محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803042271
کیانوش عیاری چرا قهر کرده است؟
واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها:
کیانوش عیاری چرا قهر کرده است؟
وقتي مديران دچار ترس مي‌شوند و براي حفظ موقعيت‌شان عدالت را لگدمال مي‌كنند، قطعا فيلم شريف را تاب نمي‌آورند و ترجيح مي‌دهند به بهانه حفظ ارزش‌هاي ديني كه در غالب موارد صادقانه نيست، اين سينما را خفه كنند.
روزنامه اعتماد: وقتي مديران دچار ترس مي‌شوند و براي حفظ موقعيت‌شان عدالت را لگدمال مي‌كنند، قطعا فيلم شريف را تاب نمي‌آورند و ترجيح مي‌دهند به بهانه حفظ ارزش‌هاي ديني كه در غالب موارد صادقانه نيست، اين سينما را خفه كنند. اين دسته از مديران تصميم‌گيرنده به شدت به كارخانه روياسازي هاليوود و باليوود توجه دارند. اگرچه مي‌كوشند اين توجه و اعتقاد پنهان بماند.
وقتي مي‌گويم كه مي‌خواهم درباره سينماي اين روزها گفتوگو كنم، جواب مي‌دهد كه خانم من خيلي وقت است كه سينماي ايران را دنبال نمي‌كنم، چه حرفي بزنم؟! مي‌گويم همين كه دنبال نمي‌كنيد، سوژه خوبي است، به جز آن مي‌خواهم درباره سينماي اجتماعي حرف بزنم، سينمايي كه شما هم جزوي از كارگردانان آن هستيد، از چه كسي بپرسم بهتر از شما؟! بازهم جواب مي‌دهد؛ بهتر از من كه زياد است، اما مي‌شود درباره سينماي اجتماعي هم حرف زد، بيا. قبول مي‌كند، البته با بي‌حوصلگي كه از لحن صدايش آن طرف خط كاملا پيداست و انگار همان «سينماي اجتماعي» تنها انگيزه‌اش براي راه دادن به خلوتي است كه خودش تعريف مي‌كند، دوسال است درگيرش شده. توي خانه‌يي در حوالي ميرداماد، چاي سبز جلويم مي‌گذارد و به شكل پدرانه‌يي مواظب است كه وسط حرف‌هاي جدي درباره سينماي اجتماعي و وظيفه‌اش براي روايت از حال و روز مردمان جامعه، از چاي سبز خوشم بيايد و از ظرف ميوه روي ميز ميوه بردارم و شيريني كرماني را بخورم كه از كرج آمده. دقيق‌تر بخواهم تعريف كنم، روبه رويم كارگرداني نشسته كه در كارنامه كاري‌اش بيشتر از انگشتان يك دست، فيلم خوب دارد، اما دو سال است كه در خانه نشسته و در شرايطي كه حاضر نشده تن به اصلاحيه‌هاي فيلم «خانه پدري» بدهد، اين مقاومت را به شرايط زندگي‌اش نسبت مي‌دهد و مواظب است لابه‌لاي حرف‌هايش، تصويري متفاوت از آنچه هست، براي من و آنهايي كه اين مصاحبه را مي‌خوانند، ندهد. كارگرداني كه كيانوش عياري نام دارد و از سينماي اجتماعي و كارگرداني كه مي‌خواهد راوي جامعه‌اش باشد، يك‌تنه دفاع مي‌كند تا در روزهايي كه او را اميدوارتر از قبل كرده، دريچه‌يي براي بازگشت به سينمايي امانتدار و شريف براي جامعه باز شود.
گفته بوديد؛ چند سالي است سينماي ايران را دنبال نمي‌كنيد، دليل خاصي دارد اين اتفاق؟
همه‌اش به خاطر نازل شدن وجه غالب سينماي ايران نيست. به من هم برمي‌گردد. به بي‌حوصله بودن و نداشتن انگيزه. هنوز فيلم‌هاي ارزشمند ساخته مي‌شوند و موفقيت‌هاي جهاني هم بر آن صحه مي‌گذارند. انتظار ندارم در كفه سنگين ترازو اين گونه فيلم‌ها را ببينم. كفه سنگين درهمه كشورها به سود فيلم‌هايي است كه ماموريت اصلي آنها صرفا سرگرمي است و اين جايگاه هرگز در زمره گناهان كبيره نيست. اگر اين كفه سبك‌تر از كفه ديگر ترازو باشد حتما قورباغه ابوعطا خوانده و آب هم سربالا جاري شده.
دليل اين عدم توازن چيست؟
اوايل دهه 60 كه سينماي جديد ايران در حال شكل‌گيري بود هم فيلم‌هاي خوب توليد مي‌شدند و هم فيلم‌هاي بد و هم فيلم‌هاي بينابين. در دوران اصلاحات اگرچه سينما تكان خورد و گرايش به سمت تعقل در فيلمنامه‌ها افزايش يافت اما باز هم آثار نازل ساخته مي‌شدند و اين بار فيلمسازاني كه هميشه به مرعوب ساختن تماشاگران متمايل بودند، كوشيدند از طريق شعارهاي هيجاني روز كه هميشه باب ميل جوانان است به روش‌هاي كاسبكارانه خود ادامه دهند. در فاصله سال‌هاي 84 تا 92 با توجه به شكل مديريتي وزارت ارشاد، سينما به سرعت به سوي جلب نظر صرف تماشاگر خيز برداشت و همزمان سينماي موجه پشت درهاي بسته ماند. توليدات سينماي بنجل كه چيزي تهي‌مغزانه‌تر از سينماي تجاري است كار را به جايي رسانده كه براي احياي مجدد شرف سينما و جان‌گيري مجدد آن زمان زيادي لازم است. اگرچه در چند ماه اخير بارقه‌هايي از اميد ديده شده و فعلا نكته‌يي براي بدبيني وجود ندارد اما بايد هوشيار باشيم كه كوشندگان نوع سخيف سينما هميشه بيدارند.
دليل توجه به اين سينماي بنجل از كجا مي‌آيد؟
وقتي مديران دچار ترس مي‌شوند و براي حفظ موقعيت‌شان عدالت را لگدمال مي‌كنند، قطعا فيلم شريف را تاب نمي‌آورند و ترجيح مي‌دهند به بهانه حفظ ارزش‌ها كه در غالب موارد صادقانه نيست، اين سينما را خفه كنند. اين دسته از مديران تصميم‌گيرنده به شدت به كارخانه روياسازي هاليوود و باليوود توجه دارند. اگرچه مي‌كوشند اين توجه و اعتقاد پنهان بماند، اما در عمل روش‌هاي آنها را براي مصادره ذهن و عواطف و چشم مخاطب تقليد مي‌كنند تا مبادا تماشاگر چيزي جز تفكر آنها عايدش شود. شكل‌گيري كارخانه روياسازي بومي سال‌هاست كه شروع شده و برآيند اين تفكر منجمد چيزي جز خمودگي تماشاگران نيست. سينماي بنجل در مقاطعي به ارزش تبديل شد و ديديم كه تعدادي فيلم به صرف فروش بالا، الگو شدند.
و در راستاي حمايت، بليت‌هاي رايگان و سوبسيدها و... هم نصيب بعضي از فيلم‌ها مي‌شد.
طبعا، اما تمامش اين نبود. آن فيلم‌ها به دليل امكانات مالي و حرفه‌يي فراوان واجد صحنه‌هايي بود و هست كه تماشاگر را جذب مي‌كند. چنين فضاسازي‌هايي اگر ادامه‌دار باشد ادراك تماشاگر را ويران مي‌كند. اين ويژگي ابتذال است. سال‌ها پيش كسي گفته بود ابتذال مثل زخمي است كه در اثر خارش‌هاي پي در پي كارش به جاي باريك مي‌كشد. البته نبايد ناديده گرفت كه هر وقت يك فيلم خوب امكان ارتباط خوب با تماشاگر را يافته به فروش خوب هم رسيده و به اين خوشبيني دامن زده كه سينما هنوز زنده و بخش‌هايي از تماشاگران هم در كمين چنين بزنگاهي هستند.
اما به هرحال فروش بالاي سينما نشانه‌يي از استقبال است و تماشاگر به ديدن فيلم‌هاي بدنه يا تجاري عادت كرده.
در جامعه‌يي كه آمار بي‌سوادي كم نيست و برخي مردم محروميت‌هايي هم دارند طبيعي است كه حوزه‌هاي فرهنگي هم متاثر از شرايط پيراموني باشند. مگر مي‌شود فعاليت‌هاي فرهنگي و هنري را جدا از متغيرهاي اجتماعي دانست و براي درك چنين توليداتي در برج عاج نشست؟ نه همه چيز كاملا در هم تنيده و سينماي ايران هم طي آن سال‌ها تابعي از شرايط خودش بوده.
آن فيلم‌هايي كه شما را اميدوار مي‌كردند، كدام است؟
«جدايي نادر از سيمين» و در گونه‌يي ديگر «سوپراستار» يا «خوابم مياد» و تعدادي فيلم ديگر.
تعداد اين فيلم‌ها خيلي كم است.
در مقابل فيلمسازهاي زيادي را داريم كه يا كار نمي‌كنند يا فيلم‌هايشان اكران نشده، مثل خود شما كه فيلم‌تان اكران نشده...
چرا از واژه اكران نشدن استفاده مي‌كنيد و به جايش نمي‌گوييد توقيف شده.
اين واژه توقيف را براي «خانه پدري» از كي قبول كرديد؟
از بهمن‌ماه سال 1389 كه فيلم براي جشنواره فجر انگار ديده هم نشد.
پذيرش اين توقيف برايتان سخت بود؟
ترجيح هر فيلمسازي، ديده شدن فيلمش پس از آماده شدن آن است. اگرچه فيلم خوب هرگز بيات و كهنه نمي‌شود اما اين دلزدگي‌ها فيلمساز را بيات مي‌كند. شما مي‌توانيد به جاي واژه بيات بگوييد خسته و دلزده. اما نتيجه هر چه باشد چيزي نيست جز تلف شدن عمر گرانبها كه هر ساعت آن ارزشمند است برخي فيلمسازان ايراني سال‌هاي طلايي زيادي را در دايره كج‌فهمي‌ها و تنگ‌نظري‌ها و مصلحت‌ها از دست داده‌اند.
پس به خاطر اين دوران‌هاي سپري شده است كه مي‌شنيديم كيانوش عياري برخلاف خيلي از فيلمسازها تن به اصلاحيه‌ها نداده؟
خلوت دو سال اخير زندگي‌ام شايد وسيله و امكاني براي از سر گذراندن مشكلات توقيف فيلم «خانه پدري» بود. ضمن اينكه نه انگيزه‌يي داشتم و نه ميل و حوصله‌يي. اما بهتر است به من به عنوان يك فيلمساز مقاوم، صبور و سرسخت نگاه نكنيد.
فكر نمي‌كنيد كه بخشي از اين سينمايي كه اين روزها مي‌بينيم و حتي ديگر مديران هم از اوضاع و احوال نامساعد آن مي‌گويند، نتيجه جاي خالي فيلمسازهاي قديمي مثل شماست كه حالا يا فيلم نمي‌سازند يا فيلم‌هايي ساختند كه به نمايش نرسيده؟
جاي باتجربه‌ترها حتما خالي است اما نيروهاي جوان و تازه‌نفس هم بسيار اميدواركننده هستند.
چه چيزي لازم است تا شما فيلم بسازيد؟
بايد در شرايط ساخت فيلم قرار گرفت. ضمنا در حال دورخيز هم هستم.
فكر مي‌كنيد اين صبر و هيچ كار نكردن شما ارزشمند است؟ چقدر اين شرايطي كه الان شما داريد از حيثيت آن سينماي مولف دفاع مي‌كند؟
من از چيزي يا كاري يا جايي عقب‌نشيني نكرده‌ام. شرايط كار كردن مهيا نبوده ولاجرم سه سال است كه فيلم نساخته‌ام. نگران هم نيستم كه مبادا فيلم بعدي‌ام خوب از كار درنيايد و سرافكنده شوم. فيلم ساختن حرفه ما است و نبايد خودمان را لوس كنيم كه فيلم‌مان بايد شاهكار باشد. در هر حال اگر شرايط مهيا باشد همين فردا فيلم مي‌سازم.
آن شرايط چيست؟
آماده شدن فيلمنامه‌ام كه بايد شبيه به ايده اوليه‌يي باشد كه در مغزم رسوب كرده است.
در كنار اين فيلمنامه، درگير تكميل فيلمنامه مجموعه‌يي به نام «هشتادو هشت متر» هستم.
پس شما به آينده اميدوار هستيد و اميدواريد كه فيلم ديگري بسازيد كه به سرنوشت «خانه پدري» دچار نشود و آن را روي پرده ببينيم؟
باتوجه به رويدادهاي اخير انتظاري غير از فيلم ساختن تعدادي از كارگردانان كم‌كار سال‌هاي گذشته نيست.
به هر حال براي همه ما سابقه داشته كه در روزهاي اولي صحبت‌هايي بشنويم وبعد اتفاق‌هايي متفاوت از آن حرف‌ها ببينيم. شما اميدواريد و فكر مي‌كنيد آن اتفاق مي‌افتد؟
بله، ما هم منتظر گام‌هاي بعدي هستيم. مسوولان جديد سينمايي فعلا بايد به بازسازي ويرانه‌يي كه تحويل گرفته‌اند بپردازند.
فكر مي‌كنيد اين ويرانه آباد مي‌شود؟
تماشاگران آتش زير خاكستر هستند. بارها شاهد بوده‌ايم كه در غرقاب ابتذال ناگهان فيلمي خوش درخشيده و مسير سينما را ترميم كرده است.
تماشاگر هميشه آمادگي دارد. فقط كافي است لرزشي كوچك رخ دهد.
چقدر مهم است كه سينما تصويري از جامعه خودش باشد؟
ممكن است براي سرمايه‌گذار كارخانه روياسازي سرگرم كردن تماشاگر و به قول خودش دور كردن موقت او از كوه مشكلات زندگي مهم‌ترين هدف باشد، اما چشمپوشي از واقعيت‌ها و بدتر از آن قلب واقعيت‌ها، سينما را پوشالي مي‌كند. البته بد نيست گفته شود كه به بهانه اين نظر، نبايد فيلم‌هاي سرگرم‌كننده شريف را تكفير كرد و يا به درك فرستاد. اين‌گونه سينمايي هم بايد به دم و بازدم سينما كمك كند.
پس اشكال اين كارخانه روياسازي كجاست؟
فراموشي زندگي پيرامون هم حد و حدودي دارد. تن سپردن به بي‌خبري و نديدن و نشنيدن ناهنجار‌ها و دردها عين دائم‌الخمري است.
پس فكر مي‌كنيد كه چه سينمايي خوب است؟
سينمايي كه ساختمانش استاندارد و امن باشد،صندلي‌هايش راحت باشند، نور پروژكتور كافي باشد،سيستم صوتي‌اش و...
نه نه. سوال‌ام را تكرار مي‌كنم. پس فكر مي‌كنيد چه فيلمي خوب است؟
آهان، از اين نظر. هر فكري بايد از طريق بارهاي عاطفي به تماشاگر منتقل شود و او را دلزده نكند.اگر چيزي به او نمي‌دهد شعورش را هم به بازي نگيرد و از تكنيك و صحنه‌پردازي‌هاي مشعشع بسان وسمه و بزك استفاده نكند.
اگر فرض كنيم كه همين الان، بخواهيد از يكي از فيلمنامه‌هايتان براي ساخت انتخاب كنيد، كدام را انتخاب مي‌كنيد كه هم جراحي جامعه نباشد و هم جنسي از زمانه باشد؟
اگر داستان فيلمي در اتاقي بگذرد كه نه پنجره‌يي دارد و نه تلفني، آن داستان به هر حال متاثر از جامعه‌يي است كه خارج از آن اتاق در خروش است. به اين ترتيب فكر مي‌كنم و البته حتم دارم وقتي به زندگي مي‌پردازم، به جامعه هم پرداخته‌ام.
اين سال 92 كه از بهارش تا همين حالا، اتفاق‌هاي زيادي در آن افتاده را چطور نگاه مي‌كنيد؟
ديده شدن اثرات دولت نو در زندگي مردم تدريجي است اما به نظر مي‌رسد دشواري‌ها و ناكامي‌هاي قبلي به اين زودي‌ها دست از سر مردم بر نخواهند داشت.
يعني مي‌خواهيد از ناكامي‌هاي قبلي بگوييد؟
نه، از ناكامي‌ها نخواهم گفت. مي‌خواهم از انساني بگويم كه در يك جامعه دشوار زندگي مي‌كند. انساني كه توشه‌اش از روياهايش آكنده نيست.
فكر مي‌كنيد بتوانيد درباره همه اينها در فيلم‌تان بگوييد و گرفتار مميزي و...نشويد به هر حال درباره خيلي از اتفاق‌ها نمي‌شود راحت حرف زد.
از يك سو براي تصوير ناگواري‌ها راه‌هاي زيادي هست همه چيز كه نبايد مستقيم گفته شود. اما از سوي ديگر فيلم ساختن يك جدال هميشگي است. دولتي موافق هست و دولتي مخالف. گاهي اوقات لابه‌لاي دعواي دو قدرت، در شرايطي كه حواس‌شان به ما نيست، موفق مي‌شويم فيلمي را بسازيم كه دو طرف هم آن را دوست ندارند. عيارپيشگي بخش مهمي از فيلمسازي است.
مشكل خانه پدري چيست؟
درباره «خانه پدري» همه چيز شوخي است. مديران قبلي مي‌گفتند صحنه قتل دختر توسط پدر و برادرش خشن و دلخراش است و به خاطر روان تماشاگر بايد حذف شود. اين همه شفقت و رافت متعلق به زماني است كه چند فيلم با صحنه‌هايي به مراتب خشن‌تر اكران شدند و آب توي دل تماشاگران تكان نخورد. ظاهرا «خانه پدري» مشكلي دارد كه كسي به درستي نمي‌داند آن مشكل چيست! سال گذشته آقاي سجادپور اين فيلم را براي اهالي رسانه نمايش دادند و در پايان نمايش هم خيلي‌ها علت توقيف اين فيلم را پرسيدند و البته جواب درستي هم عايد كسي نشد. اين فيلم سنت‌هايي را نقد مي‌كند كه قانون هم از آنها حمايت نمي‌كند.
پس مقوله سينما و جامعه، خيلي پيچيده شده و هميشه درگيري‌هايي وجود دارد كه هيچ كس نمي‌داند چيست؟
چرا، همه مي‌دانيم چيست، اما به زبان نمي‌آوريم. فيلمساز اجازه ندارد موضوعي را از جامعه به امانت بگيرد و پس از پالايش به تصوير كشانده و مجددا به جامعه بازگرداند. فيلم «آباداني‌ها» توسط وزير وقت ارشاد و به بهانه نمايش سيه روزي هاي يك جنگزده آباداني از جشنواره كن برگردانده شد و با اكراني به عمد بد و بسيار رقت‌بار و مفلوك، به خاك سياه نشست.
فيلم «شبح كژدم» در معرض اين اتهام قرار گرفت كه سينماي نوپاي بعد از انقلاب را به سخره گرفته است. فيلم مظلوم «بودن يا نبودن» متهم بود كه مسلمانان را عقب‌مانده و مسيحي‌ها را متمدن نشان مي‌دهد. فيلم «آن سوي آتش» براي جشنواره كن فيپا انتخاب شد اما دو نفر از مديران يا نمايندگان وقت تلويزيون، آقاي جوزي و هندي معتقد بودند كه اگر «آن سوي آتش» از كشور خارج شود، روزنامه‌هايي چون اومانيته و فيگارو... از اين فيلم مشتي آهنين خواهند ساخت تا عليه نظام مقدس جمهوري اسلامي كوبيده شود. اين فيلم دو سال در بايگاني ماند و بالاخره با وساطت بنياد فارابي به كن رفت وجايزه اول فيپا را گرفت و مهم‌ترين روزنامه صبح فرانسه كه در صفحه اولش و با درشت‌ترين حروف نوشت، كن در تسخير سينماي آيت‌الله‌ها. آقاي جوزي و آقاي هندي و مسوولان وقت تلويزيون! با چند ميليون دلار مي‌شد چنين تيتر و تيترهاي ديگري را كه به ستايش سينماي ايران پرداخته بودند خريد. اما صدمه اصلي اين تصميم تنگ‌نظرانه متوجه فيلم «آن سوي آتش» بود كه از جريانات سينمايي جهان دور ماند و در نهايت هم از بين بيشتر كشورهاي جهان كه خواهان خريد فيلم بودند، تنها شبكه هفت فرانسه موفق شد امتياز نمايش فيلم را بخرد و بقيه كشورها با جواب رد مواجه شدند. به‌راستي بايد گفت نيش عقرب نه از ره كين است...
با اين روايت‌هاي شما از فيلم‌هاي قبلي، بايد همچنان به راه ادامه داد و منتظر ماند تا فيلم‌ها خودشان را پيدا كنند؟
بله، نمي‌شود كه ماند و فيلم نساخت.
ممكن است شما هم خسته شويد؟
مگر دل پرم و لحن‌ام نشان نمي‌دهد كه خسته‌ام كرده‌اند؟
بنابراين جنس سينمايتان را عوض خواهيد كرد؟
نمي‌دانم شرايط در آن روز چطور خواهد بود. اما باز هم با سماجت مي‌كوشم به بيراهه كشانده نشوم. شرايط اميدواركننده جديد كه اين‌طور مي‌گويد.
تاریخ انتشار: ۰۱ بهمن ۱۳۹۲ - ۲۰:۲۷
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[مشاهده در: www.bartarinha.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 123]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها