تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804593547
روابط انساني
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
روابط انساني روابط انساني، مفهوم وسيعي دارد و هر نوع رابطه اي بين دو فرد، دو گروه، سازمان و فرد و... را در بر مي گيرد. اين روابط، ممکن است به شکل هاي مختلفي مانند: روابط رسمي، غير رسمي، عمومي، خصوصي، کلامي، غيرکلامي، عمودي، افقي و چند جانبه رخ دهد. در عين حال، امکان دارد رابطه در محيط ها و موقعيت هاي خاص اجتماعي، فرهنگي، تجاري، بازرگاني، حکومتي و آموزشي برقرار شود. پس رابطه، بدون در نظر گرفتن مجرا، نوع و موقعيت آن، ارتباط، کنش و واکنشي است بين دو طرف که يک طرف مي خواهد نياز يا پيامي را به طرف ديگر منتقل کند. محبّت ها، تنفّر ها، آشتي ها و قهرها، در محدوده ي رابطه ي انساني قرار مي گيرند. گفتگوهاي صميمانه و همچنين درگيري هاي لفظي نيز شکل هايي از اشکال رابطه ي انساني اند که در خانواده، کار و جامعه، بين افراد اتفاق مي افتد. جنبه ي مهم ديگر اين روابط، درک قابليت هاي افراد و دادن مسئوليت به آنها بر اساس قابليت ها و استعدادها و شريک و سهيم کردن آنها در امور زندگي و جامعه است در سايه ي اين پذيرش، افراد، احساس وجود و ارزش مي کنند، به زندگي و کار علاقه مند مي شوند، از بي تفاوتي هاي آنها کاسته مي شود و سرانجام، با روحيه اي تازه و قوي تر، به کار و زندگي مي پردازند. به نگاهي به نيازهاي انسان، به اين نتيجه مي رسيم که همه ي نيازهاي انسان، بدون وجود شخص يا اشخاص ديگري که با آنها رابطه برقرار مي کنيم. تأمين نمي شود. وقتي ما با فردي ازدواج مي کنيم، نيازهاي زيستي، ادامه ي نسل و امنيت ما تأمين مي شود. با ازدواج، مفهوم خانه شکل مي گيرد و به بيان قرآن کريم: با ازدواج و تشکيل خانواده، به سکون وآرامش مي رسيم و با گرفتن دوست مي توانيم افکار، اعتقادات و نگرش هاي خود را با او در ميان بگذاريم. ما عواطف، احساسات، خوشي و اضطراب هاي خود را به دوستان و نزديکان خود منتقل مي کنيم. با گرفتن دوست يا همسر، کساني را براي دوست داشتن پيدا مي کنيم و آنها نيز متقابلاً به ما علاقه مند مي شوند و ما را دوست مي دارند. ما از طريق شرکت در جامعه ودر بين افراد، خود را به آنها مي شناسانيم و آنها نيز ما را مي شناسند. وقتي با ديگران هستيم و گروه يا جامعه اي را مي سازيم، هر يک از ما نقش و مسئوليتي را مي پذيريم. پذيرش نقش به عنوان عامل احترام، تشخّص، قدر و منزلت است. به همين دليل، هرچه، قدر و منزلت يک نفر بالاتر باشد، به او نقش و مسئوليت بزرگ تري داده مي شود. بر اثر همين روابط، انسان ها شناخته مي شوند و اعتماد عمومي نسبت به آنها جلب مي شود و به آ نها نقش و موقعيّت مناسب با توانايي ها داده مي شود. شغل ها، نقش ها و کارهايي که به افراد سپرده مي شود، اگر مناسب با استعدادهاي آنها باشد، سبب شکوفايي استعدادهاي ديگر آنها نيز مي گردد. در حقيقت، شکوفايي استعدادها نيز به خاطر روابط انساني و احترام به استعدادهاي افراد و نقش دهي و مسئوليت پذيري معنا پيدا مي کند. بدين ترتيب، ملاحظه مي شود که همه ي نيازهاي انساني به وسيله ي روابط انساني، قابل تأمين است. روابط، موقعي انساني است که طرفين ارتباط، بتوانند فوايد لازم را از روابط خود ببرند. منظور از سودمندي، خير و فايده اي است که از روابط انسان ها با يکديگر در راستاي ادامه ي حيات، به هر يک آنها مي رسد. حيات (زندگي) و اهداف آن، اساسي ترين موضوع تعيين کننده سود و زيان پديده ها از نظر انسان است. خداوند بزرگ در هنگام خلقت هر موجودي (ازجمله انسان)، در وجود او عناصري قرار داده است که تکليف نيازهاي او را تعيين مي کند. براي ادامه ي حيات انسان، اين عناصر يا نيازها بايد تأمين شود. هر چيز که مطابق فطرت انسان باشد و سبب ادامه ي حيات و رشد او شود، مفيد و سودمند است. بالعکس، هر چيزي که برخلاف فطرت انسان باشد و مانعي براي ادامه ي حيات او به حساب آيد و جلوي رشد او را بگيرد، زيان آور است. روبطي که منجر به تأمين نيازهاي جسمي، اجتماعي، و رواني و معنوي انسان شود، روابطي سودمندند و ادامه ي حيات را تسهيل مي کنند.به هر حال، روابط انساني، مجموعه اي از فعاليت ها و تعاملاتي است که موجب تأمين نيازهاي افراد مي گردد و به عنوان يک نياز انساني، بين انسان هايي که با هم زندگي مي کنند، پديدار مي شود. در نتيجه برقراري روابط انساني، پس از تأمين نيازها، زمينه هاي پيدايش انگيزش، رشد، احساس سودمندي، رضايت، درک متقابل و اعتماد فراهم مي شود. اين نتايج، چرخه اي از نشانه هاي مثبت حيات را پديد مي آورند و هر يک در پيدايش حالات مثبت بعدي، مؤثر واقع مي شوند. اگر تاکنون پذيرفته باشيم که سرچشمه ي رفتارهاي انسان، تأمين نيازهاي اوست، پس بايد قبول کنيم که تفاوت هاي افراد، پايه ي تفاوت در نيازهاي آنهاست. اگر انسان ها به خاطر تأمين نيازهاي خود، مجبور به برقراري روابط باشند، پس موقعي روابط پايدارتر خواهد بود که با اين تفاوت ها بيشتر سازگار باشد. يکي از مشکلات مهم بعضي از انسان ها در ايجاد ارتباط، اين است که خود را محور و معيار ارزشيابي امور به حساب مي آورند و به همين دليل، سعي مي کنند همه ي افراد را وادار به همشکل سازي با نيازها، خواسته ها و معيارهاي خود کنند. اين کار، نه تنها موجب برقراري روابط نمي شود، بلکه سبب احساس دوري و جدايي نيز مي گردد. اساس برقراري روابط انساني، بروز رفتارهايي است که مورد توجّه و علاقه ي طرف مقابل قرار گيرد و او آن رفتارها را در راستاي تأمين نيازهاي خود بداند. به همين دليل، درک و پذيرش تفاوت هاي فردي و حتّي آنچه به خواست ها و نيازهاي ما الزاماً يگانه نيست، زيربناي برقراري روابط انساني است. نکته ي اصلي در ارتباط، داشتن زبان مشترک يا مجموعه اي از رفتارها، وسائل، مجاري ارتباط و ... است که در نهايت مي توان از طريق آن، با ديگري ارتباط برقرار کرد. ارتباط، دريچه ي اصلي برقراري روابط انساني است که طي آن مي توانيم اهداف و مقاصد خود را به ديگران انتقال دهيم و در مقابل، اهداف و مقاصد ديگران را نيز درک کنيم. موضوع ارتباط، در زندگي انسان ها بسيار پر اهميت است و شايد، مؤثرترين بخش زندگي يک فرد همين باشد. هر انساني، اعم ازخود يا ديگري، دروازه ي ورود و خروج روابط انساني است. ايده ها، فکرها و نظرها (که به آنهاه محرّک يا پاسخ مي گوييم) معمولاً از وجود يک نفر بر مي خيزد و به ارگانيزم شخص ديگر وارد مي شود. تا زماني که يک نفر، آمادگي لازم براي شنيدن سخنان شخص ديگري را نداشته باشد، به سخنان او گوش نمي دهد. از طرف ديگر، تا کسي آمادگي اظهارنظر، دادن ايده و انتقال افکار خود را نداشته باشد، کسي نمي تواند او را به اجبار، وادار به سخن گفتن و برقرار کردن ارتباط کند. اين مشکل ارتباطي، با شناختن خود و ديگري تا حدودي قابل حل است. به زبان ساده، آن که خود را نمي شناسد، نمي داند که چه بايد به او بدهد و چه از او بخواهد، تا مقبول طبع او واقع شود. کسي که نگرش ها و شخصيت، عواطف، جنبه هاي رواني، اجتماعي، ارزشي و فرهنگي و نوع رفتار خود را مي شناسد، حدود انتظارات و علايق خود را مشخص مي کند و مي داند که از ديگران چه بخواهد و از آنها چه انتظاراتي داشته باشد. افرادي که خود را مي شناسند، تا حدود زيادي بر خود، خواسته و رفتار خود مسلّط هستند. اين افراد، از توان کنترل برخود، برخوردارند و مي توانند با محيط و ديگران، روابط مناسب برقرار کنند. از جهت ديگر، يکي از اساسي ترين جنبه هاي برقراري روابط انساني، خود را به ديگران شناساندن است. تا کسي خود را و ويژگي هاي وجود خود را نشناسد، چگونه مي تواند خود را به ديگران معرفي کند. خودشناسي و خود گشودگي، اجازه مي دهد که ما به وسيله شناختن ديگران، خود را نيز بهتر بشناسيم و هر چه قدر که خود را بهتر بشناسيم، ديگران را نيز بهتر مي شناسيم و با خودشناسي مي توانيم يک رابطه ي سالم و قوي اي را رقم بزنيم. منبع: مجله ي حديث زندگي 24/خ
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 741]
-
گوناگون
پربازدیدترینها