ها و اکران عمومی در دنیا است . به هر صورت دلسوزان سینما و ایران ، وجود جشنواره ها و بازارهای دنیا را یک فرصت شمرده و از اصل آن دفاع می کنند ، و همه این چالش ها برای این است تا مسئولان ، سمت و سوی غالب تولید در سینمای ایران را ، از تمایل به جشنواره ها به سوی کسب بازارها و نمایش عمومی فیلم ها در جهان تغییر دهند . آنچه باعث شده تا برای چندمین بار صدای فیلمسازی مانند حاتمی کیا بلند شود و بعضا به صورت مستقیم از فیلم و فیلمسازی نام ببرد ، همانا رویکرد و چگونگی شرکت در جشنواره ها است و خصوصا نوع راهبردی سینمای ایران در بخش مدیریتی است که باعث شده تا جشنواره های داخلی به زایده ای تبدیل و از سوی دیگر خط دهنده اصلی سینمای ایران ، جشنواره های خارجی باشند تا آنجا که سهم قابل توجهی از تولیدات ایران ، از ابتدا ، با تمایل و خواست جشنواره های خارجی به سرانجام برسند . این موضع گیری حاتمی کیا هم جدید نیست . او به عنوان هنرمندی که نسبت به جامعه و مردمش متعهد است ، همواره این دغدغه را داشته است . نمونه پیشین این آسیب شناسی ، گوشزد او در فیلم آژانس شیشه ای (با ترسیم چهره شاخص ترین نماینده سینمای جشنواره ای) بود ، همچنان که با سروصدای بیش از حد شیفتگان اسکار ایران و محتوای فیلم برگزیده ، عکس العمل درخور توجهی بروز داد . ، گرایش و موضعی که از سینماگر انقلاب انتظار می رفت . اوضاع و فضای سینمای ایران حکایت از این دارد که به تابعیت از رویکرد سیاسی غالب دولتی ، توجه و اهتمام مجدد تا حد سرمایه گذاری روی آثاری که بتواند دل و مغز فستیوال نشین ها را تسخیر کند درحال نضج گیری است ، این خطری است که حاتمی کیا را به عکس العمل واداشته است . در واقع هرکس اندک دلی درگرو ایران و ایرانی داشته باشد باید نسبت به این موج حساس باشد . چرا که مرور تاریخ سینمای جهان نشان می دهد که هیچ کشوری تا کنون با حضور در جشنواره ها و فیلم ساختن برای رضایت مدیریت جهانی سینما به جایی نرسیده است . هر کشوری که امروزه سینمایش حرفی برای گفتن دارد توفیق خود را از رهگذر ساختن فیلم در درجه اول برای مردم کشور خودش بدست آورده است ، حالا اگر دراین رویکرد آثاری راه به جهان گشود و کرسی هایی را کسب کرد که چه بهتر و گرنه برد با کشوری است که فیلم هایش برای تماشاگر داخلی تولید شده باشد .بازهم تجربه نشان می دهد و نمونه های جهانی زیادی وجود دارد که اگر مقصود از حضور جهانی درخشیدن در محضر مردم کشورها باشد ، بی بروبرگرد این توفیق از نتیجه بومی سازی و استقبال مردم مبدا و خاستگاه فیلم و فیلمساز محقق می شود . مثلا منهای آمریکا که اظهرمن الشمس است ، همین فرانسه را در نظر بگیرید ، چه دوران طلایی اش ، چه دوران میانه با رکودش و چه حالا که سینمای پرمخاطبش دارد جان می گیرد ، درهیچ مقطعی متولیانش ، مشوق فیلم ساختن برای جشنواره ها نبوده اند ؟ بلکه آنها فستیوالی را دایر و به توفیق رساندند تا از محصولات دیگران برای جهان گستری فرهنگی خود سود ببرند. در همین دوران ، درعین اینکه مدیریت کن ، کار خودش را می کند ، اما سیاست ها و برنامه ریزی های سینمایی این کشور در راستای توسعه سینمای تماشاگر پسند و مواجهه با سلطه هالیوود است . واقعا کدام کشور را می توان نام برد که با فیلم ساختن برای جشنواره ها سری توی سرها در آورده باشد ، هرچند ایامی و چند صباحی هم آثاری از این کشورها جایزه ای گرفته باشند اما به توسعه سینما نرسیده اند، مثلا آمریکای لاتین الان کجا ایستاده است و ... چون هر فیلمی از چنین کشورهایی اگر به جوایزی هم رسیده اند، در بالادست ترین اتفاقش ، باعث رونق آن جشنواره شده است. مصداق دیگر این بحث سینمای کره و چین است. این کشورها برای رشد و توسعه و گسترش سینمای داخلی خود ، در عین توجه به تولید برای مردم داخل ، مبادرت به توسعه جشنواره های داخلی خودشان کرده اند. در همین رابطه دوتن از پخش کنندگان بین المللی در میزگرد اخیر یکی از خبرگزاری ها به نکات قابل تاملی اشاره کرده بودند ، از جمله اینکه «سینمای آمریکا با 20 درصد تولیداتش و هند با 10 درصد دنیا را گرفته اند» ، درحالی که «هر فیلمسازی در هر سطحی در ایران فیلم می سازد فکر می کند باید فیلمش را در خارج نمایش دهد ، در هیچ جای دنیا چنین اتفاقی نمی افتد» . بی تردید باید این نکته را بپذیریم که هر جشنواره ای با پذیرش و حتی جایزه دادن به یک فیلم ، برنده اصلی (از هر نظر) خودش است . هرفیلمی که کن ، برلین ، ونیز و ... بتوانند جذب کنند بی شک بیشترین سهم این موفقیت ، نسیب خودشان می شود ، پس وقتی شرکت ما در فستیوال ها حداقل فایده را خواهد داشت که فیلم حاضر واجد ارزش ها و غرور ملی خودمان باشد . بنابراین وقتی حاتمی کیا می بیند که برخی فیلمسازان به هر قیمتی (حتی بی قیمت کردن ایران و ایرانی) سمت و سوی اثرشان را با سیاست های بیگانه تنظیم می کنند ، سکوت را جایز نمی بیند . او که ودیعه الهی هنرمند بودن را برای چرب و شیرین دنیا و شهرت و غیره یدک نمی کشد . او به یمن الطاف خداوند و حمایت همین مردم به جایگاه ارزشمندی رسیده تا در بزنگاه های تهدید مردم و کشورش به میدان بیاید . او اگر به فکر چند لقمه نان بیشتر و آلاف و الوف دنیایی بود که با این اقتصاد موجود ، در عرصه های دیگر، خیلی زودتر و قابل توجه تر به رقم های مشابه دیگران دست می‌یافت . او هنرمند است و وظیفه پالایش جامعه اش از آسیب ها را بر دوش می کشد ، از همین رو وقتی حس می کند که سینمای ایران دارد توسط فستیوال ها مدیریت می شود (یا خطر آن می رود) ، مانند زمان نمایش آژانس شیشه ای که همه حم‌وغم مدیریت وقت جشنواره های خارجی بود ، با «درام» هشدار می دهد و یا مثل امروز از فرصت تریبونی فیلمش استفاده می کند تا صدایش به گوش مسولین برسد. چنین است که حاتمی کیا متمایز از هم صنفی هایش ، مقام دار «هنرمند زمانه» خود دراین روزگار می شود. انتهای پیام / ا
93/01/29 - 11:12
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 157]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها