تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834254856
جشنواره 32، سکانس امید بیشتر برای هنر هفتم - امین خرمی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
جشنواره 32، سکانس امید بیشتر برای هنر هفتم - امین خرمی تهران - ایرنا - دفتر سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر در حالی انتظار آخرین برگ خود را در شامگاه 22 بهمن می کشد که با نگاه به آن از هر زاویه ای، می توان دریافت ضمن تفاوت های اساسی با گذشته و پس از تحمل سکانس های ناامیدی در سینمای ایران، اکنون اهل هنر هفتم شاهد سکانس امید برای جشنواره های بهتر در سال های آینده هستند.
ایران - روز – خارجی (فروردین ماه)
با اعلام رقم دو میلیارد و 252 میلیون تومان به عنوان میزان فروش آثار اکران نوروزی کشور در سال 1392، با وجود افزایش بلیت، در قیاس با اکران نوروزی سال 1391 که رقم فروش آن به سه میلیارد و 100 میلیون تومان رسیده بود می شد سینما گران خزان عجیبی را در نخستین ماه سال و در بهار طبیعت حس کردند.
اظهارنظرهای کارشناسان و منتقدان نسبت به سیاست های وقت، کارکرد سازمان سینمایی و شورای اکران دولت دهم از یک سو و گفت و گوهای لبریز از دلسردی و ناراحتی سینماگران نسبت به رسیدن به مرز نابودی و فروپاشی سینمای ایران از سوی دیگر، شدت سوز خزان زده سینمای ایران در بهار سال 1392 را برای اهالی هنر و خاصه خانواده سینمای کشور بیش از پیش عیان می کرد.
در حالی که عموم مردم ایران به پاسداشت رسیدن فصل بهار و ایام نوروز، این عید باستانی را به یکدیگر تبریک می گفتند و برای یکدیگر بهترین ها را آرزو می کردند، دلسوزان و فعالان سینما آرام آرام و در کنجی خلوت، لباس سیاه خود را برای اعلام مرگ سینمای ایران حاضر و آماده گذاشته بودند تا به محض بدرود حیات گفتن جان محتضر سینمای ایران، داغداران آن با رخت سیاه به پای تابوت هنر هفتم کشور بروند.
ایران - روز - خارجی (24خرداد ماه)
و ناگهان خلق یک حماسه... ثبت یک لحظه جاویدان... 24 خرداد ماه...
این بار نه خبری از صدا، دوربین و حرکت بود و نه درخواست طراح نورپرداز و مدیر فیلمبرداری برای تعجیل در چینش صحنه و گرفتن نمای مد نظر کارگردان در نور طبیعی روزانه!
هر چه بود، شور بود، شوق بود، حرکت هایی فارغ از میزانس های طراحی شده، دیالوگ هایی جدا از متن فیلمنامه های مصوب شده در شورای ممیزی و ارزشیابی سلیقه ای معاونت سینمایی دو لت پیشین، طبیعیتی ترین و واقعی ترین بازی مردمانی بود که نقش خودِ خود و نه هیچ کاراکتر دیگری را ایفا می کردند و بی قید به برچسب های سوپر استار بودن و ستاره بودن هر یک نقش خود را به بهترین نحو ممکن ایفا کرده بودند...
سکانس... سکانش امید بود و پلان... پلان تدبیر...
حرکت آغاز شد و واقعی ترین صحنه های مستند از حماسه ملتی سرافراز در سال حماسه سیاسی که مقام معظم رهبری در همان آغازین روز بهار 1392 نام این سال را به آن مزین و متبرک کرده بود به ثبت رسید.
اتفاق، اتفاقی فی نفسه سیاسی بود اما تمامی ابعاد کشور از اقتصاد گرفته تا اجتماع، از سیاست گرفته تا فرهنگ، بوی تازگی می داد، انگار به آنی، و در یک جامپ کات طلایی (در سینما برش و قطع تصویر و پرش به تصوری در آینده را گویند)، کشور و مردمان ایران زمین از فضایی که با آن بیگانه شده بودند به جهانی متفاوت و آشنا به ذائقه شان وارد شده بودند و همه اینها در اصطلاح سینماگران تولید و کار گروهی بود...
مردم به یکدیگر تبریک می گفتند... و دراین میان حال و هوای شادباش هنرمندان و اهالی خانواده سینما بوی تبریک عیدانه می داد، بغض فرو خورده سینماگران و خانواده هنر هفتم، عطر عید می داد، انگار عید نوروز و سال کهنه سینماگران که در فروریدن ماه و هنگام بهار طبیعت به دارازا کشیده بود، با حماسه مردم ایران و طلیعه آفتاب تدبیر و امید تازه تحویل شده بود...
ایران - روز - داخلی (بهمن ماه)
تالار وحدت، برج میلاد، سینماها و پردیس های پایتخت و دیگر سالن های سینمایی سراسر کشور از 12 بهمن آغوش شان را به روی جشن سینمای ایران که از آن به بهار هنر هفتم کشورمان یاد می شود باز کرده بودند... نظم و برنامه حرف اول را می زد و شور و شوق و شعف سایه گستر همه محافل بود...
هنرمندانی که هشت سال خواسته و ناخواسته یا کنار گذاشته شده بودند و یا تن به هجرانی خود خواسته داده بودند در مراسم افتتاحیه و شب های سی و دومین جشنواره فیلم فجر چنان در آغوش و دوشادوش هم مسلکان و همتایان خود قرار می گرفتند که انگار سال ها است از هم دورند و به بهانه بهار سینمای ایران ضمن شادباش این عیدانه، تبریک های صمیمی شان را نثار هم می کردند...
همه از اتحاد و بازگشت همه اهالی سینما زیر چتر واحد جشنواره خوشحال بودند، هر یک بهانه ای از طنز گرفته تا لحنی جدی، از ایهام و تلمیح و ایجاز آمیخته به هنر گرفته تا بیان دیالوگ های فیلم های دوست داشتنی شان به مدیران سینمایی و دست اندرکاران فرهنگ و هنر کشور تبریک می گفتند و تشکر می کردند و خواسته های بعدی شان را بی فوت زمان مطرح می کردند...
این سینماگران پس از هشت سال صبر و انتظار، اکنون معنای زمان را به خوبی و نیکی درک می کنند، معنای هر لحظه و هر ثانیه را لمس را می کنند و برای همین اصرار دارند که شاهد تحقق وعده های وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی برای سپردن امور هنر به اهل آن باشند و از رییس سازمان سینمایی بابت نرم کردن بغض فروخورده شان تشکر می کنند و خواسته های خود را بی درنگی مطرح می کنند و به دنبال عملی شدن و اجرایی شدن شان ثانیه را به ثانایه دیگر با دل دل کوک احساس شان پیوند می زنند...
اینجا جشنواره سی و دوم فیلم فجر است... جایی که نسل جوان در بخش نوعی نگاه به رقابت با نسل میانه و پیشکسوتان سینمای ایران برخاسته، ضمن احترام به دنبال اثبات نگاه خود است و هم می آموزد و هم سعی در انتقل آموخته هایش دارد...
اینجا جشنواره فیلم فجر در گام سی و دوم است... جایی که بعد از مدت ها شاهد حضور 81 کشور بین المللی و صاحب سینما، مدیران کمپانی های نامدار هنر هفتم و مسوولان و نمایندگان جشنواره های معتبر سینمایی در آن هستند... آنچه از نخستین ساعات روز تا واپسین دل دل ثانیه های شب دراین بین مجال ظهور و بروز پیدا می کند شور است و عشق و شعف...
اینجا جشنواره فیلم جر و دفتر سی و دوم آن است... امید و تدبیر کلید واژه آغاز هر حرفی در نشست ها، گفت و گوهای رسانه ای و حتی حرف های درگوشی و خودمانی است... حتی منتقدان هم از امید و تدبیر حرف می زنند و به صبر و شکیبایی اطرافیان خیره می شوند و گاه گوش می دهند که اندکی صبر کن... سحر نزدیک است...
در آغازین روزهای ابتدایی جشنواره بود که حجت الله ایوبی رییس سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بعد از حضور درخشان کیومرث پوراحمد و کارگردانانی چون او بعد از شش سال در عرصه فیلمسازی از دست به کار شدن تولید آثار سینمایی توسط خسرو سینایی، بهمن فرمان آرا و ناصر تقوایی داد و سرانجام اعلام کرد که بهرام بیضایی نیز به زودی به ایران می آید تا جدیدترین پروژه سینمایی خود را در سرزمینی که همواره به آن تعلق داشته و در آن ریشه دوانده آغاز کند....
و درست از همان روزهای آغازین بود که با شنیدن خبر خوش آیند آمدن بهرام بیضایی، این دیالوگ فیلم سگ کشی او مدام در گوشم زمزمه می کند که «با زخم باید ساخت، طول می کشه اما خوب می شه!» آری سینماگران از جوان تا پیشکسوت تا مرز از پا درآمدن سینمای ایران از شدت زخم های نو و کهنه پیش رفتند اما با شرایط ساختند تا شاهد مرهم و التیام این زخم ها در جشنواره سی و دوم باشند... و حالا حال سینمای ما.. سینمای ایران... سینمای پرچم سه رنگ و سرزمین گربه شکل و پلنگ آسای مان خوبِ خوب است....
از همین امروز تقویم خانواده سینمای برای جشنواره سی و سوم هر روز خط می خورد و برگی از آن کنده می شود تا جشن واقعی سینمای دولت تدبیر و امید را در سال آینده با بهرام بیضایی، خسرو سینمایی، بهمن فرمان آرا، ناصر تقوایی و دیگر بزرگان آن به گرمی و شکوهی شایسته قدر فجر ملت ایران در بهاران بهمنی برگزار کنیم.
خبرنگار فرهنگی ایرنا
فراهنگ(5)**9266
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
21/11/1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها