تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804626204
امام صادق (ع) در انديشه رهبر انقلاب
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: تاریخ انتشار پنجشنبه 2 آبان 1387 تعداد مشاهده : 81 امام صادق (ع) در انديشه رهبر انقلاب جام جم آنلاين: رهبر معظم انقلاب اسلامى حضرت آية الله خامنهاى چند سخنرانى درباره تحليل زندگانى حضرت امام جعفر صادق امام ششم (ع) ايراد كرده‌اند كه يكى از بهترين تحليلهاى سياسى درباره عملكرد امام صادق(ع) شمرده مىشود. در دوران مبارزه با رژيم ستم شاهى و در زمانى كه رهبرى جامعه؛ مهمترين مساله نهضت اسلامى بود؛ رهبر معظم انقلاب اسلامى حضرت آية الله خامنهاى (دامت بركاته) چند سخنرانى درباره تحليل زندگانى امام ششم(ع) ايراد كرد كه بعد از پيروزى انقلاب اسلامى؛ تحت عنوان «پيشواى صادق(ع» توسط انتشارات سيد جمال منتشرگرديد. تاريخ دقيق انجام سخنرانى معلوم نيست وليكن بين سالهاى45 تا50 شمسى بوده است. كتاب «پيشواى صادق(ع» در بين سالهاى 58 تا 60 شمسى منتشر شده است. در هر حال؛ محتواى كتاب هرچند مختصر است؛ اما يكى از بهترين تحليلهاى سياسى درباره عملكرد امام صادق(ع) شمرده مىشود. مباحث اين اثر وزين؛ با رعايت امانت و براساس ترتيب و نظم كتاب به طور خلاصه عبارت از چند نكته ذيل است. 1- دو قضاوت درباره امام صادق(ع) دربين مردم وجود دارد كه هر دو محل تامل است. قضاوت اول حمايت آميز است: آن امام بزرگ؛ فرصتى طلايى براى تعليم و تربيت به دست آورد و چنان غرق در نشرعلم و دين شد كه نتوانست به فريضه امر به معروف و نهى از منكرعمل كند و ناچار شد در مقابل حكام ظلم و جور به مدح و ستايش وتملق بپردازد! قضاوت دوم اعتراضآميز است: او در زمانى كه ظلم و جنايت از در و ديوار مىباريد، ره عافيت در پيش گرفت و از رسالتانسانى يك رهبر غفلت ورزيد و به درس و بحث دل خوش كرد! در حالى كه شيعيانش گرفتار تعقيب و زندان و شكنجه و تبعيد و قتل و غارت بودند! 2- هيچ يك از آن دو قضاوت؛ پايه و مايه استوار و صحيحى ندارد. هردو قضاوت براساس چند روايت مجعول شكل گرفته است كه دقت درمحتواى آن؛ ساختگى بودن آن را آشكار مىسازد، زيرا ساحت رفيع امامت بسى پاكتر و والاتر از آن است كه آلوده به تملق و ستايش بيجا؛ آن هم نسبت به طاغوتها و ستمگران گردد. علاوه برآن كه برخى از اين روايات، اساسا سند ندارد. 3- در برخى از روايات مذكور كه سندى براى آن ذكر شده، راوى شخصى است به نام ربيع حاجب. ربيع كيست؟ ربيع آجودان مخصوص منصور خليفه عباسى و به تعبير آن روز حاجب او بود. او نزديك ترين و مورد اعتماد ترين شخص در دستگاه منصور بود و در سال153 هجرى به مقام وزارت نيز رسيد و تا آخر زندگى منصور (سال158 هجرى) در پست وزارت باقى ماند. شگفت آور است كه عاقلى؛ سخن نزديكترين يار خليفه را درباره ذلت و تضرع دشمن خليفه، بىهيچ تحقيق و جستجويى بپذيرد! 4- قضاوت دوم (قضاوت اعتراضآميز) سخنى است شبيه داورىهاى شرق شناسان كه غالبا آلوده به غرض يا برخاسته از جهل و بىخبرى است و مبتنى بر بينش مادى و الحادى، مانند قضاوت خاورشناس يهودى؛ فيليپ حتى درباره صلح امام حسن(ع) و قضاوت خاورشناس ماركسيست؛ پطروشفسكى بعثت رسول اكرم(ص). 5- نظريه و داورى صحيح درباره امام صادق(ع) و ساير امامانعليهم السلام ، قضاوت سومى است كه با تحقيق درمنابع و مآخذ ودقت در آن به دست مىآيد و آن اين است: امامان شيعه، همانند خود پيامبر(ص) هدفى جز اين نداشتند كه نظام عادلانه اسلامى را با همان ويژگىها و اهدافى كه قرآن روشن كرده ايجاد كنند و يا استمراربخشند. زيرا امامت؛ تداوم نبوت است. براين اساس، برنامه عمومى امامان عليهم السلام دو بخش اساسى و انفكاك ناپذير داشت. الف) تبيين ايدئولوژى اسلام. ب) تامين قدرت اجرايى و اجتماعى. 6- امامت از نظر تاريخى چهار دوره را پيمود الف) سكوت. ب) قدرت. ج) شهادت. د) جهادى ديگر. دوره اول از رحلت رسول اكرم(ص) شروع شد و با آغاز حكومت اميرالمؤمنين(ع) پايان يافت. دوره دوم؛ دوره حكومت امام على(ع) و امام مجتبى(ع) است. دوره سوم عبارت از بيست سال ميانه صلح امام حسن(ع) (سال 41 هجرى) و شهادت امام حسين(ع) (سال 61 هجرى) است. دوره چهارم؛ بعد ازشهادت سيدالشهداء(ع) تا دو قرن بعد و آغاز غيبت است. 7- امام اميرالمؤمنين على(ع) در دوره اول كه بيست و پنج سال به طول انجاميد، براى حفظ اسلام و جلوگيرى از اختلاف، دست به قيام مسلحانه نزد و در برابر غاصبان حكومت سكوت كرد و بلكه از روى كمال علاقه و دلسوزى نسبت به اسلام و جامعه اسلامى؛ آنان را يارى كرد و در مسائل سياسى، نظامى و غيره راهنمايى نمود؛ چنانچه اين مطلب از نهجالبلاغه و كتب تاريخ استفاده مىشود. 8- در دوره دوم؛ هرچند بسيار كوتاه بود. حدود پنج سال اما يك حكومت صد در صد اسلامى ارائه و حاكم گرديد و عدالت استقراريافت و ارزشهاى جاهلى رخت بربست. 9- در دوره سوم، تلاش براى بازگرداندن قدرت به خاندان پيامبر(ص) در فرصت مناسب، شروع شد و شيعه؛ عملا به كار نيمه مخفى اهتمام ورزيد. 10- دوره چهارم؛ ادامه دوره سوم و با همان روش و البته به صورت برنامه دراز مدت بود. اين دوره، هرچند پيروزىها و شكستهايى درمراحل مختلف داشت اما در زمينه كار ايدئولوژيك، به پيروزى قطعى رسيد. براى آشنايى با زندگى امام صادق(ع) بايد اين دوره را بيشتر بررسى كنيم. 11- در دوره چهارم؛ امامان شيعه عليهم السلام تلاشى مستمرداشتند تا با فعاليت ايدئولوژيك ومبارزه با تحريف، زمينه احياى حكومت اسلامى و حضور قرآن و سنت را در جامعه فراهم آورند و اين انقلابى بزرگ و اساسى بود، شبيه انقلابى كه رسول الله(ص) درجامعه جاهلى پديد آورد و شايد از آن هم مشكلتر؛ زيرا تجديد يك انقلاب، گاه از ايجاد آن دشوارتر است. 12- در آغاز دوره چهارم، وضعيت شيعه بنابر روايت امام صادق(ع) چنين بود: «ارتد الناس بعدالحسين(ع) الا ثلثه ابوخالد الكابلى و يحيى بن ام الطويل و جبيربن معطم ثم ان الناس لحقوا و كثروا و كان يحيى بن ام الطويل يدخل مسجد رسول الله(ص) و يقول: كفرنابكم و بدا بيننا و بينكم العداوه و البغضاء.» پس از شهادت امام حسين(ع) همه منحرف شدند جز سه نفر: ابوخالد كابلى، يحيى بن ام طويل و جبيربن معطم. بعدها ديگران ملحق شدند و شيعيان زياد گرديدند. يحيى بن ام طويل به مسجد پيامبر(ص) درمدينه وارد مىشد و خطاب به مردم مىگفت: ما به شما كافريم و ميان ما و شما خصومت و كينه است. 13- امام سجاد(ع) نمىتوانست به صراحت خود را مستحق خلافت وحكومت اعلام كند. زيرا در آن صورت، خليفه مقتدرى چون عبدالملك بن مروان آن حضرت را پيش از آنكه موفق به انجام رسالتش شود به شهادت مىرساند و تشكيلات نوپاى شيعه ويران مىگرديد. 14- البته درموارد نادرى امام سجاد(ع) موضع حقيقى خود را در برابر حاكمان جور آشكار ساخت. اما آنچنان كه خود را روياروى آنان قرار دهد، بلكه تنها براى ثبت در تاريخ؛ مانند نامهاى كهامام(ع) براى يكى از رجال دينى وابسته به حكومت بنى اميه به نام محمد بن شهاب زهرى نوشتهاند. نامه روشنگر امام زينالعابدين(ع) در تحف العقول ذكر شده است. 15- امام سجاد(ع) مىفرمود: درهمه حجاز، دوستداران و علاقمندان ما به بيست نفر نمىرسد. هرچند آن حضرت فعاليتى آرام و مخفى داشت اما گاه گاه خود و يارانش مورد آزار و اذيت حكومت وقت قرار مىگرفتند و خود آن بزرگوار حداقل يك مرتبه با وضعى تاثرانگيز و بسته به غل و زنجير تحت نظر ماموران بسيار ازمدينه به شام برده شد و بارها مورد تعرض و شكنجه قرار گرفت وسرانجام در سال 95 هجرى به وسيله وليد بن عبدالملك خليفه اموى به شهادت رسيد. 16- امام باقر(ع) در مراسم حج به حاجيان اشاره كرد و به يار رازدارش، فضيل بن يسار گفت: در جاهليت نيز بدين گونه مىگرديدند! فرمان آن است كه به سوى ما كوچ كنند و پيوستگى و دوستى خود را به ما بگويند و يارى خويش را برما عرضه كنند. قرآن از قول ابراهيم(ع) مىگويد: (بارالها!) دلهايى از مردم را مشتاق ايشان كن! 17- يكى از ياران نزديك امام باقر(ع) به نام جابرجعفى به دستور آن حضرت، كوفى بودن خود را كتمان مىكند و وانمود مىكند كه از مردم مدينه است و نيز به فرمان آن بزرگوار، خود را به ديوانگى زد و حاكم كوفه كه اين وضع را مشاهده كرد گفت: خدا را شكر كه از قتل او معافم ساخت! 18- امام باقر(ع) در برابر حاكم اموى (هشام بن عبدالملك) خطاب به مردم كرد و فرمود: «ايهاالناس! اين تذهبون؟ و اين يرادبكم؟ بناهدى الله اولكم و بنا يختم آخركم، فان كان لكم ملك معجل فان لنا ملكا موجلا و ليس بعد ملكنا ملك، لانا اهل العاقبه يقول الله عزوجل و العاقبه للمتقين.» به كجا مىرويد؟ اى مردم! و چه سرانجامى براى شما درنظرگرفتهاند؟ به وسيله ما بود كه خدا گذشتگان شما را هدايت كرد و به واسطه ما است كه خدا مُهر پايان بركار شما مىزند. اگر شما را دولتى مستعجل است، ما را دولتى پاينده خواهد بود و پس از دولت ما كسى را دولتى نخواهد بود. چون ما اهل عاقبتيم كه خدا فرمود عاقبت براى اهل تقواست. 19- ابوحمزه ثمالى گويد: از امام باقر(ع) شنيدم كه مىگفت: خدا براى اين امر (تشكيل حكومت علوى) سال 70 را معين كرده بود. چون حسين(ع) كشته شد خدا بر خاكيان خشم گرفت. پس آن را تا سال 140به تاخير افكند... ما اين موعد را براى شما (شيعيان) گفتيم وشما آن را افشا كرديد. پس خدا ديگر موعدى را معين نكرد. ابوحمزه اين سخن را براى امام صادق(ع) بيان كرد. آن حضرت فرمود: آرى، اين چنين بود. 20- امام باقر(ع) به فرزندش امام صادق(ع) دستور داد كه بعد ازشهادت؛ بخشى از دارائى آن حضرت (800 درهم) را در مدت ده سال، صرف عزادارى و گريستن بر ايشان در صحراى منى و در موسم حج بنمايد. 21- خطوط اصلى زندگى امام صادق(ع) چنين است: 1- تبليغ و تبيين مساله امامت شيعى. 2- بيان و تبليغ احكام دين و تفسير قرآن به روش اهل بيت عليهمالسلام . 3- ايجاد تشكيلات سياسى ايدئولوژيك به صورت مخفى. 4- هدايت پنهانى جنبشهاى نظامى علويان. 5- فعاليت سياسى به صورت بيان توصيهها، گفتارها ونگارش نامهها و ذكر شعرهايى خاص. 22- آميختگى سه مفهوم «رهبرى سياسى» و «آموزش دينى» و«تهذيب روحى» در امامت؛ ناشى از آن است كه اسلام در اصل؛ اين سه جنبه را از يكديگر تفكيك نكرده و به عنوان برنامهاى چند بعدى بر انسان عرضه كرده است. شيعه عقيده دارد كه امام بايد از جانب خدا تعيين شود. 23- كميت؛ شاعر نامدار و بسيار هنرمند و يكى از معروفترين چهرههاى شيعى و شهيد گرايشهاى تند علوى؛ در يكى از چندين قصيده معروف خود در توصيف ائمه اهل بيت عليهم السلام ، آنان را سياستمدارانى مىداند كه برخلاف حاكمان مسلط زمان، سرپرستى و زمامدارى انسانها را با چوپانى گوسفندان و چارپايان، يكسان نمىسازند. 24- سخن اصلى امام صادق(ع) مانند ديگر امامان شيعه، عبارت ازامامت بود و براى اثبات اين واقعيت تاريخى، قاطع ترين مدرك، روايات فراوانى است كه در آن؛ امام صادق(ع) ادعاى امامت را به روشنى و صراحت بيان كرده است. 25- مردى از اهل كوفه به خراسان رفت ومردم را به ولايت جعفربن محمد(ع) دعوت كرد. جمعى پاسخ مثبت گفتند و اطاعت كردند و گروهى سرباز زدند و منكر شدند و فرقهاى احتياط كردند و دست نگه داشتند... يكى از احتياط كنندگان به مدينه و ملاقات امام صادق(ع) رفت. آن حضرت با لحنى اعتراضآميز فرمود: اگر تو اهل ورع و احتياط بودى چرا در فلان مكان كه فلان عمل هوس بازانه وشهوانى را انجام مىدادى احتياط نكردى؟! 26- فقه جعفرى در برابر فقه رسمى آن روزگار، فقط يك اختلاف عقيده ساده نبود، بلكه دو مفهوم انتقادآميز نيز داشت: نخست آنكه اثبات مىكرد دستگاه حكومت از آگاهى دينى بىبهره است و نمىتواند امور فكرى مردم را اداره كند و ديگر آنكه نشان مىداد تحريفهاى بسيارى در فقه رسمى براى جلب نظر حكام جور نفوذ كرده است و نيز امام صادق(ع) با تفسير قرآن به روشى غير از روش عالمان دربارى، عملا به معاوضه با حكومت برخاست و تمام تشكيلات مذهبى و فقاهت رسمى را تخطئه كرد. 27- وجود تعابيرى چون «باب»، «وكيل»،«صاحب سر»،«مستودع سر» در روايات امام صادق(ع) و نيز در تاريخ، نشانمىدهد كه آن حضرت تشكيلاتى سياسى، ايدئولوژيك را به صورت پنهانى هدايت مىكرد. مثلا محمد بن سنان«باب» امام صادق(ع) و زراره و بريد و محمد بن مسلم و ابوبصير، «مستودع سر» آن حضرت و معلى بن خنيس، وكيل آن بزرگوار بود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 102]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها