تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهمترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820963920
آرزو دارم هیچ آرزویی نداشتم ...
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: دوشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۳ - ۰۰:۱۵
فرقی نمی‌کند جوان باشید یا نباشید، اگر احساس زنده بودن در شما قوی باشد، حتما رویا و آرزو دارید. این آرزو می‌تواند کوچک یا بزرگ باشد اما وقتی کسی هیچ رویا و آرزویی ندارد، باید در زنده بودنش شک کرد. هفته بزرگداشت تئاتر است و فرصتی مناسبی بود تا در بخش تئاتر خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، از بچه‌های تئاتر بخواهیم یکی از آرزوهایشان را بگویند، آرزویی که دور نباشد و در یک سال آینده امکان برآورده شدن آن باشد.با توجه به وضعیت نابسامان تئاتر، طبیعتا انتظار نداشتیم خیلی آرزوهای شوخ،شنگ و رنگارنگ بشنویم اما فکر هم نمی‌کردیم اوضاع اینقدر ناامیدکننده باشد! وقتی از آنها پرس‌وجو کردیم، خیلی از بچه‌های تئاتر گفتند که دیگر هیچ آرزویی ندارند یا برای بعضی از آنها معمولی‌ترین چیزها به آرزو تبدیل شده است! راستش از گفت‌وگو کردن با برخی از آنها پشیمان هم شدیم، چون دیدیم ناخواسته حالشان را بد کرده‌ایم و بار دیگر آرزوهای ناکامشان را یادآوری کرده‌ایم. در ادامه مروری بر آرزوی تعدادی از هنرمندان تئاتر داریم. علی رفیعی: آرزو دارم هیچ آرزویی نداشته باشم. آنقدر خسته شده‌ام از آرزومندی و ناکام شدن آرزوهایم. هیچ وقت نشده یکی از آرزوهایم درست برآورده شود. از دوره جوانی تا امروز تمام آرزوهایم را سرکوب کرده‌اند و آنقدر در پیشبرد آرزوهایم سرم به سنگ خورده که فرسوده شده‌ام. رضا کیانیان : سال‌هاست برادری‌ام را به عنوان بازیگر اثبات کرده‌ام. دوست دارم در چند نمایش کلاسیک بازی کنم که یکی از آنها نمایش «مردی برای تمام فصول» به کارگردانی آقای بهمن فرمان‌آراست. 10 سال است که قرار است در این نمایش بازی کنم و هنوز نشده، آیا این برای تئاتر یک کشور مقداری سرشکستگی نیست؟! پری صابری: آرزوی اساسی‌ام این است تئاتر که گهواره کار نمایش است از وضع مهجور و درمانده مالی بیرون بیاید. بچه‌های تئاتر بیش از همه زحمت می‌کشند و کمتر از همه به لحاظ مالی بهره‌ور می‌شوند. تئاتر مهجور است و وضعیت آن مانند فرزندی است که پدر و مادرش آن را دوست ندارند. کوروش نریمانی: آرزوی قلبی‌ام این است که حداکثر سیستم کولر و تهویه هوای تالار اصلی تئاتر شهر سرویس شود! سیامک صفری: آرزویم این است هیچ کس دچار بیماری نشود ولی ظاهرا شدنی نیست چون هر روز اوضاع بدتر می‌شود. هادی مرزبان: بزرگترین آرزویم این است همه تئاتری‌ها فقط به کار تئاتر برسند و دغدغه نان نداشته باشند اما آرزوی مشکلی است و فکر نکنم به عمر من قد دهد. بابک محمدی: امیدوارم دوباره عقل و خرد به فرهنگ ملی ما برگردد. آتیلا پسیانی: غیر از آرزو ، اولا امیدوارم روز جهانی تئاتر در ایران به همان روز اصلی خودش برگردد. نه اینکه به دلیل تعطیلات نوروز با یک ماه و نیم تاخیر در ایران برگزار شود. در حالی که خوب است همزمان شدن روز جهانی تئاتر را با نوروز به فال نیک بگیریم. به هر حال آرزوی من این است تمام گروههای واقعی تئاتر که مستمرا کار می‌کنند هر کدام یک سالن داشته باشند و بتوانند سالن‌شان را در مواقع آزاد که کاری ندارند، به گروههای جوان و دانشجو ارائه دهند تا این گروه‌ها هم فاصله تئاتر دانشگاهی و تئاتر حرفه‌ای را طی کنند. حمیدرضا نعیمی: با وجود شرایط نابسامان اقتصادی در کل مملکت، امیدوارم وضعیت مادی و معیشتی هنرمندان تئاتر بهتر شود و تکلیف قرارداد گروه‌ها برای اجرا هر چه زودتر مشخص شود و مدیران هم بتوانند از دولت محترم بودجه‌ای در شأن و آبروی هنرمندان تئاتر کسب کنند. نیما دهقان: آرزو دارم اگر روزی هم به من گفتند که به تو نوبت اجرا نمی‌دهیم احساس خوبی از این تصمیم‌گیری داشته باشم، یعنی این «نه» را منطقی ببینیم و حس نکنم به خاطر مسائل پشت پرده است. مسعود دلخواه: در وهله‌ی اول به رسمیت شناختن حرفه تئاتر در شاخه‌های مختلف آن از سوی وزارت کار مهمترین مساله تئاتر ما است. تئاتر باید مثل حرفه‌های دیگر مشمول حقوق و مزایای خاصی باشد، در این صورت است که راه برای حل مشکلات دیگر تئاتر باز خواهد شد. حمید پورآذری: سامان دهی وضعیت تئاتر مهمترین اولویت است. ابتدا باید این موضوع را در تئاترمان مشخص کنیم که می‌خواهیم به سمت تئاتر خصوصی برویم و یا اینکه می‌خواهیم تئاترمان دولتی باشد. البته اگر تئاتر ما قرار است خصوصی شود، این به معنی عدم حمایت دولت یا شهردای نیست. در تئاتر خصوصی دولت باید بستری برای گروههای تئاتر فراهم کند که به سمت کمپانی شدن بروند. داوود فتحعلی بیگی: تغییر در ساختار اداره هنرهای نمایشی مهمترین اولویت تئاتر است. باید تشکیلات تئاتر توسعه پیدا کند و اداره هنرهای نمایشی به سازمان تبدیل شود تا بتواند امکانات بیشتر و ردیف بودجه مشخصی در اختیار داشته باشد. زهرا صبری: خواسته‌های من در حد آرزو نیست در حد چیزهای عادی است اما چون برآورده نمی‌شود، به آرزو تبدیل شده است. مثلا اینکه لبخندهای تئاتری‌ها به یکدیگر واقعی باشند. علی نرگس‌نژاد: آرزو دارم در این کشور نام تئاتر بیشتر از وعده‌های سیاستمداران شنیده شود. همایون غنی‌زاده: هیچ آرزویی ندارم بلکه انتظار دارم کارهای معمولی را انجام بدهند و نمی‌توانم اسم این کارهای معمولی را آرزو بگذارم. اصغر همت: مطمئنم ما تئاتری‌ها به این زودی‌ها به آرزوی‌مان نخواهیم رسید. شک دارم انجام آرزوهای ما در کوتاه مدت به نتیجه برسد اما امیدوارم شرایطی فراهم شود که روزی تئاتر ما به جایگاه تقریبا اصلی خودش برسد ولی آرزوی دشواری است چون گویا برنامه‌ای برای ما ندارند و همه چیز باری به هر جهت است. می‌خواهند امور را بگذارنند. از سویی نمی‌توانند تئاتر را تعطیل کنند. تئاتر باید باشد ولی کجدار و مریز. زمانی می‌توان آرزویی کرد که یک درصد امکان تحققش باشد اما هیچ آرزویی برای تئاتر ندارم. نمی‌خواهم بیش از این خوش‌بین یا دلخوش باشم. به نوعی بریده‌ام و حالا بریده عالم هنر این مملکت شده‌ام. حسین مهکام: آرزو دارم هیچ نمایشنامه‌ای در کشوی میز یا هارد کامپیوتر یک نمایشنامه‌نویس محبوس نماند چرا که تعداد نمایشنامه‌نویسان ما که آثار فوق‌العاده‌ای خلق می‌کنند کمتر از انگشتان دو دست است اما در چند سال اخیر بسیاری از آثار آنان در کشوی میزهایشان زندانی شده است. امیررضا کوهستانی : در تئاتر ما هزار کم و کاستی هست اما آرزو دارم فرصت و امکانی برای نویسندگان و کارگردان‌های زیر 30 سال فراهم شود تا در سالن‌های حرفه‌ای تئاتر کشور بدون دغدغه مالی و فشار اقتصادی نمایش اجرا و تجربه کسب کنند. همان‌طور که این فرصت به نسل قبلی یعنی نسل ما داده شد که تجربه و اشتباه کنیم. دهه 70 بسیاری از هنرمندان شناخته شده امروز مثل حسین کیانی، محمد یعقوبی، حامد محمدطاهری، وحید رهبانی، کوروش نریمانی، نغمه ثمینی و... اولین حضورهای‌مان را در جشنواره تئاتر فجر تجربه کردیم و این چنین بود که سال‌های بعد تعداد زیادی نام نویسنده و کارگردان وارد عرصه تئاتر شدند که تئاتر ما تا همین امروز از همین‌ها تغذیه می‌کند. اما در دهه 80 شاید فقط دو نام همایون غنی‌زاده و رضا ثروتی به تئاتر ما اضافه شدند. هیچ امیدی نمی‌بینیم که جوانان دیگری در عرصه کارگردانی و نویسندگی معرفی شوند. امروزه تنها روزنه‌ای که برای بچه‌های جدید وجود دارد، فستیوال مونولیو گروه تئاتر «لیو» است و اگر این فستیوال نبود، هیچ‌وقت میدانی به این جوان‌ها داده نمی‌شد. متأسفانه امروزه وضعیت اقتصادی خیلی مهم شده و مدیران شجاعت ندارند به سمت اسامی کمتر شناخته شده بروند و این چنین است که بسیاری از استعدادهای جدید بی‌انگیزه می‌شوند و کنار می‌کشند. محمد رضایی راد: واقعا هیچ آرزویی ندارم. مریم معترف: آرزوی کلی‌ام بهبود اوضاع تئاتر است اما به عنوان یک آرزوی نزدیک امیدوارم ساختمان اداره تئاتر در خیابان پارس هر چه زودتر ساخته شود تا بچه‌های تئاتر خانه‌ای برای تمرین داشته باشند. امیدوارم سال آینده این موقع درباره افتتاح اداره تئاتر حرف بزنیم. رضا حداد :فقط یک آرزو دارم، امیدوارم تئاتر کشور در چهار سال آینده تأسیس پنج سالن حرفه‌ای تئاتر را به خود ببیند. اگر دولت‌مردان این کار را انجام بدهند باقی‌اش به عهده هنرمندان است. آرش دادگر در درجه اول باید مساله بودجه تئاتر حل شود. تئاتر ما بودجه ندارد یعنی بودجه‌ای که بخواهد هزینه زیرساخت‌ها و آموزش تئاتر شود، وجود ندارد. افسانه زمانی :باید با نگاه کارشناسی تولیدات تئاترمان را افزایش دهیم به طوری که این تولیدات به اجرای عمومی بیشتر منجر شود. مریم کاظمی اداره هنرهای نمایشی باید تمام برنامه‌ها و تعهدات جدید را کنار بگذارد و تعهداتی که طی 10 ساله گذشته نسبت به هنرمندان و گروه‌ها وجود داشته است را پیگیری کند، در این صورت تازه می‌توانیم به نقطه صفر برسیم و بعد به تعهدات جدید برسیم. ابراهیم پشت کوهی: گسترش تئاتر در سراسر کشور مهمترین مساله تئاتر است. مدیر اداره هنرهای نمایشی باید به دنبال این باشد که تئاتر را به تمام نقاط مختلف ایران ببرد و گروههای شناخته شده و سیاری باشند که تئاتر را در شهرها و روستاهای مختلف اجرا کنند. احسان کرمی :توسعه سالن‌های تئاتر مهمترین کاری است که در تئاتر نیازمند آن هستیم با وجود اینکه الان سالن‌هایمان بیشتر شده است اما باز نیاز است که مدیر مرکز هنرهای نمایشی با جاهای مختلف لابی کند و این مهم را انجام دهد. عباس غفاری : اولویت اداره هنرهای نمایشی باید به سمتی باشد که از نهادهای مختلف برای توسعه سالن‌های جدید کمک بگیرد. علاوه بر این باید سالن‌هایی مثل اداره تئاتر، تالار فرهنگ که بنا به دلایلی فعال نیستند باید دوباره احیا شوند. حامد زارعان :اصلی‌ترین اولویت تئاتر مساله بودجه است بودجه که امروز به تئاتر تعلق می‌گیرد کفاف خانواده تئاتر را نمی‌دهد. حسن جودکی :احداث و تاسیس سالن‌های جدید تئاتر اولویت مهم در تئاتر ماست، باید سالن هایی با مشارکت بخش خصوصی و با قراردادهای بلند مدت به تئاتر ما اضافه شوند. بهزاد صدیقی :باید تئاتر خصوصی و تهیه کنندگان خصوصی به شکل جدی و مستمر مورد حمایت قرار گیرند و گسترش این سالن‌ها ترافیک سالنی‌های دولتی کم شود و گروه‌ها با سلیقه‌های مختلف بتوانند کار کنند. وحید آقا‌پور: افزایش بودجه تئاتر و بهبود صرف بودجه مهمترین الویت‌های تئاترماست، در این صورت است که می‌توانیم شاهد گسترش سالن‌های تئاتر باشیم. میثم عبدی: باید به هرگروه تئاتری یک سالن اختصاص پیدا کند، آنوقت فروختن یا نفروختن نمایش هم به خود گروه‌ها مربوط می‌شود. عباس اقسامی :ضروری‌ترین کاری که برای تئاتر می‌توان انجام داد رصد کردن هنرمندان است یعنی اداره هنرهای نمایشی از وضعیت هنرمندان اطلاع پیدا کند. یوسف باپیری :توجه به تئاتر دانشگاهی و راه اندازی تالار مولوی از مهمترین دغدغه‌های تئاتر ماست، همچنین مدیر اداره هنرهای نمایشی باید جلوگیری از بحران امتناع برنامه و آگاهی از نبود برنامه جعلی را مدنظر قرار دهد. امین میری :مهمترین کاری که رییس اداره هنرهای نمایشی می‌تواند برای تئاتر انجام دهد این است که جسارت را به تئاتر برگرداند چون به خاطر تحمیل نظارت‌های شدید هنرمندان جسارت‌شان را از دست دادند. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها