محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842267103
-داستان سوپرمن‌های واقعی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
داستان سوپرمن‌های واقعی نسبت بین سینما و شخصیت را از چند منظر می‌توان مورد بازخوانی قرار داد. یکی اینکه هر فیلمی بازنمایی بصری و دراماتیک اندیشه و احساسات کارگردان یا نویسنده آن است. در واقع زیست ـ جهان و تجربه‌های زیسته نویسنده یا کارگردان به عنوان یک شخصیت مستقل درجهان سینمایی اثر متجلی می‌شود و حتی بسیاری از نظریه‌پردازان سینما معتقدند که سینمای مستند نیز بازتاب حقیقت نیست، بلکه بازنمایی آن بوده به این معنی که کارگردان به عنوان یک شخصیت مستقل که دنیای ذهنی و رفتاری خاص خود را دارد واقعیت را از زاویه دید خود به تصویر می‌کشد.
نسبت دیگر سینما و شخصیت به ارتباط دراماتیکی اثر با کاراکترهای قصه برمی گردد. به هر حال هر فیلمی از مجموعه ای از شخصیت ها تشکیل شده یا قصه یک یا چند شخصیت را روایت می کند که گاه برخی از آنها به کسوت قهرمان درآمده و برخی دیگر به ضدقهرمان بدل می شوند. هیچ فیلمی نمی تواند فارغ از شخصیت باشد و درادبیات سینمایی حتی فیلمی درباره سنگ نیز فاقد شخصیت نیست و آن سنگ اگرنه شخصیت حقیقی بلکه شخصیت نمایشی ـ بصری پیدا می کند. البته در بازخوانی شخصیت های سینمایی نیز دیدگاه های مختلفی وجود دارد مثلا این که همه کاراکترها لزوما شخصیت نیستند، بلکه بسیاری از آنها تیپ یا کلیشه های انسانی ـ رفتاری اند و شخصیت پردازی مستلزم برخی عناصر و مولفه هایی است که در نهایت آن کاراکتر را نزد مخاطب باورپذیر می سازد. شخصیت هایی که به نمونه های واقعی خود نزدیک است تخت و یکدست، سیاه و سفید نیست و خوب یا بد مطلق نیست! از پیچیدگی و فراز و فرودهای روانشناختی برخوردار بوده و مخاطب را به چالشی درونی با خود وامی دارد و امکان همذات پنداری را برای او فراهم می کند. در واقع از منظر منطق دراماتیکی هر کاراکتری، شخصیت نیست.
اینها که گفتیم بیشتر ناظر به سویه درون سینمایی و وجوه فیلمنامه ای شخصیت بود، اما از منظری بیرونی یعنی نسبت سینما و شخصیت از حیث انطباق اجتماعی بازهم می توان شخصیت در سینما را به دو نوع عمده تقسیم کرد. یکی شخصیت های نمایشی یا سینمایی که محصول تخیل و خلاقیت نویسنده بوده و گرچه ممکن است تصویری از واقعیت باشد اما خود واقعیت نیست. در واقع این نویسنده یا کارگردان است که آن را خلق کرده است. مثلا شخصیت خسرو شکیبایی در فیلم هامون گرچه تصویری از روشنفکران آن دوره را به نمایش می گذارد، اما شخصیتی حقیقی به نام هامون در بیرون از جهان فیلم و ساحت اجتماعی وجود ندارد و داریوش مهرجویی آن را خلق کرده است، اما مثلا شخصیت چمران در فیلم «چ»، شخصیت واقعی است که نمود سینمایی پیدا کرده است. پس دومین نوع از شخصیت های سینمایی یا به عبارت درست تر شخصیت در سینما، آدم های واقعی هستند که سینما بخشی از زندگی یا شخصیت آنها را به تصویر می کشد. اگرچه ممکن است به واسطه مقتضیات قصه و ملزومات دراماتیکی، کارگردان تغییراتی در شخصیت پردازی انجام داده مثلا عنصری را کم و اضافه کند، اما در نهایت باید شخصیت پردازی وفادار به حقیقت بوده و تصویر واقعی آن شخصیت را به تصویر بکشد. طبیعتا هیچ تصویر سینمایی از شخصیت های حقیقی نعل به نعل و عین شخصیت واقعی نیست حتی در چهره پردازی و گریم کارگردان این حق را دارد تا جایی که به تحریف شخصیت منجر نشود آن را در فرآیند دراماتیزه بپروراند. در این فرصت تلاش خواهیم کرد به این شکل از شخصیت پردازی و روایت شخصیت های واقعی در سینما پرداخته و کم و کیف آن را مورد تحلیل قرار دهیم. در تاریخ سینمای ایران و جهان شاهد فیلم های مختلفی بودیم که قصه یک شخصیت واقعی در عرصه های مختلف را دستمایه روایت خود قرار دهند حتی در سریال های تلویزیونی. بر این مبنا سریال هایی مثل امیرکبیر، سردار جنگل، روزگار غریب، شوق پرواز، امام علی(ع)، مختارنامه و حتی هزاردستان را به عنوان سریال شخصیت محور قرار دهیم. در عرصه سینما نیز می توان از فیلم هایی مثل چ حاتمی کیا، تختی بهروز افخمی، کلوزآپ عباس کیارستمی، فرزند صبح افخمی و... نام برد. فیلم هایی که شخصیت های واقعی را به شخصیت های سینمایی بدل می کند. فیلم هایی مثل محمد رسول لله، عمرمختار، عصرجدید، دزیره، ایوان مخوف و... در سینمای جهان نیز نمونه هایی از فیلم هایی هستند با روایت قصه شخصیت های واقعی. این دست از آثار، معمولا شخصیت های محوری خود را از عرصه هایی مثل تاریخ، سیاست، ورزش یا خود هنر می گیرند. مثلا خداحافظی احمد امینی درباره زندگی رضا صادقی، خواننده پاپ بود یا مثلا فیلم هایی درباره زندگی ونگوگ نقاش معروف ساخته شده است. وقتی به این گونه از آثار نگاهی می اندازیم متوجه می شویم آنها بی دلیل برای تبدیل شدن به فیلم انتخاب نشدند. شخصیت های معروف در حوزه های مختلف وجود دارند، اما تنها برخی از آنها به فیلم سینمایی بدل می شوند وقتی علت را جستجو می کنیم، می بینیم یکی از دلایل مهم این انتخاب، ظرفیت و ظرافت های دراماتیکی این افراد است به این معنی که زندگی بسیاری از این مشاهیر و مفاخر به واسطه ظرفیت های نمایشی از کشش های لازم دراماتیکی برخوردار بوده و به نوعی زندگی یا شخصیت واقعی آنها سینمایی است. مثلا چندبعدی بودن شخصیت شهید چمران یا موقعیت نظامی او و مثلا اتفاقاتی که در پاوه افتاد ذاتا واجد عناصر و مولفه های دراماتیکی بوده و قابلیت تبدیل شدن به یک فیلم سینمایی را دارند. حتی در محاوره های عامیانه نیز برخی افراد که زندگی پر فراز و نشیبی داشته اند، می گویند باید از زندگی ما فیلم ساخته شود. این گفته در واقع تاکیدی است بر تعلیق آفرینی یک زندگی یا شخصیت. به عبارت دیگر یک شخصیت واقعی، قابلیت سینمایی زندگی اش را از درون زندگی و شخصیت خودش می آورد و این قابلیت باید در زندگیش وجود داشته باشد وگرنه هر شخصیت مشهوری از این امتیاز و پتانسیل برای سینمایی شدن برخوردار نیست بازنمایی و روایت بصری و دراماتیک زندگی و شخصیت این قهرمان ها فارغ از هرنوع نگاه و مقصودی که در سیاستگذاری های رسانه ای وجود دارد از شخصیت هایی سخن می گوید که مثل قهرمان های تاریخی غیرقابل دستیابی و دور ازدسترس نیستند و به دلیل معاصر بودن و تجربه های مشترک تاریخی ـ فرهنگی از قابلیت الگوپذیری و همانندسازی برخوردارند و بسیاری ازموقعیت های درام و کاراکترهایش برای مخاطب ملموس و آشناست و از یک تجربه مشترک زیستی برمی خیزد. به همین دلیل شاید بتوان مدعی شد مثلا شهید بابایی در شوق پرواز از ظرفیت های الگوسازی بیشتری نسبت به مختار برخوردار است. نزدیکی تاریخی و شمایل رفتاری قهرمان های معاصر با مخاطب با این ذهنیت همراه است که این شخصیت ها در همین نزدیکی و در همین زمانه می زیستند و به این درجه از مقام انسانی و اخلاقی دست یافتند و این موقعیتی است که می تواند برای آنها نیز تجربه شود. سریال «سیمرغ» درباره زندگی خلبانان شهید شیرودی و کشوری به کارگردانی «حسین قاسمی جامی»، فیلم های «به کبودی یاس» و «شور شیرین» جواد اردکانی درخصوص زندگی شهیدان برونسی و کاوه، نمونه هایی از این دست است. گرچه قهرمان های ملی و معاصر صرفا به شخصیت های جنگ و دفاع مقدس محدود نمی شود و این رویکرد را می توان درباره شخصیت های علمی و فرهنگی نیز تعمیم داد که اتفاقا یک ضرورت رسانه ای ـ اجتماعی است. امروزه در کشور ما شخصیت های شهیر و فاخری زیست می کنند یا هم عصر و زمانه ما بوده اند که قصه زندگی آنها هم واجد جذابیت دراماتیکی است، هم جاذبه های تربیتی و اخلاقی و بازنمایی آنها در قالب فیلم یا سریال هایی تلویزیونی می تواند هم به مضامین سریال سازی تنوع بیشتری ببخشد و هم نسل جوان تر را با این الگوهایی انسانی و علمی آشنا کند. مثلا آیا زندگی شخصیتی مثل پروفسور حسابی این قابلیت را ندارد تا به تصویر کشیده شود یا از آن سو برخی
از علمای دینی مثل شهید مطهری؟ خوشبختانه این ضرورت ها در حال شناسایی است و می تواند ظرفیت هایی تازه ای از درام را به فعلیت و شکوفایی برساند. دفاع مقدس و قهرمان های آن البته یکی از مهم ترین نمونه های سریال سازی با این رویکرد هستند که شوق پرواز را می توان نقطه عزیمت آن دانست. یکی از امتیازات این سریال را باید در انتخاب هوشمندانه شهاب حسینی برای بازی درنقش شهید بایایی به عنوان یک قهرمان ملی دانست که محبوبیت و قدرت بازیگریش به این الگوسازی تلویزیونی کمک می کند. واقعیت این است که گرچه این شخصیت ها یک قهرمان واقعی محسوب می شوند، اما تبدیل آنها به یک قهرمان مجازی در آثار نمایشی نیز ساده و بی اهمیت نیست. چه بسا ضعف در شخصیت پردازی موجب شود تا تصویر غلط یا ضعیفی از قهرمان های ملی و مذهبی در فیلم و سریال ها ترسیم شود که ظرفیت های الگوسازی و اخلاقی این قهرمان ها را کاهش داده و حتی مخدوش کند، لذا در ساخت سریال های شخصیت محور بویژه شخصیت های معاصر باید هم به شخصیت پردازی نمایشی و دراماتیکی آنها نیز توجه داشت و آن را دست کم نگرفت. حالا که قرار است قهرمان های ملی در قالب تولیدات نمایشی به مردم معرفی شوند، این بازنمایی و روایت تصویری باید واجد جذابیت و جذبه های دراماتیک باشد تا بتواند با مخاطب خود ارتباط برقرار کرده و در ذهن و جان او نفوذ کند. فیلم هایی با شخصیت واقعی تولید دشوارتری دارد؛ نه از حیث پروداکشن که از حیث پرداخت دراماتیکی. مخاطب درباره قهرمان های سینمایی از پیش تصویر ذهنی ندارد، اما از قهرمان های اجتماعی و واقعی که بر پرده سینما به نمایش در می آیند از پیش تصویر ذهنی دارد و مدام این دو تصویر را با هم انطباق می هد، لذا توجه به جزئیات و درایت در پردازش شخصیت های واقعی سینما دشوارتر از شخصیت های نمایشی صرف است و مخاطب با هوشمندی آن را زیر ذره بین خود نظاره می کند. اگر این شخصیت ها به غلط روایت شوند نه تنها به شکستن تصویر ذهنی مخاطب می انجامد که به نوعی تحریف تاریخ محسوب شده و ظلم به خود این شخصیت هاست؛ هرچند گاهی سینما باید دست به آشنایی زدایی بزند. چه بسا تصویری که عامه مردم از یک شخصیت شناخته شده دارند غلط یا ناقص است و سینما کمک می کند تا دست به اصلاح این شناخت زده و به تصویر دقیق و روشن تری درباره آن شخصیت برسند و این ضرورت البته خود از تاثیرگذاری سینما هم ناشی می شود. به این معنی که تصاویری که سینما از شخصیت ها ارائه می دهد تاثیرگذاری عمیق و درازمدتی دارد و خیلی ها بسیاری از شخصیت ها را با همان تصویر سینمایی شان می سازند. گویی این شخصیت در سینما به قهرمان بدل می شود یا اگر خود قهرمان و اسوه اند قهرمان تر و اسطوره جلوه می کنند. گاهی قدرت و نفوذ شخصیت ها و قهرمان های سینمایی از خود شخصیت و آن قهرمان، جذاب تر و محبوب تر و قدرتمندتر می شود، چرا که در عصر تصویری امروز، تصویر واقعیت از خود واقعیت جذاب تر است. سید رضا صائمی / جام جم
شنبه 13 دی 1393 ساعت 01:25
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها