تبلیغات
تبلیغات متنی
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852196168
چهاردهمین «شب شاعر»؛ پاسداشت ناصر فیض/4 امینی: فیض از نظر روحی و صفای باطن، یک نوجوان بازیگوش است
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: چهاردهمین «شب شاعر»؛ پاسداشت ناصر فیض/4
امینی: فیض از نظر روحی و صفای باطن، یک نوجوان بازیگوش است
اسماعیل امینی در بخش‌های دیگری از گفت‌وگوی خود با فارس گفت: فیض از نظر کار مدیریتی نیز فردی جدی و پیگیر است و تلاش زیادی در امر توسعه طنز و جلب استعدادها و انتشار طنزهای فاخر می‌کند.
خبرگزاری فارس – حسین قرایی؛ ناصر فیض شاعر طنزپردازی است که سال 1338 در قم متولد شده است، تسلط او به زبان ترکی باعث شده است که چند گزیده شعر هم ترجمه کند. چهاردهمین مراسم «شب شاعر» سه‌شنبه 11 مردادماه به تجلیل از ناصر فیض می‌پردازد. به همین علت به سراغ اسماعیل امینی رفتیم و با او درباره فیض به گفت‌وگو نشستیم. آقای امینی! اولین بار کجا با ناصر فیض آشنا شدید؟ من برای اولین بار آقای فیض را در کنگره شعرهای دفاع مقدس دیدم. خاطرتان هست دقیقا چه سالی بود؟ احتمالا اولین برخوردتان باید مربوط به دهه 60 باشد. نه، من ایشان را بعد از دهه 60 ، حدودا سال 1375 دیدم. چون کنگره شعر دفاع مقدس بعد از جنگ برگزار شد. بله، زمان جنگ کنگره شعر جنگ را داشتیم که مرحوم احمد زارعی آن را برپا کرده بود و بعد از جنگ بود که آن کنگره ها دفاع مقدس نام گرفت. آن زمان شما و آقای فیض هر دو به عنوان شاعر در این کنگره شرکت می کردید؟ بله، آقای فیض آن موقع شعر دفاع مقدس کار می کرد ولی من شعر طنز هم می سرودم. یعنی آن زمان شما بیشتر، شاعر بودید یا یک فرد دانشگاهی؟ یا هر دو با هم؟ در آن زمان اصلا دانشگاهی نبودم. فقط شاعر بودم و کار فنی هم در کنار شعر انجام می دادم. چه شغلی داشتید؟ من سالها در حرفه برق صنعتی کار می کردم. دانشجوی دکترای ادبیات هستید. ادبیات چه ارتباطی با برق دارد؟ من در آن زمان ادبیات نمی خواندم. به دلیل تحصیل در هنرستان از همان حدود پانزده سالگی در حرفه برق صنعتی کارم را شروع کردم. چگونه به طنز روی آوردید؟ از بچگی علاقه زیادی به مجلات طنز داشتم. تا زمانی که «توفیق» چاپ می شد همیشه از مشتری های ثابت آن بودم. قبل از انقلاب نیز مجله ای به اسم «کاریکاتور» چاپ می شد که مطالب طنز نیز داشت. بعد از انقلاب هم نشریات طنز بسیار گسترش یافت ولی بعد از مدتی اکثر آنها تعطیل شدند. گستردگی این مجلات طنز در اوایل انقلاب به جهت بار سیاسی طنز آنها بود، یا در سایر زمینه ها نیز فعالیت می کردند؟ به دلیل باز بودن فضا در آن زمان انواع مجلات در همه ظرفیت های طنز چاپ می شد. من نیز با این مجلات ارتباط داشتم و برای آنها مطالب طنز می نوشتم، تا اینکه بعد از آمدن نشریه «گل آقا» به تحریریه آن پیوستم. برویم سراغ شعر آقای فیض، به نظر شما جایگاه ایشان در حوزه شعر طنز چگونه است؟ به نظر من آقای فیض در حوزه طنز از سبک خاصی پیروی می کند و خیلی هم از این سبک منحرف نشده است. و این خیلی خوب است. ایشان با آمدن موجهای خبری و سبکی جدید، تغییر نکرده است. دلیلش این است که آقای فیض برای خلق طنز به جای استفاده از جاذبه های اتفاقات و حوادث، از ظرفیت هایی که در زبان است استفاده می کند. با وجود اینکه این کار بسیار دشوار است و ممکن است با اقبال مخاطب هم مواجه نشود ولی آقای فیض این وادی را برای خلق طنز انتخاب کرده است. البته گاهی اوقات از این جاذبه های حوادث و رخدادها نیز استفاه می کند. مثلا با جناب عالی و آقای مهدی نژاد دیزی سه نفره داشتند!(خنده) بله دیزی سه نفره من و سعید سلیمان پور و آقای فیض بودیم. قبل از آن ما در روزنامه جام جم یک ستون به نام «نیشتر» داشتیم، که شش نفر بودیم و هر روز در هفته یک کدام از ما مطلب می نوشت. جنس شعر آقای فیض این گونه است که غالبا به مسائل روز اعتنایی ندارد و حتی در مواردی که به مسائل روز توجه می کند بیشتر زبان آوری در شعرش غلبه دارد تا تکیه بر پرداخت هایی که رخ داده است. یعنی همین عامل باعث ممتاز شدن نگاه ناصر فیض نسبت به دیگران شده است؟ یک بخش قضیه همین است، که اتفاقا این شیوه را شخص دیگری در طنز پردازهای شاعر کار نمی کند. عامل دیگر آن این است که ناصر فیض به شعر خیلی تسلط دارد. متاسفانه خیلی از کسانی که شعر طنز کار می کنند، یا به فنون شعری اصلا تسلطی ندارند و یا اعتنایی نمی کنند. آقای احترامی درباره بسیاری از مثنوی های طنز می گفت غالبا یک مصراع آنها سالم است و مصراع دیگر فقط برای قافیه سروده شده است. معدود نفراتی مثل خود آقای احترامی یا ابوالفضل زرویی پیدا می شوند که شعر مثنوی طنز قوی کار کرده باشند. مثل شعر «توی ده شلمرود...» بله، همین شعر یا اشعار بسیار قویتری از ایشان که در مجله گل آقا به چاپ می رسید. یا ابوالقاسم حالت و ابوتراب جلی که مقوله شعر طنز را جدی گرفتند و به شدت در این وادی کار کردند، که به واقع می توان اشعار آنها را دارای حیثیت ادبی دانست. یک نکته حائز اهمیت این جاست که شاعران طنز که سرحلقه برخی از آنها به عبید زاکانی برمی گردد؛ توجه جدی به مسائل روزمره داشته اند.این موضوع بیشتر در کارهای کیومرث صابری در ستون «دوکلمه حرف حساب» دیده می شد و حتی گاهی اوقات کارهایش را به زبان شعر نیز بیان می کرد. ما مانند این کارها را در آثار ناصر فیض می بینیم. مثلا در کتاب «نزدیک ته خیار» یک غزل نه بیتی راجع به قم با عنوان «توسعه قم» سروده است: «کلنگ توسعه بوسید تربت قم را؛ خراب کرد ز پی خانه‌های مردم را» نگاه این گونه ناصر فیض راجع به فضای اجتماعی فرهنگی به کجا برمی‌گردد؟ به همان نگاه عبید زاکانی یا نه. همه کسانی که به وقایع روز توجه می کنند را نمی توان در یک سطح قرار داد. بعضی ها را موج هیجانات روز و رخدادها با خودش می برد و فراموش می کنند که به لحاظ اندیشه به کجا تکیه دارند. بعضی ها هم اصلا هیچ تکیه گاهی ندارند و تابعی از حوادث متغیر هستند. اما کسانی که مثل مرحوم صابری یا ناصر فیض که بنیان اندیشه ای ثابتی دارند، حوادث و رخدادهای گذرا را بهانه ای برای رسیدن به موضوع آرمانی خودشان می گیرند. این دو موضوع با هم فرق دارند. هر موضوع ساده ای مثل گران شدن گوشت، گران شدن بنزین و... خود به خود این ظرفیت را ندارد که در صاحب اندیشه انگیزه شعر گفتن را ایجاد کند اما شاعر می تواند این را مستمسکی بگیرد تا به مسائل بنیادی حرص، بخل، بی مسئولیتی و ... اشاره کند و در این جا کار طنز جدی می شود. غالبا این موضوع درست نیست کسانی که روزمره می نویسند به مسائل ژرف خیلی توجهی ندارند. به نظر من آدمی به نسبتی که به علت ها بپردازد هوشمندانه تر طنز می نویسد و به نسبتی که به معلول ها می پردازد طنزش سطحی تر است. کارهای آقای فیض غالبا سطحی نیستند، یعنی از معلول ها پلی به علت ها خصوصا علل بنیادین زده است. مثلا علت اینکه انسان ها داخل ترافیک با هم خوب برخورد نمی کنند در چیست. برخی افراد سطحی نگر عدم سخت گیری پلیس را علت این قضیه می دانند ولی علت اصلی در این است که آدم ها خودخواه هستند. انسان ها در شرایط بسیار دشوارتر و سخت تر از این بوده اند و بر یکدیگر پرخاش نکرده اند، برای اینکه این قدر زمینه خودخواهی آنها فراهم نبوده است. مثلا وقتی درباره رواج رشوه خواری در جامعه صحبت می کنیم، انسان های سطحی نگرعلت آن را تامین نبودن انسان ها از لحاظ مالی می دانند ولی اگر این گونه باشد کسانی که مشاغل عالی و ثروت بسیار دارند دیگر نباید رشوه بگیرند، ولی برعکس این عمل در آنها نیز به طور شدیدتر وجود دارد. علت اصلی این موضوع حریص بودن انسان است. یک ویژگی مشترک شما و آقای فیض در این است که شما دو بزرگوار طنز را خیلی جدی می گیرید. جامعه دوست دارد از خواندن طنزهای شما زیادی خندان باشد. آیا این نگاه جامعه درست است یا ما باید طنز را دوباره برای آنها به درستی تعریف کنیم. در این مساله دو نگاه متفاوت وجود دارد مثل نگاه مردم به موسیقی. بعضی از آدم ها فکر می کنند موسیقی چیزی است که ما باید با گوش دادن آن بالا و پایین بپریم و یا ما باید آن را در ماشین گوش کنیم تا سختی سفر را متوجه نشویم، بنابرایین هر پرت و پلایی که در موسیقی پخش شود دیگر برای آنها اهمیتی ندارد و او به دنبال مشغول شدن خودش است. ولی نگاه دیگر می گوید وقتی ما موسیقی می گوییم، منظورمان نوایی است که روحمان را متاثر کند و یک انبساط روحی در ما ایجاد کند. طنز نیز همین گونه است؛ یک اصطلاح عام دارد و یک اصطلاح خاص درست مانند موسیقی. به نازل ترین و سطحی ترین نواهای مطربی هم موسیقی می گویند. ولی موسیقی در نظر رهبری این گونه بیان می شود که «موسیقی یک ملتی را نجات داد.» این موسیقی، سمفونی معاصر لنین گراد است که این ملت را نجات داده و یا سمفونی «شعور هنگفت» موجب وحدت ملت آذربایجان شده است. متاسفانه این دو هر جفت شان یک اسم دارند ولی با معانی متفاوتی به کار می روند. در این میان مقصر کیست؟ به نظر من مردم بین هزل، هجو و طنز تفاوت زیادی قائل نیستند. حتی گاهی اوقات هزل های بیهوده تلویزیون را هم به نام طنز به خورد مردم می دهند. اصطلاحات عام با اصطلاحات تخصصی و علمی تفاوت دارد. مثلا در اصطلاح عام مردم به خودروی سواری ماشین می گویند، اما منظور یک فیزیکدان از ماشین، اصطلاح خاص علمی است که حتی شامل قیچی نیز می شود. این عیبی ندارد که اصطلاح عام و خاص هر دو یک واژه داشته باشند، اما کسی که در حوزه تخصصی کار می کند وظیفه دارد این را برای جامعه توضیح دهد. مثلا هزل، هجو و فکاهی یک کارکرد دارند و طنز نیز دارای یک مقصود دیگری است و نباید آن توقعی را که از هجو یا هزل داریم از طنز داشته باشیم. اگر ما منظورمان از طنز این است که لحظه ای به چیزی بخندیم تا غم ها را فراموش کنیم و لحظه ای را شاد باشیم، این اصلا کارکرد طنز نیست. طنز در واقع کارش تلنگر زدن و یادآوری می باشد. و در مواقعی نهیب زدن! بله، چون وقتی کسی به هزل، هجو و فکاهه توجه می کند، در مکانی قرار می گیرد که آن معایب و چیزهای خنده دار در خودش نیست وچون این موارد را در دیگری می بیند دلش خنک می شود و خودش را مبرا می داند. اما در طنز این گونه نیست. طنز به همه انسان ها برمی گردد. دروغ گویی، حسادت، حرص و... به همه برمی گردد. شاید به همین خاطر است که چون طنز به یاد مخاطب های خودش می آورد که شما هم این گونه هستید، آنها از این سخن ها زیاد خوششان نمی آید. گاهی اوقات ناصر فیض برای اشعاری نقیضه پردازی می کند و آن شعری را که ناصر فیض به عنوان نقیضه سروده بیشتر از شعر اصلی مطرح و محبوب می شود. مثلا نقیضه «باید عوض کنم» ایشان به شعر علی داودی. این اتفاق ها را چگونه می بینید؟ نقیضه گویی از قدیم هم رایج بوده و در تاریخ شعر هم نقیضه هایی بوده اند که از شعر اصلی معروف تر شده اند. من کتاب های ناصر فیض را نام می برم و اگر دوست داشتید راجع به آنها چند کلامی صحبت کنید. اولین کتابی که از ناصر فیض به چاپ می رسد، «نزدیک ته خیار»، است... «نزدیک ته خیار» شامل اشعاری می شود که ناصر فیض در طول چندین سال کار کرده، که همراه با دو نثر طنز در یک کتاب گرد آورده است. از نظر موضوعی این کتاب خیلی متفاوت و از نظر تکنیکی خیلی متنوع می باشد. من درباره «نزدیک ته خیار» و «املت دسته دار» یادداشت هایی را قبلا نوشته ام. «املت دسته دار» هم دومین کتاب ایشان است که به چاپ هفتم رسیده است. این کتاب نیز اشعار مشترک با «نزدیک ته خیار» دارد ولی پیراستگی این کتاب بیشتر است و اشعار آن با وسواس بیشتری انتخاب شده است. سبک خاص آقای فیض در این کتاب بیشتر نمایان می شود. آخرین کتاب ایشان «فیض بوک» است که در این یکسال با اقبال خوبی هم مواجه شده. یکی از عوامل موفقیت این کتاب این است که شعر طنز در این سالها با استقبال خوبی مواجه شده است. عامل دیگر هم حاصل زحمات دوستان دفتر طنز هست، که مدیریت آن به عهده آقای فیض می باشد که پیش از ایشان آقای ابوالفضل زرویی در این منصب بودند. البته بخش دیگر این امر به این خاطر است که در «فیض بوک» ناصر فیض به مسائل ملموس تر نزدیک شده و دیگر اشعار این کتاب اشعار فخیم ادبی انتزاعی نیستند. زبان این کتاب مقداری صمیمی تر است و این خودش می تواند دلیل استقبال مخاطبین از کتاب باشد. در دوکتاب دیگر ایشان زبان ادبی غالب است و مخاطب آن خاص می باشد. این زبان به دلیل صمیمی تر بودن و روزنامه ای بودن توانسته ارتباط بیشتری با مخاطب برقرار کند و مخاطب از آن بیشتر سر در می آورد. لا به لای اشعار این کتاب هم سبک خاص آقای فیض دیده می شود. شعری از آقای فیض می خوانم، در رابطه با آن بیشتر صحبت کنید. بعد از این شعر نان نخواهد شد شاعری قوت جان نخواهد شد ذوق آدم که پیر شد دیگر با جوایز جوان نخواهد شد فال حافظ که هست خاطرتان این همه باز آن نخواهد شد بعد یک عمر شاعری کردن سود ما جز زیان نخواهد شد بر لب جو نشستی و دیدی که حریف زمان نخواهی شد... درباره شاعری کردن، آقای فیض چند شعر طنز دارد که همه شان خیلی خواندنی اند. یکی ازبهترین این اشعار، شعری با عنوان «سبک شناسی» در کتاب نزدیک ته خیار می باشد، که سبک خراسانی، هندی، عراقی و سبک معاصر را با اختصاصات سبکی همان دوره به زبان شعر بیان می کند که بسیار خواندنی می باشد. فیض این ماجرا را که شعر گفتن چه تبحراتی می خواهد و چه دوز و کلک هایی دارد را در اشعارش بسیار مورد توجه قرار داده است. این رسم را طنز پردازهای جدی خیلی مورد توجه قرار داده اند که اصطلاحا به آن «خود ویرانگری در طنز» می گویند. در این شیوه طنزپرداز خودش، شعرش، شغلش یا صنفش را در معرض طنز قرار می دهد و علت این امر شکستن دیوار بین خود و مخاطب می باشد. مخاطب تصور نکند که طنزپرداز در حوزه پرهیز قرار گرفته و دیگران را فقط عیب جویی می کند. طنز پردازی از این منظر در کارهای آقای فیض به کرات دیده می شود. ناصر فیض در یک خط... در یک خط ناصر فیض این است که از نظر شناسنامه ای ایشان مرد مسنی به حساب می آید ولی از لحاظ روحی و صفای باطنی شبیه یک نوجوان بازیگوش است. از نظرگاه کار مدیریتی و مسئولیتی که دارد بسیار جدی و خیلی پیگیر توسعه طنز و جلب استعدادها و انتشار طنزهای فاخر می باشد و در آن مقداری که توانایی و مسئولیت دارد خیلی خوب کار کرده است. آقای فیض و دوستانش برای این گونه طنزی که بدان اعتقاد دارند خیلی تلاش کرده اند. رقیبان پر قدرتی نیز در این عرصه داشته اند، مثل آن چیزهایی که در صدا و سیما به عنوان طنز و یا در سایر رسانه ها و یا رسانه های غربی به عنوان طنز عرضه می شوند. در این میان این جنس طنزی که آقای فیض و دوستانش در دفتر طنز عرضه می کنند جنس غریبی است و برای جا انداختن و توسعه آن باید زحمت زیادی بکشند. اما خوشبختانه طلیعه این طنز با اقبال مواجه شده و هر روز هم بر گستردگی آن افزوده می شود و جا برای جنس های تقلبی و دروغی و نامطلوب از نظر فرهنگ جامعه ما ان شاءالله به تدریج کم و کم تر خواهد شد. ممنون از وقتی که در اختیار ما قرار دادید. انتهای پیام/
93/06/10 - 09:31
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها