محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803672148
صداوسیما نگاتیو فیلمم را گم کرد/ نابودی گنجینه سینما در آرشیوها
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: کارگردان فیلم «جام حسنلو»:
صداوسیما نگاتیو فیلمم را گم کرد/ نابودی گنجینه سینما در آرشیوها
شناسهٔ خبر: 2869252 - سه‌شنبه ۶ مرداد ۱۳۹۴ - ۱۳:۴۶
هنر > سینمای ایران
محمدرضا اصلانی کارگردان فیلم «جام حسنلو» بیان کرد که صداوسیما نگاتیو این فیلم را گم کرده و جای شگفتی دارد که فیلم هایی که متعلق به گنجینه سینمای ایران هستند این گونه در آرشیوها نابود می شوند. به گزارش خبرگزاری مهر، در یکصد و سیزدهمین برنامه سینماتک خانه هنرمندان ایران که دوشنبه ۵ مردادماه در تالار استاد ناصری خانه هنرمندان ایران برگزار شد، فیلم مستند «جام حسنلو» ساخته محمدرضا اصلانی با حضور چهره هایی مانند احمد مسجد جامعی، خسرو سینایی و... به نمایش در آمد و در ادامه نشست نقد و بررسی فیلم با حضور محمدرضا اصلانی، سعید عقیقی و کیوان کثیریان برگزار شد.در ابتدای این نشست محمدرضا اصلانی به روند ساخت نسخه اول این فیلم اشاره کرد و گفت: این فیلم در سال ۱۳۴۶ فیلمی غریب و دور از ذهن به شمار می رفت و مخالفت های زیادی را برانگیخت، حتی کسانی که به ما سینمای آوانگارد تدریس می کردند نیز از پرداخت بودجه برای ساخت چنین فیلم هایی انتقاد کردند. پس از ساخت آن، حدود دو سال نفس کشیدن هم برایم سخت شده بود اما در ادامه فریدون رهنما فیلم را ترجمه کرد و به سینماتک فرانسه فرستاد که در آنجا مورد تحسین قرار گرفت و به همین مناسبت شب فیلم های کوتاه ایرانی را برگزار کردند. این امر موجب تعدیل نگاه های خصمانه در سینمای ایران شد و من توانستم دوباره به این عرصه برگردم اما این برخوردها متاسفانه تبدیل به یک منش تاریخی در ایران شده است.گویی آرشیوها نه برای نگهداری از فیلم ها که برای نابود کردن‌شان برپا شده اندوی ادامه داد: اوایل سال گذشته فیلمخانه ملی ایران برای ترمیم نسخه اول فیلم ابراز تمایل کرد و من نیز از صدا و سیما خواستم کپی فیلم را در اختیار ما بگذارند اما با وجود پادرمیانی برخی از مدیران با نفوذ صدا و سیما این اتفاق نیفتاد و متوجه شدیم نگاتیو فیلم را هم گم کرده اند. جای شگفتی است که فیلم هایی که متعلق به گنجینه سینمای ایران هستند این گونه در آرشیوها نابود می شوند، گویی این آرشیوها نه برای نگهداری از فیلم ها که برای نابود کردن آنها برپا شده اند. این شکل نگهداری از فیلم ها، خیانت به فرهنگ این مملکت محسوب می شود.این کارگردان سینمای ایران در مورد ساخت نسخه دوم فیلم گفت: خوشبختانه موزه ایران باستان برای ساخت نسخه جدید نهایت همکاری را با ما داشت. بنیاد نخبگان نیز بودجه ای پژوهشی برای آن تعریف کرد و توانستم بر اساس همان دکوپاژ، فیلم را به شکل رنگی بازسازی کنم. با این وجود، این فیلم کپی فیلم قبل نیست و دچار تغییراتی شده است.
در ادامه سعید عقیقی «جام حسنلو» را یکی از نمونه های مهم سینمای آوانگارد ایران دانست و گفت: اساسا می توان این پرسش را مطرح کرد که چه ضرورتی برای ساخت چنین فیلم های وجود دارد و سپس شیوه های برخورد با سینما از نگاه تاریخی را مورد بررسی قرار داد. اگر به روش تاریخی فیلم های سینمای ایران را ببینیم، عدم درکِ تقریبا کاملی از مفهوم سینما را شاهد خواهیم بود. این نادانی در زمینه شناخت مفهوم سینما خود را در استفاده از عناصر مدرن اما با درکی پیشامدرن نشان می دهد. سینمای داستان گوی ایران بیشتر از مدل پاورقی و روحوضی وام گرفته است، مدل هایی که با داستان گویی ارسطویی در تنازع قرار می گیرد و این خود از برخورد کج ما با دلالت های ارسطویی ریشه می گیرد. وی سپس به استراتژی شاعرانه برای بیان تصویری در سینمای ایران پرداخت و ادامه داد: استراتژی شعر در مقابل استراتژی پاورقی قرار می گیرد و می بینیم که اکثر سینماگران آوانگارد ایران به نحوی درگیر شعر هستند. در این شکل از سینما، تصویر صرفا بهانه ای برای داستان گفتن نیست. جوانانِ سازنده فیلم «جام حسنلو» در آن زمان با ادبیات و فرهنگ کهن ایرانی و همین طور بخشی از تفکر غرب آشنا بوده اند. آنها راه حل میانه ای را انتخاب کردند و بر روی پل لرزانی گام گذاشتند، چرا که می خواستند راه حل هایی برای دریافت استراتژی شاعرانه به زبان تصویر پیدا کنند. این تقریبا مشابه کار پازولینی در سینماست که در آن سیلان تصویریِ ناشی از برخورد تصاویر، نوع داستان گویی را تحت تاثیر قرار می دهد. کمتر سینمای مستندی در دنیا وجود دارد که در آن تا این حد از روایت شاعرانه و متون کهن استفاده شود. اصلانی توانسته جام را به گفتگو وادارددر ادامه کیوان کثیریان به طرح پرسشی در خصوص دیالوگِ میان تصویر، کلام، صدا، موسیقی و جزئیات فیزیکی جام پرداخت که موجب شخصیت بخشیدن به جام و ایجاد کلیتی قابل درک و دریافت می شود.عقیقی در پاسخ به وی گفت: این جام فی نفسه به عنوان یک شیء اهمیتی ندارد، بلکه اهمیت آن ناشی از چیزهایی هست که درونش جای می گیرند، در این فیلم گویی کل تاریخ را بر اساس جزئیاتی متناظر درون جام ریخته اند. آنگونه که هر جزء شما را به جزیی تازه تر می رساند و همه این اجزاء نیز با هم ارتباط درونی دارند و در نهایت یک کلیت را می سازند. اگر اصل تداعی به درستی اتفاق بیفتد، نشان می دهد که رابطه جزء و کل نیز به درستی برقرار بوده است. برای این کار از حرکات انسانی، خطوط روی جام، صدا، روایت و... بهره گرفته شده است و اصرار فیلمساز بر نگاه دقیق به جزئیات، تحسین برانگیز است. یک جام کوچک از زوایای متعددی نگریسته شده که هربار شاهد مسیر و برشی متفاوت هستیم و در نهایت برخورد این تصاویر موجب آفرینشِ سیلانی تازه و در نتیجه شکل گرفتن مفهومی جدید می شود.
در ادامه این نشست احمد مسجد جامعی که در میان تماشاگران حاضر بود گفت: همان گونه که در همه حوزه های علوم، صنایع و... نیازمند بحث های پیشینی هستیم، در عرصه فرهنگ و از جمله سینما نیز باید از پیشینه تاریخی، ادبیاتی و اسطوره ای، آگاهی داشته باشیم. چنین پایه ای می تواند زمینه خلاقیت را فراهم کند و این گفتگو پیش از آنکه نمود بیرونی داشته باشد، باید در ذهن و زبان سازنده اثر ساخته و جاری شود. «جام حسنلو» نمود واقعی این اتفاق است و اصلانی توانسته این جام را به گفتگو وادارد. او برای ساحتِ هنری ما و جهان ارزش قائل بوده و این امری ستایش برانگیز است. همان گونه که پرده خوان توانایی به حرف آوردن یک تابلوی غیرمتحرک را دارد، اصلانی نیز با توانایی فرهنگی اش، از هر نقطه و خط و نشانه این جام بیانی پدید آورده و همه عناصر را به خدمت فهم بهتر معنا درآورده است. این توانایی کارگردان مبتنی بر آن مقدمات و داشتن دانش های لازم در این زمینه است و این نشان می دهد سینماگران ما در ابتدا باید ایرانشناس بوده و به تمدن و فرهنگ سرزمین خود آگاهی داشته باشند. خلاقیت و نوآوری محمدرضا اصلانی جای تبریک فراوان دارد.در پایان خسرو سینایی نیز به بحث شعر و سینما پرداخت و گفت: شعر در ذهن فرد شکل می گیرد اما می تواند علاوه بر کلام، در نقاشی، موسیقی و سینما نیز نمود بیرونی پیدا کند. من با فیلم قصه گو مشکلی ندارم اما باور دارم که تصویر، صدا، موسیقی و... صرفا نباید در خدمت قصه قرار بگیرند. سینما ابزاری است که باید آن را به خوبی شناخت و با ذهنیت خود آن را به کار بست و از آن برداشت کرد. سینما هنری ترکیبی است که هم می تواند شکلی تجربی به خود بگیرد و هم شکلی ادبی-نمایشی. مهم ترین ویژگی «جام حسنلو» را هم چندصدایی بودن آن می دانم که اصلانی توانسته با جرات فراوان به خلق آن دست بزند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 114]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها