تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804235786
لی لی پوتی ها؛ تازه وارد های لیگ اروپا
واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها: هفته نامه همشهری جوان - محمدحسین عباسی: امسال فوتبال اروپا شاهد چهار باشگاه تازه وارد در لیگ های اروپایی بود. لگانس که با 180 دقیقه گل نخوردن در دو بازی ابتدایی فصل رکورد رئال مادرید در سال 1929 را شکست، کروتونه و تیم فوتبالی که با سیلی صورت خود را سرخ نگه می دارد، باشگاه آربی لایپزیگ د ر شرق آلمان که حسابی حرص آلمانی های قانونمدار را در آورده و دیژون گمنام و ناشناخته که بیشتر از فوتبال با آشپزهای ماهرش معروف است؛ باشگاه هایی که هیچ کس توقع درخشش آنها را در لیگ های فرانسه و آلمان و ایتالیا ندارد اما هر کدام ماجراهای عجیبی را برای رسیدن به بالاترین سطح فوتبال تجربه کرده اند.
کروتونه – فقرای ایتالیایی
ایالت کروتونه، این روزها دوباره بهانه ای برای مرور گذشته پر افتخارش پیدا کرده؛ شهری که گذشته باشکوهی داشت و یکی از مناطق ثروتمند امپراتوری روم باستان بود و انگار مدت ها دنبال الهامی بود برای دوباره سرپا ایستادن. قهرمانی استرسیتی در لیگ برتر انگلیس و صدرنشینی آنها در تمام فصل بین مدعیان لیگ جزیره، 1200 کیلومتر این طرف تر و برای مردم فقیر شهر کروتونه در ایتالیا بهترین الهام بود.
مردم ایالت کالابریا، بعد از 100 سال از شروع «سری آ ایتالیا، فوتبال این کشور را سورپرایز کرد تا برای اولین بال مردم این شهر هم در بالاترین سطح فوتبال»ی صاحب نماینده باشند. چه چیزی برای مردم فقیر و بیکار شهر کروتونه، جذاب تر از داشتن تیمی در سری آ است؛ تیمی که به آنها شانس این را می دهد که تا آخر هفته ها به جای قدم زدن در تنها پارک عمومی این شهر، به استادیوم کوچک و محقر کروتونه بروند و تفریح کنند؛ استادیومی که دقیقا روی بقایای شهر باستانی دوران روم باستان درست شده است.
وزارت اقتصاد ایتالیا در سال 2015 ایالت کوچک کالابریا را فقیرترین ایالتش معرفی کرده بود؛ با درصد بیکاری نزدیک به 30، تازه آن 70 درصد شاغل هم سرانه درآمدی معادل 700 یورو در ماه دارند که از سرانه درآمدی 1500 یورویی مردم بیشتر شهرهای اروپا خیلی پایین تر است.
تنها ایستگاه قطار شهر کروتونه مدت هاست به خاطر مشکلات مالی بسته شده و تنها بزرگراه شهر، به خاطر وضعیت اسفناک آسفالتش، به جاده مرگ معروف شده است. معجزه کروتونه تنها در عرض یک سال اتفاق افتاد؛ آنها دو سال پیش فقط به خاطر یک امتیاز بیشتر از سقوط به سری C نجات پیدا کردند و پارسال در صعودی معجزه گونه در رتبه دوم لیگ قرار گرفتند و برای اولین بار در تاریخ صد ساله فوتبال ایتالیا به سری آ صعود کردند.
هر چند اوضاع تیم کروتونه هم چندان بهتر از مردم فقیر منطقه اش نیست. کروتونه از هفت بازی اول در سری آ تنها یک امتیاز دشت کرده؛ بدترین نتیجه یک تیم در سری آ از سال 1995 مردم شهر کروتونه به دوباره ایستادن عادت دارند؛ همان طور که سال 1991 باشگاه آماتورشان را دوباره تشکیل دادند و از دسته هشتم شروع کردند.
مردم شهر 60 هزار نفری کروتونه به شوخی می گویند یک راه دومی هم هست؛ خودتان را به مریضی بزنید و از پنجره های بیمارستان شهر که رو به استادیوم باز می شود، بازی کروتونه را تماشا کنید. برای شهری که مردمش درگیر بیماری های زیادی مثل بیکاری، فقر و نبود امکانات هستند، فوتبال بهترین راه درمان است.
آربی لایپزیگ – گاومیش های پلاستیکی
اگر بایرن مونیخ و بوروسیا دورتموند برای لقب محبوب ترین تیم بوندسلیگا رقابت دارند، باشگاه آربی لایپزیگ با اختلاف بین هواداران همه تیم های بوندسلیگا منفورترین تیم آلمان است. هیچ اهمیتی ندارد که طرفدار چه ورزشی باشید؛ برند نوشابه انرژی زای ردبول حتما تیم یا نقشی در آن ورزش دارد؛ بسکتبال، راگبی، فرمول وان و حالا هم فوتبال گاومیش های – لوگوی برند ردبول – آربی لایپزیگ کم سن و سال ترین باشگاه بوندس لیگا هستند؛ باشگاهی که سال 2009 تاسیس شد؛ همان تاریخی که آلمان شرقی آخرین سهمیه اش در بوندس لیگا را از دست داد، ردبول باشگاه فوتبالش را در لایپزیگ تشکیل داد.
با این که رسانه ها حضور تیمی از شرق آلمان را در بالاترین سطح فوتبال آلمان اتفاق خوبی می دانستند اما مردم آلمان در نظرسنجی نشریه کیکر، دیناموددرسدن را به عنوان دوست داشتنی ترین تیم شرق آلمان انتخاب کردند؛ تیمی که در بوندسلیگای 3 قرار داشت. ماجراجویی لایپزیگ با خرید امتیاز تیم دسته پنجمی، دیمیتریش مابریخ از سال 2010 شروع شد.
رییس متمول کارخانه ردبول نام تیم را به «ردبول لایپزیگ» تغییر داد تا ظرف مدت شش سال به بوندسلیگای یک صعود کنند. قوانین فوتبال آلمان بعد از صعود این تیم به نام ردبول لایپزیگ ایراد گرفتند چون اتحادیه فوتبال آلمان اجازه استفاده نام تجاری را به باشگاه ها نمی داد. پس مدیران باشگاه دست به کار شدند و در ابتکاری جالب «رازان بال اشپورت» به معنای ورزش های توپی را به جای ردبول روی لایپزیگ گذاشتند؛ این طوری مخفف آربی این ترکیب می توانست تداعی کننده نام برند ردبول هم باشد اما مشکل دوم هنوز وجود داشت؛ قانون 1+50 که 51 سهام باشگاه باید در اختیار مردم قرار می گرفت.
مدیران ردبول برای دور زدن قوانین حق عضویت 800 یورویی برای سهامداران باشگاه گذاشتند که تقریبا 10 برابر باشگاه های بزرگی مثل بایرن مونیخ و دورتموند بود. این طوری لایپزیگ قوانین مالی که دست و پای آنها را برای ریخت و پاش های احتمالی می بست، دور زدند. با این ترفند، ردبول لایپزیگ، چیزی شبیه باشگاه های ایرانی مانند استیل آذین بود؛ یعنی اگر کارخانه به هر دلیلی تصمیم به تیمداری نداشته باشد، دیگر باشگاهی هم وجود نخواهد داشت اما با وجود متمول بودن، لایپزیگ شبیه چلسی یا منچسترسیتی اهل ولخرجی نیست؛ آنها همین امروز 12 بازیکن در تیم های پایه تیم ملی آلمان دارند؛ بازیکنانی مثل کیمیچ، ستاره این روزهای بایرن هم محصول کارخانه بازیکن سازی لایپزیگ است.
قانون باشگاه لایپزیگ این است که به ندرت بازیکن بالای 24 سال را جذب می کنند. باشگاهی که بیشتر از ریشه های اجتماعی، دغدغه های مالی و اقتصادی دارد و همین تصمیم گیری ها باعث شده هواداران فوتبال آلمان، لایپزیگ را باشگاه «گاومیش های پلاستیکی» بنامند؛ باشگاهی که هیچ هویت و دغدغه ورزشی پشتش نیست و آلمانی ها اصلا دوستش ندارند.
لگانس – شهرک نشین های مادرید
اگر از فن های کتاب تالکین و سه گانه «ارباب حلقه»هایش بپرسید، لگولاس، همان موجود نامیرا با موهای طلایی و تیروکمانی شاهزاده پ ریان یا الف ها بود اما داستان لگولاس با بیشترین شباهت واژگانی، نسخه ای فوتبالی هم دارد. شهرک لگوناس در حومه شهر مادرید، خانه تیمی است که امسال اولین تجربه حضورش در لالیگا را تجربه می کند.
لگانس در اولین روزهای حضور در بالاترین سطح فوتبال اروپا و لالیگا، چندان هم برای فوتبالدوستان ایرانی ناشناخته نبود. پیشنهاد باشگاه تازه لالیگایی شده اسپانیا به مهدی طارمی آقای گل فوتبال ایران نام آنها را در ایران سر زبان ها انداخت؛ باشگاهی که با وجود قدمت هشتاد و هشت ساله، هیچ وقت نتوانسته بود در لالیگای اسپانیا بازی کند.
تنها تجربه گرایی بزرگ آنها به سال 1993 بر می گشت که به دسته دوم اسپانیا رسیدند اما 10 سال بعد دوباره به دسته سوم سقوط کردند. دپورتیو لگانس هم بعد از کروتونه، دومین صعود معجزه آسای فصل قبل اروپا را رقم زد. چرا معجزه آسا؟! مارتیس مونتاوانی، مدافع آرژانتینی – ایتالیایی لگانس، در حالی بازوبند کاپیتانی این تیم را روی بازو می بندد که فقط دو سال تجربه بازی در فوتبال حرفه ای را دارد و امسال باید خط دفاعی لگانس را در برابر مسی و رونالدو و گریژمان رهبری کند اما معجزه لگانس در صعود شاهکارشان به لالیگا، در کم هزینه بودن تیم است.
لگانس بین تیم های لالیگا 2 هم کمترین دستمزد را به بازیکنانش می داد و متوسط دستمزدی که این باشگاه حومه مادرید به بازیکنانش می داد، نزدیک 150 هزار یورو بود، البته خصلت اقتصادی بودن لگانس این فصل هم رعایت شده و متوسط حقوق بازیکنان تیم 250 هزار یورو است.
برای باشگاهی که ارزش مجموع بازیکنانش کمتر از بازیکن متوسطی مثل آردا توران است – چیزی حدود 20 میلیون یورو – حضور بین تیم های بزرگ دنیای فوتبال و فرصت رقابت با آنها فراتر از رویاهای شان است.
داستان هوادارهای دپورتیو لگانس هم از آن داستان های عجیب است؛ چرا در شهری مثل مادرید که باشگاه های پر افتخاری مثل رئال مادرید و اتلتیکو را دارد، باید آدم هایی پیدا شوند که طرفدار آبی پوشان لگانس باشند؛ برای باشگاهی که در هر بازی فقط دو هزار تماشاگر دارد، جو ورزشگاه خانگی هشت هزار نفریشان بیشتر به یک شوخی شبیه است. حضور در رتبه های مخیانی لالیگا، پیغام بازیکنان تیم کوچک لگانس به دنیاست؛ باشگاهی که رویاهایش را به واقعیت تبدیل کرده است.
دیژون – آشپزهای فوتبالیست
شهر دیژون فرانسه و معماری ساختمان های قرن نوزدهمی اش، سال هاست دست نخورده باقی مانده اند. ساختمان هایی که روزهای اشغال فرانسه توسط نازی ها را دیده اند، شاهد آزادی شهر به دست متفقین بوده اند و حتی داستان گروگانگیری ایوان ایلیچ رامیرز، تروریست معروف دهه 70 اروپا در این شهر، برای چندی توجه رسانه های دنیا را به سمت شهر دیژون جلب کرده بود.
این روزها اما فوتبال فرصتی برای شهر قدیمی و تاریخی دیژون فراهم آورده تا خودش را به دنیا بشناساند. سال 1998 و سه ماه بعد از پایان جام جهانی فوتبال در فرانسه بود که خانواده دلکوت تصمیم گرفتند به جز کارخانه پنیرسازی و رستوران پنج ستاره شان، باشگاه فوتبالی هم تاسیس کنند؛ باشگاهی که به خاطر نوه خانواده افتتاح شد.
پاتریس لوقوند، مالک کارخانه و رستوران های دلکوت برای علاقه نوه پسری اش به فوتبال تصمیم گرفت باشگاه دیژون را تاسیس کند. جذاب ترین نکته حضور تیم فوتبال دیژون در شهرشان اما چیزی جدا از فوتبال و مسائل آن است. بازیکنان تیم دیژون هر یکشنبه در پارک اصلی شهر جمع می شوند و طبق رسم قدیمی مردم شهر، مراسم پخت استیک را به همراه هواداران برگزار می کنند.
کمتر هواداری در شهر دیژون وقعی به رتبه هفدهم دیژون در جدول لاشامپیونه می نهد؛ باشگاهی که مجموع بازیکنانش 21 میلیون یورو ارزش دارند و گران قیمت ترین بازیکنی که در ترکیب شان حضور دارد، باپتیس رینت، دروازه باشگاه با ارزش دو میلیون یورویی است.
اولیویه دالیو، سرمربی آماتور باشگاه دیژون هم جز هدایت این تیم در لاشامپیونه، نکته قابل ذکر دیگری در کارنامه دوران مربیگری اش دیده نمی شود. بزرگ ترین نیمکتی که دالیو روی آن نشسته، نیمکت تیم ملی امارات به عنوان دستیار سرمربی بوده است.
بین فرانسوی ها کمتر کسی را می توان پیدا کرد که دغدغه ناسیونالیستی داشته باشد اما مدیران باشگاه دیژون اعتقاد زیادی به استفاده از بازیکنان بومی و فرانسوی دارند و جز دو بازیکن سوییسی و مجارستانی، همه بازیکنان تیم فرانسوی هستند.
بزرگترین مربی تاریخ دیژون، رودی گارسیا سرمربی سابق آ ث رم ایتالیا بود که فلسفه باشگاه را با میل به بازی هجومی شکل داد و تا امروز هم آنها پیرو فوتبال هجومی و بازی با سه مهاجم هستند؛ هر چند 15 هزار هواداری که هر هفته به ورزشگاه خانگی آنها می روند، بیشتر از شانس تماشای یک بازی خوب، امیدوار هستند یک تکه استیک سرخ شده آبدار گیرشان بیاید.
۰۸ آبان ۱۳۹۵ - ۱۱:۵۸
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[مشاهده در: www.bartarinha.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
ورزش
پربازدیدترینها