تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837005090
واقعیت: خوب، متوسط، دروغگو
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
نگاهی به 3 فیلمی که اخیرا در سینمای جهان اکران شده است واقعیت: خوب، متوسط، دروغگو هرگز فیلمی براساس واقعیت ساخته نشده است. من هم به این جمله معتقدم. ورای بازیگرانی که از شخصیت اصلی جذاب‌ترند و داستان‌هایی که دراماتیزه می‌شوند و در سلسله اتفاقاتشان انتخاب صورت می‌گیرد، جهتگیری در تعریف داستان اجتناب‌ناپذیر است و واقعیت کامل گفته نمی‌شود، حتی اگر از روی اتوبیوگرافی (خود زندگینامه نوشت) اقتباس شود.
در این مطلب نگاهی داریم به فیلم خوب دنی کالینز به کارگردانی دان فوگلمن و نقش آفرینی آل پاچینو فیلم متوسط ربودن آقای هینیکن به کارگردانی دانیل آلفردسون و سپس بازیگری آنتونی هاپکینز را از نظر می گذرانیم و در نهایت به بررسی فیلم القاگری می پردازیم که ظاهری عدالت جو و باطنی از دروغ دارد و نیز کشتار موجه به کارگردانی اندرو نیکول و بازی ایتان هاوک.
ربودن آقای هینیکن ( Kidnapping Mr. Heineken) دوستانی که در کار ساختمان سازی همکارند، ورشکست می شوند و به هر دری می زنند تا پولی به دست بیاورند و ادامه دهند، اما موفق نمی شوند و دست به آدم ربایی می زنند. انسان از دو راه می تواند در این دنیا ثروتمند شود؛ یا دوستان زیاد داشته باشد یا پول زیاد. متاسفانه داشتن این دو با هم ممکن نیست و این نصیحتی است که قهرمانان فیلم ما به آن بی توجهی می کنند.
دوستانی که به طمع دستیابی به پولی هنگفت دست به گروگانگیری فردی ثروتمند (صاحب کارخانه نوشیدنی های هینیکن ) می زنند؛ فیلم برگرفته از اتفاقاتی واقعی است. چنین داستانی را وقتی می شنویم و از بازیگری آنتونی هاپکینز در نقش آقای هینیکن مطلع می شویم انتظار فیلمی تا حدی سیاسی و جدی با تمرکز بر آدم ربایی و کاراکتر هاپکینز داریم، اما فیلم بیشتر بر روابط دوستی و تبدیل شدن آن به دشمنی و عناد می پردازد. قدرت تخریب روابط با پول مساله ای است که فیلم به آن می پردازد، همچنین نگاهی تلویحی به قانون نارسی دارد که فقط طرفدار مالکان و ثروتمندان متنفذ است. قانون به آنها برای تخلیه آپارتمانشان که از سوی هیپی ها و بی خانمانان اشغال شده است، کمکی نمی کند و از سوی دیگر بانک ها به خاطر نداشتن وثیقه مستقل (آپارتمان های فروش نرفته، وثیقه آنان است که به دست بی خانمان ها اشغال شده) به آنها وامی نمی دهند. کارگردان فیلم، دانیل آلفردسون متوسط می ماند و نمی توان فیلم را اوجی برای او دانست. بازیگران جوان فیلم (سام وُرتینگتون و جیم استرجس) متوسط هستند و فیلم هم بیشتر از یک اثر متوسط نیست. کشتار موجه ( Good Kill) سرگرد نیروی هوایی و خلبان جنگنده ای را از پرواز گرفته و او را کنترل کننده هواپیماهای بدون سرنشین با هدف مبارزه پیشگیرانه با تروریست در افغانستان کرده اند.
اندرو نیکول نویسنده، فیلمنامه نویس و کارگردانی است که می توان با کمی تسامح او را هنرمندی همیشه موفق دانست. اسپیلبرگ فیلم ترمینال (محصول 2004 با بازی تام هنکس) را از روی داستان او و پیتر ویر نمایش ترومن ( محصول 1998 با بازی جیم کری) را از فیلمنامه او ساختند. از فیلم های موفق او در مقام کارگردان می توان به فیلم های در زمان، ارباب جنگ و سیمونه اشاره کرد. اندرو نیکول با فیلم گاتاکا به سال 1997 با بازی ایتان هاوک (و اما تورمن) وارد عرصه سینما شد و این فیلم دومین تجربه همکاری او با هاوک به حساب می آید. هاوک در این فیلم بخوبی توانسته نقش فردی را در مثلث بحران ایفا کند. سرگرد خلبانی عاشق پرواز که جنگ واقعی را پشت فرمان و پدال جت های جنگنده می داند، اما باید به کنترل از راه دور پهپاد ها بسنده کند. از سویی این کار را جنگ نابرابر می داند و از سوی دیگر این فشارهای عصبی به مشکلات خانوادگی و زناشویی او منجر شده است. قسمت های زیادی از فیلم را از چشم دوربین پهپادی می بینیم که توسط تیم سرگرد هدایت می شود. در چند صحنه آن، مردی از جنگجویان صحرایی افغان به زنی تجاوز می کند و فیلم این را ظلمی آشکار می داند که با وجود رصد آن، آمریکایی که داعیه ظلم ستیزی دارد با آن مقابله نمی کند یا صحنه دیگری که با توجه به پوشش هوایی گروه تجسسی آمریکایی، آنها از طریق مین هایی که قابل تشخیص پهپاد ها نیستند، دچار سانحه می شوند. در نگاه اول به نظر می رسد فیلم ضدجنگ و کشتار است، چرا که کشتار پیشگیرانه برای دفع خطرات احتمالی آینده تروریست را به نقد می کشد و نارضایتی قهرمان فیلم را نشان می دهد که طی انجام این عملیات، این کار را بی فایده می داند، اما جمع بندی کلی بسیار هوشمندانه است و پیام نهایی به گونه ای بینامتنی و تلویحی است. گفته می شود فیلم بر اساس اتفاقات واقعی است، عمل قهرمان فیلم در پایان و تفکر و عمل همکار مونث سرگرد و همچنین سرهنگ و فرمانده قرارگاه که دستورات را بدون نیت قلبی و از روی اجبار اجرا می کند، ارتش را خالی از افراد حق جو نشان نمی دهد و با چنین کنایه های متقابلی در نهایت کشتار فیلم را موجه القا می کند. فیلم خالی از ایراد نیست و می توان به درست نپرداختن به خرده پیرنگ ها و شخصیت پردازی ها و همچنین اشکالاتی که منطق فیلم را زیر سوال می برند (قبل از این که گروه سرگرد به عنوان گروه منتخب زیر نظر سی آی ای و کاخ سفید برود و عملیات محرمانه انجام دهد، سرهنگ به عنوان مسئول قرارگاه و با وجود کابین های متعدد کنترل پهپاد تمام وقت در کابین حضور دارد) اشاره کرد، اما هنر نیکول این است که هدف را نشان نمی دهد و می گذارد بیننده آن را پیدا کند. کشتار موجه از آن فیلم هایی است که بعد از خروج از تاریکی جادویی سالن سینما در روشنایی و سر راست شدن دنیا نیز با شما می ماند. با نگاهی به کارنامه اندرو نیکول می توان این فیلم را ملغمه ای از فیلم های پیشین او و دنباله دغدغه اش به عنوان یک منتقد اجتماعی دانست. در صحنه ای از فیلم، سرگرد که اصرار دارد به هنگ پرواز برگردد سوالی از فرمانده خود می کند: برای چه یونیفرم پرواز می پوشیم؟ سرهنگ پاسخی نمی دهد، پاسخ را فیلم به بیننده القا می کند؛ فرق نمی کند پشت فرمان و پدال جنگنده جت و در میدان جنگ باشی یا فرسنگ ها دورتر پشت کنسول کنترل جنگنده ای بی سرنشین، تو برای برقراری صلح جهانی، عدالت و آزادی می جنگی؛ یک دروغ رنگین. یک دروغ دوست داشتنی. دنی کالینز (Danny Collins) داستان زندگی دراماتیزه شده یک ستاره راک در کهنسالی؛ فیلمی که یکجورهایی براساس واقعیت است. دنی کالینز خواننده ای است که اوج خود را در دهه 1970 پشت سر گذاشته. سی سالی هست که او ترانه جدیدی ننوشته و حالا طبق گفته خودش تبدیل به یک مجلس گردان شده است. چهارمین ازدواجش در حال فروپاشی است و خسته و دلسرد در شب تولدش هدیه ای از دوست قدیمی و مدیر برنامه هایش دریافت می کند؛ نامه ای که جان لنون (اسطوره راک) سال 1971 برای او نوشته بوده، اما به نشانی ناشر او فرستاده و به علت سود جویی، کالینز پس از چند سال از حضور آن باخبر شده است. این نامه زندگی او را دگرگون می کند.
می گویند بهترین موسیقی متن آن است که شنیده نشود. موسیقی فیلم شنیده می شود، اما زیباست. درست است که استفاده زیاد از دیالوگ ها و صحنه های احساس برانگیز در یک فیلم قدرت نقاط عطف، لحظه های حساس و پیش برنده را کاهش می دهد و بیننده را لمس می کند، اما همیشه استثنا وجود دارد. فیلم پر است از دیالوگ های تاثیر گذار اندیشیده شده که از ابتدا تا پایان، اوج خود را حفظ می کنند. فیلم به عنوان اولین ساخته دان فوگلمن (که پیشتر او را به عنوان فیلمنامه نویس می شناسیم) معرکه است. فوگلمن فیلمنامه نویس خوبی است که انیمیشن موفق ماشین ها و فیلم کمدی و دوست داشتنی آخرین وگاس با بازی رابرت دنیرو و مایکل داگلاس، در پیشینه اش به چشم می خورد. آل پاچینو این اواخر در نقش های اینچنینی موفق ظاهر شده و گویا این نقشه ای برای گذران دوران بازنشستگی از نقش های گانگستری و پلیسی است که همه ما او را با آنها به یاد می آوریم. هرچند او در گذشته نیز به چنین نقش هایی علاقه نشان داده بود و هر گاه فرصتی هم پیش آمد، گریزی زده بود، اما هرگز تا به این حد موفق نبود و کسی او را چون امروز در این نقش ها باورپذیر نمی دید، با این منوال باید به بازی های اینچنینی او عادت کنیم. آل پاچینو در نقش کالینز سرخوشانه ظاهر شده. کالینز که با خواندن نامه جان لنون دودلی اش به یقین تبدیل می شود از زن جوانش جدا شده و به ایالتی دیگر (نیوجرسی) برای دیدن پسرش که حالا بزرگ شده و تشکیل خانواده داده است، می رود. او انسانی خاص به تصویر کشیده می شود، زنگ هست اما همیشه در می زند، فردی است دمدمی مزاج اما رفاقت و انسانیت سرش می شود. در دنیای جدید او پسر عصبی اش ( که بعد می فهمد دچار نوعی سرطان خون است)، عروس خوشرو و حامله اش ( جنیفر گارنر)، نوه هفت ساله اش ( دختری که به بیماری بیش فعالی مبتلاست)، دو مستخدم جوان هتل ( که او در به هم رسیدن شان نقش ایفا می کند) و عشقی پا به سن گذاشته ( آنت بنینگ) به عنوان مدیر هتل حضور دارند و البته دوست قدیمی اش با بازی کریستوفر پلامر. همه بازی های فیلم روان هستند و دیگر اجزا هم بخوبی در به کمال رساندن فیلم سهم دارند، به طوری که نمی توان این نظم را اتفاقی دانست، این نشانه سیطره کارگردان بر فیلم است و باید منتظر فیلم های بهتری از او باشیم؛ دان فوگلمن نامی است که باید به خاطر بسپاریم. همیشه انتظار داریم این گونه فیلم ها با خواندن ترانه ای روی صحنه پایان یابد که همیشه هم ایده آل و جوابگوست. پا گذاشتن روی چنین وسوسه ای، امتیاز قابل توجهی است که فوگلمن به آن دست می یابد. میلاد حاتمی جام جم
سه شنبه 27 مرداد 1394 ساعت 04:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 78]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها