محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844066071
کارگردان مورد حمایت ویژه مدیران دولتی:این انقلاب جشن‌گرفتن ندارد
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
کارگردان مورد حمایت ویژه مدیران دولتی:این انقلاب جشن‌گرفتن ندارد
بازخوانی دوباره ذهنیات و کارهای یعقوبی و امثال او دوباره نگریستن به حمایت‌های معاون هنری وزیر ارشاد اصل اینکه مدیری با چنین نگاهی بر مسندی مهم از مسندهای فرهنگی نظام جمهوری اسلامی ایران نشسته‌است را مورد تردید قرار می‌دهد.
خبرگزاری فارس-کیوان امجدیان : این روزها حوادثی در حوزه تئاتر روی می‌دهد که دیگر دارد به عارضه‌ای بدیل می‌شود که لاجرم مردم مسلمان و معتقد ایران اسلامی دربرابرش سکوت نخواهند کرد. همان روزهای اولی که علی مرادخانی جلسه‌ای با دبیران داشت از لابلای حرف‌هایش ( که به‌دلیل غیر رسانه‌ای بودن آن جلسه از ذکر مصادیقش معذورم) به‌دوستان همفکر متذکر شدم که مرادخانی آمده‌است تا راه را برای حرکت جماعت ضدانقلاب و لائیک و اهل آزادی‌های نامحدود ومدافع سبک زندگی غربی مهیا کند.باز هم گفتم که تنها تکنیک او و راهکارش برای آنکه حرف‌هایش را پیش ببرد چند گزاره ساده است. اینکه: «من تلاش می‌کنم تا مخالفان را جذب کنم و آنها را به داخل بیاورم تا اینجا حرف‌هایشان را بزنم. تلاش من این است که هنرمندان نارضایتی‌هایشان را کنار بگذارند.ما از دور مراقبیم و کنترل می‌کنیم» و از این دست توجیهات کودکانه که دیگر هم دوره‌اش گذشته و هم به همه ثابت شده‌است که این حضرات به قول معروف« این‌کاره نیستند» اگرچه درآن مقطع نظر جمع بر این بود که مرادخانی محتاط است و باید کمی صبر کرد و تاکید ما که از قضا او حاضر به‌یراق‌تر از بقیه است اثر نکرد. حالا بعد از حدود یکسال به‌همین دوستان ثابت شده‌است که پیش بینی ما نزدیک به واقعیت بود.افسوس که برای فهمیدن و رسیدن به این حرف یکسال تمام هزینه دادیم و ناچار شدیم انواع توهین‌ها به مقدسات و مقیدات و ارزش‌ها را تحمل کنیم. و صدافسوس که در این میان گروهی از رسانه‌ها که اتفاقا از نهادهای انقلابی برخاسته‌اند نیز جانب امثال یعقوبی را می‌گیرند و در نشان دادن چهره مظلوم از او و مظلوم نمائیش می‌کوشند. به‌هر روی و بعد از ترک‌تازی‌های امثال محمد یعقوبی و بعد از اینکه همزمان یا پشت سر هم چند کار را آن هم با حمایت مرادخانی و متاسفانه خانه هنرمندان به‌روی صحنه بردند و پس از آنکه با استفاده از غفلت بعضی رسانه‌ها هر بحث وقیحانه‌ای را مطرح کردند،حالا دیگر کار از تذکر و راهنمایی و ارشاد گذشته است.وقاحت به قاعده ای زیاد شده است که عنقریب همه آنها که دغدغه دین و مذهب و ملیتشان را دارند دست به‌کار شوند و خود به میدان بیایند. ماجرا را نیز آنقدر گفته‌ایم و گفته‌اند و آنقدر تحذیر و هشدار داده‌ایم که دیگر توضیح واضحات است.اما صرفا برای روشن شدن وضعیت بخش‌هایی از ماوقع این حرکت به‌نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی رجا شرح داده می‌شود : «وقتی تمام دغدغه فرهنگی معاون هنری وزیر ارشاد این باشد که نویسنده نمایشنامه موهن «روز حسین» از کانادا به مملکت نزول اجلال کرده و در مدت کمتر از یک سال حدود ده تئاتر روی صحنه ببرد و وقتی مسئول سینما شب‌ها به یاد فیلم‌های توقیفی بخوابد و روزها با فکر رفع توقیف آنها از رختخواب برخیزد و ... دیگر هیچ جای تعجبی باقی نمی‌ماند از اینکه یک کارگردان تئاتر با وقاحت تمام گفتگویی را روی سایتش منتشر کند که در آن از احساس منفی مردم ایران نسبت به هم‌جنس‌گرایی و شنیدن کلماتی همچون «پریود زنان» در ملأ عام ابراز تاسف و بدترین توهین‌ها نثار نظام و عقاید دینی مردم از جمله حجاب شده است. شدت وقاحت جریان‌شبه‌روشنفکری به جایی رسیده است که یک کارگردان تئاتر به نام «محمد یعقوبی» که با آثار سیاسی‌اش همچون «زمستان 66» (ضد جنگ هشت ساله) و «یک دقیقه سکوت» (با موضوع قتل‌های زنجیره‌ای) و «نوشتن در تاریکی» (با موضوع فتنه 88) شناخته می‌شود و پیش از این در سال 91 در اعتراض به رویه دولت وقت به کانادا مهاجرت کرده بود، افکار کثیف و وقیح خود در باب مسائلی همچون هم‌جنس‌گرایی و روز‌ه‌خواری و بی‌حجابی در تئاتر را با چند شعار مبتذل سیاسی همراه و در سایت اختصاصی‌اش منتشر می‌کند و همزمان با این افاضاتش و گلایه از خفقان حاکم، با حمایت مدیری همچون «علی مرادخانی» (معاون هنری وزارت ارشاد)، «دو تا دو تا» تئاتر روی صحنه سالن‌های دولتی می‌برد. ... بدتر از آن، سکوت «مرادخانی»ها و «جنتی»ها و بزرگان دولتی بود که بعد از دستگیری عوامل سازنده کلیپ «هپی»، هنوز به ساعت نکشیده، موضع‌گیری توئیتری کردند و حالا نسبت به چنین مواضع شاذی نه تنها ساکت ماندند که حتی از اجرای دو نمایشنامه‌ی همزمان او («هیولاخوانی» و «دل‌سگ») در دو سالن دولتی «تئاتر شهر» و «ایرانشهر» حمایت کردند. در سایه این اقبالی که معنای تشکر از «سکس خواندن تئاتر» و «ضد آزادی خواندن انقلاب اسلامی» توسط «یعقوبی» داشت، او با دریافت این حقیقت که حوزه فرهنگ در دولت تدبیر و امید بی‌صاحب‌تر از آن است که کسی بابت این قبیل موضع‌گیری‌ها واکنشی نشان دهد، این بار متن کامل گفتگوی توهین‌آمیز و سراسر وقاحت خود را در سایتش البته با اصلاح چند جمله، منتشر کرد. و البته نظام جمهوری اسلامی تا آن حد انعطاف دارد که اپوزیسیون نازلی همچون «محمد یعقوبی» با آرمان‌های تخت‌خوابی‌اش در آن فعالیت کند، اما هیچ دلیلی وجود ندارد که این فعالیت با پول و حمایت دولت و در سالن‌های دولتی صورت گیرد. افتتاحیه تئاتر «دل سگ» در سالن دولتی ایرانشهر در این میان، قسمت تلخ‌تر ماجرا آن جاست که همین به اصطلاح هنرمند، مدتی استاد دانشگاه تهران بوده و اذهان دانشجویان را با این گزاره‌های زیرشکمی پر کرده است و جالب‌تر آنکه شنیده می‌شود حالا در دولت یازدهم «یعقوبی» و چند نفر دیگر همچون «نغمه ثمینی» و «محمد رحمانیان» تا آنجا در سیستم تئاتر نفوذ پیدا کرده‌اند که در دایره مشاوره و تصمیم‌سازی قرار گرفته و بر تصمیمات امثال «مرادخانی» تأثیر می‌گذارند. به هر حال، مهم نیست که اربابان غربی «یعقوبی» به او گفته‌اند باید روتر بازی کند و در این میان مدیران فرهنگی ساکت مانده‌اند، حتی مهم نیست که همین مطلب هم رزومه‌ای خواهد شد برای «محمد یعقوبی» در فرودگاه فلان کشور غربی برای صدور روادید، مهم این است که یک بار مظلومیت تاریخی جمهوری اسلامی در مواجهه با وقاحت هنرمندان تخت خوابی یک جا ثبت شود و البته سکوت برخی مدیران در این میان... و شاید تکمله این بحث و بازخوانی نگاه‌های محمد یعقوبی در گفتگو با بعضی رسانه‌ها خالی از لطف نباشد: تئاتر یک‌جور سکس است: آن‌هایی که می‌گویند برای‌شان نظر تماشاگر مهم نیست و فقط به لذت خودشان فکر می‌کنند لابد در زندگی خصوصی خودشان هم و به طور مشخص در سکس‌شان هم لابد فقط به فکر ارضای خود هستند، لابد برای‌شان مهم نیست که طرف مقابل‌شان هم باید لذت ببرد. تئاتر هم یک رفتار انسانی، یک جور سکس است. اگر کسی فقط به فکر ارضای خودش باشد یا فقط قصد ارضای طرف مقابل‌‌‌ش را داشته باشد در هر دو صورت وضعی ناپایدار و پا درهوا دارد. بهترین وضعیت این است که هر دو طرف ارضا شوند. زن‌ها نباید زیربار حجاب می‌رفتند «به نظرم مهم‌ترین رفتار اقتدارگرایانه این نظام در آغاز حکومت اجبار زنان به حجاب بود. اگر زن‌های ما زیر بار این حجاب اجباری نمی‌رفتند، اگر مردان زنان را در آن زمان حمایت می‌کردند، بخش عمده‌ای از این شرایط خفقان و سرکوب اتفاق نمی‌افتاد. زنان و مردان به این اجبار تن دادند و اجبارهای دیگر یکی بعد از دیگری شروع شد انقلاب ما جشن‌گرفتن ندارد به نظر من کم‌ترین واکنش به این همه بدرفتاری و خشونت با مردم این بود که هیچ کس در جشن این انقلاب شرکت نکند. انقلابی که به مهم‌ترین آرمانش یعنی آزادی وفادار نباشد جشن گرفتن ندارد.» علاقه داشتم نمایشی با تم هم‌جنس‌گرایی اجرا کنم به فکر اجرای نمایشی بودم که مجموعه نمایش‌نامه‌ای را به دست آوردم که در آن از دو نمایشنامه خیلی خوش‌ام آمد. یکی از آنها نمایشی بود به نام untidy thing که درباره‌ی رابطه‌ای هم‌جنس‌گرایانه بود، تماشاگر هنوز آماده پذیرش بعضی چیزها نیست!! در همین اجرای «خشکسالی و دروغ» صحنه‌ای هست که وقتی شخصیت زن به مرد گیر می‌دهد، مرد از او می‌پرسد: پریودی؟ و خب من شک ندارم حتی اگر این دیالوگ را اجازه بدهند بگویم هنوز تماشاگر آمادگی شنیدن‌‌ش را ندارد. چنین دیالوگی متاسفانه هنوز تماشاگر را معذب می‌کند. بنابراین من آن پرسش مرد را حذف کردم. باید او را ببوسم اما نمی توانم اجرای ما مصادف شد با ماه رمضان و من در آن اجرا اولین تکنیک مقابله با سانسور را به کار بردم. در صحنه‌ی تنهایی جیم و لورا جایی هست که جیم به لورا می‌گوید یکی باید تو را ببوسد لورا! بازیگرم بنا به خواست من رو به تماشاگران گفت: من الان باید او را ببوسم اما نمی توانم.... در تئاتر زن‌و‌مرد می‌توانند همدیگر را بغل کنیم و ببوسند ماه رمضان بود و بازیگر من در آن اجرا سیگار می‌کشید و یک جای کار هم که تام مست و خراب به خانه می‌آید و گریه می‌کند بنا به خواست من بازیگر خانم در نقش لورا تام را بغل کرد. من به فکر این بودم که اگر او قرار است نقش خواهر تام را بازی کند وقتی خواهری ببیند برادرش گریه می‌کند چه می‌کند؟ برادرش را بغل می‌کند... بعد از اجرا دانش‌جویی با ته‌ریش و صورت پرجوش پیش من آمد و به اجرا اعتراض کرد که شما مسائل شرعی را رعایت نکردید و به ارزش‌ها توهین کرده‌اید و چه و چه.... ما می‌خواستیم تئاتر کار کنیم. هدف ما باورپذیر کردن نمایش باورپذیر کردن مثلا رابطه‌ی دو بازیگر بود که در نمایش نقش برادر و خواهر را بازی می‌کردند. بنابراین بازیگران با نیت و قصد فساد همدیگر را بغل نکرده بودند. قصدمان ارتکاب جرم نبود. قصدمان باورپذیر کردن موقعیت بود. تمسخر ممیزی «خشکسالی و دروغ» بازیگران به جای حرف‌هایی که نمی‌توانستند بگویند از عدد بیست‌وپنج استفاده می‌کردند. مثلن بازیگر اجازه نداشت بگوید می‌شاشه، جای این کلمه می‌گفت می‌بیست‌وپنجه. یا به جای گه می‌خوره می‌گفت بیست‌وپنج می‌خوره. جاهایی هم که یک جمله را گفته بودند نگوییم دیگر بیست‌وپنج چاره‌ی کار نبود. از بازیگرانم خواستم با حرکت آهسته کاری انجام دهند، جوری که در سینما به‌ش می‌گویند slow motion و همزمان با حرکت آهسته مثل نمایش ماچیسمو لب می‌زدند.» و کمی جلوتر دلیل استفاده از 25 را هم می‌گوید: « اصل25 قانون اساسی درباره سانسور است. سگی که «مرگ بر آمریکا» می‌گوید در یکی در سالن متعلق به شهرداری تهران، شعار «مرگ بر امریکا» را به تمسخر می‌کشد و آن را به یک سگ منتسب می‌کند. و حالا با این‌همه مثال و دلیل همچنان حمایت مدیران از امثال یعقوبی ادامه دارد.کما اینکه امروز هم خبری منتشر شد مبنی بر اینکه بعد از این‌تعداد کار پشت‌سر هم و بی وقفه ، نمایشنامه «از تاریکی» نوشته محمد یعقوبی، 18 مرداد ماه نمایشنامه‌خوانی می‌شود. و همه این‌ها تنها نمونه‌هایی کوچک از اعتقادات و ذهنیات امثال یعقوبی است و گفتن تمامش آنقدر وقیحانه است که حتی مثال زدنش ممکن نیست. حالا با این اوصاف آنچه مهم است این‌است که اصلا محمد یعقوبی و امثال او نه مهم هستند و نه موضوع بحث و نقد ما که نوک پیکان ما به‌سوی مدیرانی است که به امثال این قبیل ذهنیات نه‌تنها مجال می‌دهند که از او حمایت هم می‌کنند. بی هیچ توضیحی گمان می‌کنم بازخوانی دوباره ذهنیات و کارهای یعقوبی و امثال او دوباره نگریستن به حمایت‌های معاون هنری وزیر ارشاد این را ثابت می‌کند که دست کم در مورد مجلس و کمیسیون فرهنگی که دغدغه نظام و ارزش‌ها را دارند کار از کارت قرمز و زرد گذشته است و اصل اینکه مدیری با چنین نگاهی بر مسندی مهم از مسندهای فرهنگی نظام جمهوری اسلامی ایران بنشیند به شدت مورد تردید است. حالا دیگر این قبیل افراد نشان داده‌اند که بی‌پروا و علنی به میدان آمده‌اند و مقابله با آنها نیز شهامت و جسارتی علن می‌خواهد و بی تسامح. انتهای پیام / ا
93/05/18 - 12:56
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها