تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1849478306
«سور و سرور ناوزیران و سوگ میراثیان»
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: یکشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۲ - ۱۱:۵۸
حکمت‌الله ملاصالحی گفت: از دولت یازدهم انتظار می‌رود با همان دقت، درایت و احساس مسوولیت و همتی که گام در میدان گذاشت تا کمر خمیده و ستون فقرات درهم‌شکسته‌ی اقتصاد کشور را سامان دهد، سرزمین سوخته و به غارت‌رفته‌ی فرهنگ و میراث کشور و قامت خمیده‌ی میراثیان را هم ببیند و در بازساختن سنگرهای تخریب‌شده کمر همت بندد و از گماردن نامتخصصانِ میراث‌نا‌شناس بر کرسی رفیع مدیریت میراث و میراثیان بپرهیزند که به منفعت و مصلحت کشور نیست. به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به‌دنبال درخواست رییس‌جمهور از اساتید دانشگاه برای نقد حوزه‌های مختلف کشور حکمت‌الله ملاصالحی - استاد دانشگاه تهران و سردبیر مجله باستان‌شناسی - در یادداشتی با عنوان «سور و سرور ناوزیران و سوگ میراثیان» وضعیت کنونی حوزه‌ی فرهنگ را نقد کرده است. او در این یادداشت آورده است: جناب آقای رییس‌جمهور! از استادان دانشگاه خواسته‌اید که بی‌تفاوت از کنار مسائل و رخدادهای جاری کشور نگذرند و اقدامات دولت‌ها را زیر نظر گرفته و در غربال نقد و بوته تحلیل کنند. سخنِ مبارک، فکر معقول و مطلوب و امیدبخش و دلگرم‌کننده و پیشنهاد مثبت و مفید و مبارکی است، همچنین بار مسوولیت مضاعف و سنگین‌تری را بر شانه‌ی دولتیان می‌گذارد. پیشنهاد معقول ما نیز به دولتیان این است که نقد‌ها و تحلیل‌ها را با دقت و مراقبت بخوانند و به‌جای دلبری با نوکیسه‌های تازه به ثروت و دولت رسیده و بی‌بهره از آگاهی تاریخی و احساس ایرانی بودن و تهی از فضیلت میهن‌دوستی، دلیری کنند و سخن ناقدان را هر جا که قامت کژی‌ها را می‌تواند راست کند به‌کار بندند. در عصری اینچنین پیچیده، آتشناک و خطرخیز چه‌بسا یک اشتباه خُرد در محاسبه و مهندسی و مدیریت رویداد‌ها می‌تواند آنچنان هزینه و خسارت سنگینی را بر اقتصاد، معیشت، فرهنگ، زندگی، سلامت روان و رفتار مردم یک جامعه تحمیل کند که تصورش هم به ذهن نیاید. حکمت، خرد، منطق، میهن‌دوستی، غیرت و تدبیر ایجاب می‌کند از تجربه‌ی دو دولت گذشته درس عبرت بیاموزیم و تاریخ، فرهنگ، مواریث مدنی و معنوی یک ملت را طعمه و لقمه لذیذ نبینیم و در بازار مکاره‌ی سود و سودا ناموس میراث میهن خویش را به دیگری نفروشیم. از دولتیان یازدهم انتظار می‌رود با همان دقت، مراقبت، درایت، احساس مسوولیت و همتی که گام در میدان گذاشته‌اند تا کمر خمیده و ستون فقرات درهم‌شکسته اقتصاد و معیشت کشور را راست کنند و سامان دهند و جان تازه در پیکر بی‌رمق آن بدمند، سرزمین سوخته و به غارت‌رفته‌ی فرهنگ، میراث کشور، قامت خمیده و ستون فقرات درهم‌شکسته میراثیان را هم ببینند و در بازساختن سنگرهای تخریب‌شده و جبران خسارت‌های مادی و معنوی واردآمده بر میراث و میراثیان نیز کمر همت بربندند و از گماردن نامتخصصانِ میراث‌نا‌شناس بر کرسی رفیع مدیریت میراث و میراثیان بپرهیزند که به منفعت و مصلحت کشور نیست. اگر مدیریت‌های نامتخصص و ناوزیرانِ تعلیم‌نادیده در مدرسه‌ی دانش و دانایی تاریخ و فرهنگ و میراث را که در سال‌ها و ماه‌های گذشته بر جایگاه بلند یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذار‌ترین نهاد‌ها و تشکیلات جامعه معاصر ما تحمیل کرده‌اند، بر منبر و مسند رفیع حوزویان و مدیریت مدارس و حوزه‌های علمیه قم و مشهد تحمیل می‌کردند و می‌گماردند آیا حوزویان کفن اعتراض بر تن نمی‌پوشیدند و گریبانِ انتقاد چاک نمی‌کردند و فریاد ملامت بر سر دولتیان نمی‌کشیدند که چرا خرد و تدبیر و هوشمندی را از کف داده‌اید و نافقیهانِ خارج و داخل فقه‌ناخوانده و بی‌بهره و بی‌خبر از علم رجال و اصول و کلام و تفسیر و حدیث و اجتهاد را بر مسند و منبر مدارس و حوزه‌های علمیه نشانده‌اید؟ اگر اینان در سنگر صیانت از حریم دیانت و معنویت و مرجعیت مجازند و متعهد تا نگذارند هر نافقیه نامتخصصی بر مسند و منبر حوزویان تحمیل شود، چرا آنان که سربازان سنگر صیانت از مرزهای تاریخ و فرهنگ و میراث ملت و مردم‌اند، مجاز نیستند میراث‌نا‌شناسان ناپرورده و ناآزموده و نامتخصص را بر مدیریت و مسند میراث و میراثیان نپذیرند؟ «هامونِ» خشکیده و «ارومیه»ی تفتیده و «پریشانِ» تشنه و پرتَرک و پژمرده، و آسیب‌ها و تخریب‌ها و خسارت‌های سنگینی که در دهه‌های اخیر بر منابع و میراث طبیعی کشور وارد آمده را دیده‌اید و کمر همت و تدبیر در میان بسته‌اید تا تجاوز‌ها و تخریب‌ها و غارت‌ها و خسارت‌ها را مهار کنید و جان دوباره به طبیعت نیمه‌جان و در حال احتضار کشور بدمید. هزاران تپه و تلستان و محوطه‌های باستانی آسیب‌دیده و زخم‌خورده و تخریب‌شده، آثار به غارت و قاچاق و تاراج‌رفته، بافت‌های تاریخی بی‌حرمت و حریم شده، اسناد مفقود و اشیا و اموال موزه‌های سرقت‌شده و «مسعودیه»های به اشغال درآمده و قامت خمیده‌ی میراثیان و سنگرهای درهم کوبیده‌شده‌ی سازمان و نهادهای رسمی و غیررسمی و ستون‌های پنجمی که پشت صحنه و پرده‌ی ریشه‌های حیاتی تاریخ و فرهنگ و مواریث مدنی و معنوی و انسجام و اقتدار و وحدت ملی ما را نشانه گرفته‌اند را نیز ببینید و مزرعه مین‌ها و مخاطرات پیش رو را کوچک نگیرید. نامتخصصان میراث‌نا‌شناس را بر مقام و مسند حساس و فوق‌العاده مهم و تأثیرگذار سازمان میراث ننشانید که به مصلحت و منفعت ملت و میهن ما نیست. هریک از ما، هر نسلی از فرزندان جامعه و جهان بشری ما و اندکی کم یا بیش شانه‌به‌شانه هفت‌میلیارد انسانی که روی پوسته‌ی نازک، ظریف و شکننده‌ی غبار کیهانی اختری که زمین‌اش نام نهاده‌ایم و در آن چشم گشوده‌ایم، رشته‌ی اتصال و حلقه‌ی پیوند و پیوستگی سلسله‌ها و حلقه‌های پرشمار نسل‌هایی هستیم که یکی به‌دنبال دیگری پیش از ما آمده‌اند و رفته‌اند و سلسله‌ها و حلقه‌های پرشمار دیگری نیز پس از ما در راهند و از پی‌می‌رسند و می‌آیند. هر انسانی از همان نخستین دَم شکل‌پذیری حیات جنینی‌اش و در مرحله‌ی بعدی‌اش در آغازین لحظه‌ی ولادت و ورودش در جهان به‌طور مقدر و اجتناب‌ناپذیر در میان کیهانی از موهبت‌ها، امکانات و محدودیت‌های طبیعی و کهکشانی از سنت‌های اعتقادی و نظام‌های فکری و مواریث فرهنگی و منظومه‌هایی از قاعده‌ها، قالب‌ها، شالوده‌ها و نهادهای اجتماعی و سیاسی افکنده می‌شود که پیشاپیش و پیش از او وجود دارند. به دیگر سخن، هریک از ما و هر نسلی از ما از همان نخستین لحظه‌ی چشم گشودن و گام نهادن در جهان با دستی خرمنی از دستاورد‌ها، تجربه‌ها و مواریث، نسل‌های پرشماری را به ارث برده است و با دستی دیگر خرمنی از میراث؛ اعمال، افعال، کرده‌ها و کردارهای خود را برای نسل‌های بسیاری که در راه‌اند و از پی می‌رسند وامی‌گذارد. انسان وجودی است تاریخ‌مند، میراث‌دار، میراث‌گذار و میراث‌مند. البته تاریخ‌مند عمیقا به‌معنای متعالی و حداکثری آن و نه به مفهوم حداقلی و تحویل‌گرایانه آن که در نظام دانایی این دوره بر آن انگشت تأکید گذاشته شده است. این استاد دانشگاه همچنین گفته است: انسان، تاریخ، فرهنگ، جامعه، سنت، میراث، هنر، خلاقیت، زیبایی و شمار فراوانی از نام‌ها و مفهوم‌ها و صفات کلیدی و مهم دیگر از این دست، به‌معنای متعالی و حداکثری‌شان در روزگار ما یا در غیبت‌اند یا از کانون به پیرامون رانده شده‌اند و سروری با معانی حداقلی و وصف‌ها و تعبیرهای فروکاست‌گرایانه‌اند. در میان فشار سنگین و آوار خردکننده‌ی مسأله‌های ریز و درشتی که انسان روزگار ما با آن دست و پنجه نرم می‌کند، گمان می‌برم برای یک وجدان بیدار و ذهن حساس و فکر تیزبین و عقل ژرف‌کاو، وجدان بهره‌مند از رگه‌هایی از انسانیت و برخوردار از عواطف انسانی و برای هریک از ما با چنین اوصافی مسأله‌ای سنگین‌تر از این نیست که از خود بپرسیم ما تا چه میزان و تا کجا عقلا، منطقا، اخلاقا و قانونا مجاز هستیم در مسلخ زیاده‌خواهی‌ها و آزمندی‌های اهریمنی و سیری‌ناپذیر خویش موهبت‌ها، منابع، امکانات و مواریث طبیعی - که مالک و صاحب مطلق آن نیستیم - و مواریث فکری و فرهنگی - مانند مدنی و معنوی - را که نتیجه و ثمره‌ی تجربه و تلاش هزاران نسل است و پیش از ما پی‌به‌پی آمده‌اند و رفته‌اند، اینچنین بی‌پروا و بی‌مهار سلاخی کنیم و سرزمین‌های سوخته‌ای را برای نسل‌هایی که در راهند و از پی ما می‌رسند از خود به‌جای نهیم؟ انسان روزگار ما، هم در ساختن و درانداختن طرح‌ها و تحقق برنامه‌های توسعه و رفاه اجتماعی و بهبود معیشت خویش به امکانات عظیم و بی‌سابقه‌ای دست یافته که در جوامع گذشته در آسیب رساندن و نابود کردن منابع و مواریث حیاتی و طبیعی و فرهنگی خویش ناشناخته بوده است و فناوری‌ها و ابزار‌ها و سلاح‌های مهلک و مرگباری را ابداع کرده که کافی است دیوانه‌ای به فرمان دیوانگان دیگر با فشار دکمه‌ای عالمی را به تلی از خاکستر مبدل کند. تاختن و ساختن و برافکندن و نابود کردن، دور باطلی است که اینک در چرخش و پیچش نفس‌گیر آن گرفتار آمده‌ایم. جهانی به‌غایت متناقض و آتشناک و آشوبناک. روزگار غم‌انگیزی است، غم‌انگیز‌تر از آنچه به تصور درآید. غم‌انگیز نه به مفهوم متعارف و متداول آن، که به معنای نامتعارف و خلاف‌آمد و به تعبیر فلسفی‌تر و پارادوکسیکال آن؛ غم‌انگیز و فاجعه‌بار به این دلیل و از آن جهت که انسانِ عصری را تجربه می‌کنیم به‌غایت هزار چهره و هزار تکه و هنرپیشه و بیمارگون و روان‌پریش و سرگشته و آنارشیست. «آنارشیست» دقیقا به مفهوم لغوی آن؛ یعنی نابنیاد و بنیادستیز و ریشه‌افکن و بیگانه و نامأنوس به حکمت و فضیلت و هنر نیک‌زیستن و تهی و بی‌بهره از احساس عمیق و سنگین مسوولیت انسان بودن. او در بخش دیگری از این مطلب اظهار کرده است: مسأله هنگامی از این نیز دشوار‌تر، پیچیده‌تر، نگران‌کننده‌تر و فاجعه‌بار‌تر می‌شود که در تحقق منافع و مطامع و آزمندی‌های شوم شیطانی خود این‌ها همه را با سپر دیانت و معنویت همراه کنیم و صورتک مشروعیت نیز بر چهره بیاویزیم و بر صحنه نمایش اینچنین ظاهر شویم. وقتی دل در گرو حقیقتی و ایمانی و آرمانی نیست، وقتی میزان نه حکمت است و نه فضیلت و نه دانش و دانایی، وقتی معیار نه لیاقت است و نه قانون‌داری و نه احساس مسوولیت و تعهد و پایبندی و پیمان‌داری و وفاداری و امانت‌داری، چه اهمیتی دارد در کدام کشور و سنگر و لشکر و اردوگاه و آوردگاه باشی! در سنگر و لشکر خادمان یا چونان تیغ و تیر و شمشیر در دست و در نیام و خیام خائنان! مهم این است که هنرپیشه زیرک و تیزگیر و تیزخیز و ماهری باشی و فرصت‌ها و موقعیت‌ها را غنیمت بداری و ماهرانه و موزیانه اوضاع را رصد کنی و متناسب با منفعت و مصلحت و تحقق و مطامع و مقاصد خود گام و کام برگیری و سوار بر اسب منیت به پیش بتازی! انسان گسسته از ریشه‌ها می‌تواند در پرده نمایش زندگی هر نقشی را ماهرانه ببازد، و بی‌آن‌که موهبت و شایستگی آن را داشته باشد در ذهن‌ها و فکر‌ها و ذوق‌ها و ذائقه‌ها رخنه کند و در یاد‌ها و خاطره‌ها و حافظه‌ها بماند؛ چونان حبابی بر بال حوادث، لحظه‌ای نمایان می‌شود و لحظه‌ای دیگر سر فرو برده و محو می‌شود. این تمثیل زنده را بار‌ها یادآور شده و بار دیگر تکرار می‌کنیم که در چرخه‌ی حیات طبیعی سرزندگی و سرسبزی طراوات و شادابی و تندرستی و تداوم حیات درختان یک منطقه و جغرافیای جنگلی بدون عالمی درهم تنیده از ریشه‌ها و موی‌ریشه‌ها و اندام‌های غذایی قوی و پرقوت و صحت که سر در رَحِم زمین فرو برده و نامریی و نهان و خاموش قوت و قوت و رطوبت از رَحِم زمین برکشیده و به تنه‌ها و شاخه‌ها و ساقه‌ها و برگ‌های درختان جنگل می‌فرستند، قابل تصور نیست؛ فرهنگ‌ها نیز چنین‌اند، به میراث و ریشه‌های‌شان زنده‌اند و رجوع دارند. اقلیم و سرزمین معنوی‌شان هرچند نامریی و نهان از چشم‌هاست و در چشم نمی‌آیند، ولی شبیه اندام‌های غذایی مثل قوت و قوت در جام و جان و کام مردم یک جامعه می‌ریزند و انسجام و وحدت اندام‌وار و اقتدار درونی و استمرارش را تضمین می‌کنند. تصادفی نیست که مراکز سلطه و نظام فاسد سرمایه‌داری جهانی این همه سرمایه و ثروث سنگین و امکانات عظیم و ابزارهای پیچیده‌اش را برای افکندن و خشکاندن ریشه‌ها و تحقیر ملت‌ها و تحریف تاریخ‌ها و تجزیه کشور‌ها به خدمت گرفته و به حرکت درآورده است. فَاللّهُ خیرٌ حافظاً و ناصراً و معیناً انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 28]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها