تور لحظه آخری
امروز : سه شنبه ، 12 تیر 1403    احادیث و روایات:  پیامبر اکرم (ص):برترین اعمال دوست داشتن در راه خدا و دشمنی در راه اوست.
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

اتاق فرار

خرید ووچر پرفکت مانی

تریدینگ ویو

کاشت ابرو

لمینت دندان

ونداد کولر

صرافی ارکی چنج

صرافی rkchange

دانلود سریال سووشون

دانلود فیلم

ناب مووی

رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید

سرور اختصاصی ایران

تور دبی

دزدگیر منزل

تشریفات روناک

اجاره سند در شیراز

قیمت فنس

armanekasbokar

armanetejarat

صندوق تضمین

پیچ و مهره

طراحی کاتالوگ فوری

دانلود کتاب صوتی

تعمیرات مک بوک

Future Innovate Tech

آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت

پی جو مشاغل برتر شیراز

قیمت فرش

آموزش کیک پزی در تهران

لوله بازکنی تهران

کاشت پای مصنوعی

میز جلو مبلی

پراپ رابین سود

هتل 5 ستاره شیراز

آراد برندینگ

رنگ استخری

سایبان ماشین

قالیشویی در تهران

مبل استیل

بهترین وکیل تهران

شرکت حسابداری

نظرسنجی انتخابات 1403

استعداد تحلیلی

کی شاپ

خرید دانه قهوه

دانلود رمان

وکیل کرج

آمپول بیوتین بپانتین

پرس برک

بهترین پکیج کنکور

خرید تیشرت مردانه

خرید نشادر

خرید یخچال خارجی

وکیل تبریز

اجاره سند

وام لوازم خانگی

نتایج انتخابات ریاست جمهوری

خرید سی پی ارزان

خرید ابزار دقیق

بهترین جراح بینی خانم

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1803861629




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
archive  refresh

انقلاب فرهنگی و سیاسی در سیره امام صادق(علیه السلام)


واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: انقلاب فرهنگي و سياسي در سيره امام صادق(عليه‎السلام)
شهادت امام صادق عليه السلام
امام صادق(عليه‎السلام) هشتمين ستاره فروزان آسمان عصمت، و ششمين اختر تابان‏سپهر امامت و ولايت در هفدهم ربيع‏الاول سال‏83 ه.ق در مدينه چشم به جهان گشود، ودر 25 شوال سال 148 در 65 سالگي به دستور منصور دوانيقي (دومين طاغوت عباسي)مسموم شده و به شهادت رسيد. در زندگي سراسر افتخار او، دو موضوع همچون دو جريان ‏هميشگي با پرتلاش‏ترين شکل در راس موضوعات ديگر ديده مي‏شد، که هر دو در يک صراط قرار داشته و تکميل کننده همديگر بودند که عبارت‏اند از: طاغوت زدايي و نشان‏ دادن چهره اسلام ناب؛ اسلام محمد(صلي الله عليه و آله) و علي(عليه‎السلام). آن حضرت در وضعيتي قرار گرفت، که اسلام چهره حقيقي خود را از دست داده بود، و از قرآن و اسلام جز نامي باقي نمانده بود، چرا که مدتي با امويان و سپس با عباسيان درگير بود که بر کشور پهناور اسلامي حکومت مي‏کردند، و همه چيز را با ميل‏ و هوس‏هاي نفساني خود رتق و فتق مي‏نمودند، و اسلام را به دنبال اهداف شوم خود مي‏کشيدند و آن را پلي براي اجراي مقاصد طاغوتي خود قرار داده بودند.  امام صادق(عليه‎السلام) در طول 34 سال امامت‏ خود (114 148 ه.ق) با پنج‏ حکمران اموي؛ يعني هشام بن عبدالملک، وليد بن يزيد، يزيد بن وليد، ابراهيم بن وليد، مروان بن‏محمد، درگير بود، پس از انقراض آنها با دو خليفه عباسي يعني عبدالله بن محمد،معروف به سفاح و منصور دوانيقي رو به رو گرديد. آن حضرت براي نجات اسلام و مسلمين چاره‏اي نمي‏ديد، جز اين که مانند پدرش امام باقر(عليه‎السلام) دو موضوع را مساله ‏اصلي زندگي خود قرار دهد؛ يعني همان دو موضوعي که از کلمه طيبه «لا اله الاالله‏» نشات مي‏گرفت، و تحقق عيني چنين کلمه‏اي که اساس اسلام محمد(صلي الله عليه و آله) و علي(عليه‎السلام)را تشکيل مي‏داد، نياز به انقلاب سياسي و نفي طاغوت‏ها، و انقلاب فرهنگي و آموزش‏براي رشد و آگاهي بخشي جامعه داشت، تا با اين «نفي‏» و «اثبات‏» بتواند اسلام‏را از زير حجاب‏هاي جهل و غرور خودکامگان رهايي بخشد، و چهره ناب آن را به عموم‏نشان دهد. روشن است که چنين کار بزرگي، بسيار دشوار و طاقت فرسا بود، در عين‏حال امام صادق(عليه‎السلام) که خود را وقف اسلام و قرآن نموده بود، با همتي بلند و اراده‏اي‏محکم، به اين کار بسيار عميق و بزرگ دست زد، و تا آخر عمر هم‏چنان با قاطعيت‏ادامه داد و سرانجام در اين راه شهد شهادت نوشيد. بنابراين، آن حضرت همه وجودش را در مسير اين نفي و اثبات فدا نمود، و به‏پيروان خود آموخت که اصلي‏ترين کار آنها بايد اين دو کار سياسي و فرهنگي باشد،که اساس رشد و تکامل همه جانبه در پرتو آن به دست‏خواهد آمد.  تاسيس دانشگاه جعفري يا حوزه علميه شاگردان امام باقر(عليه‎السلام) پس از درگذشت آن‏ حضرت به گرد شمع وجود امام صادق(عليه‎السلام) حلقه زدند. امام عليه السلام نيز با جذب ‏شاگردان جديد به تاسيس يک نهضت عظيم فکري و فرهنگي و بالنده مبادرت ورزيد، به‏گونه‏اي که طولي نکشيد مسجد نبوي در مدينه منوره و مسجد کوفه در شهر کوفه به ‏دانشگاهي عظيم تبديل شد. درگيري شديد بين بني‏عباس و بني‏اميه، آنان را آن چنان ‏به خود مشغول کرده بود، که فرصتي طلايي براي امام صادق(عليه‎السلام) و يارانش به دست آمد، آن حضرت با استفاده از اين فرصت ‏به بازسازي و نوسازي فرهنگ ناب اسلام پرداخت و شيفتگان مکتب حق از اطراف و اکناف، از بصره، کوفه، واسط، يمن و نقاط مختلف حجازبه مرکز اسلام; يعني مدينه، سرازير شدند و چون پروانگاني دلباخته به گرد شمع‏وجود امام صادق(عليه‎السلام) تجمع کردند. روز به روز به تعداد شاگردان مي‏افزود، به گونه‏اي که تعداد آنها به چهار هزارنفر رسيد. شيخ طوسي (وفات يافته 460 ه.ق) در رجال خود تعداد شاگردان امام صادق(عليه‎السلام) را 3197 مرد و 12 زن نام مي‏برد. «حسن بن علي بن زياد وشاء» که خود از اساتيد حديث، و از شاگردان امام‏ رضا(عليه‎السلام) است، مي‏گويد: «من در مسجد کوفه نهصد استاد حديث را ديدم که از امام‏صادق(عليه‎السلام) نقل حديث مي‏کردند، و مکرر مي‏گفتند: قال الصادق، قال جعفر بن محمد(عليه السلام)‏». اين دانشگاه عظيم صدها مجتهد، استاد، دانشمند و محقق تربيت‏شدند، که هر کدام‏از شخصيت‏هاي بزرگ علمي به شمار مي‏آمدند، و گروهي از آنان داراي آثار علمي وشاگردان متعدد شدند. شيخ مفيد (وفات يافته‏413 ه.ق) مي‏نويسد: «به قدري علوم‏از امام صادق(عليه‎السلام) نقل شده که در همه جا پخش شده، و زبان به زبان به گردش درآمده‏است، و از هيچ يک از افراد خاندان رسالت، آن همه علم و حديث، نقل نشده است.» با توجه به اين که شاگردان امام صادق(عليه‎السلام) به شيعيان انحصار نداشتند، بلکه ديگران‏ نيز از خرمن فيض او خوشه مي‏چيدند. مالک، پيشواي فرقه «مالکي‏» در ضمن گفتاري ‏گويد: «در علم و عبادت و پاک‏زيستي، برتر از جعفر بن محمد(عليه‎السلام) هيچ چشمي نديده، و هيچ گوشي نشنيده و به قلب هيچ بشري خطور نکرده است.» ابوحنيفه پيشواي فرقه ‏حنفي، دو سال شاگرد امام صادق(عليه‎السلام) بود، به طوري که اين دو سال را اساس و سرمايه‏اصلي علوم خود دانسته و مي‏گويد: «لولا السنتان لهلک نعمان; اگر آن دو سال نبود،نعمان هلاک مي‏شد.» از گفتني‏ها اين که: روزي منصور دوانيقي طاغوت عصر امام‏صادق(عليه‎السلام)، ابوحنيفه را احضار کرد و به او گفت: مردم شيفته جعفر بن محمد شده‏اند واو داراي شاگردان بسيار شده است، يک سري مسائل دشواري را نزد خود در نظر بگير،تا در ملا عام از او بپرسي، تا او در پاسخ فروماند، و از نظر چشم مردم ساقط شود. «ابوحنيفه مي‏گويد: چهل مساله مشکل نزد خودم رديف کردم، و به مجلس منصوردوانيقي در «حيره‏» حاضر شدم، ديدم جعفر بن محمد(عليه‎السلام) در سمت راست منصور نشسته‏است، همين که چشمم به آن حضرت افتاد آن چنان تحت تاثير شکوه و جلال او قرارگرفتم که خود را باختم، سلام کردم و با اشاره منصور نشستم، منصور به امام رو کردو گفت: «اين ابوحنيفه است.» امام فرمود: آري او را مي‏شناسم. سپس منصور به من‏رو کرد و گفت: «اي ابوحنيفه! مسائل خود را از جعفر بن محمد(عليه‎السلام) بپرس.» من‏سؤال‏هاي خود را مطرح کردم، هر سوالي که از آن حضرت مي‏پرسيدم، او بي‏درنگ پاسخ‏مي‏داد، و ابعاد مساله را بيان مي‏کرد، و مي‏گفت: عقيده شما درباره اين مساله‏چنين است، و به عقيده مردم مدينه چنان است و به عقيده ما چنين مي‏باشد، در بعضي‏از موارد نظر آن حضرت با عقيده من موافق بود و در بعضي موارد با نظر اهل مدينه‏توافق داشت و گاهي با هر دو مخالف بود، و به اين ترتيب به چهل سؤال مطرح شده من‏پاسخ داد، آن گاه ابوحنيفه گفت: «اءليس ان اعلم الناس اعلمهم باختلاف الناس؛مگر نه اين است که دانشمندترين مردم آن کسي است که آگاه‏ترين آنها به اختلاف مردم ‏به فتواها و مسائل فقهي باشد.» از حوزه علميه امام صادق(عليه‎السلام) شاگردان برجسته‏اي‏ که خود بعدها به عنوان استاد و اسطوانه جهان تشيع به شمار مي‏آمدند و هر کدام‏ موسس کلاس‏هاي بزرگ علمي، و صاحب تاليفات شدند بروز نمودند؛ مانند هشام بن حکم، جابر بن حيان، زراره بن اعين، ابان بن تغلب، مفضل بن عمر، هشام بن سالم، مؤمن‏الطاق و... هشام بن حکم علامه عصر خود بود و تعداد تاليفات او را که بيش‏تر در محور معارف‏و عقائد به ويژه درباره مساله مامت‏بود، تا 31 کتاب ذکر نموده‏اند. جابر بن حيان که او را پدر علم شيمي مي‏خوانند، يکي از شاگردان‏امام صادق(عليه‎السلام) بود که کتابي در هزار صفحه، شامل پانصد رساله در علوم مختلف تاليف نمود. کوتاه سخن آن که: تاريخ‏نويس و تحليل‏گر مشهور «ابن خلکان‏» مي‏نويسد: «جعفر بن محمد (امام صادق) يکي از امامان دوازده گانه بر اساس مذهب شيعه‏اماميه، از بزرگان خاندان پيامبر(صلي الله عليه و آله) است که به خاطر راستي و درستي رفتار وکردار و گفتارش، او را صادق نامند، فضايل و کمالاتش مشهورتر از آن است که نيازبه توضيح باشد.» سپس به عنوان نمونه يکي از شاگردانش، جابر بن حيان را معرفي‏ مي‏کند.  مبارزه امام صادق(عليه‎السلام) همان گونه که گفتيم امام صادق(عليه‎السلام) دوش به دوش نهضت عظيم‏علمي و انقلاب فرهنگي، در هر فرصتي به طاغوت زدايي پرداخت، او هرگز تسليم‏طاغوت‏هاي عصرش نشد، بلکه همواره با آنها در ستيز بود، و سرانجام در همين راستا،او را شهيد کردند. آن حضرت گرچه قيام مسلحانه بر ضد طاغوت‏هاي عصرش نکرد، ولي با شمشير زبان وقلم، در هر فرصتي به جنگ آنها رفت و آنها را محکوم کرد، و در مورد قيام‏مسلحانه، به يکي از شاگردانش به نام سدير که در کنار چند عدد گوسفند توقف کرده‏بودند فرمود: «والله لو کان لي شيعه بعدد هذه الجداء ما وسعني القعود؛ سوگند به خدا اگر شيعيان(راستين) من به اندازه تعداد اين بزغاله‏ها بودند، خانه نشيني‏ برايم روا نبود، و قيام مي‏کردم.» وقتي که سدير آن بزغاله‏ها را شمرد، هفده عدد بودند. امام صادق(عليه‎السلام) همواره مساله ولايت را مطرح مي‏کرد، و مي‏فرمود: «ولايت از نماز، روزه، زکات و حج‏ برتر است، و دليل آن را چنين ذکر مي‏کرد: «لانها مفتاحهن‏والوالي هو الدليل عليهن؛ زيرا ولايت کليد همه آنها است، و حاکم و رهبر، راهنماي ‏مردم به سوي همه آنها است.» و گاهي مي‏فرمود: «من مدح سلطانا جائرا و تخفف وتضعضع له طمعا فيه کان قرينه في النار؛ کسي که سلطان ستمگري را تمجيد کند، و دربرابر او فروتني و کرنش نمايد، تا در کنار او به نوايي برسد، چنين کسي همدم آن‏سلطان در ميان آتش دوزخ خواهد بود.» و زماني ديگر از رسول خدا(صلي الله عليه و آله) نقل مي‏کرد که‏فرمود: «الفقهاء امناء الرسل ما لم يدخلوا في الدنيا; علماي دين نمايندگان‏امين پيامبران هستند تا هنگامي که وارد در دنيا نشده‏اند.» شخصي از رسول خدا(صلي الله عليه و آله)پرسيد:نشانه ورود آنها در دنيا چيست؟ رسول خدا(صلي الله عليه و آله) فرمود: «اتباع السلطان، فاذا فعلوا ذلک فاحذروهم علي دينکم؛ پيروي سلطان، هرگاه دانشمندان چنين کنند، براي حفظ دينتان از آنها بپرهيزيد.» منصور دوانيقي، دومين طاغوت خشن عباسي در ضمن نامه‏اي به امام صادق(عليه‎السلام) نوشت: «چرا مانند ساير مردم به مجلس ما نمي‏آيي و جزء اطرافيان ما نمي‏شوي تا از سوي‏ما بهره‏مند گردي؟!» امام صادق(عليه‎السلام) در پاسخ نوشت: «در نزد ما (از امور مادي)چيزي نيست که براي آن از تو بترسيم، و در نزد تو از نظر معنوي چيزي نيست که به‏خاطر آن به تو اميدوار گرديم، در نزد تو نه نعمتي وجود دارد که به حضورت بياييم‏و به خاطر آن به تو تبريک گوييم، و نه تو خود را در بلا و مصيبت مي‏بيني که‏بياييم و به تو تسليت‏بگوييم، بنابراين براي چه نزد تو بيايم و در مجلس تو شرکت‏کنم؟» منصور پس از دريافت اين پاسخ کوبنده، نوشت: نزد ما بيا و ما را نصيحت کن. امام صادق(عليه‎السلام) در جواب نوشت: «کسي که دنيا خواه است تو را نصيحت نمي‏کند(زيرادنيايش به خطر مي‏افتد) و کسي که آخرت خواه باشد، نزد تو نمي‏آيد.» به اين ترتيب‏امام صادق(عليه‎السلام) انقلاب سياسي خود را پي‏ريزي مي‏کرد، و مردم را بر ضد حکومت طاغوتيان‏مي‏شورانيد و از نزديک شدن به آنها برحذر مي‏داشت، و دو موضوع انقلاب فرهنگي وسياسي را در راس مسائل، و از مسائل اصلي قرار داده بود، پيروان راستين او نيزبايد در همين صراط مستقيم که همان صراط مستقيم قرآني است گام بردارند. "حجة الاسلام و المسلمين محمد محمدي اشتهاردي"گروه دين و انديشه تبيان، هدهدي 





این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 211]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب







-


گوناگون

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن