تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816480467
مدیران دولتی فقط حرف میزنند
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گفت و گو با علیرضا کوشک جلالی مدیران دولتی فقط حرف میزنند علیرضا کوشک جلالی متولد ۱۳۳۷ تهران، نمایشنامه‌نویس، کارگردان و مدرس تئاتر مقیم آلمان و عضو اتحادیه کارگردانان این کشور است.
او سال هاست در این کشور اقامت دارد و علاوه بر نوشتن، ترجمه و کارگردانی، نمایشنامه های زیادی را نیز به زبان آلمانی نوشته و روی صحنه برده است. او اولین نویسنده ایرانی است که توانست جایزه نمایشنامه نویسی آلمان را دریافت کند و از ویژگی های کارهایش جستجو برای کشف ریشه های مشترک فرهنگ ایرانی و اروپایی است. کوشک جلالی هرازگاهی که به ایران سفر می کند، کاری را نیز روی صحنه می برد. از آخرین کارهای او اجرای نمایش «خدای کشتار» یاسمینا رضا بود که با استقبال علاقه مندان روبه رو شد. از دلمشغولی های دیگر او سفر به شهرستان ها، برگزاری کارگاه و ورک شاپ ، راه اندازی گروه و کارگردانی نمایش هایی برای اجرای عموم است. به بهانه کارگردانی نمایش «پستچی پابلو نرودا» در کاشان با بازی احمد صابر، مجتبی جدی، سحر خداداده و زهره استادی با او هم کلام شده ایم. شما ساکن آلمان هستید و هرازگاهی که به ایران می آیید، در شهرستان ها حضور پررنگی دارید. این اتفاق دلیل خاصی دارد؟ همان 13 ـ 12 سال پیش که به ایران آمدم، برای مرکز هنرهای نمایشی نامه ای نوشتم و گفتم می توانم برای حرفه ای تر شدن تئاتر شهرستان ها هر سه چهار ماهی در یک شهرستان کار کنم تا گروهی تشکیل شود و این گروه خودش منبع و موتوری برای تئاتر آن شهرستان باشد و مانع این شود که جوان ها مجبور شوند برای کار تئاتر بروند تهران؛ اما هیچ گونه عکس العملی نشان داده نشد و آن طرح کم کم فراموش شد. متاسفانه در ایران برنامه های درازمدت وجود ندارد و مدیران فقط به مقطع کوتاهی که خودشان هستند فکر می کنند و برای بعد از خودشان برنامه ای ندارند. گذشت تا این که به دعوت بچه های تئاتر تبریز به صورت خصوصی در آنجا کارگاهی برگزار کردم. از دل آن کارگاه گروهی تشکیل شد که نمایشنامه «رابینسون کروزوئه» را با آنها در تبریز روی صحنه بردیم و با استقبال خوبی هم مواجه شد. بعد به جشنواره تئاتر فجر دعوت شد و الان هم به ترکیه و آلمان دعوت شده. این یعنی با سرمایه گذاری و کار روی استعدادهای خوبی که در شهرستان ها وجود دارد، می شود کارهای بزرگی انجام داد. چه شد تصمیم گرفتید کاری را در کاشان روی صحنه ببرید؟ پیرو این اتفاق، دوست کاشانی من خیام وقار که در تهران است، از من دعوت کرد همین کار را در کاشان هم انجام بدهم. من قبلا به مناسبت نهمین جشنواره تئاتر مهر که مهرماه هر سال در کاشان برگزار می شود، برای یک کارگاه یکروزه به کاشان رفته بودم. توافقاتش انجام شد و این دومین کارم در شهرستان ها بود. قبلا گاهی به من می گفتند یکی از عوامل موفقیتت این است که می توانی از هر هنرپیشه ای بخواهی استفاده کنی. من می گفتم این تنها یک عامل است. یعنی به نظر شما کار با گروه ها و بازیگران حرفه ای چندان مهم نیست؟ چرا، اما این کارها نشان می دهد با بچه های کم تجربه ای که چهره نیستند هم می شود کار خوب ارائه داد. به عنوان نمونه در سال 91 با جوانانی که چندان چهره نبودند، نمایشنامه «راهزنان» را کار کردم که در یکی از جشنواره های معتبر و بین المللی آلمان پذیرفته شد و در تیرماه سال گذشته آن را در آلمان اجرا کردیم. برای همین فکر می کنم مثل فوتبال و همه رشته های دیگر استعدادهای زیادی در تئاتر وجود دارد که فقط باید با برنامه ریزی از آنها استفاده کرد، وگرنه جوان ها راهی تهران می شوند، در حالی که تمرکزگرایی مرگ تئاتر است. چرا باید در همه رشته ها همه چیز در تهران جمع باشد؟ در آلمان و بقیه کشورها در پایتخت بودن اصلا مهم نیست و یک گروه کوچک هم می تواند توانایی خودش را ثابت کند. این نگاه و مدل تربیت در آلمان باعث شد من هم این کار را در ایران شروع کنم. برایم جالب است که شما متولد تهران هستید و شهرستانی هم نبوده اید که درک موقعیت آنها شما را به این کار واداشته باشد. شهرستانی بودن یا نبودن خیلی مهم نیست. وقتی در کشوری بمب می اندازند، با این که مال آنجا نیستی دلت به درد می آید و ناراحت می شوی. اگر خودتان را جهان شهروند بدانید این موضوع ابعاد دیگری پیدا می کند. من تازه با این موضوع روبه رو نشده ام و از سال ها پیش که برای داوری به شهرستان ها می رفتم، تفاوت چشمگیر امکانات آنها با تهران و شهرستان ها در مورد همه چیز و از جمله تئاتر دغدغه ام بود. جلالی: حضور در شهرستان ها از یک نظر برایم مثبت است. مثلا وقتی به شهری مثل کاشان می روم بیشتر با مختصات و ویژگی های کشور خودم آشنا می شوم و ضمن کار بیشتر به مردم کشورم نزدیک می شوم تمرکززایی و تمرکزگرایی یکی از ویژگی های کشورهای جهان سوم است و در کشورهای دیگر همه چیز متعلق به یکی دوجا نیست. من هم سعی کردم در حد توانم این شرایط را فراهم کنم. البته دولت هم باید از این کار حمایت کند. انجامش به تنهایی سخت و نفسگیر است و من هم نمی دانم تا کی بتوانم تحمل کنم. الان در رشت در حال برگزاری یک کارگاه آموزشی هستم و کار در اهواز و شیراز هم پیشنهاد شده. باید ببینم برای انجامش چقدر انرژی دارم. از نظر فردی این کار برای خودتان چه تجاربی دارد؟ حضور در شهرستان ها از یک نظر برایم مثبت است. مثلا وقتی به شهری مثل کاشان می روم بیشتر نسبت به مختصات و ویژگی های کشور خودم آشنا می شوم و ضمن کار بیشتر به مردم کشورم نزدیک می شوم. در عین حال در تهران هم کار می کنم، ولی شهرستان ها برایم در اولویت است، گرچه تمرکز کار و فشار کار در کاشان خیلی شدید بود و از کسانی که بیرون گود نشسته بودند و هیچ کمکی نکردند خیلی دلگیرم. اسم چیزی را که باعث می شود شرایط خاص شهرستان ها را تحمل کنید، چه می گذارید؟ خودم هم نمی دانم. یک بار یکی از من پرسید چطور وارد کار تئاتر شدی؟ گفتم یک بار که روی پشت بام کوچیکه خانه مادربزرگم عقب عقب می رفتم، افتادم و احتمالا همان موقع جمجمه ام تکان خورده. از آن به بعد این دیوانگی و عشق و علاقه به تئاتر و خاک ایران وجود دارد. فکر می کنم باید دانشی را که در خارج از ایران آموخته ام به جوان های کشورم منتقل کنم. بزرگ ترین عشق من همین است که نمی دانم اسمش چیست. دوستان دولتی خیلی تشویق می کنند و به به و چهچه می گویند، ولی پای عمل چیزی وجود ندارد و همه چیز به طور خصوصی و به کمک خود من و بچه ها پیش می رود. کمی روی خود متن و کار متمرکز شویم. گویا این سومین باری بود که نمایشنامه «پستچی پابلو نرودا» را کارگردانی می کردید، درست است؟ بله، اولین باری که در سال 78 به ایران آمده بودم، همین متن و همین طور نمایش «مسخ» را در جشنواره تئاتر فجر اجرا کردم. بازیگران این نمایش کاظم هژیرآزاد، کیکاووس یاکیده، رویا تیموریان و نرگس هاشم پور بودند و جایزه هم گرفتیم. یک بار هم در سال 2008 در تئاتر کلن آلمان آن را به صحنه بردم. «پستچی پابلو نرودا» نوشته اسکارمتا متن شاعرانه و عاشقانه ای است که در کنارش به سیاست هم می پردازد. من عاشق شعر و عاشق پابلو نرودا هستم و برای همین چند بار ترغیب شده ام این نمایشنامه بسیار لطیف و شاعرانه را با گروه های مختلف کار کنم. از منظر شما پس زمینه سیاسی کار چه تناسبی با جامعه ما دارد؟ این پس زمینه برایم مهم نبود، نه در اجرای آلمان و نه اینجا. شعر نرودا هم مثل شعر حافظ آدم ها را عاشق می کند و متن از تاثیر ادبیات بر مردم می گوید. او نسلی را شاعر و عاشق کرد و متن هم بیشتر به این موضوع و تاثیر شعر و هنر بر مردم می پردازد تا چیزهای دیگر. در نمایشنامه هم بیشتر جوانک پستچی و بعد عشق پستچی به دختر را می بینیم. به طور کلی چقدر تناسب متن با مناسبات فرهنگی هر شهرستان را در نظر می گیرید؟ خیلی زیاد، ولی این کار خیلی کار سختی بود و بخشی از مشکلات ما در کاشان که مناسبات سنتی بر آن حاکم است، از این بابت بود. ولی خیلی خوشحالم که بالاخره موفق شدیم. توان و پتانسیل بازیگران کار را چطور ارزیابی می کنید؟ از احمد صابر بگیر که از نظر سنی از همه شان بالاتر بود تا سحر خداداده که از همه کوچک تر بود، استعدادهای خیلی خوبی بودند و پتانسیل بسیار خوبی دارند که باید به آن بها بدهند و با کارگردانان متفاوتی کار کنند تا این پتانسیل به فعل درآید. بازیگران ما عادت نداشتند مثل من و با روش کار در آلمان فشرده و شلاقی روزی هفت ساعت کار کنند. با روش آنها ممکن بود این کار در چند ماه بسته شود، ولی ما آن را در طول چهار پنج هفته بستیم. گاهی هم اعتراض می کردند، ولی در نهایت با من همراهی کردند و متوجه شدند که در چند هفته هم می شود کار را جمع کرد، به شرط این که با یک سیستم جدی تر کار کنید. خوشحالم که متوجه شدند می توانند بیشتر کار کنند و گام های بهتر و بلندتری بردارند. کاشان اولین شهری است که خانه تئاتر کاشان به عنوان شعبه ای از خانه تئاتر تهران در آن تشکیل شد، نگاه شما به وجود این تشکل چیست؟ ایجاد تشکل های صنفی خیلی خوب و مثبت است و به پیشرفت تئاتر بسیار کمک می کند. امیدوارم تشکل های صنفی در بقیه شهرستان ها هم پا بگیرد. جابر تواضعی / جام جم
پنج شنبه 22 اسفند 1392 2:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 109]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها