تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
سفر به بالی؛ جزیره‌ای که هرگز فراموش نخواهید کرد!
از بلیط تا تماشا؛ همه چیز درباره جشنواره فجر 1403
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1864071951
مرد روشنی که به سایه رفت
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
مرد روشنی که به سایه رفت آدم عجیبی بود. خودش، هنرش و اتمسفری که در اطرافش وجود داشت همه عجیب بود. از آنهایی بود که هر حرکت و حرفش می‌توانست موجی ایجاد کند، دامنه دار و عمیق.
از زیر صفر شروع کرده بود و به همین دلیل ساده همه زیر و بم های کار را می شناخت. برای ساخت هر فیلمش، تقریبا می جنگید. با همه و بی ملاحظه! اهل مصالحه و مسامحه و این چیزها نبود. رجزخوان هم نبود. مرد عمل بود. می دانست که برای ساخت هر فیلم دربرابر مجموعه ای از «بایدها و نبایدها» قرار می گیرد و او باید با این قوانین دست و پا گیر فیلم جذاب و دوست داشتنی اش را که حتما پیام هم داشت به مخاطب عرضه کند. جنوب شهری بود و همین باعث می شد که روحیه جنگ و جدل برای رسیدن به حقش را داشته باشد. قیافه اش غلط انداز بود و تلخ. در حرف زدنش سادگی عجیبی بود که آدم را مجذوب می کرد و بیشتر از همه این صراحتش بود که آدم را غافلگیر می کرد. نان به نرخ روز خور نبود. برخلاف خیلی از هم قطارانش تلاش کرد، راه های نرفته را بیازماید. تلاش کرد. رفت و البته هزینه اش را هم داد. از آنهایی نبود که پشت سر کسی قایم شود. خودش بود و خودش. کمتر کسی فکر می کرد او با این روحیه بتواند چنان آثار چشمگیری بسازد. آثاری که بزرگ ترین ویژگی شان خون و عصبیت و اعتراض و پرخاش بود که در تمام آنها دیده می شد با رگه ای از احساس ناب که همیشه زیر لایه ای از خشونت پنهان بود. سال ها پیش وقتی در یکی از برنامه های تلویزیونی درباره فیلم بازداشتگاه شماره 17 و سازنده اش بیلی وایلدر حرف زد، تازه فهمیدیم چقدر بر سینمای جنگ جهان مسلط است. آدم ها و جزئیات را می شناسد و به آدم های خبره و کاربلد احترام می گذارد. حالا هر کسی که می خواهد باشد. بعدها وقتی در یک برنامه تلویزیونی دیگر از چگونگی بازی گرفتن از جمشید هاشم پور در فیلمش حرف زد، بیشتر به او ایمان آوردیم. او توانسته بود «چشم بالا انداختن های هاشم پور» را به ری اکشن های زیرپوستی و حتی نامحسوس تبدیل کند. خودمانی اش این می شود که هاشم پور را بازیگر کرد؛ کاری که هاشم پور در کمتر فیلمی قبل از آن کرده بود. وقتی از او درباره اتفاقات غیرمتعارفی که در سینما معمولا می افتد و او هم البته دوست نداشت درباره آنها چیزی بگوید، می پرسیدیم رندانه فضا را تلطیف می کرد که: «بچه بلند می شم می زنمت آ.» صداقتی که در حرف هایش بود باعث می شد آدم جذبش شود که خب البته حالا دیگر اصلا امتیاز کمی نیست. سینمای ما هیچ وقت قدرش را ندانست و امکانی را برایش به وجود نیاورد که بیش از اینها «خودش» را نشان بدهد. بعضی از آثارش به آن چیزی که پیشتر تصور می شد، تبدیل نشد و بعضی از آثارش هم چه به لحاظ فرم و چه به لحاظ محتوا جلوتر از زمان خود بود. با وجود این او یکه تاز عرصه فیلمسازی دفاع مقدس باقی ماند. شخصیت هایی که او به مخاطبان سینما معرفی کرد احتمالا برای علاقه مندان پیگیر سینما تا مدت ها باقی خواهد ماند. خاطره نخستین حضورش در جنگ را وقتی تعریف می کرد، خنده و گریه توأمان دامان مخاطب را می گرفت. مخاطبان سینما توقع داشتند کارهای بزرگ تری از او ببینند زیرا زمینه اش را داشت و پیشتر نشان داده بود که می تواند فیلمساز بزرگ و غافلگیرکننده سینمای دفاع مقدس باشد اما مرگ نامنتظره و ناگهــانی او این امکان را از او و ما گرفت که بازهم شاهد یک فیلم بزرگ دیگر باشیم. در این روزها که سینمای دفاع مقدس، عجیب و غریب ترین روزهایش را می گذراند، جای او بیش از پیش خالی به نظر می رسد؛ جای کسی که معترضانه و خشمگین، قهرمانان روزهای جنگ را بیدار کند و در برابر چشم ما آنها را از کادری به کادری دیگر ببرد... آقای رسول ملاقلی پور عزیز! جای تو این روزها حسابی خالی است! مهدی غلامحیدری - جام جم
شنبه 20 اردیبهشت 1393 9:58 بازدید:2
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها