محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845061809
-ایرانی به روایت خارجی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
ایرانی به روایت خارجی یادش به خیر در دهه 60 و 70، تنها سرگرمی ما را تلویزیون تشکیل می‌داد. از آن زمان تصویر مبهمی از دو سه فیلم روسی در ذهن دارم که یکی زندگی ابن‌سینا را به تصویر می‌کشید و دیگری به زندگی نظامی گنجوی می‌پرداخت؛ کسانی که نامشان را در کتاب‌های درسی خوانده بودم و همین سبب کنجکاوی‌ام می‌شد تا فیلم‌ها را دنبال کنم. به یاد دارم در قسمت‌های مختلف فیلم بازیگران زن حجاب بر سر نداشتند. از بزرگ‌تر‌ها که پرسیدم، گفتند فیلم را شوروی ساخته است.
آن زمان افتخار می کردیم که روس ها یا یکی از اقمار شوروی سابق درباره مفاخر فرهنگی ما فیلم می سازند، اما بزرگ تر که شدم چیزی آن حس افتخار را تحت الشعاع قرار می داد؛ این که چرا خارجی ها برای مفاخر و مشاهیر ما فیلم می سازند و ما جز فخر فروختن و نظاره کردن کار دیگری نمی کنیم.
فارغ از اهداف شوروی سابق و اقمارش برای ساختن فیلم هایی از این دست یا حتی کشورهای غربی که در سال های اخیر زندگی شخصیت هایی چون مولوی و ابن سینا را به تصویر کشیده اند، به عنوان یک شهروند ایرانی همواره این دغدغه را داشته ام که چرا فیلمسازان ما دست به کار نمی شوند و زندگی بزرگان این سرزمین را بر پرده نقره ای روایت نمی کنند؟! هرچند تلویزیون در این عرصه بیکار ننشسته و طی سالیان گذشته هنرمندان ما سریال هایی به یادماندنی مانند سربداران، کوچک جنگلی، روشن تر از خاموشی، روزگار قریب و یوسف پیامبر را به خانه های مردم آوردند، اما تعداد فیلم های ساخته شده در این حوزه کمتر از انگشتان یک دست است. در همین ده سال اخیر که سینمای نسبتا توانمند ما توجه کمتری به این حوزه نشان داده، سینمای آلمان زندگی ابن سینا را در فیلمی با عنوان طبیب و با نقش آفرینی بن کینگزلی به تصویر کشید. «غزالی، کیمیاگر سعادت» فیلم دیگری است که عبداللطیف سالازار، کارگردان مسلمان آمریکایی در آن به زندگی امام محمد غزالی پرداخته است. این فیلم محصول مشترک ایران و انگلستان است و در شناسنامه آن عنوان شده که هنرمندان ایرانی نظیر داریوش ارجمند، میترا حجار، عبدالرضا زهره کرمانی و قربان نجفی در این فیلم ایفای نقش کرده اند و محمود کلاری مدیر فیلمبرداری اش بوده است. زمانی که یونسکو سال 2007 را به نام مولانا نامگذاری کرد، کشورهای همسایه هم دست به کار شدند تا شاید از نام این عارف و شاعر نامی قرن هفتم کیسه ای برای خود بدوزند. برای مثال سال 2009 افغان ها خبر از ساخت فیلم «پیر چراغ به دست» دادند که قرار بود بر اساس زندگی مولوی با هزینه دولت افغانستان تولید شود و کارگردانی آن را «لطیف احمدی» برعهده گیرد. یکی دو سال پیش از آن، قرار بود پروژه سینمایی 25 میلیون دلاری ای با همکاری مشترک ایتالیا و امارات عربی متحده درباره مولانا تولید شود و یونسکو نیز حمایتش را از ساخت این فیلم اعلام کرده بود. ظاهرا شرکت اماراتی «دی ـ سون» از ادامه کار منصرف می شود و جایش را به بنیاد قطر می دهد تا «مظفر علی»، کارگردان هندی، فیلمی به نام «رومی آتش عشق» بسازد. این که آیا هیچ یک از این فیلم ها به سرانجام رسید یا خیر در سایه ای از ابهام قرار دارد، چنانکه در همان سال ها نیز خبر ساخت فیلم سینمایی زندگی مولانا با نام «عارف جان سوخته» به کارگردانی عبداللطیف سالازار منتشر شد، ولی تولید آن ظاهرا در حد حرف باقی ماند. قرار بود در آن فیلم نقش مولانا را بهرام رادان بازی کند و علیرضا شجاع نوری علاوه بر تهیه کنندگی در نقش شمس هم ایفای نقش کند. باز هم جای شکرش باقی است که حداقل «ارد عطاپور» مستندی درباره مولانا ساخته تا دست ما در این حوزه خالی نباشد. از مولانا که بگذریم، حکیم عمر خیام از چهره های برجسته تاریخ و فرهنگ ایران است که خارجی ها زندگی اش را به تصویر کشیده اند، آن هم 60 سال پیش. «عمر خیام» فیلمی آمریکایی است به کارگردانی ویلیام دیترله آلمانی که سال 1956 ساخته شده و زندگی خیام را روایت می کند. «بوریس توکاروف» روسی هم فیلمی به همین نام ساخته که روایت دیگری از این دانشمند و شاعر ایرانی دارد و آن را در پنج کشور مختلف فیلمبرداری کرده است. این کارگردان روس به همراه لودمیلا گلادونکو سریالی نیز درباره زندگی و شخصیت عمر خیام ساخته است. اینها همه مشتی از خروار است که خارجی ها درباره زندگی بزرگان و مشاهیر ایرانی ساخته اند. درنظر بگیرید وقتی زندگی دیگران تا این اندازه برایشان جذاب است، زندگی مشاهیر خودشان را چگونه ارج می نهند! تا جایی که برخی مشاهیر نه چندان جهانی خود را بارها در سینما زنده کرده اند. رودکی، فردوسی، سعدی، نظامی، مولوی، حافظ، خیام، فارابی، ابن سینا، سهروردی، میرداماد، ملاصدرا، شیخ بهایی، خوارزمی، خواجه نظام الملک طوسی، خواجه نصیرالدین طوسی و امام محمد غزالی نمونه ای از مشاهیر بلند آوازه ایرانی هستند که نامشان در جهان زبانزد است. ولی برخی از ما تنها به سبب خیابان ها و میادینی که به نام این افراد مزین شده متوجه اهمیت و جایگاه آنها شده ایم. در صورتی که اگر فیلم های داستانی جذاب و ماندگاری درباره این بزرگان ساخته شود، نقش پررنگ هریک از آنها در فرهنگ این کشور در ذهن تک تک ایرانی ها برجسته می شود؛ امری که در تقویت هویت ملی و اسلامی هریک از ما اثری شایان دارد. شاید برخی، هزینه تولید فیلم های تاریخی را خارج از توان سینمای ما بدانند. باید پرسید مگر ما مشاهیر معاصر نداریم؟ آیا بزرگانی چون دکتر حسابی، بهار، دهخدا، شریعتی، آیت الله طالقانی، شهید مطهری، شهید بهشتی، شهید مفتح، شهید همت و شهید باکری زاده این سرزمین نیستند؟ با وجود این، زمانی که سینمای ما فیلم هایی با فروش هفت هشت میلیاردی می سازد، آیا نمی تواند با همین هزینه فیلمی جذاب درباره بزرگان تاریخ ما تولید کند که نامشان نیمی از فروش فیلم را تضمین می کند؟ شاید همین ترس از هزینه ها باشد که سبب شده سینما عرصه را به تلویزیون واگذار کند تا زندگی چهره هایی نظیر دکتر قریب، شهید بابایی و شهید شیرودی به تصویر کشیده شود، ولی واقعیت این است که یک فیلم سینمایی اثر ماندگارتری در ذهن مخاطب به جای خواهد گذارد. اگر از شما بپرسند چند سریال خارجی را که به زندگی مشاهیر غربی پرداخته نام ببرید، شاید نتوانید حتی به یکی اشاره کنید، اما یقینا نام چند فیلم سینمایی در این زمینه را برخواهید شمرد. از سوی دیگر، امکان پخش جهانی فیلم سینمایی سهل تر است که در این صورت مخاطبان بیشتری فیلم را خواهند دید. دو سه سالی بود که خبر ساخت فیلمی با عنوان «لاله» که زندگی یک راننده زن مسابقات اتومبیلرانی ایرانی را روایت می کرد، بحث های مختلفی را برانگیخته بود. این پرسش مطرح است که آیا به جای صرف میلیاردها تومان پول از بیت المال برای ساخت فیلمی که شخصیت محوری آن چندان شناخته شده نیست، بهتر نبود به یکی از مشاهیر این سرزمین مانند فردوسی می پرداختیم؟ با وجود این، چرا همین فیلم را که میلیاردها تومان برای آن هزینه شده، به اتمام نرسانده و کار نیمه کاره را به سرانجام نمی رسانند؟ مطمئنا بخش خصوصی اگر برای ساخت فیلم درباره زندگی بزرگان این سرزمین اقدام کند، زیان نخواهد دید. تصور کنید اگر فیلمی درباره حکیم ابوالقاسم فردوسی که بسی رنج برد در این سال سی و عجم زنده کرد بدین پارسی بسازد آیا در سطح داخلی و خارجی فروش نخواهد داشت؟ کمیل انتظاری / گروه فرهنگ و هنر
شنبه 13 دی 1393 ساعت 07:10
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها