محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803497902
حاتمی‌کیا و دستی که جا ماند
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
حاتمی‌کیا و دستی که جا ماند «تو می‌دونی گردان بره خط، گروهان برگرده یعنی چی؟ تو می‌دونی گروهان بره خط، دسته برگرده یعنی چی؟ تو می‌دونی دسته بره خط، نفر برگرده یعنی چی؟»
شاید هیچ کس فکرش را نمی کرد که نویسنده و خالق تصاویر این دیالوگ معروف که با زبان و چهره پرویز پرستویی در آژانس شیشه ای جاودانه شد، این سطرها را واقعا زندگی کرده باشد و 30 سال او را هر شب تکان دهد. دوشنبه شب مراسم بزرگداشت ابراهیم حاتمی کیا یک خاطره اعتراف گونه هم داشت، او شجاعانه در محضر خانواده شهدا پشت تریبون رفت و از سکانس واقعی در زندگی اش سخن گفت که شاید کمتر کسی آن هم پس از گذشت این همه سال توان به زبان آوردنش را داشته باشد، کافی است این خاطره را از زبان خالق بسیاری از فیلم های ماندگار سینمای ایران بخوانید: «هنگام عملیات بدر، برای ساخت فیلم به منطقه ای در هویزه رفته بودیم. من به عنوان مسئول یک تیم فیلمبرداری از قایق پیاده شدم و به سمت جایی که می گفتند خط بچه ها آنجاست، حرکت کردم. نقطه هایی بتدریج نزدیک و نزدیک تر شدند و من توانستم آدم ها را تشخیص دهم. عده ای زخمی و عده ای هم در حال کمک به آنها بودند. اولین کسی که مرا دید رو به دوربین گفت: دیرآمدی برادر؛ الان چه وقت آمدن است؟ دومی هم گفت: بهت توصیه می کنم جلوتر نروی. دیگری گفت: جرات نداشتید در شب عملیات بیایید، الان آمدید؟ از پس این نیش و نوش ها کم کم داشت تصویری واقعی از جنگ به من منتقل می شد و هولی به جان همه ما افتاده بود. کم کم صدای آتش به ما نزدیک شد و یک هلی کوپتر سنگین عراقی آمد بالای سر ما و خیلی راحت شروع به تیراندازی کرد. دشت خلوت بود و فضایی برای پناه گرفتن نداشت. هلی کوپتر راکت بزرگی انداخت و زمین را شخم زد. این نقطه عطف ورود من به میدان جنگ بود. این که جنگ بجز زیبایی روی دیگری هم دارد. پس از صحبت با بچه ها به این نتیجه رسیدیم که جلو رفتن فایده ای ندارد. برگشتیم به دژی که آنجا را ترک کرده بودیم. آنجا دیگر خیلی واضح گلوله های رسام سرخی دیدیم که به سمت ما می آمد. در آن میانه سربازی بلند شد که سرک بکشد ببیند کجاست که گلوله ای به طرز واضحی به او خورد، او دوباره بلند شد و دوباره تیر به او خورد و دوباره و دوباره. من از نزدیک نگاه می کردم و باورم نمی شد که جلوی چشمم چنین تصویری رخ داده. سرانجام بچه ها او را کشیدند پایین. عقب نشینی شروع شد، در جایی که عقب نشینی می کردیم حالتی وجود داشت که باید به دفعات از آن رد می شدیم و در امتداد و مماس با تیراندازی قرار می گرفتیم. گل زمین هم حرکت را بشدت سخت می کرد. رد شدن از هر کدام از معبرها برای من ترس وحشتناکی به وجود آورده بود. بتدریج جلو می رفتیم تا آتش خمپاره ها آن قدر قوت گرفت که پناه بردیم به سنگری که تا دیشب برای عراقی ها بود. داخل سنگر شدیم و دیدیم که عراقی ها دیشب در داخل آن خرابکاری هم کرده اند و باید فقط دور این سنگر بنشینیم. ناگهان صدایی از بیرون آمد که آرپی چی زن ها بیایند بیرون. آرپی جی زن گروه ما نشسته بود و بیرون نمی رفت و نشنیده می گرفت تا بالاخره یکی به او گفت برادر بیرون شما را می خواد، و آرپی جی زن رو کرد به او و آرپی جی اش را به او داد و گفت بیا برو، اگر می توانی خودت برو. هرطور بود آمدیم جلوتر و رسیدیم به قایق ها و خوشحال از این که توانستیم زنده بمانیم. در حال عبور بودیم که یکهو یکی پای مرا گرفت. برگشتم و دیدم کسی است که نیمی از بدنش در آب و نیمی بیرون است. به قوت پای مرا چسبیده بود و بچه ها هم داشتند رد می شدند. پرسیدم برادر چه کار داری؟ حرفی نمی توانست بزند. صورتش سفید سفید و در اوج معصومیت بود. گویا آمده بود مرا امتحان بکند. پایم را ول نمی کرد. آدم ها هم داشتند می رفتند و خمپاره ها قوت می گرفت. می دانستم استمدادِ جان می کند، اما چاره ای نداشتم. شروع کردم انگشتانش را نرم نرم باز کردم، سعی می کردم بدون این که فشاری به آنها بیاید پای خودم را نجات دهم و بروم... بروم... بروم.... گفتم من می روم و به امدادگرها می گویم که بیایند کمک... دست آن عزیز، هنوز و پس از سال ها به پای من چسبیده است و از من جدا نمی شود.» سینا علیمحمدی - گروه فرهنگ و هنر
چهارشنبه 09 بهمن 1392 9:06
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها