تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837051124
بحثی پیرامون واقعیت و کیفیت دراماتیک آن در جشنواره سی وسوم
واضح آرشیو وب فارسی:الف: بحثی پیرامون واقعیت و کیفیت دراماتیک آن در جشنواره سی وسوم
سجاد مهرگان، 19 مرداد 94
تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۹ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۱۵:۳۶
عروسک های خیمه شب بازی را دیده اید ؟ ، که سرشان به یک سمت است و بدنشان به سمت دیگری ،اگر به این توجه نکرده‌اید به حتم این حرکت رونالدینیو را به یاد می آورید که هنگام پاس دادن به سمت دیگری نگاه می‌کرد و در یک غافل گیری محض توپ را به سمت دیگری می فرستاد ؟ ، قضیه روشن فکری در مملکت ما دقیقا همینگونه است . بزرگوارانی که پیوسته در کار عوض کردن موضوع بحثشان هستند تا از مواجهه با حقیقت دوری کنند ، عزیزانی که آنقدر ساختاری پر طمطراق و پیچیده از خود ایجاد می‌کنند که عاقبت بیشتر به تجربه‌ای نا مفهوم و به مقصد نرسیده می‌مانند تا موثری قابل تامل . قهرمان فیلم‌های این گروه به مثابه گلادیاتورهایی هستند که به جای آنکه خود اتفاقی خبر ساز شوند ، درگیر خبرها میشوند و در انتها این مشکلات و فجایع هستند که آنها را در خود حل می‌کنند نه آنها مشکلات و فجایع را در خود . یک قهرمان منزوی و تلخ .هنر بدست آمده از ذهنیت این عزیزان هیچ تاثیر پُر شوری در تماشاگر ایجاد نمی‌کند و آنچنان مخاطب آثارشان دچارسردرگمی حتی در انتخاب گزاره‌های منطقی می‌شود که به همه چیز و همه کس حتی خودش شک می‌کند . درست شبیه نمایشنامه (( مکبث )) شکسپیر که در آن خواهران جادوگر تبلیغ پلیدی ،زیباییست و زیبایی ، پلیدیست را می‌کنند و برای گمراهی از ما می‌خواهند در این هوای مه آلود و گنگ نفس بکشیم ، هنرمندانی با این زاویه دید چونان جادوگرانی میشوند که به سادگی به تبلیغ گزاره هایی چون روسپی بزرگوار است ، آزادی بردگی است و حتی، قاتل آدم خوبی است می‌رسند . جمع نقیضینی که جز در برزخ فکری اینان حادث نمی‌شود ، برزخی که در آن از این همه زیبایی و شیدایی واقعیت، جز پوچی و تیرگی و نابودی نمی‌تراود . دیگر نمی‌گویم کجای این رئالیسم می‌شود؟ ، و شاید اصلا کجای این سینماست ؟ ،سینمایی که نه رویا سازی می‌کند و نه واقعگرایی محض و بیشتر شبه سینمایی است ممزوج از فرمی تقلیدی و محتوایی در حبس نفس .چه بگویم ؟ ، بزرگوارانی که دغدغه سینمای اجتماعی دارید باور کنید عشق در فیلم‌های شما هیچ وقت فرشته‌ای برای نجات نبوده است که تنها بهانه‌ای برای تعجیل در مرگ است ، مرگی که قهرمان‌های داستان‌هایتان انتظارش را می‌کشند . خودتان بهتر می‌دانید که پیوسته رکود اقتصادی و وجود تعارضات بین جامعه و سیاست ، سینما را به واقعیت جامعه نزدیک کرده است ، اما این گرایش بدبینانه شما نسبت به واقعیت و انتقاد شدید اجتماعیتان بیشتر روشی‌ست دیالکتیکی که می‌خواهید واقعیت پنهان در مناسبات روزمره اجتماعی را به صورت توهمی از واقعیت و بر اساس ارتباط علت و معلولِ دراماتیکِ بر آمده از ذهنیت خود بیان کنید . برای توهم واقعیت‌گرای شما همین جمله سارتر از کتاب (( ادبیات چیست)) ، کافی که : اشتباه رئالیسم این بوده است که می‌پندارند در واقع می‌تواند به یک تصویر بی‌طرف منجر شود . اما چگونه چنین چیزی ممکن است نظر به اینکه ادراک ما جانبدارانه عمل می‌نماید و چیزهای دریافتی را اصلاح می‌کند .بزرگواران خوب می‌دانید که واقعیت رامی‌توان یا علمی دید و یا خلاقانه ، که در اولی واقعیت بر پایه حقیقت گویی استوار است و دومی ، واقعیت در خود عملِ ادراک ، کشف می‌گردد و به تعبیری آفریده می‌شود . اولی را (( نظریه مطابقت )) و دومی را (( نظریه موافقت )) می‌گویند .شما دوستان سال‌های سال است به همین ((نظریه موافقت )) عمل کرده اید و بجای اینکه به واقعیت بر اساس مستندات و تحلیل بپردازید ، واقعیت را ساخته‌اید ، واقعیتی خالی از هر گونه (( وجدان هنری )) که موضوعِ محترم موردِ بحث در (( نظریه مطابقت )) است . این تنزل هنر تا مقام تقدیرگرایی رمانتیسمی که شما سالهاست پیش گرفته‌اید هیچ وقت به درد مخاطب فیلم‌هایتان نخورده است و تنها باعث آن شده است که منتقدان گاهاً از سر دلسوزی برای جهانی که شما در آن زیست میکنید با شما احساس همدردی کنند . که چه جهان پر از درد و اندوهی‌ست .بزرگواران ! ، واقعیت چیزی است که هست ؛ و با چیزهایی همراه می‌شود که وجود دارند .که به قول دکارت مفهوم واقعیت آنقدر روشن است که اگر بخواهیم با عناصر دیگر تعریفش کنیم پیچیده‌تر می شود ، اما فیلم‌های شما فقط یک پله از بحث‌هایی که در عرف تعبیر میشوند به گفتمان‌های خاله – زنکی بالاتر است . داستان فیلم‌های شما همین است و به همین سادگی ؛ اولی : فهمیدی درختر حاج آقا فلانی تو خیابون یهو سکته کرده افتاده مرده ؟ ، دومی : وا ، اونکه عروسیش بود ؟ ، اولی : آره خواهر جان ، دومی : حتما مشکلی داشته که انقدر روش فشار اومده . یا دیگری ؛ اولی : بیچاره دختر آقای بمانی ، شوهرش بهش خیانت کرده ، دومی : ای بابا اونا که خیلی خوب بودن با هم ، اولی : آره ولی یه دختر فرنگی بوده دل شوهرش رو برده ، دومی : عجب روزگاری شده ها به هیشکی نمیشه اعتماد کرد .جنابان ! ،این همه تبلیغات واکنشی و سیاست بازی در کارهای شما برای چیست ؟ ، باور کنید ذهن مردم از این همه شعارهای شما که هر سال روی پرده سینما نقش می‌بندد خسته است ، کاش سینمای شما حداقل شاعرانه بود و این همه پر از قافیه اندیشی نبود ، سینمایی که مبتنی بر داستان ویژه‌ای نیست و تنها با عواطف مخاطب بیچاره با یک ریتمِ دیداری زیبا بازی می‌کند ، چطور باعث این همه ژست آوانگارد بودن برای شما شده است ؟ .عزیزان ! ، باور کنید جهان تیره و تار و رنج آور شما که غم‌ها و شادی‌هایش هم اغلب نکبت زده است و امیدی هم اگر در آن وجود دارد کاملا این جهانی است ، جایی در میان جهان شناسی شرقی ما ندارد که جهان شناسی ما بسادگی از فرشی که روی آن این خطوط را نگاشته‌اید ، بیرون می‌تراود، از تغزل حافظ و سعدی ، از حماسه فردوسی و از تصوف مولانا . دوره پاس‌های رونالدینویی دیگر گذشته است ، سینمایی که دغدغه جامعه را دارد ، پدران این جامعه را مورد ظن قرار نمی‌دهد که فرهنگ این مردم بی‌عفتی و بی‌ناموسی را خوب آموخته است چطور در لایه های ستر و عفافِ خودش حل کند ، سینمای این جامعه مردم را برده و مزدور پول نمی‌داند و معنی خیانت در امانت را می فهمد ، اماتنی که مردم به شما داده‌اند تا جلوه‌ای از باید خود را در آن ببینند نه نباید‌هایی که اگر هم وجود دارد خود بهتر از شما آن را می‌بیند و خود بهتر توانایی درمانش را دارد . پس شما برای که فیلم می سازید؟ ، ادای نگاه کردن به سمت مردم در می‌آورید و پاس- هایتان را به کدام سفارت برای ویزا تحویل می دهید ؟
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها