تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805389378
تفاخر به اشرافیت نداشته
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
اشرافیت تفاخر به اشرافیت نداشته زمانی نه چندان دور بود که در جامعه ما تظاهر به زهد بر تظاهر به اشرافیت رجحان داشت. یعنی مشکل، زهدفروشی و تظاهر به فقر بود نه آنچه امروز رواج پیدا کرده و درست عکس گذشته است.
شاید از همین روست که بزرگانی همچون امام خمینی (ره) رفتاری را در پیش می گرفتند که تا حد ممکن عاری از شائبه زهدنمایی و تظاهر به فقر باشد. در خاطرات آیت الله هاشمی رفسنجانی آمده: «وقتی در قم طلبه بودیم، آقایانی بودند که در بیرونی ها زیلو و در اندرونی قالی می گذاشتند. ولی امام در بیرونی خود قالی گذاشته بودند. خانه امام هم بزرگ بود که بعد از ازدواج آقامصطفی، بخشی از آن را به ایشان دادند. انسان معتدلی بودند. در عین حال زاهد و در حد بالا عارف و فقیه بودند و می دانستند چه کار کنند... عده ای فکر می کنند اگر امام می گفتند اسلام پابرهنگان یعنی اگر ما بخواهیم در خط امام باشیم باید پابرهنگان جامعه را روزبه روز بیشتر کنیم! آیا این برداشت درست است؟ تمام مساعی امام و به تبع ایشان سعی ما در این بود که این عده را از پابرهنگی بیرون بیاوریم. امام می گفتند اینها بر اشراف و کاخ نشین ها مزیت دارند. ما نباید اینها را همیشه پابرهنه نگه داریم. اما هیچ وقت چنین نمی گفتند که اینها همیشه پابرهنه بمانند!» حال با مقایسه ای اندک میان مسائل آن زمان و مسائل امروز ما در این باب، به چرخشی وارونه برمی خوریم که جای تأمل بسیار دارد. دیگر مشکل این نیست که چرا ما ندار یا دارای زاهدمسلک نیستیم، مساله این است که چرا ما دارا یا ندار و اشرافی مسلک نیستیم! حالا دیگر نه فقط مناسبات قدرت، که حتی شأن اجتماعی و فرهنگی افراد هم به برخورداری مالی آنها ارتباط پیدا می کند و واژه ای به نام «کلاس» به تکیه کلام عمومی تبدیل شده و معیار و محک سنجش میزان آن، سطح مالی و رفاهی زندگی انسان هاست. این که چه لباسی به تن می کنند، آیا پوشاکشان مارکدار و گران قیمت است یا حراجی و زیر قیمت؛ چه غذایی می خورند، آیا برای خودشان رستوران ویژه دارند یا این که گرسنه هستند و هر جا هر غذایی که ارزان و در دسترس باشد نیازشان را به خوراک برآورده می کند؛ کجا زندگی می کنند، آیا در محلات پایین شهر مسکن گزیده اند و خانه شان قدیمی و کلنگی است یا این که نوساز است و سقف کاذب و پنجره دوجداره و متراژ بالا دارد و شرقی تر و غربی تر از فلان خیابان و پایین تر از فلان محله نیست. وقتی حکایت نیازهای اولیه یعنی خوراک و پوشاک و مسکن این باشد دیگر تکلیف دیگر نیازها بخصوص نیازهای کاذب و غیرضروری تحمیل شده به زندگی امروز ما روشن خواهد بود. ایرانی یا خارجی بودن وسیله نقلیه، به روز بودن گوشی موبایل، اندازه ال سی دی یا ال ای دی تری دی منزل، حجم یخچال، قیمت مبلمان، طراحی دکوراسیون اتاق خواب و اتاق کودک، متفاوت بودن شیرآلات و مکانیزه بودن همه چیز تا حد امکان، اینها تنها بخشی از مسائل اصلی زندگی های امروزی است که بسادگی در شمار نیازهای اولیه و ضروری زندگی قرار می گیرد. رفاه و تجمل هم اکنون عبارت است از داشتن خانه ای همراه با استخر و باغ و احتمالا پذیرایی مفروش به فرش دستباف حاصل از رنج کودکانی با انگشتان ظریف که قادر به گره زدن های کوچک هستند؛ آنچنان که در کاخ شاه نمونه اش را مشاهده می کنیم. می توان این تفاوت مشهود میان گذشته و امروز را در برخی ضوابط و باورهای عام دانست که مانع این می شد که حتی متمولان به برخی ویژگی های زندگی اشرافی تن دردهند. مثلا این که به دلیل دوری از چشم زخم یا آه و حسرت اقوام یا اهل محل، خانه یا مرکب یا لباس خاصی را که تفاوت عمده ای با خانه، لباس و مرکب نزدیکان داشت تهیه نمی کردند و سعی می کردند عادی تر و ساده تر زندگی کنند یا این که می توان این میل به ساده زیستی را ماحصل تفکرات غالب مارکسیستی در آن برهه از تاریخ ایران دانست که به موجب آن زندگی کارگری حائز ارج و قربی درخور ستایش تلقی می شد و زندگی سرمایه داری نکوهش می شد. این در حالی است که امروزه نه تنها اعتقاد به ضوابط اخلاقی و توجه به آه و حسرت دیگران کمرنگ تر شده، که باور به چشم زخم و امثال آن نیز از حد خرافاتی تاریخ گذشته یا در بهترین حالت وضعی وابسته به شانس و اقبال فراتر نمی رود و در نتیجه این دو مورد هیچ کدام نمی توانند مانعی بر سر راه تظاهر به اشرافیت و تمایل به تجمل گرایی باشند. از این گذشته به دلیل پیشرفت سطح رفاهی مردم ـ که گویا تمایلی به اذعان و اعتراف به آن وجود ندارد ـ عُرف مرسوم از آن وضع ساده گذشته درآمده و استانداردها عوض شده اند و طبعاً در چنین حالتی برخوردار نبودن از یک سری مظاهر زندگی اشرافی نه مصداق تجمل که شرط لازم عادی بودن و همرنگ جماعت شدن تلقی می شود. از میان رفتن باورهای چپ و مارکسیستی و حتی تبدیل آنها به باورهای مدرن و غربی را نیز می توان دلیل دیگری دانست که تأثیر بسزایی در تغییر شکل زندگی از سادگی به اشرافیت در طول سالیان اخیر داشته است. توگویی حد میانه ای اساساً متصور نیست و تسلیم بی چون و چرا به مکاتب فکری وارداتی تنها گزینه برای اندیشیدن و انتخاب انگاشته می شود، حال آن که شعار اصلی ما از همان ابتدا نه شرقی، نه غربی بوده نه هم شرقی، هم غربی یا سرگردان و حیران میان شرق و غرب که به موجب آن از یک طرف بر اشرافیت حقیقی ـ نه ریاکارانه ـ خرده بگیریم و از طرف دیگر در عین نداری و نیازمندی برای خوشامد این و آن، تظاهر به اشرافیت کنیم. به نظر می رسد خروج از این وضع تنها در صورت بازگشت به خویشتن و رسیدن به مرتبه ای از استغنا نسبت به شرق و غرب فکری ـ نه لزوما جغرافیایی ـ ممکن باشد. مرتبه ای که می توان گفت از آن ماست و همین، نقص ها و کاستی هایش را تحمل پذیرتر می کند. آزاد جعفری / جام جم
سه شنبه 08 مهر 1393 4:40 بازدید:1
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 63]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها