تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804359312
گلایه‌های مردمی مهتاب کرامتی!
واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها:
گلایه‌های مردمی مهتاب کرامتی!
مهتاب کرامتی، سفیر صلح و حسن نیت یونیسف با نگارش یادداشتی از تعطیلی مدارس به علت آلودگی هوا گلایه کرد.
روزنامه اعتماد: مهتاب کرامتی، سفیر صلح و حسن نیت یونیسف با نگارش یادداشتی از تعطیلی مدارس به علت آلودگی هوا گلایه کرد.
باز هم تهران برای بچه های این شهر تعطیل شد. باز هم تهران به میلیون ها بچه گفت من برای شما امن نیستم و بهتر است پایتان را روی خیابان های من نگذارید، هوای مرا به ریه های کوچک تان نفرستید، چشم هایتان را به آسمان سیاه من ندوزید. در خانه بمانید. این پیام هر قدر هم که از سر دلسوزی باشد بی رحمانه ترین پیامی است که یک شهر می تواند به کوچک ترین شهروندانش بدهد.
اینکه یک شهر بگوید برای چندمین بار آغوشم به روی تو بسته است، این پیام، پیام تلخی است. شهر، بخشی از هویت ماست. ما ریشه هایمان را در شهر می کاریم و از آن تغذیه می کنیم تا وقتی بزرگ شویم و هویت خود را چون میوه یی که ثمره آن ریشه است ضمیمه زندگی و شخصیت خود کنیم. ما یا نمی خواهیم یا نمی توانیم که تهران و کلانشهرهایمان را از زیر یوغ سربی این هوای آلوده رها کنیم.
با بستن درهای شهر چه تصویری از شهر برای آنان می سازیم؟ البته که این تصویر بهتر از بیمارستان و تنفس زیر چادر اکسیژن است، اما اگر کودکی این شهر را هیولایی سیاه تصور کند که باید از دست آن به اتاق کوچکش (که آن هم خالی از سرب و دود نیست) پناه ببرد، پر بیراه نیست. می ترسم از نقاشی که آسمان آن قهوه یی باشد، می ترسم از شهری که کودکان را دوست ندارد و آغوشش را به روی آنها می بندد.
همه ما مسوول ریه های کوچک این بچه هاییم. صدای سرفه های این بچه ها گوش مان را کر خواهد کرد اگر نخواهیم برای هوایی که به آلودگی آن عادت کرده ایم فکری کنیم. دیگر به چه زبان، به مدد کدام استدلال باید بخواهیم درهای این شهر را به روی کودکان باز کنند و بگذارند آنها هم آسمان را صاف و شهر را پاک ببینند و این پاکی را به یاد بسپارند.
تاریخ انتشار: ۰۴ دی ۱۳۹۲ - ۱۶:۵۷
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترین ها]
[مشاهده در: www.bartarinha.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها