محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827685956
كارخانه ي رويا بافي
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
كارخانه ي رويا بافي نويسنده: بهزاد يوسفي موفقيت قابل پيش بيني داستان اسباب بازي ها باز هم نام استوديو پيكسار را سر زبان ها انداخت؛ در اين استوديو چه مي گذرد كه همه ي انيميشن هايش موفق از آب درمي آيند؟
در هنر بايد اعجوبه اي براي خودت باشي تا در اين دوره زمانه تاريخ ساز شوي. اين رسم روزگار است كه هر چه زمان بگذرد، كار شاق انجام دادن و تاريخ ساز شدن سخت تر از گذشته مي شود؛ هر روز سخت تر از ديروز. ديگر چند دهه از آن دوران گذشته كه هر چه مي ساختند مي شد پايه و اساس كاري، مي شد نماد فلان رشته ي هنري، مي شد يك فيلم تاريخ ساز كه بقيه اجبارا خواسته و نخواسته بايد از روي آن كپي كنند، حتي اگر ايده ي ساخت آن تنها از ذهن خودت ترشح كرده بود. اما همه ي اينها دليل نمي شود كه دست روي دست بگذاري و هيچ كاري نكني. بايد بلند شد و حركتي زد، بايد ايده پردازي كرد، بايد خلاقيت را استاد كرد، بايد بايدهاي ديگر را در دستور كار قرار داد تا بشود تاريخ جديدي را رقم زد؛ همان طوري كه جان لسه تر 15 سال پيش آنها را انجام داد. داستان اسباب بازي ها هر چند ممكن است در نظر خيلي ها انيميشني باشد مثل انيميشن هاي ديگر، يك چيزي شبيه شاهكارهايي مثل شير شاه و ديو و دلبر اما آنهايي كه با اين دنياي دوست داشتني بيشتر آشنا هستند مي دانند لسه تر (خالق داستان اسباب بازي ها) چه اعجوبه اي است، مي دانند چه كار بزرگي انجام داده و چه تاريخي ساخته كه شايد تا دوراني كه سينما و انيميشن هست، نام او همان كنارها باشد. اينها را گفتم تا برسيم به اين ماجرا كه چرا «پيكسار»، «قسمت اول داستان اسباب بازي ها» و «لسه تر» در سينما و دنياي انيميشن سازها اين قدر مهم هستند و جايگاه به خصوصي دارند. چرا انيميشن هاي پيكسار اين همه محبوبيت دارند؟ چرا هميشه جزو پرفروش ها هستند؟ چرا در بين نامزدهاي بهترين انيميشن مراسم اسكار يکي از فيلم هاي اين استوديو هميشه حاضر است؟ اين سؤال ها حتي اگر براي خودتان هم پيش نيامده باشد حتما آن را از افراد دور و برتان زياد شنيده ايد. براي پيدا كردن جواب اين سؤال ها و اين موفقيت ها مي شود چند دليل جورواجور تراشيد. گذشته ي دوست داشتني اول از همه، اين ماجرا به اين برمي گردد كه پيكساري ها سعي مي كنند در ساخت انيميشن هايشان هميشه از الگوهايي استفاده كنند كه در دهه هاي 30 يا 40 راز موفقيت انيميشن ها بوده. با اينكه پيكسار استوديويي پيشرو و پيشرفته است اما خودشان سعي مي كنند هميشه با نوستالژيك بازي از مخاطبانشان دلبري كنند؛ براي مثال انيميشن ماشين ها هر چند به خوبي در جست و جوي نمو يا همين داستان اسباب بازي ها از لحاظ محتوا و فرم داستاني نيست اما آمريكايي بودن طراحي هاي شخصيت ها كه همان ماشين ها باشند و محيطي كه داستان فيلم در آن جريان دارد مي تواند به خوبي قند در دل بينندگان آمريكايي آب كند و پاي فيلم ميخكوبشان كند. در انيميش داستان اسباب بازي هم خود اسباب بازي ها بهترين وسيله براي نوستالژيك بازي درآوردن است. استفاده از همين الگوهاي ساده شده يكي از وسيله هاي جذب مخاطب است كه بقيه ي كمپاني ها از آن به كل غافل شده بودند.
آينده را بچسب اما دومين نكته چيست؟ پيكسار پيشرو است. نمي خواهد و نمي تواند درجا بزند و هميشه با يك جور نگاه انيميشن بسازد. پيكساري ها هميشه از جديد ترين ابزار فني استفاده مي كنند كه وجود دارد، بنابراين مي توان هميشه بهترين كيفيت ها را از لحاظ فني در انيميشن هاي اين كمپاني ديد. وال ـ ايي و بالا ديگر اوج كيفيت طراحي هستند كه با فاصله ي زيادي از ديگر رقبايشان جلو زده اند. كم كم كار به جايي رسيده كه كيفيت آنها را مي شود با كمي اضافه كردن پياز داغ با يك فيلم زنده هم مقايسه كرد. همچنين آنها خوب بلدند چگونه از زيبايي هاي تصوير استفاده كنند. بيشتر كارهاي شان رنگارنگ است، انگار يكي برداشته از تمام رنگ هاي شادي كه دم دستش بوده استفاده كرده تا تصوير جلوي روي ما اين قدر دلچسب و چشم نوار باشد. در «در جست و جوي نمو» ماهي هاي رنگي مثل رنگين كماني هستند كه چند برابر به تصوير جان مي دهند و به فيلم هيجان تزريق مي كنند. حالا آن را مقايسه كنيد با يكي از مهم ترين كارهاي دريم وركس كه شرك باشد؛ در بيشتر مواقع رنگ هاي مرده مثل سبز و قهوه اي و طوسي قالب پيش و پس زمينه هستند و هيچ هيجاني در آنها ديده نمي شود. فضاي آخرالزماني دلچسب وال ـ ايي را با فضاي دهشتناك 9 شين آکر مقايسه كنيد تا ماجرا دست تان بيايد كه پيكساري ها كارشان را در زمينه ي بصري خوب بلدند و اين يعني داشتن يك برگ برنده كه هميشه جاي رو شدن دارد. تنوع، تنوع و تنوع تكراري نيستند. سوژه هايي كه پيكسار براي هر انيميشن انتخاب مي كند نه تكراري اند و نه تكرار شدني.داستان هايشان زمين تا آسمان با همديگر فرق دارد. يكي در دريا اتفاق مي افتد و ديگري در يك فضاي آخرالزماني در كهكشان بيكران؛ شايد رستواران هاي پاريس گزينه ي بعدي باشد يا شايد هم صحراي آريزونا تا ماشين هاي خوش آب و رنگ در آن جاي بگيرند. نمي شود حدس زد سوژه ي بعدي كجا و چه جوري اتفاق مي افتد اما مي دانيم مي افتد، آن هم به بهترين شكل ممكنش.
براي كوچولوها و بزرگترها اين آخري را مي توان تك خالي دانست كه رو كردنش فقط و فقط كار پيكساري هاست. حتي تا همين چند سال پيش خيلي ها تا انيميشني مي ديدند مي گفتند اينكه بچه بازي است و ميلي به ديدنش نشان نمي دادند. اما اين بچه بازي حالا كه كارش به جايي رسيده كه نه فقط بچه ها بلكه بچه هاي سابق هم پاي آن مي نشينند و از آن لذتي مبسوط مي برند. جدا از كارهايي مثل انيميشن هاي ايست حركتي (Stop-Motion) تيم برتون و يا شاهكارهايي به نام «مري و مكس» و «آقاي روباه شگفت انگيز» كه از پايه براي بچه ها ساخته نشده اند، پيكساري ها كه سردسته ي آنها لسه تر باشد كاري كرده اند كه ديگر كسي به انيميشن ها بچه بازي نگويد. استفاده از طنزهاي ظريفي كه فهميدن آنها بيشتر كار بزرگترهاست يا اشاراتي كه مي تواند ذهن بچه بزرگ ها! را تسخير كند، همان چيزي بود كه لسه تر از آستينش درآورده بود. يكي از منتقدان آن ور آبي گفته بزرگترها وقتي پاي انيميشني مي نشينند كه چيزي براي آنها هم داشته باشد، مشخصا بچه هايشان هم در كنار آنها هستند ديگر؛ پيكسار دقيقا همين كار را كرد و حالا نتيجه اش را ديده. اين بار نه تنها انيميشن ها توانستند به همان محبوبيت زمان گذشته برگردند بلكه با اين تحول چشم گير پا را فراتر از اين حرف ها گذاشته و تبديل به يكي از ژانرهاي محبوب در نزد عموم مردم و منتقدين شدند. بار ديگر انيميشن شد گل سرسبد محصولات تصويري. بزرگ و كوچك هم نخواهد داشت؛ همه به نوعي بعد از دهه ي ميانه ي دهه ي 90 گرفتار اين پديده شدند؛ پديده اي كه از سال 2001 به بعد در مراسم اسكار جايزه ي ويژه ي خودش را دارد و حتي در مراسم اسكار امسال (2010) كار به جايي رسيد كه انيميشن «بالا» توانست بين نامزدهاي بهترين فيلم سال، جايي براي خودش داشته باشد.
داستان اسباب بازي چطور تاريخ انيميشن را عوض كرد زلزله ي سه بعدي نزديك به 40 سال انيميشن آمريكا در حال و هواي خودش نبود، انگار كه مريضي تمام بدنش را گرفته باشد و زمين اش زده باشد. گذشته بود آن زمان كه انيميشن هاي خوش ساخت براي خودشان برو بيايي داشتند و مي تركاندند. همه چيز اين صنعت تمام شده به نظر مي رسيد و هيچ رونقي در آن به چشم نمي خورد. اين ماجرا از ميانه هاي دهه ي 50 ميلادي شروع شده بود و در چند دهه ي بعد به اوج خودش رسيد اما از آنجا كه قرار نيست هميشه شرايط اينجوري بماند تغييراتي به وجود آمد كه اين صنعت به زير كشيده شده دوباره بتواند راه خودش را پيدا كند. پروژه ي رو آمدن اين صنعت را بخش انيميشن هاي والت ديزني كليد زدند. آنها با رو كردن چند ترفند ـ مثل بازگشت به اصول انيميشن سازي كه در سال هاي اوج از آنها استفاده مي شد ـ توانست مقداري آب رفته را به جوي برگردانند اما مشكل اينجا بود كه آنها ديگر در فكر پر كردن جوي نبودند بلكه روياي رود و يا دريا افتاده بود به جانشان. انيميشن هاي ماندگاري مثل ديو و دلبر و علاءالدين و شير شاه در همين زمان ها ساخته شدند (بين سال 91 تا 94) اما اينها آن چيزي نبودند كه بتوانند دنياي انيميشن ها را حسابي تكان بدهند. والت ديزني همچنان داشت دور خودش مي چرخيد، هر چند انيميشن هاي خوبي مي ساخت اما بيشترشان از لحاظ داستان شبيه هم بودند. كمپاني هاي انيميشن سازي ديگر هم خواب بودند. اما در همان اوضاع پريشان ـ حوالي سال 95 ـ يك شركت بي ادعا به نام پيكسار انيميشني را براي اكران آماده كرد كه فك ها را زمين انداخت. «داستان اسباب بازي ها» چند فرق اساسي با انيمشن هاي زمان خودش داشت و همين باعث شده بود نگاه ها به شكل عجيب و غريبي به سمت اولين انيميشن بلند پيكسار برگردد. استفاده از تكنولوژي CGI (مخفف شده ي Computer-generatedimagery) كه به زبان خودمان مي شود تصويرسازي كامپيوتري، بزرگ ترين تغييري بود كه در ساخت داستان اسباب بازي ها اتفاق افتاده بود. هرچند اين سبك طراحي با كامپيوتر از سال 1973 در سينماي جهان استفاده مي شد اما تا آن موقع هيچ كس جرات آن را پيدا نكرده بود دست به چنين كاري بزند و يك فيلم يا انيميشن بلند را كاملا به صورت CGI بسازد. لسه تر و دوستانش چنين ريسك پرمخاطره اي را پذيرفتند و داستان اسباب بازي ها را كاملا CGI ساختند.
يكي از توانايي هاي اين تكنولوژي عجيب و غريب اين است كه مي شود با آن تصاوير سه بعدي ساخت و داستان اسباب بازي ها اولين انيميشني بود كه به صورت سه بعدي طراحي شد. هرچند كساني بودند كه مخالف اين سبك ساخت انيميشن بودند و گسترش پيدا كردن اين سبك را پايان دوره ي ژانر انيميشن در عالم سينما مي دانستند اما بازخورد وحشتناك خوب فيلم به لسه تر و تيمش نشان داد كه نه تنها به بيراه نرفتند بلكه درست و درمان زدند به وسط سيبلي كه با ساخت فيلمشان در نظر گرفته بودند. فيلم اكران شد، منتقدان سينمايي حسابي تحويلش گرفتند و نزديك به 192 ميليون دلار در آمريكاي شمالي و 361 ميليون در جهان فروش داشت. زمان تغيير بود. طراحي دستي انيميشن ها ديگر نمي توانست جوابگوي هميشگي سليقه ها باشد. لسه تر هم اين سبك را يكي از دلايل تكراري به نظر آمدن انيميشن ها مي دانست، بنابراين اولين تغييري كه در سيستم طراحي انيميشني پيكسار به وجود آورد اين بود كه ديگر كسي سراغ طراحي با دست نرود. همين شد كه او و دوستانش در پيكسار با روش CGI بهترين انيميشن هاي يكي دو دهه ي اخير را ساختند و به همه ي مردم دنيا پيشكش كردند. اين سبك طراحي كم كم در ديگر كمپاني ها مانند دريم وركس (شرك)، بلو اسكاي (عصر يخبندان)، انيميشن سوني (فصل شكار) و حتي بخش انيميشن لوكاس فيلم (جنگ ستارگان: جنگ هاي كلوني) پا گرفت و بيشتر آنها براي اينكه از قافله ي اين سبك فيلمسازي عقب نمانند و از سفره ي پربركت آن سهمي داشته باشند به سرعت سراغش رفتند. خالق داستان اسباب بازي از كجا به اينجا رسيد؟ آقاي خيالباف نشستن سر كلاس مادر كار خودش را كرد. مادر جان لسه تر معلم هنر دبيرستان مدوماك بود و همين كافي بود تا پسر خوش ذوقش سرنخ اصلي كارش را همان جاها پيدا كند. اشتياق روزافزون جان به انيميشن از همان جا شروع شد و اين موجود خزنده روز به روز در بدن او بيشتر حركت موزون انجام مي داد. در بچگي هميشه راه مدرسه تا خانه را پرواز مي كرد تا بتواند كارتون هاي چاك جونز (خالق باگز باني و رودرانر) را ببيند. در جواني دانشگاهش را ول كرد تا به رويايش يعني ساخت انيميشن بپردازد. همين شد كه در موسسه ي هنرهاي كاليفرنيا توانست مقام دوم انيميشن سازي را به دست بياورد. در آنجا توسط سه استاد والت ديزني انيميشن سازي ياد گرفت در حالي كه با آدم هايي مثل تيم برتون، برَد بِرد (رتتويي)، جان ماسكر (شاهزاده و قورباغه) و هنري سليك (كورولاين) همكلاسي بود. از آنجا راهي ديزني شد اما بعد از مدتي انداختنش بيرون. راهي لوكاس فيلم شد و بخش انيميشن آنجا را با كمك دوستانش راه انداخت. چندي بعد همان تبديل شد به پيكسار و ديزني مجبور شد همان استوديو را با قيمتي گزاف در سال 2006 بخرد. با اينكه خودش پايه گذار ساخت انيميشن با كامپيوتر است، عاشق کارهاي ميازاكي است كه فقط كار با دست را قبول دارد. آنها بدجور با هم دوست هستند. منبع:ماهنامه ي همشهري جوان، شماره ي 270. /ج
#فرهنگ و هنر#
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 621]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها