محبوبترینها
از کجا بفهمیم قاشق چنگال اصل است | قاشق چنگال تقلبی نخرید!
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1799608493
5 فن آوري كه در حال وخيم تر كردن وضعيت بشر هستند
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
5 فن آوري كه در حال وخيم تر كردن وضعيت بشر هستند نويسنده: اسكات تيل(1) چكيده: بحث پيرامون فن آوري و اثرات زيانبار آن بر حيات انسان، از جمله مباحثي است كه دهه هاست از سوي متفكران و صاحب نظران موافق و مخالف بي شماري دنبال شده است. بحثي كه با توجه به افزايش سرسامآور ابداعات و ابتكارات در چند دهه اخير، همواره موضوعي داغ و تازه در رسانه هاي عمدتاً منتقد غربي بوده است. مقاله زير به طور مشخص تر به تأثيرات منفي اي كه پنچ قلم از عمده ترين فن آوري هاي امروزي بر نحوه زندگي انسان دارند مي پردازد. فنآوري هاياي پادها وآي تيون ها، تلفن همراه، دستگاه هاي سي تي اسكن، فن آوري هاي نظارت بر ترافيك و فن آوري مقابله با آشوب هاي خياباني، هر كدام از جهاتي در حال لطمه زدن به سلامتي جسماني و رواني بشر هستند، به گونه اي كه گاه اين پرسش مطرح مي شود كه آيا به راستي مزاياي اين فن آوري ها بر مضرات آن مي چربد؟ آرتور و ماريلويس كروكر سردبيران نشريه آكادميك و فرهنگي Ctheory كه يك بار با آلترنت نيز سخن گفته بودند، در مقاله اي درباره «طرح پنتاگون» براي سرمايه گذاري بر روي بسته هاي روبات هاي شكارچي انسان مي نويسند: «اين فنآوري نيست كه بايد نگران آن باشيم، بايد نگران انسان ها بود. چرا فن آوري را سرزنش مي كنيد؟ فن آوري كاري را انجام مي دهد كه براي آن برنامه‌ريزي شده است. مشكل در فهم انسان نسبت به چگونگي كسب امتيازهاي بي رحمانه از ضعف هاي بشر است». در واقع انسان ها زماني كه پاي استفاده از فن آوري براي بهره برداري از ضعف هاي انسان ـ ضعف هاي موجود در درون خودشان، فرهنگشان و بازارهايشان ـ به ميان مي آيد، به موجوداتي استثنايي تبديل مي شوند. اما حتي زماني كه فن آوري براي رفع مشكلاتي به غايت مبتذل، به عاملي بازدارنده تبديل ميشوند، اين امر پيامدهايي را به دنبال دارد. بياييد نام اين پديده را «لگد واكنشي فن آوري» بگذاريم. همانطور كه زيست شنان تكاملي و تئوريسينcyborg ، دونا‌هاراوي زماني گفته است: «ما همگي موجوداتي افسانه اي، دورگه هاي فرضيه‌پردازي شده و مصنوع ماشين و ارگانيسم هستيم.» ما نمي توانيم فن آوري را از انسانيت خود خارج كنيم، همانطور كه نمي توانيم انسانيت و بازي هاي خطرناك آن را از فن آوري خارج كنيم. بنابراين روي طناب نازكي كه بين اين دو كشيده شده است راه مي‌رويم و مي كوشيم كه سقوط نكنيم، در حالي كه به شدت به دنبال تحقق بخشيدن به يك آينده cyborg هستيم كه در آن ممكن است ديگر قادر به تميز گذاشتن بين اين دو نباشيم. در زير به پنج نمونه از اين ادغام مشكل زا (به ترتيب، از كمتر تهاجمي تا كمتر از همه انساني) اشاره مي‌كنم و توضيح مي‌دهم كه چگونه همه چيز، از ابزارهاي دستي گرفته تا سلاح هاي سازگار با كاربر، روش كار كردن، بازي كردن و امور پليسي ما را تغيير داده اند. آي پادها و‌اي تيونها: در نگاه اول نمي توان گفت كه «مديا پلير» و ابزار ديجيتال انحصاري «اپل» خيلي زود از راه رسيدند. پخش هاي موزيك قابل حمل با آن كاست هايي كه تق تق صدا مي كردند و همه ما را ديوانه مي كردند، به خصوص از زماني كه صنعت موسيقي به سرعت از ريل و نوار به سمت ديجيتال حركت كرده بود و تصميم گرفته بود تمام آنها را روي ديسك هاي فشرده كد گذاري كند.اي پادها و‌اي تيون هاي اپل براي هميشه ساحت بازي ها را تغيير دادهاند، جايي براي كالاهاي مادي باقي نگذاشته اند و به جاي آنها راهي بي واسطه را براي ادغام موسيقي در زندگي ما ارائه كرده اند. البته به گفته برخي، اين كار باعث از بين رفتن اين صنعت، آن گونه كه مي‌شناختيم نيز شده است. جف كروكر از شبكه «ان بي سي»، در سال 2007 شكايت مي‌كرد كه «اپل كسب و كار موسيقي را ـ از نظر قيمت گذاري ـ نابود كرده و اگر ما كنترل اوضاع را در دست نگيريم، آنها همان كاري را خواهند كرد كه با ويدئو كردند. اپل به پشتيباني رضايت ما، سخت افزارهايي به ارزش ميليون ها دلار را به فروش رسانده است. آنها دوست ندارند پولي را كه در مي آورند با كسي تقسيم كنند». شكوه و شكايت ها از انحصاري عمل كردن اپل تا امروز ادامه دارد و بحث ها در ارتباط با ابتكارات انقلابي اين شركت در صنعت سرگرمي و توزيع موسيقي ديجيتال، بيشتر از آنكه وضعيت صنعت موسيقي را تغيير دهد و به جاي بهتري برساند، سياهه درآمدهاي آن را بهبود بخشيده است. اپل تأثيرات جنبي قابل بحثي نيز داشته است، از نابودي آلبوم گرفته تا تضعيف كيفيت صوتي. نيل يانگ از رسانه «راكر» در سال 2008 گفته بود: «اپل در بزرگراه آسايش، يك پيچ انحرافي زده است. كيفيت كاملاً ضربه خورده است؛ البته اگر اصولاً به وجود چيزي به نام كيفيت قائل باشيم». اپل در برنامه خود براي بازتعريف مقررات مالكيت و فروش موسيقي، بر فضاي گفتمان موجود درباره آنچه كه كاربران مي‌توانند توي‌اي پادها و‌اي تيون هايشان قرار دهند، از جمله اينكه ترانه ها را با چه تعداد از افراد مي‌توانند به اشتراك بگذارند، غالب بوده است. در اين راستا، اين شركت قدرت فرهنگي موسيقي و بازار آن را به اهرمي براي تكثير غير مجاز و پول كمتر براي همه، به خصوص مارك هاي متورم شده اي كه مثل خونآشام ها از هنرمندان پر كار خود براي نسل ها تغذيه مي كنند، تبديل كرده است. به خاطر ابتكارات اپل است كه ما هنوز به يك صنعت موسيقي چسبيده ايم كه ارتقاي تكنولوژيك يافته و از وضعيت قبلي اش دور شده است؛ ولي اين ابتكارات، به گسترش و رونق آن كمك زيادي نكرده است. اليوت وان باسكيرت ستون نويس كسب و كار موسيقي (و يكي از همكاران من) درWired.com براي آلترنت توضيح داد كه «آي تيون ها يك ابزار ذخيره موسيقي هستند كه با اينترنت حمايت شده اند، بي‌آنكه هيچ نوآوري عمده‌اي جز فروش تك تك موزيك ها به جاي آلبوم ها را عرضه كرده باشند. ساير شركت ها كوشيده اند قبل از اپل، از طريق آنلاين، نسبت به فروش موسيقي اقدام كنند، اما اين شركت جادوي «استيو جابز» را در اختيار گرفت ـ و اين واقعيت كه مارك ها در آن زمان ذخيره گر «آيتيون» را كه فقط خاص اپل بود، به عنوان بستري آزمايشي براي ورود به بازار، گسترده تر مي ديدند ـ و با كمك آن افراد را به فروش ترانه ها به طريق آنلاين ترغيب كرد». اما به چه هزينه‌اي؟ اكنون كه نقاب از چهره توزيع ديجيتال افتاده است، معلوم ميشود كه به اشتراك گذاشتن هنر و تجارت چقدرساده است. اين فن آوري، اجتناب از پرداخت حقوق مادي كساني را كه اين دو (هنر و تجارت) را خلق كرده اند، به شكلي فزاينده ساده كرده است. در حالي كه جهان پر است از مصرف‌كنندگان آگاهي كه به راستي مي‌خواهند از خالقان آثاري كه آنها را تحسين ميكنند حمايت كنند، نوآوري‌هاي توزيع ديجيتال از‌اي تيون ها گرفته تا پروتكل «بيت تورنت»، از تجارت و هنر به عنوان طعمه اي براي بهره برداري از ضعف بازار استفاده مي كنند. اين بهايي است كه ما بايد براي يك حوزه پخش موزيك نازل بپردازيم. گوشي هاي موبايل: حالا كه صحبت از اپل شد، بايد گفت كه آيفون پديده اي جديد است، اما گوشي هاي موبايل پديدهاي جالب تر هستند؛ پديدهاي كه ارتباطات، شبكه سازي، بازي و كاركردهاي تجاري را به همان شكلي كه‌اي پاد و‌اي تيون، مصرف و توليد موزيك ديجيتال را با هم ادغام كرده اند، در هم آميخته است. متأسفانه موبايل نيز بيشتر از سهم خود باعث تصادفات جاده اي، سوانح مربوط به عابران، رسوايي هاي «جنسي» و شايد حتي سرطان شده است. وزير راه و ترابري ري لاهود در اواخر سال گذشته، پس از آنكه پرزيدنت اوباما كاركنان فدرال را از تايپ پيام كوتاه به هنگام رانندگي منع كرد گفت: «اين جلسه احتمالاً مهم ترين جلسه در تاريخ وزارت ترابري باشد. پرت شدن حواس به هنگام رانندگي، خطرناك و غير قابل قبول است». اين حركت كمي پس از حوادث اخير اتفاق افتاد كه در آن شهروندان ايالت‌هايي چون نيوجرسي، پنسيلوانيا، ميشيگان و بسياري ديگر از ايالت ها، از تايپ پيام كوتاه و مكالمه با موبايل به هنگام رانندگي منع شدند. تصويب اين قوانين، آمار موجود در انجمن اتومبيل آمريكا و ساير نهادها را تأييد مي كند كه احتمال تصادف رانندگاني كه هنگام رانندگي پيام كوتاه تايپ مي كنند، بيست بار بيشتر از كساني است كه اين كار را انجام نمي دهند. اگر به اينها آمارهايي را بيفزاييد كه نشان مي دهند، رانندگان هنگام تايپ پيام كوتاه، در هر چهار ثانيه، يك بار به جاي جاده به موبايل هايشان نگاه ميكنند و نيز اينكه، حدود هشتاد درصد تصادفات به دليل پرت بودن حواس رانندگان است، با عمق فاجعه بهتر آشنا مي‌شويد. «دايره ايمني حمل و نقل ملي» در جريان تحقيقات خود درباره تصادف مرگبار قطار در كاليفرنيا كه بيست و پنج كشته و يكصد و سي و پنج زخمي بر جاي گذاشت، به اين نتيجه رسيد كه: تايپ پيام كوتاه مهندس تعويض خط مترو رابرت سانچز، دليل اصلي وقوع اين سانحه بوده است. اين موارد را به شكست سياست‌هاي موجود در ارتباط با كاركنان تعويض خط مترو در نظر بگيريد كه ورود تلفنهاي موبايل را به داخل كابين ممنوع كرده است. «ان تي اس بي» خواستار نصب دوربين هاي نظارتي در تمام قطارهاي خود شده است؛ موضوعي كه خشم «اتحاديه مهندسين و رانندگان قطار» را برانگيخت. آنها ادعا كردند كه نصب اين دوربين ها علاوه بر اينكه نمي توانند كمكي در اين زمينه كنند، تجاوز به حريم خصوصي افراد نيز محسوب مي شود. اما فقط رانندگان، قرباني موبايل نيستند، عابران پياده نيز به شكلي فزاينده در حال تصادف با اتومبيل ها هستند. در سال 2008 بيشتر از يكهزار عابر حواس‌پرت كه در حال ارسال يا خواندن پيامك با تلفنهاي همراه خود بودند، در اثر زمين خوردن شديد يا افتادن روي چيزهاي مختلف، از تير چراغ برق گرفته تا اتومبيل، وارد اورژانس‌هاي آمريكا شدند. اين رقم دو برابر ارقام سال 2007 بود كه آن نيز دو برابر سال 2006 بود و همين طور به عقب برويد! اما اعداد و ارقام بايد الاتر از اينها باشند. استاد دانشگاه ايالتي اوهايو جك ال. ناصر در مطالعه اي كه انجام داده است، ابعاد فاجعه آميز اين موضوع را بيشتر كاويده است. او مي گويد: «اين فقط نوك كوه يخي است.» چرا؟ اكثريت كساني كه در اين زمينه آسيب ديده اند جوانان هستند و بيشتر حوادثي كه در نتيجه استفاده نامناسب از تلفن همراه رخ داده است، به بيمارستان ها كشيده نشده است. با توجه به سوابق اين موضوع در طول چند سال گذشته، منطقي است كه نرخ بالاي سوانحي از اين دست را در عابران پياده، با اتومبيل يا (خدا به داد برسد) با هواپيما را در آينده انتظار داشته باشيم. اما اينها فقط نوع خوش بينانه اين دست حوادث است كه مي تواند رخ دهد. بر اساس اعلام «مؤسسه ملي سرطان»، مطالعات متعدد انجام شده، رابطه بين استفاده از تلفن هاي همراه با خطر ابتلا به تومورهاي مغزي بدخيم و شكل گيري غده هاي مغزي را مورد بررسي قرار داده اند، اما نتايج مطالعات دراز مدت تر هنوز در دست بررسي قرار دارند... . با اين حال برخي از اين مطالعات دراز مدت ـ نه تمام آنها ـ حاكي از اندكي افزايش در احتمال ابتلا به انواع خاصي از تومورهاي مغزي هستند. زبان احتياط آميز اين مطالعات، با توجه به اينكه پيش از اين هيچ ارتباط مستقيمي بين استفاده از تلفن همراه و سرطان كشف نشده است، هشداردهنده است. اما اين احتمالات مانع از اين نشده است كه «سازمان بهداشت جهاني» به همراه هشداري مبني بر اينكه «افزايش قابل توجهي در احتمال برخي انواع تومورهاي مغزي براي كاربران تلفن هاي همراهي كه به مقدار زياد از اين وسيله استفاده مي كنند و سرشان به مدت ده سال يا بيشتر مستقيماً در معرض مقادير زياد امواج راديويي قرار مي گيرد، وجود دارد»، وعده بدهد كه مطالعه خود درباره اثرات تلفن هاي همراه را كه به مدت يك دهه در دست انجام دارد، به پايان برد. اين مطلب، بسيار بيشتر از آنكه اطمينان بخش باشد، هشدار دهنده است و به چيزي ترسناك نزديك تر است تا دسيسه، به خصوص از زماني كه (از دهه هشتاد به بعد) تلفن هاي همراه كاربرد تجاري شديدي پيدا كرده اند. بياييد اميدوار باشيم كه توليد كنندگان اوليه اين فن آوري، كماكان زمان لازم را براي نجات مغزهاي احتمالاً آلوده به امواج ما داشته باشند! دستگاه هاي سي تي اسكن: با توجه به اينكه ما در معرض تشعشعات قرار داريم، كشف كنايه آميز ديگري صورت گرفته است كه دقيقاً حاصل لگد واكنشي فن آوري است: دستگاه هاي اسكنر توموگرافي رايانه اي (سي تي اسكن ها) مي‌توانند در عين حالي كه به درمان سرطان شما كمك مي كنند، باعث ابتلاي شما به سرطان نيز شوند. طبق مطالعهاي كه اخيراً در «آرشيو پزشكي داخلي» توسط استاد دانشگاه‌هاي كاليفرنيا در سانفرانسيسكو و راديولوژيست، ربكا اسميت بيندمن منتشر شده است، بيماراني كه يك بار سي تي اسكن روي آنها انجام مي شود، ممكن است معادل هفتاد و چهار ماموگرم يا چهارصد و چهل و دو چست ايكس ري جذب بدنشان شود. همچنين ممكن است اين فن آوري در قريب سي هزار سرطان جديد و بالغ بر ده هزار ضايعات جديد در طول سال نقش داشته باشند. بخش هولناك ماجرا اين است كه با افزايش موارد فزاينده و احتمالاً غير ضروري تعداد سي تي اسكنهايي كه انجام ميشود، احتمال بالا رفتن اين ارقام نيز وجود دارد. در طول سال 2007 ، بيشتر از هفتاد و دو ميليون بار سي تي اسكن بر روي افراد انجام شده است. اسميت بيندمن به آلترنت ميگويد: «تحقيق اوليه ما افزايش قابل توجه تعداد سي تي اسكن هايي را كه انجام ميشود نشان دادهاند كه در هر سال حدود ده درصد افزايش داشته است. اطلاعات بسيار كمي وجود دارد كه چه تعداد از اين سي تي اسكن ها ضروري بوده و چقدر از آنها غير ضروري، هر چند كه باور گسترد هاي وجود دارد، مبني بر اينكه دست كم بيست درصد سي تي اسكن هايي كه انجام ميشوند احتمالاً غير ضروري هستند. اين حوزه‌اي است كه بايد تحقيقات لازم با دقت درباره آن انجام پذيرد». اسميت بيندمن مي گويد كه موضوع اين است كه سي تي اسكن ها غالباً در دوره زماني كوتاهي تكرار مي شوند يا زماني انجام مي شوند كه معلوم نيست تغيير قابل ملاحظه اي در بيمار صورت گرفته باشد. مطمئناً مطالعه اسميت كل اين قلمرو ناشناخته را فاش نكرده است: سي تي اسكن باعث انتشار تشعشعات ميشود، درست مثل تلفن ها، لپ تاپ ها و ساير ابزارهاي سودمند. همچنان كه علم در حال كيفيت بخشيدن به ابزارهاي سودمند خود است ـ به خصوص در زمينه تجهيزاتي كه نجات‌دهنده جان انسان هستند ـ و اگرچه تاكنون كمك شاياني به انسان ها كرده است، خطرات آشكاري را نيز متوجه او كرده است. ساخت اين قبيل دستگاه ها مطمئناً به كاربران نيز كمكي نكرده است. برخي اوقات اين كار نتيجه عكس هم داشته است؛ فن آوري هايي چون دستگاه هاي سي تي اسكن، ممكن است بيش از حد مورد استفاده قرار گيرند، چرا كه استفاده از آنها بسيار آسان است. اسميت بيندمن تأكيد ميكند كه «البته سرعت، سهولت و سودآوري اقتصادي نيز كمابيش باعث استفاده بيش از حد از اين وسيله شده است. تصاوير اين دستگاه نيز به شكلي بي نقص و همراه با جزييات است و به تشخيص بهتر و سريع تر بيماري كمك ميكند؛ از اين رو، پرداختن به اين مسئله، موضوع ساده اي نيست». البته كاملاً اينطور نيست. اين دليل كه سي تي اسكن وسيله اي پيچيده است، به اين معنا نيست كه بي خطر هم باشد. موضوعي كه احتمال دارد در مطالعات بيشتر به اثبات برسد. كسي چه مي داند؟ اگر از نظر آماري اين احتمال وجود دارد كه (با به دست آوردن اطلاعات كافي) بتوانيم ثابت كنيم كه ما در حال توليد سرطان هاي بيشتري هستيم، و اينكه چه مقدار مي‌توانيم جلوي آنها را بگيريم... . اين مخمصه‌اي است كه مي توانيد خودتان را توي آن بيندازيد. فن آوري نظارت بر ترافيك: از محل كار تا آزادراه ها، تا چراغ هاي راهنمايي و...، نظارت بيشتر، به آزادي كمتر منجر شده است نه بيشتر. در واقع به نظر نمي رسد كه اين فنآوري به كاهش قابل توجه جرايم يا پيش‌گيري از وقوع سوانح انجاميده باشد. طبق مطالعات انجام شده در اورگان و ويرجينيا، دوربين هاي با نور قرمز، باعث افزايش تعداد تصادفات ـ در برخي موارد تا صد درصد ـ شدهاند و نه كاهش آنها. مطمئناً با وجود اين چراغ ها، رانندگان وسايل نقليه كمتري از چراغ قرمز رد مي شوند، اما به جاي آن، بيشتر با يكديگر برخورد مي كنند. بدتر اينكه، درآمدهاي اضافي كسب شده از رهگذر اين فن آوري، به تأمين بودجه طرح‌هاي مخرب و ضعيفي چون چراغ هاي زرد شمارشي اختصاص داده شده اند كه رانندگان را تشويق مي كند با ديدن اين چراغ ها، يا به سرعت از آنها عبور كنند يا محكم روي ترمز بكوبند؛ كه هر دوي اين رفتارها باعث وقوع سوانح تازه اي مي شوند. اين ايده كه يك دوربين در كنار چراغ قرمز، آشكارا انگيزه تخطي از قوانين را در افراد به وجود مي آورد، به اندازه كافي بد است. اين واقعيت كه بيشتر ايالت ها گرفتن عكس را بر اساس مطالبات «قانون آزادي اطلاعات» مجاز مي شمارند، وضعيت را وخيم تر ميكند، چرا كه عملاً هر كسي مي تواند به اين عكس ها دسترسي داشته باشد. لگد واكنشي اين فن آوري، مثل تولد آن، به ابزاري سياسي و مالي تبديل شده است: نماينده ايالت واشنگتن، كريس هرست كه يك مجري قانون كهنه كار است، از طرحي حمايت كرده است كه مقدار جريمه ها را از حدود يكصد و بيست و پنج دلار به بيست و پنج دلار كاهش مي داد و مهم تر اينكه، خواستار اين شد كه چراغ هاي زرد به جاي دو ثانيه ناچيز، حداقل چهار ثانيه روشن بمانند. اين طرح، كسب درآمدهاي منطقه‌اي از قِبل تصادفات مرگبار را كاهش داده است. او در ژانويه به «سياتل تايمز» گفته بود: «وضعيتي به وجود آمده است كه آنها عملاً شهروندان را به كشتن مي دهند تا از قِبل آن پولي كسب شود». اين همان طرح جامع فن آوري نظارت آلن مور نويسنده معروف كميك هاي كلاسيكي چون «نگهبانان» و «پ مثل پدركشتگي» است كه در مصاحبه اي در سال 2004 به من گفت: «پ مثل پدركشتگي به شكلي آزارنده، از زماني كه من در اوايل دهه هشتاد آن را نوشتم، در حال تحقق است. درآن زمان من دنبال داستاني بودم كه ايده يك پليس ايالتي را به سرعت و به شكلي مؤثر انتقال دهد. به اين ترتيب بود كه ايده فاشيستي نصب دوربينهاي نظارتي در گوشه و كنار تمام خيابانها به ذهنم رسيد.» مور گفت، مدت ها قبل از آن، در تمام خيابان ها و چهار گوشه انگليس و آمريكا دوربين هاي نظارتي را كاشته بودند». اين كشش نسبت به «حضور همه جايي و نامرئي» به ايده جرمي بنتام باز مي گردد، يعني يك زندان طراحي شده مخصوص كه تمامي زندانيان آن بي‌آنكه خودشان بدانند، همزمان با هم تحت نظارت بودند. بنتام مي‌گفت كه نتيجه اين كار نه فقط يك حضور همه جايي و نامرئي، بلكه «يك اعمال قدرت ذهن بر ذهن» بود. از آن زمان به بعد، ما تخيل بنتام را براي همه چيز روزآمد كرده‌ايم، از افزايش تعداد مجموعه هاي زندان ـ صنعتي (كه نويسنده «ملت فست فودي» اريك شلوسر زماني آن را نه تنها مجموعه‌اي از گروه ها و نهادهاي ذي نفع، بلكه «يك حالت ذهني» ناميده بود) تا به اصطلاح تلويزيون هاي واقعيتي. دومين جايي است كه در آن ما مشتاقانه سر دوربينها را رو به خودمان مي‌گيريم تا برنامه هايي چون «بازمانده»، «بيگ برادر»، «فاكتور ترس»، «آمريكن آيدل» و نمونه هاي بدتر از آنها را از خودمان به نمايش بگذاريم. مور ميگويد: «يكي از دلايلي كه ما در پ مثل پدركشتگي روي رسانه ها انگشت گذاشتيم اين بود كه رسانه ها يكي از مفيدترين ابزارهاي خودكامگي هستند. شايد اين انگاره اي مخوف باشد، اما من اطمينان دارم كساني هستند كه به تلويزيون شايد به عنوان يكي از صميمي ترين دوستانشان نگاه ميكنند. اگر تلويزيون مسائل جهان را به شكلي خاص به آنها بگويد، حتي اگر احساسشان حكم كند كه اين حرف ها حقيقت ندارند، باز هم درآخر كارآنچه را كه تلويزيون به آنها گفته است، باور ميكنند. اين انگارهاي هشدارآميز است، ولي خودمان چنين چيزي را بر سر خودمان آورده‌ايم.» نتيجه اين روند، فراواقعيتِ مداوماً دستكاري شده ما، به واسطه خودمان و پيامدهاي بسيار واقعي آنها بوده است؛ از جمله دو جنگ ويرانگري كه در مجموع ميليون ها نفر را از بين برده است و اقتصاد ملي ما را (اگر نگوييم اقتصاد جهاني) را نابود كرده است و كابوس زيست‌محيطي به خاطر مصرف افراطي را تشديد كرده است. يك اعتياد سياسي و اقتصادي جدي به درد و رنج و همراه با انگيزه، چه چيزي را به دنبال دارد؟ جز تخلف و سوء استفاده، و ديگر هيچ! تيزرها: اسلحه‌اي مسالمت آميز؟ اين را به اسكار گرانت بگوييد. يا به آن دسته از زنان بارداري كه صابون تيزر به تنشان خورده است. يا آن بچه شش ساله، يا آن مرد معلول، يا... حتماً اصل ماجرا دستتان آمده است. شايد جز تيزر، هيچ نوآوري يا فن آوري ديگري، در بازي به شدت سياسي شده امروز وجود نداشته باشد كه مثل آتش سوزي جنگلي، دامنه آن به سازمان‌هاي مجري قانون در سراسر جهان گسترش يافته است كه در جست و جوي گزينه هايي فراتر از باتوم ها و chokeholds هستند. آنها تيزر را دقيقاً همان وسيله اي يافته‌اند كه براي متوقف كردن متجاوزان نياز داشته اند: يك جرقه از سوي «فن آوري اختلال الكتروعضله‌اي» براي ضربه فني كردن شما كفايت ميكند؛ اصطلاحي كه در اين كسب و كار، براي اين حالت به كار مي رود. كسب و كاري كه رونق خوبي نيز دارد، هر چند كه اين سلاح اكنون بيشتر از هر زمان ديگر بحث برانگيز شده است. صحبت از درد شد، «پين ري» شركت «ريتئون» كه در بازار بيشتر با نام «سيستم سلب فعال» شناخته شده است، بر مبناي ساختار مشابهي عمل ميكند. به جاي وارد آوردن صدمات جسماني شديد با گلوله، باتوم يا چيزهاي بدتر از آن، اين سيستم صرفاً تشعشع راديواكتيو فركانس بالايي را متوجه سيستم عصبي فرد ميكند و به او شوكي وارد ميكند كه فرياد درد او بلند ميشود و در نتيجه به حرف ميآيد. اين سيستم مثل تيزرِ پرتو افكن مي تواند از پوشاك ضخيم نفوذ كند، هرچند كه هنوز! نمي‌تواند از ديوارها عبور كند. موضع تاتل در اين باره كه تيزر در حال تغيير جهان است، درست است؛ اگر چه زمان نهايتاً به ما خواهد گفت كه اين تغيير در چه جهت و به چه مقداري است. تاتل ميگويد كه درست همين الآن، پانزده هزار اداره مجري قانون رده پايين در حال استفاده از تيزرها هستند: «هيچ كس تا همين هفت سال قبل فكر نمي‌كرد كه اين وسايل نجات دهنده جان انسان ها را مي‌توان تمام وقت در سركوب تظاهرات خياباني به كار گرفت.» اين يك نرخ به كارگيري قابل توجه است، نرخي كه بي‌ترديد افزايش نيز مي‌يابد، بي توجه به اينكه رسانهها چه اندازه درباره تيزرها بدگويي كنند. چه اين سيستم به اشتباه براي افراد يا قسمت‌هاي حساس بدن به كار گرفته شود يا توسط سازمان ملل و ديگران به عنوان يك ابزار شكنجه و سركوب سياسي از آن نام برده شود، در طول سال‌هاي به كار گيري سريع اين وسيله، نام آن در يك گزارش رسوايي‌آميز، به دنبال گزارش رسوايي آميز ديگري برده شد. تاتل سخنگوي بين‌المللي تيزر فكر ميكند كه مشكلات مربوط به اين فنآوري به شكلي قابل پيش بيني، به اندازه كافي تخفيف پيدا خواهد كرد. تاتل ميگويد: «پليس در حال به كار گرفتن ابزاري است كه فقط در مورد آن بدفهمي صورت نگرفته است، بلكه با تبليغ درباره ماهيت استفاده از الكتريسيته، مردم را به هراس انداخته اند. اولين نگراني درباره كسي است كه مورد شوك قرار ميگيرد و همچنين برطرف كردن عوارض آن نيز خيلي سخت است. شناخت چگونگي عملكرد تيزر مستلزم توضيحات علمي بسياري است. اگر نگراني هاي مربوط به ايمني آن را كه از سوي منتقداني مطرح ميشود كه هدفشان گمراه كردن مردم است كنار نگذاريد، با محيط بسيار متشنجي مواجه مي‌شويد كه نه تنها كاركردن را دشوار ميكند، بلكه شما را پي در پي به جواب‌هاي منفي مي‌رساند». همچون دستگاههاي سي تي اسكن، تلفنهاي همراه و فن آوري نظارتي، بايد مطالعات بيشتري درباره هر دو وجه قضيه صورت گيرد. بر اساس اعلام وب سايت سازمان عفو بين‌الملل، «هيچ مطالعه اي، تأثير تيزرها بر افرادي كه بالقوه در معرض خطر قرار دارند را به شكلي مؤثر مورد بررسي قرار نداده است.» يا «كساني كه نياز به مراقبت‌هاي درماني دارند، مشكلات سلامتي دارند، دارو مصرف ميكنند يا از نظر دماغي بيمار هستند و يا تحت تأثير مواد افيوني قرار دارند نيز هدف اين فن آوري هستند و بايد گفت، تيزر بر روي تعداد بسيار زيادي از افراد به كار گرفته شده است». همچون ابزارها، دستگاهها و نوآوري‌هاي پيش گفته، تيزر هم مثل بسياري از شگفتي هاي فن آوري ديگر، به تدريج، بيشتر از راه حل هايي كه در اختيار انسان مي‌گذارد، براي او مشكلاتي را به وجود خواهد آورد. منبع: www.alternet.org پي نوشت: 1ـ Scott Thill، گرداننده سايتMorphizm.com است. نوشته هاي او در Salon،XLR8R،All Music Guide،Wired و ساير رسانه ها منتشر مي شود. منبع:نشريه سياحت غرب شماره 81 /ن
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 500]
-
گوناگون
پربازدیدترینها