تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850964149
انتقاد از شیوه تهیه‌کنندگی در آثار مستند
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: دوشنبه ۲۸ مهر ۱۳۹۳ - ۱۷:۴۶
نشست نقد و بررسی دو مستند «آبادان ما» و «تلویزیون 57» برگزار شد. به گزارش ایسنا، در ابتدای این برنامه که در راستای برنامه‌های کانون سینما حقیقت با حضور سوسن بیانی، کارگردان مستندهای به نمایش درآمده و پیروز کلانتری، منتقد مهمان برگزار شد ناصر صفاریان، دبیر نمایش‌های هفتگی و مجری برنامه ضمن اشاره به برگزاری هفته‌ی فیلم سینمای مکزیک در روزهای سه‌شنبه و چهارشنبه‌ی همین هفته گفت: «در این برنامه، روزانه سه فیلم با زبان اسپانیایی به نمایش گذاشته خواهد شد که سعی شده تا با کاربرد زیرنویس فارسی و انگلیسی ارتباط بهتری میان آثار و تماشاگران این فیلم‌ها ایجاد شود.» وی سپس با اشاره به حضور پیروز کلانتری به‌عنوان منتقد جلسه گفت: «در طول برگزاری جلسه‌های نمایش فیلم، این نخستین بار است که منتقد مهمان به‌صورت مستقیم و این‌بار در جایگاه تهیه‌کننده‌ی آثار به نمایش درآمده هم در تولید فیلم نقش داشته است.» صفاریان افزود: «در بحث امشب شاید بهتر باشد ضمن تمرکز بر مقوله‌ی تهیه‌کنندگی به دنبال پاسخی برای این پرسش باشیم که مستندهایی نظیر آثار به نمایش درآمده چگونه در تلویزیون امکان تولید و نمایش پیدا کرده‌اند.» صحبت‌های سوسن بیانی آغازگر این بخش از جلسه‌ی شب گذشته بود. وی در پاسخ مجری برنامه درباره‌ی نحوه‌ی دریافت سفارش ساخت این فیلم گفت: «فیلم‌های «آبادان ما» و «تلویزیون 57» مستندهایی بود که در قالب مجموعه‌هایی که به سفارش تلویزیون توسط سعید رشتیان تهیه می‌شد فرصت تولید پیدا کرد.» بیانی گفت: «در ساخت این مجموعه‌ها تعدادی از مستندسازان شرکت داشتند و قرار بود هر کدام از فیلم‌سازان ساخت یکی دو فیلم از این مجموعه را بر عهده بگیرد.» وی افزود: «فیلم «آبادان ما» در قالب مجموعه‌ای به‌نام «ما هم در جنگ بودیم» ساخته شد. در این مجموعه قرار بود جنگ، این‌بار از زاویه‌ی دید مردم عادی به نمایش گذاشته شود.» بیانی هم‌چنین گفت: «وقتی همکاری در این پروژه به من پیشنهاد شد گفتم دوست دارم فیلمم را در آبادان بسازم. بنابراین به این شهر سفر کردم تا درباره‌ی موضوع تحقیق کرده و فیلم را بسازم.» در ادامه‌ی جلسه، پیروز کلانتری درباره‌ی شرایط تولید فیلم «تلویزیون 57» گفت: «این فیلم در قالب مجموعه‌یی به‌نام «گفت‌وگو با انقلاب» تولید شد. بیشتر فیلم‌های این مجموعه شامل روایت سازندگان فیلم‌ها از انقلاب بود و به‌نوعی گفت‌وگوی درونی فیلم‌سازان با انقلاب را در بر می‌گرفت.» وی افزود: «سوسن بیانی برای ساخت این فیلم به یک گنجینه شامل تصویر برنامه‌های پخش شده از تلویزیون (در ماه‌های منتهی به پیروزی انقلاب) و هم‌چنین پشت‌صحنه‌ی این برنامه‌ها دست پیدا کرد که باعث شد تولید این فیلم به جریان افتاده و شکل بهتری پیدا کند.» در ادامه، سوسن بیانی در پاسخ به پرسش ناصر صفاریان مبنی بر نحوه‌ی پیدا کردن تصویرهای مورد اشاره گفت: «زمانی که ایده‌ام را مطرح کردم و با ساخت آن موافقت شد بسیار کنجکاو بودم و دلم می‌خواست بدانم رویکرد مدیران وقت تلویزیون در سال 1357 نسبت به پخش صحنه‌هایی از وقوع انقلاب اسلامی در کشور چه‌گونه بوده است.» وی گفت: «برای انجام این‌کار به‌سراغ کنداکتورهای پخش برنامه‌های تلویزیون در آن مقطع رفتم و زمانی که برای بازبینی تصویرها به آرشیو رسیدم مطمئن شدم که این فیلم حتماً باید با استفاده از تصویرهای آرشیوی ساخته شود؛ نه چیزی دیگر.» بیانی هم‌چنین گفت: «من برای تکمیل تحقیقاتم خیلی اتفاقی به فهرست یکی از آرشیوهای تلویزیون دست پیدا کردم اما مسئولان تلویزیون پس از دریافت مشخصات تصویرهای مورد نیاز فیلم به من گفتند شما نمی‌توانید از محتویات این آرشیو استفاده کنید! البته در نهایت با سماجت موفق شدم تصویرهای مورد نیاز فیلم را به دست بیاورم. در نهایت، آن‌چه که در «تلویزیون 57» به نمایش گذاشته شد حاصل نماهایی بود که تا پیش از آن به نمایش در نیامده بود.» در ادامه کلانتری گفت: «در زمان تقریبی دو سال و نیمی که صرف تولید مجموعه‌های مورد بحث شد بیش از شصت فیلم ساخته شد که حاصل هم‌دلی و همکاری مستقیم آقای رحیم‌زاده، مسئول وقت گروه فرهنگ و تاریخ شبکه‌ی یک سیما و پشتیبانی ایشان از محتوای فیلم‌های تولید شده بود.» وی افزود: «برای تولید این مجموعه‌ها از بیش از چهل فیلم‌ساز دعوت به همکاری شد و هر کدام از آن‌ها ساخت تقریباً یکی دو فیلم را بر عهده گرفت. فیلم‌سازان برای کمک به تولید این فیلم‌ها از مسیری هدفمند عبور کردند که شامل تحقیق و نگارش فیلم‌نامه قبل از شروع فیلم‌برداری بود.» کلانتری سپس ضمن انتقاد از شیوه‌ی تهیه‌کنندگی در آثار مستند که به گفته‌ی او در نهایت وظیفه‌ی تهیه‌کننده را تا حد یک مجری طرح پایین می‌آورد گفت: «یک تهیه‌کننده باید همراه کارگردان و در مواقعی حتی بیش از او اطلاعات داشته باشد و به‌صورت مشخص بداند در نهایت چه فیلمی تولید خواهد شد. از این زاویه، مجموعه‌یی که تولید شد بسیار هدفمند و موثر به این مهم پرداخت.» وی در ادامه ضمن اشاره به مجموعه مستندهایی که در مقطع تولید این فیلم‌ها درباره‌ی موضوع جنگ و انقلاب اسلامی فرصت تولید پیدا کردند گفت: «در مورد مجموعه‌یی که به مقوله‌ی جنگ می‌پرداخت موضوع محوری و هدف اصلی این بود که آدم‌های نادیده یا کم‌تر دیده شده به شخصیت‌های اصلی فیلم تبدیل شوند و جنگ را روایت کنند. در مورد مجموعه‌ی «گفت‌وگو با انقلاب» هم قرار بود کارگردان‌ها به‌شدت با موضوع فیلم‌ها درگیر باشند؛ به گونه‌یی که بتوانند گفت‌وگوی خود را با انقلاب به نمایش بگذارند.» در ادامه‌ی جلسه، سوسن بیانی در پاسخ به پرسش ناصر صفاریان مبنی بر تشریح دشواری‌های تولید کار در چنین مجموعه‌هایی که معمولاً توسط گروهی از فیلم‌سازان ساخته می‌شود و تهیه‌کننده گاهی به‌ناچار مجبور می‌شود درباره‌ی رعایت برخی جزییات سخت‌گیری کند گفت: «البته این اتفاق در نخستین فیلم‌های مجموعه‌یی که در دست تولید بود مشهود و پررنگ‌تر بود. در حقیقت تهیه‌کننده، مشاوران برنامه و مستندسازان از ارتباط بسیار تنگاتنگی برخوردار بودند و برای این‌کار زمانی طولانی و جلسه‌های متعددی صرف شد. اما در روند تولید همه‌ی مستندسازان حاضر با این روش کار آشناتر شده بودند و می‌دانستند که باید برای شروع کار به یک فیلم‌نامه‌ی مشخص برسند.» وی گفت: «به همین ترتیب وقتی فیلم «تلویزیون 57» تولید شد دیگر نیازی به حضور مشاوران برنامه نبود و مجموعه فقط با حضور تهیه‌کننده به تولید رسید.» بخش بعدی این جلسه به صحبت‌های پیروز کلانتری اختصاص داشت. وی در پاسخ به یکی از تماشاگران که به نمایش ناموفق شهر آبادان در مستند «آبادان ما» اشاره کرده بود گفت: «مجموعه‌یی که این فیلم در آن تولید شد در قالب مستندهای گزارشی تعریف شده بود و قرار نبود فیلم‌ها در عمق حرکت کنند.» کلانتری افزود: «معنای حرکت کردن فیلم‌ساز در عمق موضوع، ساخت فیلم مشاهده‌گر است در حالی که فیلم‌هایی که در این مجموعه تولید شد مستندهایی گزارشی بودند.» وی هم‌چنین گفت: «تولید این فیلم‌ها محدودیت‌هایی داشت که باید از سوی مستندسازها رعایت می‌شد. از آن جمله می‌توان به محدودیت در زمان تولید، رعایت ویژگی‌های ساخت فیلم برای مخاطب عام و پررنگ‌تر بودن موضوع فیلم به‌جای حضور کارگردان اشاره کرد.» کلانتری افزود: «با توجه به تعریف وظایف مجموعه معتقدم فیلمی که در این چهارچوب تولید شده کار خود را به درستی انجام داده و مستند گزارشی خوبی از کار درآمده است. در حالی که در مستندهای گزارش‌گر مستندساز وارد موقعیت می‌شود، بر موضوع متمرکز شده و در نهایت پس از عجین شدن با تمام اجزای فیلم، حرف اصلی و نگاه خاص خود را بیان می‌کند.» کلانتری سپس با اشاره به مدت زمان محدود تولید فیلم‌های این مجموعه گفت: «یکی از هدف‌گذاری‌های تولید این مجموعه، اختصاص زمان محدود برای تولید آن بود تا به این وسیله فیلم‌ساز یاد بگیرد در مدت زمانی که به او اختصاص داده شده کار خود را به نتیجه‌ی نهایی برساند.» وی سپس با اشاره به وجه کارگاهی بودن تولید این فیلم‌ها گفت: «هیچ‌کدام از ما که اعضای تولید این مجموعه بودیم نمی‌توانستیم کار دل‌خواه خودمان را انجام دهیم. بیشتر دوست داشتیم اتفاق تولید این فیلم به وقوع بپیوندد و مستندهای گزارشی جذاب و قابل قبولی از تلویزیون به نمایش گذاشته شود که قابلیت ارتباط با مخاطب عام را داشته باشد.» کلانتری هم‌چنین گفت: «فیلم‌های بعضی از فیلم‌سازانی که با این مجموعه همکاری کردند تا پیش از تولید این کار از تلویزیون پخش نشده بود؛ و این یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این مجموعه به حساب می‌آمد.» سوسن بیانی نیز در بخش دیگری از این جلسه در پاسخ به انتقاد یکی دیگر از تماشاگران حاضر در سالن گفت: «حق با شماست. فیلم «آبادان ما» و تصویرهای آن زیبا نیست و من نمی‌توانم با نظر شما مخالفت کنم. اما توجه داشته باشید که مدت زمانی کم‌تر از شش ماه صرف تولید این فیلم (از زمان طرح ایده تا پایان تدوین و آماده‌سازی آن) شده است.» وی گفت: «فیلم‌برداری این فیلم در آخرین روزهای مرداد و اوایل شهریورماه انجام شد که گرم‌ترین و شرجی‌ترین زمان ممکن در آبادان به حساب می‌آید. گرمای هوا به حدی بود که دوربین‌ها و دستگاه‌های ضبط صدا از کار می‌افتاد و ادامه‌ی تولید را با مشکل مواجه کرده بود.» سوسن بیانی افزود: «به همه‌ی این‌ها بیافزایید بودجه‌ی محدود تولید این فیلم را که امکان جایگزین کردن تجهیزات و ایجاد تغییر در فضای فیلم‌برداری را از سازندگان آن سلب کرده بود. البته من و سایر همکاران این پروژه با همان بودجه‌ی محدودی که به این مجموعه اختصاص داده شده بود درباره‌ی سوژه‌ی مورد نظر خود تحقیق و پژوهش کرده بودیم و در حقیقت با توجه به تمام مشکلات فنی و تولیدی، کار دیگری از دست من برنمی‌آمد که انجام دهم.» بخش پایانی جلسه‌ی شب گذشته به صحبت‌های پیروز کلانتری درباره‌ی مستند «آبادان ما» اختصاص داشت. وی گفت: «اگر در جایگاه منتقد به این فیلم نگاه کنم باید بگویم مشکلی که برخی دوستان حاضر در جلسه به آن اشاره کردند به این فیلم خاص وارد نیست. اساساً تصویر فیلم‌ها در ارتباط با موضوع آن‌ها تعریف می‌شود و به همین دلیل «آبادان ما» از ابتدا هم قرار نبوده فیلم شیک و تمیزی باشد.» کلانتری گفت: «از نگاه من، البته این‌بار در جایگاه منتقد، «آبادان ما» فیلمی‌ست که بیشتر در زمینه‌ی تحقیق و چگونگی دریافت اطلاعات از طریق گفت‌وگو با آدم‌ها با مشکل روبه‌روست تا در زمینه‌ی ساخت و اجرا. وقتی این فیلم را می‌بینم با خودم می‌گویم ای‌کاش فیلم‌ساز در صحنه‌هایی که آدم‌ها به‌صورت تکی نشسته و رو به دوربین با او صحبت می‌کنند اجرایی کمی رهاتر داشت و مثلاً از تمهید دوربین روی دست استفاده می‌کرد تا این‌که به زیبایی تصویر فکر کند.» وی در پایان مطرح کرد: «از دیدگاه من مستند «آبادان ما» باید رهاتر و گزارشی‌تر ساخته می‌شد و تصویرها کمی رنگ‌پریده‌تر ضبط می‌شد تا به نماهای آرشیوی نزدیک‌تر و با فضای آن هم‌خوانی بیش‌تری داشته باشد.» انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها