واضح آرشیو وب فارسی:فارس: رسم و رسوم ازدواج ترکمنهای افغانستان+تصاویر
در ایام نامزدی حتی اگر عقد نکاح جاری شده باشد، داماد نه تنها حق ملاقات با عروس را ندارد بلکه حق گذر از منطقه و یا کوچه عروس را نیز ندارد.
به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، ترکمنها از نژاد زرد و یکی از اقوام ترک زبانان افغانستان هستند. بیشتر ساکن قوم این ملی در شمال و شمال غربی افغانستان زندگی میکنند. به طور دقیق این قوم در 8 ولایت افغانستان زندگی میکنند. زبان ترکمنی از جمله زبانهای ترکتبار از شاخه «اغوز» غربی نزدیک به زبان ازبکی و قزاق است. ترکمنها مسلمان سنی مذهب و پیرو مذهب حنفی هستند. این قوم تا اوایل قرن بیستم در آسیای مرکزی کوچ نشین بودند. پس از آن در گذر زمان دهنشین و شهرنشین شدند. آنهایی که در افغانستان گذران عمر میکردند سبک زندگیشان شبیه سایر اتباع کشور بود. ترکمنها اکثراً مسلمان سنی مذهب هستند ولی عدهای در دره ترکمن پروان شیعه مذهب است. حدس زده می شود اغلب این ترکمنها از سپاه هزاره در زمان تولای خان پسر چنگیز خان باشند.
مراسم نامزدی مراسم نامزدی ترکمنها، بعد از پا در میانی ریش سفیدان و والدین طرفین صورت پذیرفته و علاوه بر مهر، تمامی هزینههای عروسی و جهیزیه بررسی بر عهده پدر داماد است. اگر مقدار اجناس و مبلغ زیاد باشد، در آنصورت همین ریش سفیدان و متنفذین در کم کردن آن تلاش میکنند. در ایام نامزدی حتی اگر عقد نکاح صورت گرفته باشد، داماد نه تنها حق ملاقات با عروس را ندارد، بلکه حق گذر از منطقه و یا کوچه عروس را ندارد و اگر چنین کرد از طرف فامیل عروس مورد سرزنش جدی قرار میگیرد. بعد از به توافق رسیدن درخصوص میزان مهریه، پدر داماد مکلف است که وقت و ساعت ازدواج را به خواست اقوام عروس قبول کرده و خود را با آن هماهنگ کند. بعد از قبولی وقت مراسم عروسی از طرف اقوام عروس، پدر داماد مجبور است به عیادت نزدیکانی که اعضای خانواده خود را از دست دادهاند برود و پس از دعا به روح متوفی از آنها اجازه مراسم عروسی را بگیرد. همچنین باید یکی از شبهای بعدی را بنام «گنگاش» (مصلحت)،که در زبان دری به معنی جرگه و یا جلسه است تعیین کند. در شب گنگاش باز هم نزدیکان و متنفذین دعوت شده و اقوام داماد در مورد حجم غذای عروسی حاضرین را مطلع میسازند و حاضرین با توجه به آن، سهمیه هر گذر و منطقه و شهر را ارزیابی و آماده نوشتن لیست مهمانان میشوند. در روز عروسی داماد ترکمن اکثراً حق ندارد که برای تحویل گرفتن عروس به خانه و عروس برود، بلکه باید در خانه منتظر بنشیند. همین که زنان اقوام داماد در عروسی میخواهند بخاطر حضور در مراسم قبول کردن عروس داخل خانه اقوام عروس شوند، از طرف خانواده عروس با پاشیدن آرد خوراکی گندم به سر و صورتشان استقبال میشوند که این موضوع را برای پر روزی شدن و خوش قدمی عروس در منزل داماد انجام میشود. عروس را در یک پارچه پیچانده و او را تا نزدیکی شتری که باید وی را حمل کند، میبرند و در جایگاه مخصوص که در بالای شتر از قبل به شکل شاهانه آماده شده، مینشانند.
در این هنگام عروس به غیر از لباسی که بر تن دارد، باید چندین قبا و روپوش دیگر و زیورآلات مخصوص را بپوشد و حجاب کامل داشته باشد. به محض برداشتن چند قدم از منزل عروس به طرف کوچه، از چهار دور و بر محله، کودکان و نوجوانان باید به قافله عظیم اقوام داماد کلوخ پرتاب کنند، این کلوخ پرانی آنقدر جدی نبوده و اندازه کلوخها اکثراً کوچکتر از آن است که به کسی آسیب برساند. عروس ترکمنها هیچگاه نباید نام اصلی شوهرش را در حین خطاب کردن به زبان بیاورد و تا زمان تولد فرزندش، همسرش را بنام برادر بزرگ و یا خورد داماد خطاب میکند و بعد از تولد فرزندش، شوهرش و فرزندش را به نامی که به فرزندش دادهاند، با کمی تفاوت لهجه وی و یا اشارات مختلف خطاب میکند. همچنین عروس حق ندارد تا زمانیکه دومین فرزندش متولد میشود با صدای بلند به پدرشوهر و مادر شوهرش سلام کند و یا بدون اجازه آنان صحبت کند. بلکه مجبور است تا تولد دومین فرزندش با خم کردن سر و یا بدن در برابر اعضای خانواده برای آنان ادای احترام نماید. این رسم و رسوم تا آخر عمر در بین ترکمنهای اصیل باقی میماند. انتهای پیام/ح
95/05/26 :: 14:39
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]