تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1814792785
روسیه و جهان پس از کریمه/آرزویی که که محقق شد
واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
بین الملل > آمریکا اروپا
روسیه و جهان پس از کریمه/آرزویی که که محقق شد
سفیر جمهوری اسلامی ایران در روسیه در یاداشتی به تحلیل دیدگاه رئیس شورای سیاست خارجی و دفاعی روسیه در خصوص مسائل اوکراین و وضعیت جهان پس از استقلال شبه جزیره کریمه پرداخت.
به گزارش خبرگزاری مهر، دکتر "مهدی سنایی" در یاداشت خود می نویسد: اخیرا "فئودر لوکیانوف" رییس شورای سیاست خارجی و دفاعی روسیه مقاله ای با عنوان فوق منتشر کرد که به گمانم مرور آن مفید است. لوکیانوف نویسنده و محققی برجسته است که دیدگاهها و تحلیلهایش در روسیه و جهان مورد توجه است . وی در واقع جانشین سرگئی کاراگانوف در شورای سیاست خارجی و دفاعی روسیه شد و همزمان سردبیر مجله "روسیه در سیاست جهانی است" "Russia in global affairs که به دو زبان روسی و انگلیسی منتشر می شود.
نویسنده این مقاله معتقد است که پیوستن شبه جزیره کریمه به ترکیب فدراسیون روسیه در جهان واقعیت جدیدی به وجود آورد. روسیه زیر بار فشارهای متنوع غربی نرفته و بر خلاف رفتار خود در سال های 1990 و 2000، در آخرین لحظه عقب نشینی نکرد و تا آخر رفت. نویسنده گزینه های مختلف واکنش غرب و به ویژه آمریکا به رفتار روسیه را بررسی کرده و خاطرنشان میکند که آمریکا از یک سو، بر پایبندی به "نتایج جنگ سرد" تأکید میکند و از سوی دیگر، نمی خواهد که روسیه در شرایط تیرگی روابط با غرب به چین نزدیک شود و این رقیب واقعی آمریکا را تقویت نماید. نویسنده معتقد است که اتحادیه اروپا که با روسیه روابط اقتصادی و بازرگانی گسترده ای دارد، بیشتر از همه از اعمال تحریم ها علیه روسیه ضرر خواهد کرد.
علاوه بر کشورهای اروپایی، ژاپن هم که طی یک سال اخیر تلاش زیادی به عمل آورد که روسیه را به طرف خود جلب کند و نفوذ چین در منطقه را متعادل کند، آسیب می بیند.
به عقیده نویسنده، ایران در این میان به توسعه سریع روابط با روسیه امید بسته است: در حالی که در گذشته بی میلی مسکو به تشدید تنش در روابط با غرب مانع از این همکاری میشد، اکنون مسکو می تواند بدون توجه به دیدگاه غرب رفتار کند. نویسنده مشکلات در زمینه گسترش ناتو را پیشبینی می کند.نویسنده نتیجه می گیرد که مسأله اوکراین و کریمه فی نفسه مرکزیت ندارد اما تبلور تحولات ساختار سیاسی جهانی گردیده است.
لوکیانوف معتقد است روسیه مسولیتی را که از دو دهه قبل می خواست اکنون به عهده گرفته است هرچند که ممکن است هزینه های زیادی بابت آن بدهد.
خلاصه مقاله لوکیانوف به شح زیر است:
"بالاخره این اتفاق افتاده است. مسکو با نادیده گرفتن همه خواهشها، دعوت ها، هشدارها و تهدیدها، کریمه و سواستوپول را به ترکیب فدراسیون روسیه الحاق کرد.
بسیاری از سیاستمداران، دیپلماتها و مفسران غربی تا آخرین لحظه یعنی تا سخنرانی فوق العاده ولادیمیر پوتین در برابر نمایندگان پارلمان فدرال نمیتوانستند باور کنند که چنین اتفاقی بیفتد. حتی هنگامی که در شبه جزیره کریمه همه پرسی ای که نتیجه آن از قبل روشن بود، در حال برگزاری بود، این فرضیه رواج داشت که رئیس جمهور روسیه فقط درجه تنش را بالا برده و سعی میکند از اراده مردم کریمه به عنوان برگ برنده یک چانه زنی ژئوپلتیکی استفاده کند.
این بی میلی به شناسایی واقعیت آشکار، ناشی از آن بود که اروپا و آمریکا از اواخر سالهای 1980 عادت کرده اند که مسکو هر چه قدر مقاومت کند، در آخرین لحظه جلوی خط آخر توقف کرده و مجالی برای سازش باقی بگذارد زیرا روابط با غرب ارزشی محسوب میشود که باید از آن مواظبت کرد.
این امر به معنی تغییرات در روابط با شرکای شرقی هم است چرا که نظام جهانی ناظر بر وابستگی متقابل همگانی است. جهانیان از روسیه نوین چگونه استقبال میکنند و قصد دارند با آن چگونه رفتار کنند؟
این قضیه حقیقت قدیمی را به اثبات رساند که اگر نمیخواهی به سیاست خارجی بپردازی، سیاست خارجی به امور تو خواهد پرداخت. واکنش دولت باراک اوباما به بحران اوکراین ضعیف بود. آمریکا طی مدتی به حرفها و اقدامات نمایشی بعضی علاقه مندان منفرد به پیشبرد دمکراسی نظیر ویکتوریا نولند معاون وزیر امور خارجه بسنده میکرد. واشنگتن از زمان هجوم جدید به ریاست جرج بوش که اواسط سالهای 2000 سعی کرده بودند راه کی یف به ناتو را باز کنند، امیدوار بود که در مرحله بعدی اتحادیه اروپا سرپرست اوکراین شود که ابتکار عمل به اروپا واگذار شد.
بدیهی است که برای واشنگتن اوکراین به خودی خود اهمیت ندارد. ولی سابقه طغیان علنی علیه قواعد بازی که بیش از بیست سال پیش مقرر شد، امری نامطلوب است. همگرایی کریمه با روسیه، بارز ترین نمونه انکار این قواعد است که تا کنون چنین چیزی مشاهده نشده است. و حالا ایالات متحده باید مسأله ای را حل کند که در آن چند شرط اساسی مطرح شده است.
اولاً، باید نشان دهد که ایالات متحده با بازنگری در نتایج جنگ سرد سازش نخواهد کرد.
ثانیاً، باید امکان تعامل عملیاتی با مسکو را که مانند سابق در مناطقی که واشنگتن منافع مهمی دارد، از نفوذ قابل توجهی برخوردار است، حفظ کرد.
ثالثاً، ایالات متحده ناگزیر باید این واقعیت را در نظر بگیرد که جدایی روسیه از غرب در بلند مدت موجب نزدیکی سریع روابط آن با چین خواهد شد که آمریکا چین را مهمترین حریف خود محسوب میکند. این واقعیت است که تشکیل ائتلاف روسیه با چین برای آمریکا فوق العاده نامطلوب است.
تلفیق این سه جهت گیری، معادله اقدامات آمریکا یعنی شدت و انعطاف پذیری تحریمها را تعیین خواهد کرد.با توجه به اینکه ایالات متحده به روسیه کمتر وابسته است، انتظار میرود که واشنگتن به تحریمهای قاطعانه مالی و اقتصادی دست بزند تا نشان دهد چه کسی در حقیقت امر اقتصاد جهانی را کنترل میکند.
اروپا تا کنون نشان داده است که به عنوان بازیگر میدان خارجی شکست سیاسی کامل خورده است و در عین حال به لحاظ اقتصادی به روسیه وابستگی متقابل قابل توجهی دارد. ممکن است اروپا به بزرگ ترین بازنده این جریانات تبدیل شود.در این شرایط اتحادیه اروپا از امیدها به دنبال کردن سیاست خارجی مستقل خود دست کشیده و به زیر چتر آمریکایی باز خواهد گشت آلمان خطر خاصی میکند زیرا بحران اوکراینی برای آلمان به یک نوع نمایش اول به عنوان رهبر سیاسی و پیشگام حقیقی اروپا تبدیل شده است.
ژاپن هم بازنده دیگر این تحولات است. شیندزو آبه نخست وزیر ژاپن طی یک سال حکومت برای برقراری روابط حسنه با ولادیمیر پوتین تلاشهای فراوانی به عمل آورده است که این تلاشها نتیجه داده و یخ در روابط دوجانبه شروع به آب شدن کرد. ولی الآن همه این تلاش ها به هدر میرود.
موضع گیری چین طبق معمول نمونه حساب گری متعادل است. چینی ها میگویند : ما نمیتوانیم رسماً از مسکو حمایت کنیم زیرا از نظر حقوقی کار آن مشکوک است ولی ما علت رفتار روسیه را می فهمیم و آماده‌ایم از روسیه حمایت غیررسمی و اقتصادی گسترده‌ای بکنیم.
بدون تردید پکن نمی خواهد که مسکو در نبرد بر سر اوکراین شکست بخورد زیرا این امر به معنی تقویت ایالات متحده حریف اساسی چین خواهد بود. چین با رغبت از امکانات فراهم آمده استفاده میکند تا چرخش روسیه به شرق را که کرملین اعلام کرده است، فعال تر بکند. چین امیدوار است که تا سالهای 2020 که رقابت راهبردی آن با آمریکا به احتمال قوی شکل نظامی و سیاسی پیدا خواهد کرد، روسیه چاره‌ای نداشته باشد جز اینکه از همسایه شرقی خود پشتیبانی نماید.
جهان سوم با مقداری تعجب به این تحولات مینگرد ولی امیدوار است از این امر سود ببرد. بعید است که جنگ سرد که در جریان آن قدرتهای بزرگ وفاداری کشورهای دیگر را با سخاوتمندی تمام پرداخت می کردند، تکرار شود ولی بسیاری از کشورهای جهان سوم ظهور روسیه به عنوان نیروی شدیداً مخالف غرب را برای خود امر جالبی میدانند. در این رابطه اظهارات رئیس جمهور آرژانتین جالب توجه است که از همه پرسی کریمه پشتیبانی کرد.
در این میان ایران وضعیت متفاوتی دارد. ایران به بسط و توسعه سریع روابط با روسیه امیدوار است که تا کنون بی میلی مسکو به تشدید روابط با غرب این روابط را محدود کرده است. اگر روسیه بیشتر از گذشته با سیاست آمریکا و متحدانش مخالفت ورزد، تمام رنگ آمیزی خاورمیانه دگرگون خواهد شد. در واقع، امکان تبدیل اعتبار جدید روسیه به سرمایه سیاسی فراهم شده است که این اعتبار در زمان مناقشه سوریه به خاطر اصول شناسی مسکو در این زمینه به دست آمده است. بسیاری از کشورهای عربی میخواستند بفهمند که آیا روسیه حاضر است در این منطقه نقش نیروی مقابل آمریکا را ایفا کند.فعلاً با وجود شدت احساسات متقابل، هیچ یک از طرفین تعلیق همکاری در این زمنیه را اعلام نکرده است.
ممکن است ناتو معنای جدید موجودیت خود را پیدا کند که بعد از فروپاشی اتحاد شوروی از دست داده و هنوز به خود بر نگردانده است.
بسیج ضد روسی که کشورهای اروپای شرقی بدان دعوت می کنند، می تواند برای مدت کوتاه به ناتو جان تازه ای بدهد. البته آنها مانند سابق نمی توانند هزینه های دفاعی خود را بیش از حد بالا ببرند. لذا ممکن است کار به بیانات جنگ جویانه و حرکات سمبولیک ختم شود.
در این شرایط گسترش ناتو هم بعید به نظر می آید. در سال های 2000-1990 این کار آسان بود زیرا اعضای جدید پیمان به ضمانتهای واقعی امنیت احتیاج نداشتند. آینده جامعه مشترک المنافع، طرحهای همگرایانه و سیاست جمهوریهای شوروی سابق، موضوع بزرگ دیگری است.
اگر جهان به هم بسته معاصر را در نظر بگیریم، باید به یک پارادوکس در برداشت از مسأله کریمه اشاره کنیم. این مسأله برای جهانیان حالت مرکزی ندارد ولی عصاره مسایل نظم جهانی شده است.
روسیه در مرکز مسایل قرن 21 قرار گرفته است. نقش مرکزی گاهی مناسب ترین نقش نیست. کسی که در مرکز است، از هر طرف ضربه می خورد. ولی مسکو از اوایل سالهای 1990 میخواست به این موقعیت جهانی باز گردد و حالا آرزوی آن برآورده شده است.
۱۳۹۳/۲/۱ - ۱۶:۰۲
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها