تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835813549
یادداشت مهمان حاتمی‌کیا؛ تقدیس‌گری انقلابی و رزمنده‌ای شجاع
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت مهمان
حاتمی‌کیا؛ تقدیس‌گری انقلابی و رزمنده‌ای شجاع
وقتش شده این درخت سی ساله میوه دهد. او در یک خطِّ پرفرازونشیبِ سیاسی و اجتماعی از آثارِ منتقدِ انقلابیِ نیمه‌مأیوس، عبور کرد و به «چ» رسید. وقتش است حاتمی‌کیا به ما بگوید انسانِ ایرانیِ امروزی کیست و کجاست و چه می‌کند و قرار است چه کند.
-------------------------------
خبرگزاری فارس - گروه سینما: حاتمی‌کیا امسال 54 ساله می‌شود. او تک دیده‌بانِ ماهرِ باقی‌مانده از نسلِ فیلم‌سازهای انقلابی است که سلوکِ هنری‌اش را به «ابله»سازی و «x و y و zو دیگران»بازی نفروخته و هم‌چنان با پرکاری در پیِ نمایش انسانی است که با انقلاب اسلامی، مدّعی عالمِ دیگری شده و هنوز در گیرودارِ آفرینشِ عالمِ ایرانیِ دیگر مانده است. حاتمی‌کیا، از میانِ هم‌نسلانش، تنها کسی است که در ایرانِ «امروز»، با سکوت و در معرضِ اتّهام قرار گرفتن به ساختِ آینده نمی‌نگرد؛ جهانِ فیلم‌سازی‌اش البته جهانی شعاری با قاب‌های گل‌درشتِ حکومتی نیست، ولی جهانی منفعل و مرعوب و الکن و به «شبه‌روشنفکری» افکنده شده هم نیست. حاتمی‌کیا توانسته خود را دریابد و تمّنای صادقانه‌ی خود را در میانِ تلاطمِ سیاسیِ ایرانِ بعد از خمینی پی‌‌گیری کند. حاتمی‌کیا سی سال است که فیلم می‌سازد. همه‌ی فیلم‌هایش خوب نیستند. به نظر من اکثر فیلم‌های حاتمی‌کیا جای نقد جدّی دارند. امّا جدا از نقدِ حرفه‌ای کارهای حاتمی‌کیا، تطوّر فیلمسازی او ارج‌مند و محترم است، چون با کارگردان به فردیت رسیده‌ای روبه‌رو هستیم که به شدتِ نگرانِ آینده‌ی انقلاب اسلامی است؛ حاتمی‌کیا دل‌واپسِ آینده مملکت و خون‌های شهیدانی است که خود شاهد ریخته شدنش بود. نگران فرزندانش است که پرسش از انقلاب و شرایط امروز جامعه دارند، حاتمی‌کیا، آن‌ها را در جامعه می‌بیند و می‌پاید. از این جهت حاتمی‌کیا فیلمسازی سیاسی و حسّاس نسبت به اتّفاق‌های سیاسی است، ولی او به‌درستی تن به شعله‌های خیرکننده، ولی پوشالی دسته‌های سیاسی نداده است. او برای دسته‌های سیاسی مبهم است، گویی خط و خطوطش را درنمی‌یابند. یکی از همین نشریه‌های تمام‌رنگی طرف‌دارِ لیبرالیسم از او پرسیده بود که به چه کسی رأی داده است؟ این پرسش، جدا از ماهیّتِ تفتیشی‌اش، نشان می‌دهد که آن‌ها نتوانسته‌اند به درستی بفهمند که حاتمی‌کیا در کجای سیاست ایستاده است و دردش چیست! پس دوباره از او اقرار می‌گیرند که زودتر و دوباره بگوید به که رأی داده تا بتوانند دهانِ برخی از حامیان حاتمی‌کیا را ببندند. غافل از این که بدانند حاتمی‌کیا، جدا از کنش‌های جزیی سیاسی‌اش مثلِ رأی دادن، در جلسه‌های رهبری با آستین‌کوتاه همان نزدیکی می‌نشیند، درجه می‌خواهد، «آقای خامنه‌ای» در این‌وآن‌جا می‌پراکند، خشنودی آقا از چ را روایت می‌کند، دغدغه‌ی دفاع از انقلاب و مظلومان در غزّه و بحرین دارد، و خطِّ فیلمسازی سازنده‌ی سازِ ناکوکِ «جدایی‌ها» را با دیدبانی رصد می‌کند و گاهی از «تَک» یا «پاتک» زدن به آن خط‌ها ابایی ندارد. حاتمی‌کیا به هر که در منظومه جمهوری اسلامی رأی داده باشد، آدمِ دسته‌ها و گروه‌های سیاسی نیست (به همین خاطر است که مصاحبه‌گرِ آن نشریه مجبور است از او بپرسد به کی رأی داده‌ای)، او فیلم‌سازِ دغدغه‌گرایی است که هم‌چنان بلند شدنِ عصای خمینی را رصد می‌کند و از دلِ شورِ انقلابی، به پیوندِ مردم با نظامِ اسلامی می‌اندیشد؛ مردم را هرچند گاهی ملول و زخم بر تن، ولی در پسِ کادری که قهرمانِ انقلابی گاری مجروحان را می‌کشد، رصد می‌کند. حاتمی‌کیا تقدیسگرِ انقلابیِ رزمنده‌ی شجاع پرشور است، ولی آرامش، صلابت، متانت و وقارِ انقلابیِ آقای چریک را پیشنهاد می‌کند و می‌ستاید و در موردش فیلم می‌سازد. فارس برای حاتمی‌کیا، مراسمِ بزرگ‌داشت گرفته است. البته که حاتمی‌کیا نه فارسی است، نه مهری، نه ایسنایی، نه ایرنایی، نه هیچ جایِ قابل تصوّر دیگری. نه دوم خردادی است، نه سه تیری. او فرزندِ خمینی است که در میانِ جهانِ بحران‌زده‌ی امروز، دوربین دست گرفت و راویِ تأثیرهای انقلاب خمینی شد. خود را نباخت، درگیرِ فانتزی نشد، سری‌دوزی پیشه نکرد، بیگ‌پروداکشن هم در نیانداخت، باند هم حتّی تشکیل نداد. وقتش شده که این درخت سی ساله میوه دهد. او در یک خطِّ پرفرازونشیبِ سیاسی و اجتماعی از آثارِ منتقدِ انقلابیِ نیمه‌مأیوس، عبور کرد و به «چ» رسید. انتظار نیست درجا بزند و به عقب برگردد، وقتش است که حاتمی‌کیا به ما بگوید انسانِ ایرانیِ امروزی کیست و کجاست و چه می‌کند و قرار است چه کند. وقتش است در این سلوکِ صادقانه، کم‌نمادتر، و واقعی‌تر و تصویری‌تر ما را با ایران روبه‌رو کند؛ چرا که ابراهیم حاتمی‌کیا الان بهترین فیلم‌ساز ایرانی است. یادداشت از میثم امیری انتهای پیام/
94/01/21 - 01:36
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 121]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها