محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832481026
مرجع ژرف نگر و عالم رباني به مناسبت اولين سالگرد رحلت مرجع آگاه حضرت آيت‌الله حاج آقا مجتبي تهراني
واضح آرشیو وب فارسی:جمهوري اسلامي: مرجع ژرف نگر و عالم رباني به مناسبت اولين سالگرد رحلت مرجع آگاه حضرت آيت‌الله حاج آقا مجتبي تهراني
اشاره
حضرت آيت‌الله حاج آقا مجتبي تهراني، از فقيهان ژرف‌انديش و از علماي رباني و عارف و دلباخته معبود و محبوب ازلي بود. او از شاگردان حضرت امام خميني و خوشه‌چين علوم جامع و اخلاق و عرفان ناب و سيره عملي و خالصانه آن پيشواي الهي بود، و به راستي از درخت تناور شخصيت بزرگي كه ستاره درخشان آسمان دانش و اخلاق و عرفان بود، بايد كسي همچون حضرت آيت‌الله حاج آقا مجتبي تهراني به بار و ثمر بنشيند و در خدمت دين و جامعه و نسل معرفت جوي امروز در آيد.
از فعاليت‌هاي بسيار سازنده و اثرگذار حضرت آيت‌الله حاج آقا مجتبي تهراني، بايد از تدريس علم اخلاق و تشكيل كلاس‌هاي شرح و تفسير معارف و روايات ائمه اطهار(ع) در اين موضوع ياد كرد.
سالگرد رحلت اين مرجع عالم رباني را فرصتي مي‌دانيم تا براي بزرگداشت او چند روايت از مجموعه بزرگ رواياتي كه به تبيين و تشريح در آمده است، تقديم خوانندگان كنيم.
* * *
دوستي و دشمني به خاطر خدا، نه هواي نفس
روي عن الصادق(عليه السلام) قال:
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(صلّي‌الله عليه وآله وسلّم) لِاَصْحَابِهِ‌اي عُرَي الْإِيمَانِ اَوْثَقُ فَقَالُوا‌الله وَ رَسُولُهُ اَعْلَمُ وَ قَالَ بَعْضُهُمُ الصَّلَاةُ وَ قَالَ بَعْضُهُمُ الزَّكَاةُ... فَقَالَ رَسُولُ‌الله صلّي‌الله عليه و آله و سلّم لِكُلِّ مَا قُلْتُمْ فَضْلٌ وَ لَيْسَ بِهِ وَ لَكِنْ اَوْثَقُ عُرَي الْإِيمَانِ الْحُبُّ فِي‌الله وَ الْبُغْضُ فِي‌الله وَ تَوَالِي اَوْلِيَاءِ‌الله وَ التَّبَرِّي مِنْ اَعْدَاءِ اللَّهِ.
از امام صادق "صلوات‌الله عليه" منقول است كه حضرت در روايتي فرمودند:
پيغمبر اكرم"صَلَّي‌الله عَلَيهِ وَآلِهِ وَسَلَّم" به اصحابشان فرمودند:
"اَيُّ عُرَي الْإِيمَانِ اَوْثَقُ"، در ميان دستگيرههاي ايمان كداميك محكمتر است؟ معلوم ميشود انسان مي‌تواند با تمسّك جستن به ايمان، خودش را نجات و از هلاكت نجات بخشد. همچنين معلوم ميشود ايمان چندين دستگيره دارد كه هر كه به آنها تمسّك پيدا كند نجات مييابد. حال حضرت سؤال مي‌كنند كه در بين اينها كداميك محكمتر و اطمينان بخشتر است؟ چون هرچه محكمتر باشد آدم را بهتر از پرتگاه نجات مي‌دهد.
در جواب عرض كردند: "اللَّهُ وَ رَسُولُهُ اَعْلَمُ"، خدا و پيامبرش بهتر ميدانند؛ "وَ قَالَ بَعْضُهُمُ الصَّلَاةُ"، بعد برخي از اصحاب گفتند: نماز؛ "وَ قَالَ بَعْضُهُمُ الزَّكَاةُ"، برخي ديگر گفتند: زكات؛ هر يك از اصحاب با اينكه گفتند: خدا و پيامبرش بهتر ميدانند؛ اظهار نظر كردند. بعد از اينكه اظهارنظرها تمام شد، پيامبر"صَلَّي‌الله عَلَيهِ وَآلِهِ وَ سَلَّم" فرمودند: "لِكُلِّ مَا قُلْتُمْ فَضْلٌ وَ لَيْسَ بِهِ"، اينهايي اسم برديد، همه فضيلت دارند و دستگيره و نجات بخش هستند، امّا من به دنبال محكمترين آنها هستم كه اگر انسان به آن متمسّك شد و آن را پيشه گرفت، هيچگاه سرنگون نمي‌شود و به هلاكت نميرسد.
سپس حضرت فرمودند: "وَ لَكِنْ اَوْثَقُ عُرَي الْإِيمَانِ الْحُبُّ فِي‌الله وَ الْبُغْضُ فِي اللَّهِ"، محكمترين دستگيره ايمان اين است كه انسان دوستي و دشمنياش با ديگران بر محور خدا باشد نه هواي نفس. حضرت معيار ميدهند، اگر كسي را دوست‌داري براي خدا دوست بدار نه براي غير خدا، مثل امور مادّي دنيايي يا هواي نفس و اگر كسي هم در نزد ما مبغوض و مطرود است، بايد به خاطر خدا باشد نه هواي نفس. مثلاً چون ميبينم او دارد از احكام‌الله تخلّف مي‌كند مطرود من ميشود. "دوستي بر محور خدا، دشمني بر محور خدا".
حضرت در ادامه فرمودند: "وَ تَوَالِي اَوْلِيَاءِ اللَّهِ"، و رابطه دوستي و سرپرستي با كساني برقرار كن كه دوستان خدا هستند؛ يعني اگر در روابط اجتماعي مي‌خواهي با كسي رفيق شوي، برو كسي را پيدا كن كه از اولياء خدا است. بحث اوّل در رابطه با دوستي بود، امّا اين بحث در مورد رفاقت و سرپرستي است.
در عبارت بعد حضرت ميفرمايند: "وَ التَّبَرِّي مِنْ اَعْدَاءِ اللَّهِ"، از دشمنان خدا برائت بجوي و كناره‌گيري كن. نبايد نسبت به كساني كه ضديّت با خدا دارند بيتفاوت باشي، بلكه بايد از آنها تبرّي بجويي. "تبرّي" يعني هيچگونه رابطه‌اي، چه دروني وچه بيروني با او برقرار نكني. مثلاً تا ميگويند: فلاني، بگو: بنده با ايشان كاري ندارم و او با من هيچ ارتباطي ندارد.
بحارالانوار ج66 ص242 - كافي ج2 ص125- وسائل ج16 ص177 شماره21284
نشانه‌هاي مؤمن
روي عن علي بن الحسين (عليهماالسلام) قال:
"عَلَامَاتُ الْمُؤْمِنِ خَمْسٌ: الْوَرَعُ فِي الْخَلْوَةِ وَ الصَّدَقَةُ فِي الْقِلَّةِ وَ الصَّبْرُ عِنْدَ الْمُصِيبَةِ وَ الْحِلْمُ عِنْدَ الْغَضَبِ وَ الصِّدْقُ عِنْدَ الْخَوْفِ."
روايتي از امام زين العابدين(صلوات‌الله‌عليه) منقول است كه حضرت فرمودند: مؤمن پنج نشانه دارد. اوّل؛ "الْوَرَعُ فِي الْخَلْوَةِ"، مؤمن حالت كناره‌گيري از گناه دارد، آن هم در موقعي كه غير از خدا حاضر و ناظري نيست. اگر كسي در عَلَن معصيتي را ترك كند، مثلاً شرب خمر نكند يا نعوذ بالله با نامحرم رابطه نامشروع برقرار نكند، خوب است، امّا اين ترك گناه در عَلَن، گوياي اين نيست كه اين فرد به‌اصطلاح ايمان قوي داشته باشد.
اگر در جايي كه جز خدا كسي نبود، گناه را ترك كرد، آنجا معلوم ميشود كه ايمان در قلب او رسوخ كرده است و به تعبير اهلش اعتقاد، از واردات قلبيّه او شده است، چون جز خدا هيچ‌كس را حاضر و ناظر نمي‌بيند و خودش را در محضر الهي مي‌بيند؛ لذا اين ترك گناه خيلي ارزشمند است.
دوم؛ "وَ الصَّدَقَةُ فِي الْقِلَّةِ"؛ وقتي مؤمن تنگ دست است، به مقدار توانش در راه خدا انفاق مي‌كند و صدقه مي‌دهد. اين مورد نيز گوياي اين است كه وابستگي مؤمن به خدا از نظر دروني قوي است. چون آن كسي كه دستش خالي نيست بلكه از امور مادّي پر است و فراوان دارد، اگر چهار سنّار هم به اين و آن كمك كند، خوب است، امّا خيلي هنر نكرده است. چرا؟ چون دستش پر است. اگر كمكي هم كند، چيزي از او كم نمي‌شود. اگر آنجايي كه مي‌بيني از تو كم ميشود و نسبت به امور دنيايي تعلّق داري، آنجا انفاق كردي ارزش دارد، "وَ الصَّدَقَةُ فِي الْقِلَّةِ".
سوم؛ "وَ الصَّبْرُ عِنْدَ الْمُصِيبَةِ"، آنگاه كه مصيبتي متوجّه مؤمن ميشود، صبر مي‌كند، تحمّل مي‌كند، نعوذ‌بالله زبان به شكايت از خداوند نمي‌گشايد. اين صبر كاشف از اين است كه رابطه‌اش باخدا رابطه‌اي معنوي و قوي است، "وَ الصَّبْرُ عِنْدَ الْمُصِيبَةِ"، اين عمل ارزشمند است.
چهارم؛ "وَ الْحِلْمُ عِنْدَ الْغَضَبِ"، حلم يعني بردباري، آنگاه كه نيروي خشمش برانگيخته ميشود و عصباني ميشود، خودش را كنترل مي‌كند و اين حلم و بردباري كشف از ايمان او مي‌كند. مؤمن هنگام خشم جلوي خودش را مي‌گيرد تا خشم و غضبش افسار گسيخته نباشد. اين هم يكي از نشانه‌هاي مؤمن بود.
پنجم؛ "وَ الصِّدْقُ عِنْدَ الْخَوْفِ"، معمولاً كساني‌كه مبتلا به دروغگويي مي‌شوند، به خاطر يكي از اين دو چيز است: يا جلب منفعت است يا دفع ضرر، ريشة دروغگويي اين‌دو هستند. شخص چون مي‌ترسد كه منفعتي را از دست بدهد، دروغ مي‌گويد، مثلاً مشتري آمده، براي آنكه نكند از دستش بدهد به او دروغ مي‌گويد، از خوف اينكه منفعتي را از دست بدهد دروغ مي‌گويد، يا از آن‌طرف، از اينكه ضرري متوجّه‌اش شود، بيم دارد. آنجا خوف از دست رفتن منفعت بود، اين يكي خوف از جلب ضرر است، لذا دفع ضرر هم علّت متوسّل شدن به دروغ مي‌باشد. اوّلي جلب منفعت بود، دوّمي دفع ضرر. "وَ الصِّدْقُ عِنْدَ الْخَوْفِ". آنجايي كه مؤمن بيم دارد نفعي از دستش برود يا ضرري متوجّه‌اش شود، بازهم راست مي‌گويد.
لذا حضرت پنج مورد از نشانه‌هاي خيلي مهمّي مؤمن را فرمودند و اگر انسان واقعاً داراي اين خصلت‌ها باشد، از نظر ايماني بهترينِ افراد است.
بحار الانوار ج64 ص293
شيوه شكرگزاري نسبت به نعمت‌هاي الهي
روي عن علي بن الحسين (عليهماالسلام) قال في بعض مناجاته:
"فَكَيْفَ لِي بِتَحْصِيلِ الشُّكْرِ وَ شُكْرِي إِيَّاكَ يَفْتَقِرُ إِلَي شُكْرٍ فَكُلَّمَا قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ وَجَبَ عَلَيَّ لِذَلِكَ اَنْ اَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ."
روايتي از زين العابدين (صلوات‌الله‌عليه) منقول است كه حضرت در بعضي از مناجات‌هايشان اين جملات را خطاب به خداوند عرض كرده‌اند: "فَكَيْفَ لِي بِتَحْصِيلِ الشُّكْرِ"، خدايا! من چه‌گونه شكر تو را بگويم، "فَكَيْفَ لِي بِتَحْصِيلِ الشُّكْرِ"، چه‌طور مي‌توانم شكرت را كنم، "وَ شُكْرِي إِيَّاكَ يَفْتَقِرُ إِلَي شُكْرٍ"، چون اگر شكر تو را كنم، خود همين شكر كردن، شكر دارد. چون انساني كه شكر خدا را به جا مي‌آورد، مثلاً مي‌گويم: "لَكَ الْحَمْدُ"يا "الحَمدُلِلَّه"، گفتن اين "الحَمدُلِلَّه"، خودش نعمتي است كه خدا به من توفيق اين نعمت را داد. تازه همين گفتن "الحَمدُلِلَّه"، نعمتي معنوي است كه بالاتر از مادّي است. لذا توفيق اينكه توانستم خدا را حمد كنم، نعمت بزرگي بود كه خداوند به من عنايت كرد لذا اين هم شكر مي‌خواهد.
"فَكُلَّمَا قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ"، هروقت به تو گفتم: "لَكَ الْحَمْدُ"، تو را شكر گزارم، حمد شكر است، ثناي الهي است. هروقت اين‌را گفتم: "وَجَبَ عَلَيَّ لِذَلِكَ"، به خاطر همين "لَكَ الْحَمْدُ" كه گفتم، "الحَمدُلِلَّه" كه گفتم، بر من واجب است كه، "اَنْ اَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ"، به خاطر اين حمدي كه كردم باز بايد بگويم "الحَمدُلِلَّه". تا گفتم "الحَمدُلِلَّه" باز هم بعدش بايد بگويم "الحَمدُلِلَّه". پس من قدرت شكرگزاري تو را ندارم. لذا حضرت در ابتدا عرض مي‌كند: "فَكَيْفَ لِي بِتَحْصِيلِ الشُّكْرِ وَ شُكْرِي إِيَّاكَ يَفْتَقِرُ إِلَي شُكْرٍ"، چطور مي‌توانم شكر تو را به جاآورم، چون تا تو را شكر كنم همين شكر كردن، شكر مي‌خواهد. اين جملاتي از مناجاتهاي زين العابدين (صلوات‌الله‌عليه) بود.
در روايتي از امام صادق (عليه‌السلام) منقول است كه حضرت فرمودند: خدا خطاب به حضرت موسي(عليه‌السلام) مي‌گويد: من را شكرگزاري كن. امّا حق شكرگزاري. آنجا هم حضرت موسي همين حرف امام زين العابدين (عليه‌السلام) را مي‌گويد. مي‌فرمايد: چطوري مي‌توانم حقّ شكر تو را بجاآورم؟ حضرت موسي به خدا مي‌گويد: يادم بده. خداوند خطاب به او مي‌فرمايد: همين كه علم پيدا كردي حقّ شكرگزاري را به جا آورده‌اي. همين كه علم پيدا كردي كه نعمت را من به تو داده‌ام، همين حق شكرگزاري است. باب شكرگزاري بحث مفصّل و جدايي است. شكر سه قسمت دارد: شكر درونيِ قلبي، شكر لفظي، شكر عملي. شكر قلبي يعني انسان در دلش بداند كه اين نعمت را چه كسي به او داد. همين كه دانستي كي داده، اين شكر قلبي است. وقتي بعد از اعطاي نعمت مي‌گويي متشكّرم، اين شكر لفظي است و وقتي نعمت را در راه رضاي آن كسي كه به تو داده مصرف كردي، اين ميشود شكر عملي.
لذا خداوند به حضرت موسي خطاب مي‌كند كه: همين كه بداني من نعمتي را به تو دادم، اين شكر است، حقّ شكر است. بيشتر ما از علم به اينكه اين نعمت‌ها از كيست و چه كسي به ما داده است، غفلت داريم. اگر اين‌را بدانيم، هم شكر لفظي و هم شكر عملي را در پي دارد كه شكر عملي مانع از معصيت است.
بحارالانوار ج 91 ص 146
آثار عمل نيك و اعمال زشت
رُوِيَ عَنِ الباقِرِ عَلَيه ِالسَّلامُ قالَ:
مَن عَلَّمَ بابَ هُديً فَلَهُ مِثلُ اَجرِ مَن عَمِلَ بِهِ وَ لا يُنقَصُ اُولئِكَ مِن اُجُورِهِم شَيئاً وَ مَن عَلَّمَ بابَ ضَلالٍ كانَ عَلَيهِ مِثلُ اَوزارِ مَن عَمِلَ بِهِ وَلا يُنقَصُ اُولئِكَ مَن اَوزارِهِم شَيئاً.
ترجمه حديث: امام باقر عليه السلام فرمودند: اگر كسي به شخص و يا اشخاصي عمل نيكي ياد بدهد و يا اينكه او را راهنمايي به كار نيكي بنمايد و آن شخص يا اشخاص، به آن عمل نيك عمل نمايند، شخص ياد دهنده، تمام پاداش عمل كنندگان به آن عمل نيك را ميبرد، بدون اينكه ذرّهاي از پاداش آن اشخاص نزد خداوند كم گردد، و هركس كار زشت و گمراهي را به كسي يا اشخاصي ياد بدهد و يا آنان را به عمل زشتي دعوت و يا راهنمايي كند، تمام گناه عمل كنندگان به آن كار زشت در نام؟ عمل او هم نوشته ميشود. بدون آنكه ذرّهاي ازگناه عاملان به آن كار زشت كاسته گردد.
شرح حديث: با راهنمايي و يا ياد دادن كار نيك به ديگران و با انجام آن كار نيك، يك دري از هدايت خير و سعادت به سوي انسان باز ميشود. اين تعليم و ياد دادن، مي‌تواند زباني، عملي و يا نوشتني باشد و يا ممكن است تسلسلي باشد، يعني اين كار نيك را كه به ديگري ياد داده است، او هم به ديگري ياد بدهد و همين كار ادامه پيدا كند تا روز قيامت؛ بدون اينكه عمل خيري انجام دهد، پاداش عمل كننده‌ها براي او نوشته ميشود.
برعكس، اگر انسان به ديگري يك راه گمراه، زشت، گناه، شيطنت، خدعه و نيرنگ را ياد بدهد، با انجام آن عمل زشت، دري از ضلالت به سوي او باز ميگردد. حتي ممكن است عمل زشتي را آن شخص انجام ندهد ولي ديگران را به آن عمل راهنمايي كند. در روايت داريم: "الدّالُ عَلَي الخَيرِ كَفاعِلِه" و الدّالُ علي الشَّرِكَفَاعِلِه. ثواب و اجر راهنمايي كنند. به خير و نيكي همانند عمل‌كننده به آن است. و گناه راهنمايي‌كننده به كار زشت و شر به اندازه انجام دهند؟ آن كار زشت است.
راهنمايي و تعليم انسان‌ها به كار نيك - كه پرسودترين تجارت دنيوي و اخروي است - كار انبياء و اولياء عليهم السلام است. براي همين هم تربيت فرزند، بستگان، دوستان، جامعه و... بسيار مهم است. انسان بايد بداند كه بيتوجهي به اين امر مهم و به انحراف كشيده شدن نزديكانش، گناه يا مغفرتش تا روز قيامت براي پدر، مادر، مربّي و... نوشته ميشود.
چگونه دعا كنيم؟
روي عن ابي الحسن الرِّضَا عليه السلام قال: رَأَي عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عليه السلامرَجُلًا يَطُوفُ بِالْكَعْبَةِ وَ هُوَ يَقُولُ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الصَّبْرَ قَالَ فَضَرَبَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ عليه السلام عَلَي كَتِفِهِ قَالَ سَأَلْتَ الْبَلَاءَ قُلِ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ الْعَافِيَةَ وَ الشُّكْرَ عَلَي الْعَافِيَةِفَإِنَّ الشُّكْرَ عَلَي الْعَافِيَةِ خَيْرٌ مِنَ الصَّبْرِ عَلَي الْبَلَاء
روايت از امام رضا صلوات‌الله عليه منقول است كه حضرت فرمودند: روزي زين العابدين صلوات‌الله عليه در مسجد الحرام در حال عبادت بودند كه ديدند شخصي در حالي كه طواف كعبه مي‌كند بلند مي‌گويد: اللهم اني اسئلك الصبر. دارد فضرب بكتفه. امام زين العابدين عليه السلام با دست مبارك زدند به شانه همين شخصي كه طواف مي‌كرد. در ادامه روايت دارد. قال:سئلت البلاء. با اين دعا از خدا تقاضاي بلا مي‌كني. ما سه نوع صبر داريم: صبر بر طاعت، صبر بر معصيت و صبر بر مصيبت. درخواست صبر، يعني بلاهايي كه سمت من مي‌آيد، تحملش را داشته باشم. معلوم ميشود به سراغ خط بلا و مصيبت رفتهاي و در آن خط‌داري كار مي‌كني و مي‌خواهي پاد زهرش را بهدست بياوري كه كمتر تحت فشار باشي. حضرت به او فرمودند: سئلت البلاء. تو از خدا بلا مي‌خواهي كه مي‌گويي: اللهم اني اسئلك الصبر. بجاي اين دعا بگو: اللهم اني اسئلك العافي؟ و الشكر علي العافي؟. خدايا من از تو عافيت ميخواهم.
دقيقا ضد بلاء است اين دعا و حتي توفيق شكر‌گذاري را هم درخواست مي‌كني. هم عافيت بده، هم توفيق شكرگزاري كه به خاطر اين عافيتي كه به من دادي شكر هم بكنم. حضرت به آن شخص ميفرمايند اين را از خدا بخواه. روايت مفصل است.
در ذيلش حضرت اين جمله را فرمودند: فإن الشكر علي العافي؟ خير من الصبر علي البلاء. سپاسگزاري از عافيتي كه خدا داده، بهتر است از صبري كه نسبت به بلاء داده است. زيرا در مورد بلا چاره نداري. بلاء آمده، چكار مي‌خواهي بكني؟ صبردر بلا ارزش زيادي ندارد. به همان مقداري كه جزع و فزع نكني ارزش دارد. اما جايي كه خدا به تو عافيت داده، شكرش با اختيار خود تو است و فشاري هم بر تو نيست. ارزش اين شكر، از ارزش آن صبر خيلي بيشتر است. لذا حضرت به او فرمودند: فإن الشكر علي العافي؟ خير من الصبر علي البلاء. انسان بايد نحوه دعا كردن را هم از اولياء خدا بياموزد. ما نمي‌فهميم كه چگونه دعا كنيم. اولياء خدا ما را از نظر ايمان، ارزيابي مي‌كنند، بعد به ما ياد ميدهند چگونه دعا كنيم. حضرت به آن شخص فرمودند: تو كجا و صبر بر بلا كجا! برو از خدا عافيت بخواه. بعد هم بر آن عافيتي كه به تو داده است شكر كن كه اين شكر موجب افزوني عافيت هم ميشود. بحارالانوار ج92 ص 285 و ص 292. (منبع: مؤسسه پژوهشي و فرهنگي مصابيح الهدي، دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله حاج آقا مجتبي تهراني)
* انسان وقتي جز خدا هيچ كس را حاضر و ناظر نمي‌بيند و خودش را در محضر الهي مي‌بيند و گناهان را ترك مي‌كند، اين نوع ترك گناه بسيار ارزشمند است
* كساني كه مبتلا به "دروغ گويي" مي‌شوند، به خاطر يكي از اين دو چيز است: يا براي جلب منفعت، يا براي دفع ضرر، مؤمن واقعي آنجايي كه بيم دارد نفعي از دستش برود يا ضرري متوجه‌اش شود، باز هم "راست" مي‌گويد
* همين كه انسان علم پيدا مي‌كند كه نعمت‌ها را خدا به انسان داده است، به گونه‌اي خاص حق شكر و سپاسگزاري را به جا آورده است
دوشنبه 2 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جمهوري اسلامي]
[مشاهده در: www.jomhourieslami.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 90]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها