محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827528255
-«روباه»؛ قصه‌ای جذاب با چاشنی اغراق
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
«روباه»؛ قصه‌ای جذاب با چاشنی اغراق سینمای ما همچنان حسرت به دل مانده فیلم‌های جذاب ببیند؛ نه این‌که نباشد و ندیده باشیم، ولی قبول کنیم که جذاب جذاب هم نیستند. کارها در قصه‌گویی رو به تکرار رفته‌اند که یکی دو دلیل هم بیشتر ندارد؛ ساخت و تکنیک سینمای الان بد نیست اما تنش به فیلمنامه خوب نخورده است.
از جذابیت که می گوییم یاد ژانرهای به عزلت نشسته ای می افتیم که سینمای جهان بدرستی از آن سرمایه در می آورد ولی ما هیچ! مثل سینمای اکشن، پلیسی و خاص تر یعنی جاسوسی. سینمای ما قحطی زده فیلم های معمایی است؛ نمونه هایی مثل روباه بهروز افخمی که فیلم بدی در میان این همه فیلم بشدت خنثی سینمای ایران نیست، اما واقعا ایده آل هم نیست. این فیلم اسم بزرگ بهروز افخمی را یدک می کشد، پس اگر نقد تند می کنیم مهم ترین دلیلش توقعی است که او در مخاطبانش ایجاد کرده است. افخمی قبلا از این جنس کارها ساخته، اما نه اینقدر سفارشی مثل روباه؛ دشمن، تحریم، مساله هسته ای، ترور و البته نیروهای اطلاعاتی عصاره این فیلم هستند با چاشنی روزمرگی. به هر حال قصه مربوط به این سال هاست و جاسوسی که سعی در ترور نخبه های ایرانی دارد و ورود بچه های اطلاعاتی که کار خنثی سازی انجام می دهند. پس ما با داده هایی از قبل مشخص روبه رو هستیم و همه می دانیم ترکیب این اسامی در کنار هم یعنی چه. حالا قرار است این پازل را به شکل داستان ببینیم، داستانی که دم دستی نباشد، اما متاسفانه در «روباه» تا حدودی هست. قصه اش جذاب است، ولی در متنی که فقط پرحرفی می کند و اطلاعات تازه از قضیه ترور نمی دهد. صرفا روایتگر و درواقع همان هایی است که در تیتر خبرها هم دیده ایم با کمی اغراق. تنها تپش فیلم در فینال است و بس که به قولی رگ غیرت ایرانی به جوش می آید! نقطه قوت روباه باید گره باشد و تعلیق اما نیست یا درنیامده یا دست کم خیلی محو است، به جایش تا بخواهی طنز می بینیم از جنس طنز بی نمکی که خیلی ربطی به فیلم ندارد. به طور نصف و نیمه این شیرین بودن برای هر فیلمی لازم است، اما نه این که سوار بر تم فیلم باشد و بشود بدنه و رگه اصلی کار. امان از عجله این جشنواره زدگی سینما را نمی فهمم؛ این همه عجله برای چه؟ فیلم به جشنواره نرسید که نرسید! چه سینمایی است که فیلمنامه اش باید همزمان با فیلمبرداری نوشته و جمع شود، واقعا منطقی نیست، چه افخمی باشد و چه هرکس دیگری. روباه نیز صدالبته فدای شتاب در تولید شده وگرنه با کمی سعه صدر می شد کار بهتری ساخت. باز هم تاکید می کنم که فیلم تازه بهروز افخمی ارزش یک بار دیدن را قطعا دارد، البته اگر مجبور به قیاس باشیم با فیلم های دیگر وگرنه مطمئنا با کار قرص و استخواندار مواجه نیستیم. ابتدا در فیلمنامه و سپس در بازیگری ضعیف است، بعد کارگردانی. انتخاب بازیگران (حمید گودرزی) جوانی شوخ و شنگ که سرش به زندگی و مسافرکشی با موتور گرم است و جاسوس ـ نیروی کارکشته صهیونیستی (جلال فاطمی) ـ که یکی مثل او را عصای دستش کرده تا رد گم کند؛ قصه همان طور که اشاره شد تلفیق این دو با عملکرد نیروهای اطلاعاتی ایران است. به نظرم انتخاب تیم بازیگری روباه بین بد و بدتر است؛ بازی جلال فاطمی قابل ستایش است آن هم بدون این که تجربه خاص بازیگری داشته باشد، ولی در روباه بدرستی از پس کاراکترش برآمد، شخصیت آرش مجیدی مثل همیشه است و چیز عجیبی نمی بینیم، حمید گودرزی نیز شاید آن هم با اغماض بد نیست، اما انصاف هم بد نیست و تعریف بیخود بویژه از بازی بقیه نکنیم. نه ادا و اطوارهای مثلا همسرگونه مرجان شیرمحمدی قابل تائید است و نه بازیگرانی که در قامت نیروی اطلاعاتی هستند. اینها به هرچیزی شباهت دارند جز نیروی زبده ای که قرار است مثلا جاسوس درجه یک صهیونیستی را قلع و قمع کنند. بدترین شخصیت پردازی فیلم که به خود مرجان شیرمحمدی مربوط می شود؛ بدچادر پوشیدن، تیکه انداختن های لوس و جزئیات نچسب نقش باعث شده است تا او در این فیلم نتواند موفق باشد. این کاراکترها انگار یادشان رفته قرار است نماد چه باشند؟ نیستند در اندازه نیروهای اطلاعاتی که ما شنیده ایم؛ دو بچه همه کاره نقشه به دام انداختن یک جاسوس حرفه ای شده اند (طبق اسنادی که خود فیلم می دهد). منطقی است؟ به عهده مخاطب! سکانس پایانی معتقدم نیمه پر لیوان فیلم روباه مربوط به تک سکانس های انتهایی است که همه چیزش به نظر جور می آید؛ از جهت سادگی و روانی در قصه گویی، نیمه تعلیقی که ایجاد کرده، معمایی کوچک و حل آن، حتی سکانس ـ دیالوگی که آرش مجیدی (مامور اطلاعاتی) به یوهان نتانیاهو (جاسوس صهیونیستی با بازی جلال فاطمی) می گوید، نسبتا قابل باور است. به واقع قفلی اگر در فیلمنامه انداخته کلیدش را هم رو می کند. (فینال فیلم را ببینید) با این نیمچه تعریف ولی سکانس های پرت روباه کم نیست و به نظرم در دام همان روزمرگی کاراکتر حمید گودرزی افتاده و بیش از حد بال و پری که به نقش او داده است. دلیل پررنگ بودن نقشش تا این همه حد منطقی نبوده، چون روباه اصلا قصه او نیست. مشکل در فیلمنامه نیست بلکه در اهم و غیراهم شخصیت هاست؛ روباه خوب شروع می شود و جار می زند که من فیلمی جاسوسی ـ پلیسی ام. خوب هم جرقه می خورد، در مقدمه و در روایت این بازه دست و پا نمی زند، ولی از مقدمه که گذر کنیم دیگر فیلم درگیر بذله گویی است و شیطنت های غیرحرفه ای کارگردان مثل این که نام اسامی فیلمسازان واقعی سینما را روی شخصیت های فیلمش گذاشته است. علت این خودشیرینی را خود کارگردان هم نمی داند؛ فیلم مقدمه را که رها می کند، متاسفانه دیگر داستانش در همان لوکیشن های جاده و خیابان به شکل ایستا می ماند. بلای فیلمنامه این فیلم نه به دو بازیگر بلکه به صد بازیگر نیاز دارد، چون اصل این فیلم باید بر روابط، گره و تعلیق پایه گذاشته شود، به هرحال فیلم جاسوسی یعنی سوال پشت سوال؛ روباه ولی ندارد. فیلم سرخوش است و دوست دارد جسارت در مضمون داشته باشد، ولی خب درگیر فیلمنامه ای ابتر است، متاسفانه به طور نمونه قسمت سکانس های ارمنستان را اگر حذف کنید به کلیت روباه ضربه می خورد؟ نه! بهروز افخمی به خاطر خوش تکنیک بودن، رنگ و لعابی نسبی به فیلمش داده است که جذاب باشد حتی به شکل سطحی چه حالا با تعدد لوکیشن ها و سرعت در ریتم یا با تیکه انداختن به شخصیت های واقعی سیاسی و هنری. ولی قبول کنیم که روباه با برخی محاسنش ولی در حد و اندازه بهروز افخمی نخواهد بود. لطفا تعریف الکی نکنید سفارشی بودن در سینما همیشه بد نیست؛ بخصوص موضوعات ملی که به راست و چپ هم برنمی خورد اما باید متوجه بود کار را به کاردان سفارش دهیم. در مورد روباه این رعایت شده اما شتاب همه چیز را خراب کرده است. چنان که اگر سر و ته روباه را بزنیم در قامت یک فیلم سینمایی نیست. این پروژه را با دیگر فیلم های هم ژانر خود در سینمای ایران مقایسه نمی کنیم، چون سر و شکلش بهتر است و به عنوان پله اولی از این جنس فیلم ها شاید برای مخاطب خوب باشد، اما لطفا و خواهشا اگر آن را با دیگر فیلم های سینمای دنیا مقایسه می کنید، خیلی هم تعریف نکنید. بامداد محمدی / جام جم
شنبه 15 فروردین 1394 ساعت 03:15
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 267]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها